Τότε που δεν ήξερα......

           

          Η κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη με τον αναδεξιμιό της αγκαλιά στη Βαλύρα.

                                     Φωτό: κα Ουρανία Μαυρίκη -Μπόβη στο fb.

Λέγει η κα Ουρανία Μαυρίκη- Μπόβη, η δραστήρια φιλόλογος της Βαλύρας:

Τότε που δεν ήξερα.......

Καθώς οι κοινωνικές διακρίσεις ήταν αισθητές στην παιδική μου ψυχή... στο σχολικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.... θυμάμαι ότι ένιωθα ντροπή και υποδεέστερη.... γιατί οι γονείς μου ήταν Αγρότες....

Τώρα όμως που απέκτησα την Επίγνωση.... ότι δεν Είμαστε η κοινωνική μας τάξη, ούτε το επάγγελμα, ούτε ο πλούτος, ούτε η δύναμη, ούτε το φύλο, ούτε η μορφή, ούτε η φυλή, ούτε... ούτε... Αλλά Είμαστε καθαρή θεϊκή Συνειδητότητα..... αιώνια και αθάνατη... Πέρα από το χρόνο, το χώρο και τις όποιες διακρίσεις.... Και ότι Όλοι μας.... με άλλα λόγια... Δημιουργηθήκαμε από κοινή πηγή προέλευσης... Ισότιμοι...

Έφτασα να αποκατασταθώ μέσα μου και να νιώθω χαρούμενη και περήφανη για την κοινωνική τάξη από την οποία προήλθα.....

Στο” τότε που δεν ήξερα” , όπως λέγει η κα Μαυρίκη-Μπόβη, παραμένει το μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου, με αποτέλεσμα να δεσμεύονται θανάσιμα εκατομμύρια ψυχές ανθρώπων, αφού η αλλαγή του οικονομικού-κοινωνικού επιπέδου είναι στόχος ζωής. Επενδύουν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα , προκειμένου να αποκτήσουν θέση εξουσίας , ποθητή και κοινωνικά σεβαστή, από τους τυφλούς, χωρίς επίγνωση βέβαια ανθρώπους, απομακρυσμένους από την Πατρική αρχή. Γιατί είναι σαφές το μήνυμα της Ορθοδοξίας ότι η Αδιαίρετος Τριάς, Πατήρ, Υιός-λόγος και Άγιο Πνεύμα, ο Θεός, είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Ο Θεός είναι τόσο αγρότης όσο και μεγιστάνας, αλλά αν τον ρωτήσει κανείς τι προτιμά περισσότερο, σαφώς θα πει αγρότης, γιατί τα τριαντάφυλλα είναι πιο ωραία από τα αγκάθια, αν και τα δύο φύονται επάνω στην ίδια τριανταφυλλιά.

Οι αλησμόνητοι παππούδες μας θέλοντας να μας νουθετήσουν μάς έδειχναν τα ροζιασμένα χέρια τους από τις αγροτικές εργασίες. Ο αείμνηστος παππούς μου , που είχε τελειώσει το σχολαρχείο τη δεκαετία του 1920, αλλά προτίμησε να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία και γεωργία, μού έλεγε: “Αν δεν θέλεις να σε παγώνει το κρύο τον χειμώνα και ο καύσωνας το καλοκαίρι, να κόβεται η μέση σου στα δυο από τις χειρονακτικές εργασίες και να χέρια σου να μη βλέπονται, αν δεν θέλεις να αποκτήσεις ρυτίδες πριν την ώρα σου και να ασπρίσεις από τη φτώχεια και την ανέχεια, αν θέλεις να σε σέβονται οι άλλοι και να σε υπολογίζουν, συνέχισε να διαβάζεις μέρα και νύχτα, μέχρι να μπεις στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσεις, γιατί όπως είσαι αδύνατη, με εύθραυστη σωματική υγεία, δεν θα αντέξεις παιδάκι μου ούτε έναν χρόνο στα κτήματα”! Μελετούσαμε εμείς, “τα φρόνιμα παιδάκια της Βαλύρας”, κεφάλι δεν σηκώναμε, τρώγαμε όλο το φαγητό μας για να δυναμώσουμε και να αντέξουμε, χαίρονταν οι παππούδες και οι γονείς μας που μάς αγαπούσαν πολύ και ονειρεύονταν μία καλύτερη μοίρα για τα γεννήματά τους, και έκαναν απίστευτες θυσίες για να έχει η οικογένεια οικονομικούς πόρους για τις σπουδές μας, ακόμη και στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού.

 Αν το καλοσκεφτούμε, ποια μητέρα παγκοσμίως είναι καλύτερη , εκτός από τη συνειδητοποιημένη κατά Θεόν μητέρα,  όπως είναι η αγρότισσα που το άνθος της  ζωής της στα βασιλικά παπλώματα της θείας αγάπης της ξαπλώνει και με ευαισθησία προς τη μητέρα γη γαλουχεί και ανατρέφει; Η μητέρα αγρότισσα αυτοθυσιάζεται, είναι μία επί γης αγία, ένας άγγελος του Θεού που τυχερός είναι εκείνος που τον έφερε στη ζωή, και την έχει ως φωτεινό οδηγό  στους  δύσκολους καιρούς του βίου του. Κανένα παιδί δεν ονειρεύεται τη μητέρα του αρχηγό του κράτους, δραστήριο επιστήμονα ή  πολυάσχολο επιχειρηματία, να ξοδεύει χρόνο  να ντύνεται , να στολίζεται και να είναι συχνά απούσα από την οικογενειακή εστία,  απασχολημένη με πολλές  πολιτικές, επαγγελματικές  και κοινωνικές δραστηριότητες. Στην κουζίνα την προτιμούν τα μικρά παιδιά, δίπλα τους να στέκεται σαν αναμμένη λαμπάδα, να μαγειρεύει ζεστό φαγητό και να φτιάχνει ευωδιαστά γλυκίσματα, σύντροφο στους παιδικούς τους περιπάτους και φίλη καλή και έμπιστη για να ακουμπήσουν, να μάθουν και να μεγαλώσουν εκ του ασφαλούς τη ζητούν.

               Η κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη σύντροφος άγγελος στην ανατροφή

                          και στις επαγγελματικές δραστηριότητες του μοναχογιού της 

                  κ. Στασινού Αθαν. Μπόβη. Φωτό: κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη στο fb.

 Και να θέλει η μητέρα πανεπιστήμων ή δεινή επιχειρηματίας να παρέχει όλα αυτά που ουσιαστικά χρειάζονται τα παιδιά της, εκ των πραγμάτων οι πολλές υποχρεώσεις της δεν το επιτρέπουν. Με ενοχές θα φέρει στο σπίτι τα καλύτερα γλυκίσματα από το πιο ακριβό ζαχαροπλαστείο της περιοχής, αλλά κανένας δεν θα ευχαριστηθεί....τα παιδιά θα ανέβουν στο πάγκο της κουζίνας για να  φθάσουν το αλεύρι  να δημιουργήσουν μόνα τους ή θα βάλουν τα κλάματα γιατί το  κέικ που μοιράστηκαν με τη φίλη τους στο σχολείο το είχε φτιάξει η μαμά της! Πώς πέρασαν την ημέρα τους θέλουν να μοιραστούν με τους  πολυάσχολους  στο κυνήγι του χρήματος  και της δόξας γονείς τους, μόνο που εκείνοι, εξαντλημένοι από την συνεχή ένταση, θα καταρρεύσουν στην πρώτη διαθέσιμη πολυθρόνα εμπρός τους, μετά την πρώτη υποκριτική- δήθεν χαρούμενη με τα παιδιά τους επαφή.....Των αγροτών το σώμα πόνους φέρει, αλλά το μυαλό τους είναι καθαρό και διαθέσιμο για ουσιαστική επαφή με τα βλαστάρια τους. 

 Ο κύριος είπε ότι δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφέντες ταυτόχρονα και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον Θεό και τον Μαμωνά. Η ευτυχία της ολιγάρκειας είναι terra incognita (άγνωστη γη) για τον σημερινό άνθρωπο, που η προσωπική και κοινωνική  αξία του μετρά με βάση τις καταθέσεις του στην τράπεζα και τις έξυπνες-κερδοφόρες επενδύσεις του. Αυτό αντανακλάται και στο φυσικό περιβάλλον, το οποίο διαμορφώνεται ακριβώς με βάση αυτή τη διεστραμμένη λογική. Παρατηρείται αλόγιστη οικοδόμηση με ουρανοξύστες στις σύγχρονες τσιμεντένιες, πνευματικά νεκρές πολιτείες του χρήματος, που η ψυχή φυλακίζεται λιπόθυμη, χωρίς δυνατότητα διαφυγής, με νύχια και με δόντια κρατείται φυλακισμένη στα δίκτυα ενός παράλογου νου,  με την  επέμβαση της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης. 

Ο Απόστολος Παύλος, όταν ως Σαούλ ο δεινός και τρομερός και διώκτης των Χριστιανών φωτίστηκε, κήρυττε πλέον ότι “δεν είμαι εγώ, αλλά ο Θεός εντός μου”. Τόσο μακρόθυμος είναι ο Θεός εντός μας και  προσπαθεί , ως συνείδηση, να μάς νουθετήσει, αλλά όταν επιμένουμε να πέσουμε μέσα στο βούρκο πέφτει κι Αυτός μαζί μας , μόνο και μόνο για να ωριμάσουμε διαπιστώνοντας τις ολέθριες επιπτώσεις της επιλογής και των πράξεών μας. Τέκνα του Ουρανίου Πατρός μας είμαστε, και όταν ο Θεός αποφασίσει να εγκαταλείψει το χωματένιο σώμα μας, απλά δεν θα υπάρχουμε σε υλικό, ορατό και αντιληπτό, με βάση την ανθρώπινη λογική, επίπεδο. Στάχυα θείας φώτισης, τόκους του Θεού καλούμαστε να καλλιεργήσουμε με τη θεάρεστη συμπεριφορά μας, αν ποτέ το συνειδητοποιήσουμε και απαλλαγούμε από τις βαριές και ολέθριες συνέπειες της κοινωνικής διάκρισης και το κυνήγι των υλικών απολαβών. Επενδύει ο Θεός σε εμάς, με στόχο να γεμίσουν οι σιταποθήκες της Ουρανίας βασιλείας Του με θείο καρπό.  Στο ανθρώπινο γένος πάλι τον σπέρνει, ως θεία χαρίσματα, για να αποκτήσει καρπό πολλαπλάσιο. Δυστυχής είναι εκείνος,  ακόμη κι αν δεν το γνωρίζει,   που επένδυσε με κενοδοξία και εγωϊσμό στην ήρα και όχι με ταπείνωση  και αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον   στον σίτο του θείου λόγου, του θεανθρώπου Χριστού, του λόγου του Ευαγγελίου μας.

Ο Κύριος να αναπαύει στον παράδεισο τους αείμνηστους αγρότες  παππούδες και γονείς μας, που την πραγματική ομορφιά του κόσμου μέσα από τους θείους οφθαλμούς τους είδαμε, και με πλούσιο θεϊκό καρπό στολιστήκαμε!

Θερμές ευχαριστίες στην κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, την αγαπητή μας φιλόλογο, που  δρομολογεί ευχάριστα τις πνευματικές μας αναζητήσεις και μάς προσφέρει τα πλούσια δώρα της δικής της επίγνωσης.

Ο Θεός μαζί σας!

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου

10-7-2023