Ἄς μὴν βρεθοῦμε πρὸ ἐκπλήξεων!

 

                             Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο πιστός εκατόνταρχος.

                                                 Φωτό: WorldPress.com

Στις 2 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της Κατάθεσης της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου εν Βλαχέρναις, που πολλά θαύματα έχει επιτελέσει η  Μεγάλης Μητέρα της Ορθοδοξίας , όταν την προσκυνούν με ευλάβεια οι πιστοί.

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Η΄,8,5-13) της Κυριακής 2 Ιουλίου 2023, αναλύει στον θεόπνευστο λόγο της με τίτλο, “ Ἄς μὴν βρεθοῦμε πρὸ ἐκπλήξεων” η κα Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος-θεολόγος, καθηγήτρια στο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών, βασικό στέλεχος στον Ορθόδοξο Σύλλογο “Επάλξεις”, και φίλη της ιστοσελίδας μας. Η κα Μπεκρή, με θεία φώτιση και δεξιοτεχνία λόγου θεολογεί, αναπτύσσοντας πνευματικό λόγο υπέρ της σωτηρία μας, για να μη βρεθούμε εμπρός σε απρόσμενες και δυσάρεστες εκπλήξεις.

Η πίστη είναι το   χρυσό κλειδί για να ανοίξει η θύρα του θεραπευτηρίου της κατά Θεόν ιάσεως, αλλά και σανίδα σωτηρίας στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των συνεχών πειρασμών, έξεων και παθών του πρόσκαιρου βίου μας. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με την παντοδυναμία του λόγου Του και το Άγιο Πνεύμα Του.   Όταν με πίστη , αγάπη προς τον Θεό και τις χάρες του Αγίου Πνεύματος φθάσουμε σε κατάσταση εσωτερικής φώτισης, εναρμόνισης και μέθεξης με τον Τριαδικό Θεό και Πατέρα μας , μπορούν να συμβούν πολλά και θαυμαστά, πάσης φύσεως ιάσεις σώματος και ψυχής είναι δυνατές, με την επενέργεια του Θείου Λόγου, του θεανθρώπου Κυρίου μας. Βέβαια , αναγκαία είναι η ταπείνωση με την αποδοχή της προσωπικής μας πνευματικής ένδειας, η άσκηση των αρετών, η αγάπη και αγαθοεργία προς τον πλησίον, και η ανιδιοτελής επιθυμία μας για θεραπεία του εαυτού μας και των συνανθρώπων μας, όπως αναπτύσσει στον λόγο της η κα Μπεκρή . Αυτές είναι ορισμένες από τις βασικές προϋποθέσεις για να πειστεί ο  Κύριός μας για τις αγαθές προθέσεις μας , ώστε να έλθει ο θείος λόγος Του αρωγός στη ζητούμενη θεραπευτική επέμβαση.

Στο διδακτικό Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου ( Η΄,8,5-13 ) αναφέρονται τα ακόλουθα:

Όταν ο Ιησούς εισήλθε στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος παρακαλώντας τον και λέγοντας: «Κύριε, ο δούλος μου έχει πέσει παράλυτος στην οικία μου και βασανίζεται φοβερά» ( ο εκατόνταρχος ενδιαφέρεται για τον πλησίον του , για τον δούλο του, όσο ασήμαντος κι αν είναι).

Τότε ο Ιησούς τού λέει: «Εγώ, αφού έλθω, θα τον θεραπεύσω»(όταν εισέλθει εντός του εκατόνταρχου η χάρη του θείου λόγου θα επιτευχθεί η θεραπεία, θα μπορέσει ο ίδιος , με τη δύναμη του θείου λόγου ,να θεραπεύσει τον δούλο του ).

Αποκρίθηκε ο εκατόνταρχος και είπε: «Κύριε, δεν είμαι ικανός να εισέλθεις κάτω από τη στέγη μου ( ο Ρωμαίος άρχοντας αναγνωρίζει με ταπείνωση την πνευματική του ένδεια).

Αλλά πες το μόνο με λόγια, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου ( ο πιστός στον Θεό εθνικός αποδέχεται τη θεραπευτική δύναμη του θείου λόγου, προερχόμενη από την Πατρική πηγή).

Γιατί κι εγώ είμαι άνθρωπος με εξουσία, έχοντας κάτω από εμένα στρατιώτες, και λέω σε τούτον: “Πήγαινε”, και πηγαίνει. Και στον άλλο: “Έλα”, και έρχεται. Και στο δούλο μου: “Κάνε αυτό”, και το κάνει» (ο φωτισμένος άρχοντας αναγνωρίζει ότι ο λόγος της ανθρώπινης εξουσίας είναι εξωτερικός και περιοριστικός ως προς τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος , η ίαση απαιτεί Θεού επέμβαση, εσωτερικό θείο λόγο, τον λόγο της σιωπής, με τον οποίο συνδέεται άρρηκτα ολόκληρο το Σύμπαν με τον Δημιουργό Του ).

Όταν το άκουσε ο Ιησούς, θαύμασε και είπε σ’ όσους τον ακολουθούσαν: «Αλήθεια σας λέω, σε κανέναν δε βρήκα τόσο μεγάλη πίστη μέσα στο λαό Ισραήλ ((η πίστη του ανθρώπου προς τον Θεό και η αγάπη ελκύει τον θείο λόγο, ένας εθνικός αποστόμωσε την έλλειψη πίστης των Ιουδαίων προς τον Κύριο).

Σας λέω μάλιστα ότι πολλοί από ανατολικά και δυτικά θα έρθουν και θα καθίσουν, για να φάνε μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ μέσα στη βασιλεία των ουρανών, ενώ οι γιοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκότος το εξώτερο ( συγκλονιστικός , αποκαλυπτικός και προφητικός είναι ο λόγος του Κυρίου μας, που σημαίνει ότι η πίστη και η αγάπη μας πρέπει να είναι συνεχείς και να αποδεικνύονται έμπρακτα ).

Εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» ( είναι μεγάλη , αιώνια και δυσβάστακτη η τιμωρία της απιστίας , της έλλειψης αγάπης και απομάκρυνσης από τον Τριαδικό Θεό, απαιτείται συνεχής αγώνας υπέρ της σωτηρίας μας, και όπως λέγει η κα Μπεκρή, να μην βρεθούμε αργά “προ εκπλήξεων”, χωρίς δυνατότητα μετανοίας ).

Και μετά είπε ο Ιησούς στον εκατόνταρχο: «Πήγαινε, ας γίνει σ’ εσένα όπως πίστεψες». Και ο δούλος του γιατρεύτηκε εκείνη την ώρα (αυτή είναι μία αληθής και τρανή απόδειξη ότι η πίστη στον Θεό σώζει). Η ίαση δεν είναι άλλη από την γνήσια χριστιανική ζωή σε μία χρηστή πολιτεία, με πίστη και αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, όπως υποστηρίζει έμπρακτα η φωτισμένη με τις χάρες του Αγίου Πνεύματος κα Σοφία Μπεκρή.

Ἄς μὴν βρεθοῦμε πρὸ ἐκπλήξεων!

Μὲ ἔκσταση στέκεται πάντοτε ο ἄνθρωπος μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε,…». Ὅσο περισσότερο, μάλιστα, θαυμάζει τὴν μεγαλωσύνη Του, ἄλλο τόσο συνειδητοποιεῖ τὴν δική του μικρότητα καὶ ἀδυναμία καὶ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ: «Πτωχὸς καὶ πένης εἰμί ἐγώ. Ὁ Θεὸς βοήθησόν μοι· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε» (Ψαλμός 69, στ. 6).

Ἔτσι καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ Εὐαγγελίου, παρὰ τὰ πολλά του ἀξιώματα καὶ τὰ ἀκόμη περισσότερα ὑλικά του ἀγαθά, συναισθάνεται τὴν ἀδυναμία του καὶ καταφεύγει στὸν Κύριο, γιὰ νὰ δώσῃ λύση στὸ «πρόβλημά» του.

Ποιό εἶναι, ἀλήθεια, τὸ πρόβλημά του; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ εὕρῃ τὴν λύση του; Μήπως ὁ ἴδιος ἤ ἄλλο μέλος τῆς οἰκογενείας του ἤ ἔστω κάποιος ἀγαπημένος του συγγενὴς πάσχει ἀπὸ κάποια ἀνίατη ἀσθένεια καὶ καταφεύγει στὸν Κύριο, ἐπειδὴ ἄκουσε ὅτι κάνει θαύματα; Ὄχι! Ἡ ὑπόθεση ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ δὲν ἀφορᾶ οὔτε τὸν ἴδιο, οὔτε κάποιο ἄλλο μέλος τῆς οἰκογενείας του, οὔτε ἀκόμη κάποιον συγγενῆ του, ἀλλὰ τὸν πονᾶ καὶ τὸν θλίβει ἡ ἀσθένεια τοῦ δούλου του: «Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος» (Ματθ., η’ 6). Μάλιστα, καλῶς ἀκούσαμε! Ἕνας τρανὸς Ῥωμαῖος ἀφέντης ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν θεραπεία ἑνὸς ταπεινοῦ καὶ τιποτένιου δούλου («res», δηλ. «πρᾶγμα» θεωροῦσαν οἱ Ῥωμαῖοι τοὺς δούλους, ὅπως καὶ τὶς γυναῖκες)!

Τὸ ἐπεισόδιο, ὅμως, αὐτὸ κρύβει καὶ ἄλλα παράδοξα: Ἕνας πανίσχυρος ἀξιωματοῦχος, μὲ ὅλα τὰ μέσα στὴν διάθεσή του -οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικά, δὲν ἀναζητᾶ ἀκριβοὺς καὶ διάσημους γιατρούς, γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ προσφιλοῦς του δούλου, ἀλλὰ ζητᾶ τὴν βοήθεια τοῦ ἄσημου καὶ περιφρονημένου, ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς συμπατριῶτες του, Ἰησοῦ! Ἕνας Ῥωμαῖος κυρίαρχος τῆς χώρας τῶν Ἰουδαίων καταφεύγει γιὰ τὴν λύση τοῦ προβλήματός του σὲ ἕναν ὑπήκοό του Ἰουδαῖο! Ἕνας «ἄπιστος» ἐθνικὸς ὁμολογεῖ ἀπερίφραστα τὴν πίστη του στὸν Θεὸ καὶ «βάζει τὰ γυαλιά» στοὺς «εὐσεβεῖς» Ἰουδαίους!

Καὶ τὸ πλέον παράδοξο! Ὁ ἑκατόνταρχος δὲν ἀναζητάει θαῦμα, γιὰ νὰ πιστέψῃ στὸν Κύριο, εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἀπολύτως βέβαιος ὅτι ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ θεραπεύσῃ τὸν δοῦλο του, καὶ μάλιστα ἐξ ἀποστάσεως, ἁπλῶς καὶ μόνον μὲ τὸν λόγο Του: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (ὅ.π. 8).

Τί νὰ πρωτοθαυμάσῃ, ἀλήθεια, κανεὶς στὴν περίπτωση τοῦ ἀληθινοῦ αὐτοῦ ἄρχοντα: τὴν μεγάλη του πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, τὴν συγκινητική του ἀγάπη γιὰ τὸν ἄρρωστο δοῦλο του, ἤ τὴν συγκλονιστική του ταπείνωση μπροστὰ στὴν ἀνωτερότητα τοῦ Κυρίου! Μᾶλλον καὶ γιὰ τὰ τρία αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ τὸν παραδεχθῆ!

Πάντως, ὁ φιλεύσπλαχνος Κύριος ὑποκλίνεται μπροστὰ στὴν θαυμαστὴ πίστη τοῦ ἄρχοντα, ἀναφωνῶντας μὲ νόημα: «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (ὅ.π. 10). Πράγματι, οἱ «πιστοί» Ἰουδαῖοι, κατὰ πλειοψηφία, δὲν πιστεύουν τὸν Κύριο ὡς Θεό, παρ’ ὅτι τὸν ἔχουν ἀνάμεσά των καὶ ζοῦν συνεχῶς τὰ θαύματά Του, ἐνῶ ὁ μὴ ἔχων γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐθνικὸς Ῥωμαῖος ζῆ τελικὰ τὸ θαῦμα, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πίστεώς του: «ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρα ἐκείνῃ» (ὅ.π. 13).

«Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα»! Ἀλλὰ ἀκόμη μεγαλύτερη εἶναι ἡ δύναμη τῆς θείας Χάριτος, ποὺ ἀπεργάζεται μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁδηγεῖ τὰ βήματα τῶν «μακράν» τοῦ Κυρίου εὑρισκομένων στὴν γνώση Του καὶ στὴν ἀλήθεια, καθιστῶντας τους, μάλιστα, παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ τοὺς θεωρητικὰ πιστούς.

Ὅσο γιὰ ἐμᾶς, τοὺς «ἐγγὺς» τοῦ Κυρίου, βαπτισμένους καὶ χαριτωμένους ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χριστιανούς, μήπως καταντήσαμε ἀνενεργὴ τὴν χάρη Του, μὲ τὴν χλιαρή μας πίστη καὶ τὰ ἀνύπαρκτα ἢ καὶ ἐχθρικά μας ἔργα; Μήπως θεωροῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι Ἰουδαῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου, ὅτι μᾶς ἀνήκει δικαιωματικὰ ἡ βασιλεία Του, χωρὶς ὅμως νὰ ζοῦμε, κατὰ τὴν προτροπή του, «σωφρόνως, δικαίως καὶ εὐσεβῶς» (Τίτ. β’ 12); Μήπως, ἀκόμη χειρότερα, χάσαμε ὁλότελα τὴν πίστη μας στὸν Θεό, ὀλισθαίνομε, συνεπῶς, οἱ ἴδιοι καὶ παρασύρομε, ἀλλοίμονο, καὶ ἄλλους στὸ καταστροφικό μας ὀλίσθημα;

Ἐὰν δὲν ἀποφασίσωμε, πάντως, ἐγκαίρως νὰ ὀρθοποδήσωμε καὶ νὰ ζήσωμε, σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή, μὲ ἀληθινὴ καὶ μάλιστα δυνατὴ πίστη, ὅπως αὐτὴ τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ μὲ γνήσια χριστιανικὴ ζωὴ καὶ μὲ χρηστὴ πολιτεία, τότε, ὅπως προειδοποιεῖ ὁ Κύριος, θὰ βρεθοῦμε πρὸ ἐκπλήξεων στὴν ἄλλη ζωή, «ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἀνακλιθήσονται ἐν τῆ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ (θεωρούμενοι) υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον» (ὅ.π. 12).

Καιρός, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀνανήψωμε, νὰ ξεφύγωμε ἀπ’ τὴν ἐπισφαλῆ μας «ἀσφάλεια» καὶ νὰ ἐργαστοῦμε πλέον σοβαρὰ γιὰ τὴν σωτηρία μας· καὶ τότε ὁ Θεὸς θὰ εἶναι σίγουρα βοηθός!

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος