Το αθάνατο σκυρόδεμα της ανιδιοτελούς αγάπης και προσφοράς προς τον πλησίον

                              

                                                    Φωτογραφίες: κα Κατερίνα Παντώνη

Η καρέκλα που παραθέτουμε στη φωτογραφία,  είναι ορθοπεδικά σχεδιασμένη και σωτήρια για όποιον πάσχει από προβλήματα στη σπονδυλική του στήλη. Πριν από  20 χρόνια έφερε  ακριβό μαύρο δέρμα στη βάση και στην πλάτη της,  και ήταν μέρος της διακόσμησης της εταιρίας ιατρικών μηχανημάτων Armor στην Αθήνα. Θέλοντας η διευθύντρια να ανακαινίσει τον χώρο της εταιρίας της, απέσυρε τις φθαρμένες καρέκλες και τις αποθήκευσε με σκοπό να τις δωρίσει σε όποιον τις  χρειάζεται. Μία επίσκεψη  της δημιουργικής  κας Ευσταθίας  Κοντού στην  εταιρία,  όπου προΐσταται η Βαλυραία φίλη της κα Πώλα Η. Κοντοπούλου, στάθηκε η αφορμή για την  υιοθέτηση και αναγέννηση σε δύο όμοιες καρέκλες, μέσα από την τεχνική της πλεκτικής με σκυρόδεμα. Τούτη όμως η ανιδιοτελής  δωρεά, έφερε στο φως νέα γεννήματα αγάπης, φροντίδας και προσφοράς προς τον πλησίον,  όπως θα δούμε στη συνέχεια.

"Αστερικός Γάμος" Ανδρέα Δουλάμη και Andreea Visan, Αύγουστος 2024

                                

 Ανταπόκριση: κος Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Ανέβηκαν στις 30 Αυγούστου 2024 τα σκαλιά στο γραφικό παρεκκλήσι του Αγίου Γρηγορίου στη Μικρά Μαντίνεια Καλαμάτας, ο επί σειρά ετών διοικητικός παράγοντας του Αστέρα Βαλύρας FC Μεσσηνίας, ο "φαρμακοποιός της καρδιάς μας" , κος  Ανδρέας Δουλάμης,  και  η εκλεκτη της καρδιάς του κα Andreea Visan! Κουμπάρος του λαμπερού ζεύγους είναι ο επιστηθιος φίλος τους κος Νίκος Φράγκος. 

«Μετανοεῖτε…»

            

                                                                Φωτό: Kosmoslarissa

Μιὰ σεβάσμια μορφὴ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Ἕναν Ἅγιο μὲ πολλαπλὲς ἰδιότητες, ὅπως διαβάζομε στὸ Ἀπολυτίκιό του: ὑπῆρξε προφήτης, πρόδρομος, βαπτιστὴς καὶ κήρυκας τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ ὑστερήσῃ οὐδόλως σὲ καμμία ἀπὸ τὶς παραπάνω ἀποστολές.

Δὲν γνωρίζει πραγματικὰ κανεὶς τί νὰ πρωτοθαυμάσῃ στὸν Ἰωάννη! Τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπακοή του, τὴν σεμνότητα ἤ τὴν ἀσκητικότητά του; Ἤ μήπως περισσότερο τὴν παρρησία καὶ τὸ σθένος του νὰ ἀντιπαρατεθῆ στὸν πανίσχυρο Ἡρώδη, γεγονὸς ποὺ τοῦ κόστισε τελικά τὴν ζωή του; Ἐὰν τὸ κήρυγμά του περιοριζόταν σὲ καθαρὰ θρησκευτικὰ πλαίσια, ἴσως νὰ μὴν ἐνοχλοῦσε κανέναν, οὔτε αὐτὴν τὴν ἐξουσία. Ἐπειδὴ ὅμως προσέκρουε πάνω σὲ διεφθαρμένες συνειδήσεις ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ μετανοήσουν, ἡ φωνὴ ποὺ ἔκραζε «οὐκ ἔξεστι…» ἔπρεπε ὁριστικὰ νὰ σιγάσῃ. Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, ὅμως, συνέχιζε νὰ ἐλέγχει τὸν ἐλεεινὸ Ἡρώδη, ποὺ ἔβλεπε, πλέον, συνεχῶς μπροστά του τὸ «φάντασμα» τοῦ ἀδικοσκοτωμένου Ἰωάννη.

Ἡ σημερινὴ ἐποχὴ δὲν διαφέρει καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰωάννη. Ἀφ’ ἑνὸς μὲν πλεονάζει καὶ στὶς ἡμέρες μας ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀδικία, ἡ ἀσωτία, ἡ διαφθορὰ  καὶ κάθε λογῆς ἀκολασία, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἐλλείπουν τὰ ὑγιῆ πρότυπα, γιὰ νὰ συγκρατήσουν τὸν λαὸ καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς νέους ποὺ παραπαίουν ἀπὸ τὴν σύγχυση καὶ τὴν συνεχῆ  πτώση.

H θεάρεστη Οικοτεχνία

                   .

                                                               Φωτό: Cool Home

Όταν ο κ. Παναγιώτης παντρεύτηκε με την κα  Μαρία στην Αθήνα, πριν από 40 χρόνια, στα πλαίσια εναρμόνισης του ζεύγους για μία κοινή και ευτυχισμένη συζυγική ζωή,  τοποθέτησαν, συν τοις άλλοις,  και μία κοινώς αποδεκτή   συμφωνία μέσα στο καλάθι των όρων λειτουργίας της νέας τους οικογένειας. Συμφώνησαν, ό,τι τους αρέσει και δεν είναι περιττό για προσωπική ή οικογενειακή επένδυση αλλά αναγκαίο για τη ζωή, πρώτα να δοκιμάζουν αν μπορούν να το κατασκευάσουν , παρασκευάσουν ή καλλιεργήσουν μόνοι τους και αν όχι  να καταλήγουν στη συνέχεια σε έτοιμα προϊόντα το εμπορίου.

Θαρσείν χρη!

 

Σήμερα, στις 27 Αυγούστου 1922, θυσιάστηκε υπέρ του ποιμνίου του ο εθνομάρτυς μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος. Παρότι του προσφέρθηκε η ευκαιρία να φύγει με ξένο πλοίο, αυτός παρέμεινε άχρι τέλους δίπλα στους δυστυχείς Μικρασιάτες που τόσο αγάπησε. Είχε τον πιο μαρτυρικό θάνατο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Σε μια συγκλονιστική του ομιλία στην Ακαδημία Αθηνών στις 14 Δεκεμβρίου 1982, επί τη συμπληρώσει 60 χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή, ο ακαδημαϊκός Γ. Μυλωνάς ανέφερε μεταξύ άλλων και την προσωπική του μαρτυρία για το θέμα, μιας και ο ίδιος είχε ζήσει εκείνα τα τραγικά συμβάντα: «Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι.

Το καθάριο νερό της βρύσης της παλιάς ουδέποτε στέρεψε....

                         

Το ζεύγος Γιώργος και Ελένη Φειδά 

και οι παράνυφοι Βάσω και Μαρία Φ. Ηλιοπούλου

Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Τρεις θαυματουργές βρύσες τιμούσαν οι υποψήφιες νύφες και οι γαμπροί των γειτονικών χωριών με τη Βαλύρα, κατά τις δεκαετίες του 1950-70, και αυτές ήταν η πρώτη ψηλά στο Μαυρομάτι , στην Αρχαία Μεσσήνη της Ιθώμης, η δεύτερη στη γειτονική μας Λάμπαινα, και η τρίτη βρύση στο Χασάμπασα, στο σημερινό Αριστοδήμειο.  

Για τη βρυσούλα με το κρυστάλλινο νερό στο Αριστοδήμειο θα μιλήσουμε σήμερα, και πώς ξελόγιασε τον εικοσιπεντάχρονο Γιώργο Παρ. Φειδά, τον  ομορφονιό της Βαλύρας,  πότισε και φούντωσε τον έρωτά του για   την δεκαπεντάχρονη , την όμορφη Ελένη, μαθήτρια του Γυμνασίου της Ανδρούσας. Αλλά ας αφήσουμε τον παθόντα, τον Βαλυραίο γαμπρό , να μάς διηγηθεί το ειδύλλιο τού ευτυχισμένου γάμου του, που έφερε τρία παιδιά, έξι εγγόνια, και μεγάλη ευημερία στο σπιτικό του, στο Road Island  των Η.Π.Α. Σήμερα, 27^η Αυγούστου, στην εορτή του Αγίου Φανουρίου, το ζεύγος Γιώργος και Ελένη Φειδά τιμούν την 52η επέτειο του γάμου τους!

Ἕνας ἀληθινὰ φωτεινὸς Ἅγιος

                           

                                                                     Φωτό: Aperges.gr

Ἡ Ἐκκλησία μας τιμάει στὶς 27 Αὐγούστου τὴν μνήμη ἑνὸς φωτεινοῦ Ἁγίου, ὅπως φανερώνει καὶ τὸ ὄνομά του, τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ὁποίου δὲν γνωρίζομε πολλά, οὔτε πότε ἀκριβῶς ἔζησε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ κάποιους ἀμφισβητεῖται ἡ ὕπαρξή του ἤ θεωρεῖται ὅτι ἡ μνήμη του συγχέεται μὲ τὴν μνήμη τοῦ ἐπίσης στρατιωτικοῦ Ἁγίου Γεωργίου, οἱ εἰκονογραφικοὶ τύποι τῶν ὁποίων, ὡστόσο, δὲν ὁμοιάζουν. Πάντως δὲν ἐκκινοῦν ὅλοι οἱ μελετητὲς ἀπὸ ἀγαθὴ προαίρεση στὴν ἔρευνά των, ἀλλὰ κάποιοι ἐπιχειροῦν πεισματικὰ νὰ σπιλώσουν τὴν μνήμη ἑνὸς ἰδιαιτέρως ἀγαπητοῦ στὸν λαὸ Ἁγίου.

Πράγματι, ὁ λαὸς περιβάλλει τὸν Ἅγιο μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ τιμή. Οἱ εὐλαβεῖς μάλιστα χριστιανοὶ προσφέρουν, κατὰ τὴν ἑορτή του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες ἡμέρες, κατὰ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο, τὴν παραδοσιακὴ φανουρόπιττα, εἴτε γιὰ νὰ τοὺς φανερώσῃ ὁ Ἅγιος κάποιο χαμένο ἀντικείμενο εἴτε γιὰ νὰ φανερώσῃ τὴν ὑγεία σὲ κάποιον ἀσθενῆ εἴτε, κατὰ κάποια ἄλλη παράδοση, «γιὰ νὰ συγχωρηθῆ ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου».

Εἶναι γεγονὸς πὼς ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ μεταφέρωμε τὰ αἰτήματά μας ὄχι μόνον στὸν Ἅγιο Φανούριο ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, προσδοκῶντας ἀπὸ αὐτοὺς τὴν ταχύτερη καὶ μὲ τὸν πλέον πρόσφορο τρόπο ἱκανοποίησή των. Ἔχομε, ὅμως, ἀναρωτηθῆ κατὰ πόσον ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὰ δικά των αἰτήματα;

Να βαδίσωμε στα κύματα!

          

                                                                      Φωτό: Poimin.gr

Μετὰ ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων ὁ Κύριος «ἠνάγκασε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν», ὁ ἴδιος δέ, ἀφοῦ πρῶτα ἀπέλυσε τοὺς ὄχλους, ἀνέβηκε «εἰς τὸ ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι».

Οἱ Πατέρες ἐπισημαίνουν τὴν προσευχὴ ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος, πρὶν ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτό. Μόλις πῆρε στὰ χέρια Του τοὺς ἄρτους ποὺ τοῦ ἔφεραν οἱ μαθητές Του, ὕψωσε πρῶτα τοὺς ὀφθαλμούς Του στὸν οὐρανό, μετὰ εὐλόγησε τὰ λιγοστὰ τρόφιμα καὶ στὴν συνέχεια αὐτὰ πολλαπλασιάστηκαν. Τώρα, μετὰ ἀπὸ τὸν χορτασμὸ τῶν πεντάκις χιλίων, ὁ Κύριος καταφεύγει καὶ πάλι στὴν προσευχή, καὶ προετοιμάζεται ἔτσι «μυστικά» γιὰ τὸ ἑπόμενο θαυμαστὸ γεγονός.

Ἀπὸ ποῦ συμπεραίνεται ὅτι ὁ Κύριος προετοιμάζεται γιὰ τὸ ἑπόμενο θαῦμα; Ἁπλῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὴν προσευχή Του; Καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀσφαλῶς, ἀφοῦ ὁ Κύριος, μὲ τὴν προσευχή Του, δηλώνει τὴν ἑνότητά Του μὲ τὰ ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, μὲ τὸν Πατέρα Του καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ τὰ ὁποῖα βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἐπικοινωνία. Ἄν καὶ εἶναι ὁ ἴδιος Θεός, τίποτε δὲν κάνει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ συν-αντιλαμβάνεται μὲ τὰ ὑπόλοιπα θεϊκὰ πρόσωπα.

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ ἕνα σημεῖο στὸ παραπάνω χωρίο ποὺ μᾶς βοηθάει νὰ καταλάβωμε ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Θεός, σχεδίαζε τὴν ἑπόμενη κίνησή Του. Πρόκειται γιὰ τὸ ῥῆμα «ἠνάγκασεν». Γιατί, ἄραγε, ἀνάγκασε ὁ Κύριος τοὺς μαθητές Του νὰ μποῦν στὸ πλοῖο καὶ νὰ πᾶνε, πρὶν ἀπὸ Αὐτόν, στὴν ἀπέναντι ὄχθη; Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὸ ἑπόμενο χωρίο. Ἐνῶ ὁ Κύριος βρισκόταν ἀκόμη στὸ ὄρος προσευχόμενος, «τὸ πλοῖον (μὲ τοὺς μαθητές) ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων. ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος».

Όταν το Πνεύμα του Θεού διεκδικεί επί Γης τον φυσικό Του Παράδεισο!

                              

                                                 Φωτό: Δημήτρης Κουρασμενάκης στο FB

 

Terra incognita παραμένει για τους επίδοξους καταστροφείς του πλανήτη μας  ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και δια του Θείου Λόγου και του  Αγίου Πνεύματος ζωοποιεί τα πάντα γύρω μας. Έναν ανείπωτης ομορφιάς Παράδεισο δημιούργησε ο Θεός επί Γης, τον οποίο συστηματικά καταστρέφει η άγνοια και η απιστία, η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η μισανθρωπία, αφού όλα τα είδη των ζώων σέβονται και προστατεύουν το γένος τους, εκτός από το δεινό , φοβερό και μιαρό γένος των ανθρώπων, που βάλλεται λυσσαλέα κατά του πλησίον του και δεν αγαπά τη μάνα που  το τρέφει με  το ίδιο της το σώμα .

Σκοπίμως ή όχι , είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πλήττεται κατά τους θερινούς μήνες από τη σαρωτική λαίλαπα του πυρός που αφανίζει την φυσική της ομορφιά και δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε πολλούς ατυχείς πολίτες. Κι αν ο λόγος του εμπρησμού δεν τεκμηριώνεται εμφανώς ανά περίπτωση αλλά ασαφώς αιωρείται, δεν θα σταθούμε σε αυτό το σημείο. Εκείνο που είναι εμφανές αφορά τους επίδοξους εκμεταλλευτές της καμένης γης, που δεν προλαβαίνει να σβήσει η λάβα και αμέσως  τρέχουν να προφτάσουν για να  στήσουν για παράδειγμα  τις ανεμογεννήτριες τους ή  θέτουν άμεσα σε εφαρμογή τα αποτρόπαια  σχέδια τους για την εκμετάλλευση της καμένης γης, με τη σφραγίδα του νόμου και την κρατική συνένεση.

Όταν η Παναγία στη Βαλύρα μεταμορφώθηκε σε Παναγιώτα Κολοβάκια!

                  

 

Ανάμεσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη κάλπαζε η φαντασία των εργένηδων της Βαλύρας κατά τη δεκαετία του 1970, μέχρι που το κρατικό κανάλι έδειξε στην  τηλεόραση τη ρωσική ταινία με τίτλο "Ολέσια". Σύγχυση επικράτησε για ένα χρονικό διάστημα στις φαντασιώσεις και προτιμήσεις των αποστερημένων αγάμων ανδρών του χωριού, που τον μεν αγοραίο έρωτα  αποστρέφονταν,   ο δε άλλος, ο κατά Θεόν ευλογημένος,  δεν ήταν για το βαλάντιό τους.

 Ανάμεσά τους ζούσε κι ένα όμορφο παλικάρι με  οριακή  νοημοσύνη, ο Γιώρης, ο ευλογημένος γιος της αείμνηστης γιαγιάς Σοφίας Μπουρίκα. Υπάκουος στη μητέρα του και πολύ εργατικός ήταν ο Γιώρης, καθημερινά έβοσκε στον κάμπο τα λιγοστά ζωντανά   και επέστρεφε μετά τη δύση του ηλίου στο πέτρινο σπίτι του στο Μπιζάνι, όπου στην  αυλή είχε προσαρμόσει μία μικρή στάνη και επιδιδόταν στο άρμεγμα.  Όταν ανέβαινε το θερμόμετρο και ξυπνούσε η επιθυμία  σεξουαλικής επαφής στα έγκατα της γης, ο Γιώρης άρχιζε  το ανεπανάληπτο άσμα του, σαν τα πετούμενα στις πλαγιές της Ιθώμης:

-Ωραία μου κοπέλα, έλα …έλα… επαναλάμβανε διαρκώς και μάς έπαιρνε τα αυτιά.

Γκιουζέλης Δημήτριος: Η ευχή του Αγίου Πατροκοσμά του Αιτωλού

                          

Την 24^η Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Ο Άγιος Πατροκοσμάς και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι δύο από τα κορυφαία παραδείγματα Οσίων, που ο πιστός λαός μας καλούσε Αγίους, όταν ακόμα ζούσαν ανάμεσα του!

Στο Κοσμάτο Γρεβενών, στο χωριό καταγωγής από την πλευρά της μητέρας μου, που πήρε το όνομα του, αφού ο Άγιος όπως συνήθιζε, κήρυξε, εξομολόγησε και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία, καθώς κίνησε για να φύγει, οι γυναίκες του χωριού για να παρατείνουν την παραμονή του, του έλεγαν παρακλητικά, πες μας κάτι ακόμα Άγιε, πες μας κάτι ακόμα Άγιε!

Τότε ο Άγιος στάθηκε σε ένα ύψωμα, ευλόγησε το χωριό, δάκρυσε και είπε: "Καλό χωριό, καλοί άνθρωποι, αλλά θα το φάει η αρκούδα"!

Η Θαυματουργή Αρχόντισσα της Ρούμελης!

      

                                                                Φωτό: Vima Orthodoxias.gr

Τη θαυματουργή Παναγία Προυσιώτισσα εορτάζει η Εκκλησία μας και η Ρούμελη σύσσωμη, στις 23 Αυγούστου , την ημέρα της αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Πολλά και απίστευτα είναι τα θαύματα της Παναγίας Προυσιώτισσας, της μεγάλης αρχόντισσας της Ρούμελης! Ο Βαλυραίος κ. Βασίλης Χαλικούρας, που είχε την ευλογία να επισκεφθεί την Ιερά Μονή της, με τη συνοδεία συγγενών του, πάντα θυμάται και τιμά τη μνήμη της κάθε χρόνο. 

Λέγει ο κ. Δημήτρης Παπαζιάκας, σε σχετική ανάρτηση στο FB:

Κάπου το 2010 είχα έναν φοβερό και ανυπόφορο πονοκέφαλο που δεν με άφηνε να ανοίξω τα μάτια μου για 62 ημέρες…. κάτι σαν φωτοφοβία, ίσως ψύξη κάποιοι είπανε. Είδα πολλούς γιατρούς αλλά τίποτα .Πήγαμε βόλτα στην Παναγία, άναψα κερί και φύγαμε. Το απόγευμα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδα  όραμα…. σε ένα μεγάλο φωτισμένο πορτραίτο μια γυναίκα να μου λέει επιβλητικά ότι σε 4 ημέρες θα είμαι καλά. Έτσι κι έγινε! Σε 4 ημέρες δεν είχα τίποτα…. ξαναπήγα , άναψα κερί, και όσο ζω θα λέω  πόσο  θαυματουργή είναι η Παναγία Προυσιώτισσα!

Μαρίνος Γεωργάτος: Οι Έλληνες οφείλουν να ψηφίζουν με την αληθινή έννοια της ψήφου!

                                       

                                                     O Γενικός Διευθυντής της oμώνυμης εταιρείας 

                                        Marinos Georgatos Associates-Consulting and Counselling Services

Αν υπάρχει ένα ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας δεν περιορίζεται στη διαπιστωμένη οικονομική χρεοκοπία του κωμικού μας κρατιδίου. Γνωρίζετε που ανέρχεται το δημόσιο χρέος; Είναι επίσης, και η κατακόρυφη πτώση επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Ο εξωφρενικός πρωτογονισμός της δημόσιας πληροφόρησης και ψυχαγωγίας, η ανυποληψία του σχολείου και ο ιλιγγιώδης εκπεσμός του χώρου της ανώτατης παιδείας. Είναι ο αδίστακτος σε αναισχυντία αμοραλισμός, η διαστροφή ως "δικαίωμα" η αρνησιπατρία ως κορδακισμός, η ατιμία ως προσόν. Οφείλω να πω όμως ότι το εφιαλτικότερο τεκμήριο παραίτησης μας από τη μετοχή στην ιστορία είναι ότι παρακάμψαμε απεγνωσμένες προειδοποιήσεις για τον επερχόμενο εφιάλτη του ιστορικού μας τέλους. Ποιος από τους πολιτευτές μας έδειξε ποτέ ότι γνωρίζει και παίρνει στα σοβαρά τις εκκλήσεις για πολιτική εντιμότητα, ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη;

Οι αγάπες δεν κρύβονται!

 

                                                  Φωτό: κ. Γιώργος Δ. Καπότης στο FB

Στον απόδημο Έλληνα, στην ψυχολογία και την Ιθάκη του αναφέρεται ο λόγιος εκπαιδευτικός κ. Μαρίνος Γεωργάτος, σε πρόσφατη ανάρτησή του στο FB.  Τους συμπατριώτες μας  εκτός Ελλάδας σκιαγραφεί, εκείνες τις αγαπημένες  ψυχές που λαξεύονται σε άλλη γη, με την άσβεστη ελπίδα της επιστροφής…..

Σήμερα, «τυχερός» είναι ο κ. Γιώργος Δ. Καπότης, στη γενέτειρά του Βαλύρα Μεσσηνίας, με το εντυπωσιακό κοπάδι των όμορφων προβάτων του, την  αριστοκράτισσα προβατίνα του  με τους λεπτούς τρόπους, που απολαμβάνει τη φροντίδα και το άρμεγμα, και το ανταποδίδει με τρυφερά φιλιά στον ομορφονιό αφέντη της. Τυχερός είναι ο κ. Γιώργος Δ. Καπότης γιατί ρυθμίζει τη ζωή του όπως αυτός επιθυμεί, έχει δημιουργήσει μία όμορφη οικογένεια, παράλληλα  δεν στερείται τις χάρες  του  γραφικού χωριού που γεννήθηκε. Χθες, ήταν ο Βαλυραίος επιχειρηματίας  κ. Γιώργος  Παρ. Φειδάς, που ζει για περισσότερο από 50 χρόνια στο Road Island των Η.Π.Α….Κατά τα μαθητικά του χρόνια,   το αγαπημένο του άλογο τον κοιτούσε με θαυμασμό μέσα στα μάτια, και φιλούσε το δεξί χέρι του  όταν το τάιζε…

Δεσμοί ζωής που δεν καταλύει ο αδίστακτος χρόνος,   δυνατά αισθήματα,   ήχοι,  εικόνες,  νοητική , σωματική απόλαυση και  πληθώρα συναισθηματικών  αποχρώσεων,   θεϊκά λαμπρύνουν  τη μνήμη του παρελθόντος και τη δένουν σαν  με χρυσοκονδυλιά.

Το κάστρο της Καλαμάτας με το βλέμμα του Φώτη Κόντογλου

       

                                           Το κάστρο της Καλαμάτας. Φωτό: Kastra.eu

 Από τα πρώτα γραπτά έργα τού μεγάλου Έλληνα ζωγράφου-αγιογράφου και συγγραφέα Φώτη Κόντογλου, είναι το βιβλίο του Ταξείδια,  Αθήνα  1928, εκδόσεις Αστήρ, όπου περιγράφει μεγάλα κάστρα που τον εντυπωσίασαν στα ταξίδια του στον Ελλαδικό χώρο, και ένα από αυτά είναι και το κάστρο της Καλαμάτας. To βιβλίο περιλαμβάνει υπέροχες γκραβούρες τού  ιδίου και είναι γραμμένο κατ΄εξαίρεση στην καθομιλουμένη γλώσσα των απλών ανθρώπων της εποχής του. Κι ενώ εξυμνεί με λυρισμό την ιστορία της  Καλαμάτας με το κάστρο της και τον εύφορο Μεσσηνιακό κάμπο, στο τέλος του κεφαλαίου εκμυστηρεύεται το εξής: «Αυτό το κάστρο, έτσι που είναι μέσα στον κάμπο, δεν έχει περήφανη θεωρία όπως άλλα κάστρα, ώστε να γράψω τίποτα από εκείνες τις όμορφες φαντασίες που μού ΄ρχονται στο μυαλό αγναντεύοντας τη Μονεμβασιά ή το Παλαμίδι». 

Το όραμα της Καλαματιανής εκπαιδευτικού , κας Λένας Χριστοπούλου, βοήθησε στην αποσαφήνιση του λόγου του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου, το οποίο παρουσιάζουμε στη συνέχεια:

Έφυγε σαν πουλάκι στην αγαπημένη της Αγία Τριάδα!

                             

Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Τι θέλει η ψυχή του ανθρώπου; 

Δεμένη με τις παιδικές αναμνήσεις της και τους ιερούς χώρους όπου  οι  αγνοί οφθαλμοί της συνάντησαν τον Θεό , αναπολεί εκείνες τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές, όταν το γήρας έχει ορθώσει ταφόπλακα στη σάρκα και επιζητεί ο  χρόνος του αφανισμού τη δικαίωση, την εφαρμογή του απαράβατου νόμου των θνητών.Τον Θεό συνάντησε η γερόντισσα Μαγδαληνή στην αγαπημένη της Αγία Τριάδα  Βαλύρας, και εκεί παρέδωσε το πνεύμα της στο Κύριο και Θεό της!

 Πλήρης ημερών αποδήμησε εις Κύριον, στα 89 έτη της ξαφνικά,  και άφησε την Κοινότητα της Βαλύρας άφωνη, όταν κατόπιν συσντηματικής έρευνας της Τροχαίας  στην ευρεία περιοχή βρέθηκε νεκρή στον εξωτερικό χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος. Μεγάλο ήταν το κατόρθωμα για την ψυχή της αείμνηστης Μαγδαληνής Δρακοπούλου, αφού άντεξε να φθάσει καταπονημένη η γερόντισσα έως στον αυλύγυρο του ιερού χώρου και  λύσει τα δεσμά της με την επίγεια ζωή δια παντός. 

Θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς της , ο Κύριος να την αναπαύσει  στον Παράδεισο.

Ακολουθεί ενημέρωση  από τον  συνεργάτη της ιστοσελίδας μας κ. Χρήστο Παν. Παπαγεωργίου:

Ὁ τροφοδότης Κύριος

 

Φωτό: Orthodoxia News Agency

Ἡ γνωστὴ περικοπὴ τοῦ χορτασμοῦ ἀπὸ τὸν Κύριο τῶν πεντάκις χιλίων στὴν ἔρημο μὲ τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθῦς ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Η’ Κυριακὴ μετὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή (Ματθ. ιδ’ 14-22). Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἰωάννου Προδρόμου, «ἀνεχώρησεν ἐν πλοίῳ εἰς ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν καὶ οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτὸν πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων.» (Ματθ., ιδ’ 13).

Βλέποντας αὐτὴν τὴν θυσία τοῦ πλήθους, νὰ τὸν ἀκολουθοῦν πεζῆ στὴν ἔρημο, ὁ Κύριος ἀφοῦ θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους των, στὴν συνέχεια τοὺς χόρτασε μὲ τὸν λόγο Του. Τί ἄλλο νὰ ἤθελαν οἱ πονεμένοι ἄνθρωποι, «οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην», ἀπὸ ἕναν λόγο παρηγοριᾶς! Ὁ ἀγαπημένος των Ἰωάννης εἶχε πλέον φονευθῆ, δὲν τοὺς ἔμενε ἄλλος ἀπὸ τὸν γλυκὺ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ τοὺς παραμυθήσῃ. Ἦταν, φαίνεται, τόσο γλυκὺς ὁ λόγος Του καὶ εἶχαν τόσο πολὺ ἀπορροφηθῆ ἀπὸ αὐτόν, ποὺ δὲν κατάλαβαν πῶς πέρασε ἡ ὥρα στὸν ἔρημο τόπο.

Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος, δὲν τοὺς «ἀπέλυσε», ἔστω αὐτὴν τὴν περασμένη ὥρα, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τροφή, ὅπως τοῦ ζήτησαν οἱ μαθητές Του («ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα;»)

Γυρίζοντας τη μανιβέλα της Μάκινας

 

                                                 Φωτό: κ. Γεώργιος Μαρλάντης στο FB

 

 Η Μάκινα, ήταν μία σωτήρια εφεύρεση για τους  σταφιδοπαραγωγούς  γονείς και παππούδες μας.  Πρόκειται για έναν διαλογέα σταφίδας, που χρησιμοποιούσαν όσοι ήταν τυχεροί να  έχουν μία στην κατοχή τους, ή  μπορούσαν να δανειστούν από κάποιον συγχωριανό τους, κατά τις δεκαετίες 1960-1970, στην εύφορη γη της Βαλύρας μας.   Κατασκευαστικά, η Μάκινα είναι μία  μεγάλη ξύλινη μηχανή, που στο επάνω μέρος της ρίχνονται οι σταφίδες και στο κάτω βγαίνουν διαχωρισμένοι οι καρποί από τα κοτσάνια. Εναλλακτικά, λίχνιζαν τη σταφίδα οι καλλιεργητές και παραγωγοί στα μακριά αλώνια  του χωριού ,  χρησιμοποιώντας  ξύλινο φτυάρι και απλωμένα πανιά, όταν βέβαια υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες  ανέμου. Περίμεναν υπομονετικά πότε οι πελαγίσιοι άνεμοι από την Μπούκα της Μεσσήνης θα σκάσουν στα αλώνια του κάμπου της Βαλύρας, για να αρχίσει το λίχνισμα της σταφίδας. Ο κ. Γεώργιος Μαρλάντης, μάς περιγράφει παραστατικά τα παιδικά του βιώματα στη συνέχεια:

Ένα όμορφο Σάββατο του Αυγούστου στα παιδικά μας χρόνια

                              

                                                        Φωτό: Tasoula Pratinou στο FB

 

Ήταν όλα τόσο απλά, μαγικά και πανέμορφα, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης, ζεστασιάς και γονεϊκής  προστασίας, που  όταν τα αναπολεί ο νους νομίζει ότι ξαναζεί ένα άπιαστο όνειρο…Ποτέ δεν θα ξεχάσω το Σάββατο, μετά τον Δεκακενταύγουστο , το σωτήριον έτος 1967, όταν πυρετωδώς στο σπίτι της γιαγιάς μου Κωνσταντίνας Μπουρίκα-Γρίβα, δέκα χέρια γυναικών συντονισμένα ετοίμαζαν μεγάλο γλέντι για τον αρραβώνα της θείας μου Πότας Γρίβα, με τον αείμνηστο θείο μου Κώστα Ανδρινόπουλο. Όλα έπρεπε να είναι έτοιμα για  το  απόγευμα της Κυριακής που θα έρχονταν οι συμπέθεροι με τον γαμπρό.

 Ήμουν εννέα χρονών και καθόμουν εμπρός στο προπολεμικό παραθύρι του σαλονιού που κοιτούσε προς τη Δημοσιά. Έραβα  πολύχρωμα γυαλιστερά  χαρτάκια διπλωμένα σε τρίγωνα επάνω σε ένα λευκό τούλι, σχηματίζοντας ανθάκια με πέντε φύλλα. Ήταν το δώρο μου για τη χαρά της  αγαπημένης  μου θείας, που είναι 17 χρόνια μεγαλύτερή μου, κι όμως την θεωρούσα  σαν  αδελφή και φίλη μου, την θαύμαζα και αντέγραφα την ευγενική συμπεριφορά της, και ουδέποτε έπαψα!

Τα τέκνα της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης στην όμορφη Βαλύρα

 

                  Βαλύρα, 15η Αυγούστου, 2024. Φωτό: κα Τίνα Κοντοπούλου-Μελαχροινούδη

 

Όταν στη Βαλύρα έβλεπαν οι παλιοί ένα υπερκόσμιο φως να κατεβαίνει το δειλινό και  να πάλλεται  όπως  το θυμίαμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου, να απλώνεται και να σκεπάζει όλο το χωριό, έλεγαν η Παναγία Βουλκανιώτισσα είναι, ακόμη και στα χωράφια αν βρίσκονταν, γονάτιζαν και έκαναν με μεγάλη ευλάβεια τον σταυρό τους, επαναλαμβάνοντας «Παναγία Βουλκανιώτισσα σώσον ημάς», όσο άντεχε η εσωτερική φωνή τους.

Στη Βαλύρα του 1950, οι αρχές ήταν αυστηρές όσον αφορούσε την ερωτική συνεύρεση και σύλληψη  τέκνων.  Τα ήθη και τα έθιμα του τόπου απαιτούσαν να συμβαδίζει η συνεύρεση με το θέλημα του Θεού, προκειμένου να λάβει η οικογένεια και το νεογέννητο την θεία χάρη.  Απείχαν τα ζευγάρια σε  ημέρα μεγάλης εορτής για να   «μην  συλλάβουν γιορτόπιασμα», δηλαδή παιδί που δεν το θέλει ο Θεός, επίσης, κάποιοι  κάτοικοι  της Βαλύρας , που ήταν πολύ θεοσεβείς,  και  κατά τις περιόδους των μεγάλων νηστειών  δεν συνευρίσκονταν, με τις ευλογίες του μεγάλου διδασκάλου, του μακαριστού πατρός Δημητρίου Ξυδόπουλου.

Η Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου κ. Ευσταθίου επί τη μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

 

      

«Σήμερον … πληροῦται τὰ σύμπαντα χαρᾶς»

 

                                                                     Φωτό: Xristianos.gr

Τιμοῦμε καὶ μεγαλύνομε, ὅπως κάθε χρόνο, καὶ ἐφέτος, στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, τὴν Παναγία Μητέρα μας, «τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Ἐκφράζομε τὴν εὐγνωμοσύνη μας στήν «Δέσποιναν τοῦ κόσμου, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας» τοῦ αἰωνίου θανάτου καὶ «δωρησαμένην ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον». Συγχρόνως, δέ, εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι «ἡ δύναμις τῶν ἀβοηθήτων καὶ ἡ ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων», τώρα πού «κατέλιπε τὸν κόσμον», ὄχι μόνον δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ μόνους στὶς συμφορὲς τοῦ βίου μας, ἀλλὰ θὰ δέεται, ἀπὸ τὴν οὐράνια κατοικία της, μὲ ἀκόμη μεγαλύτερη παρρησία «ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν».

Ἐμεῖς ἀκοῦμε καὶ φυλᾶμε τὸν λόγο Του;

            

                                                               Φωτό: WordPress.com

 «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» ἀκοῦμε καθ’ ὅλη τὴν περίοδο τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων στὴν Παναγία (Λουκ., ια’ 27-28).

Συγκεκριμένα, ἡ φράση αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο τμῆμα τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος (Λουκ., ι’ 38-42, ια’ 27-28), ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὴν εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στὴν Βηθανία καὶ γιὰ τὴν ὑποδοχή Του ἀπὸ τὶς ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία. Ὅταν ἡ Μάρθα κάνῃ παράπονα στὸν Ἰησοῦ ὅτι ἡ ἀδελφή της κατέλιπε αὐτὴν μόνην διακονεῖν, ὁ Χριστὸς τῆς ἀποκρίνεται μὲ νόημα ὅτι ἐκείνη μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει περὶ πολλά, ἐνῶ ἡ ἀδελφή της, ἡ Μαρία, «τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς.» (ὅ. π. ι’ 38-42).

Ἄρα, «ἑνὸς ἐστι χρεία» (ὅ. π. 42), νὰ ἀκούῃ κανεὶς ἀπερίσπαστα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν φυλάσσῃ: «Μενοῦνγε, μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (ια’ 28). Ἔτσι, ἀπαντᾶ ὁ Κύριος στὴν γυναῖκα ἀπὸ τὸ πλῆθος, πού, ἐνθουσιασμένη ἀπὸ τὸν λόγο Του, μακαρίζει τὴν κοιλία ποὺ τὸν βάσταξε καὶ τοὺς μαστοὺς ποὺ τὸν θήλασαν (ια’ 27).

Παράκλησις εις την Παναγίαν Βουλκανιώτισσαν, τη Οδηγήτρια επονομαζομένη τω όρει Βουλκάνω

                   

                                            Η Ικεσία του Θεόδωρου Ράλλη (1905-1909).

 

Υπέρ των θυμάτων της ανεξελέγκτου φυσικής λαίλαπος του πυρός,

 και  της εξ  απίστων προερχομένης   

 

 

Την Εικόνα της Θεοτόκου την Άχραντον

 της Κόρης   Οδηγήτριας τω όρει Βουλκάνω

το Όμμα   της Ισχύος του Θεού

την Παναλκήν Χείραν υμνήσωμεν

 της Μεσσηνίας το Σωτήριον Καύχημα.

Ελέη και οικτιρμοίς, τους ρύπους τη ψυχής  

καθάρισον Φως Επουράνιον.

 

 Υπεραγία  Βουλκανιώτισσα σώσον ημάς!

Αφιέρωμα στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης

           

                                  Φωτό: Η Σύναξις της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης στο FB

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον τον λαόν Σου από την καταστροφική πυρά, Πανύμνητε!

 Τη Μεσσηνία ολόκληρη φρουρεί η Υπεραγία Θεοτόκος με τις πανάχραντες μορφές της ως Παναγία Βουλκανιώτισσα, Υπαπαντή, Δημιοβίτισσα, Πεταλιδιώτισσα, Ελεήστρια, Τριχερούσα, Ζωοδόχος Πηγή, Μυρτυδιώτισσα, Παναγία της Βαϊδενίτσας, της Ανδρουμπέβιτσας, Παναγία στα Γιαννιτσάνικα κ.α  Όμως το μεγαλύτερο και ιστορικότερο μοναστήρι της Μεσσηνίας ολόκληρης είναι του Βουλκάνου και η θαυματουργή εικόνα της «Οδηγήτριας επονομαζομένης τω όρει Βουλκάνω», με το αργυρόχρυσο υποκάμισο που έλαβε στο μετόχι της ιεράς μονής Βουλκάνου στη Σμύρνη   τον 19^ο αιώνα, είναι Εκείνη που δεν αντιγράφεται η μορφή της από κανένα χέρι δεξιοτέχνη αγιογράφου, διότι η  ιερά εικόνα  είναι αχειροποίητος.

  Η μεγάλη εορτή και πανήγυρις της ιεράς μονής Βουλκάνου  λαμβάνει χώρο τον Δεκαπενταύγουστο, με τη μεταφορά της Εφεστίου  Εικόνος της Παναγίας στο θρόνο Της,  στην ιερά μονή στην κορυφή της Ιθώμης,  την ονομαζομένη Επανωκαστριτίσσης ή Καθολικόν,  όπου θαυμαστά σημεία δίδει η  Υπεραγία Θεοτόκος  στους πιστούς, με ώρα ενάρξεως την 24^η της 14^ης Αυγούστου.  

Επιστροφή σαν σε όνειρο!

                           

                                                Ο ήλιος της αγάπης θωπεύει τον νου.

                                                       Φωτό: κ. Μάριος Κλειώτης

 -Μα μιλούν και αισθάνονται τα δένδρα, ακούνε τα λιθάρια, οι δρόμοι, η γη και  ο ουρανός, καταλαβαίνει το πατρικό σου , ο κήπος και η αυλή, ο μπαξές και το κτήμα σου, η γενέτειρά  σου ολόκληρη ότι  επέστρεψες; αναρωτήθηκε ένας Βαλυραίος μόνιμος κάτοικος  του εξωτερικού…..

-Τι λέει η καρδιά σας;  ρώτησα.

- Ωχ! Ωχ! Η καρδιά πονάει και ζητά διακαώς την επιστροφή τον τόπο της, απάντησε διψασμένος και πολλά χρόνια άφαγος.

Ο κ. Γιώργος Μαρλάντης , στη σελίδα «Παλιές Αναμνήσεις» στο FB, οραματίζεται την επιστροφή των ώριμων χρόνων του και την περιγράφει με πλούσιες εικόνες και συναισθηματικές πινελιές , που δεν  αφήνουν την  ψυχή του οδοιπόρου μετανάστη  αδιάφορη.

Οἱ Παρακλήσεις στὴν Παναγία καὶ ἡ παράκληση τῆς Παναγίας

        

                                                              Φωτό: Βήμα Ορθοδοξίας

Οἱ Παρακλητικοὶ Κανόνες στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ λαοφιλεῖς Ἀκολουθίες τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς ζωῆς. Ὄχι μόνον τὸν Αὔγουστο, ποὺ εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸν ὑπόλοιπο χρόνο σὲ Ἐκείνην καταφεύγομε καὶ πάνω της ἐναποθέτομε «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα» μας. Ἐκείνη, ἡ γλυκιά μας Παναγιά, εἶναι ἡ μεσιτεύουσα ὑπὲρ ἡμῶν στὸν Υἱό της καὶ Θεό μας.

Ἀξίζει, πάντως, νὰ ἐπισημάνωμε ὅτι στὰ ὑπέροχα αὐτὰ ποιήματα, ποὺ ψάλλομε πρὸς τιμήν της καὶ γιὰ ἐνίσχυσή μας, τὰ τροπάρια ὅλων τῶν Ὠδῶν ἀκολουθοῦν κάποια συγκεκριμένη σειρά. Ἔτσι τὸ α’ τροπάριο ὅλων τῶν Ὠδῶν τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος περιέχει παράκληση στὴν Παναγία γιὰ γενικὴ βοήθεια, τὸ β’ παράκληση γιὰ σωτηρία ἀπὸ πάθη καὶ πειρασμούς, τὸ γ’ γιὰ λύτρωση ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ δεινὰ καὶ τὸ δ’ γιὰ σωτηρία ἀπὸ ἀσθένειες.

Η απολογία ενός γαϊδάρου!

                          

                                                       Φωτό: κα Κατερίνα Παπαοικονόμου

Παραβολές με γαϊδάρους εμπνέεται τελευταία ο Βαλυραίος μαθηματικός, φιλόσοφος,   λογοτέχνης και δραστήριος στα κοινά κ. Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος, σε τέτοιο βαθμό, που ανάγκασε ένα γαϊδουράκι να σταθεί απέξω από ένα γραφικό εξωκκλήσι και να παρακαλέσει τον Κύριο να το συγχωρήσει και  σώσει , που άθελά του ενεπλάκη στις δεινές αμαρτίες των ανθρώπων, που ακολουθούν τα άθλια τεχνάσματα του Μαμωνά! Όμως, ας αφήσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα να μάς περιγράψει αναλυτικά τι ακριβώς συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει διεθνώς, σε ευρεία οικονομική-πολιτική κλίμακα,  με τον   γλαφυρό του τρόπο!

Θεάρεστοι ἢ ἀνθρωπάρεσκοι;

 

Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Ζ’ Κυριακῆς Ματθαίου (Ῥωμ., ιε’ 1-7), ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὀφείλομε «οὐχ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν» ἀλλὰ «ἕκαστος ὑμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω» πρὸς πνευματικὴ ὠφέλεια καὶ ἐνίσχυσή του, «εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν» (Ῥωμ. ιε’ 2). Ζητεῖ, μάλιστα, ἀπὸ τοὺς δυνατωτέρους νὰ βαστάζουν τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων.

Γιὰ νὰ μπορέσωμε, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, νὰ κάνωμε ἐκεῖνο ποὺ ἀρέσει ὄχι στὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ στὸν Θεὸ καί, συγχρόνως, ἐκεῖνο ποὺ ὠφελεῖ τὸν πλησίον, χρειάζεται νὰ ἔχωμε πάντοτε ὡς ὑπόδειγμά μας τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος «οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν» (ὅ.π. 3) ἀλλὰ ἔγινε «ὑπήκοος» τοῦ πατρός Του καὶ μάλιστα «μέχρι θανάτου σταυροῦ», χάριν τῆς δικῆς μας σωτηρίας.

Γιὰ νὰ ἐλέγξωμε, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς κάθε φορὰ ἐὰν εἴμαστε θεάρεστοι καὶ ὄχι ἀνθρωπάρεσκοι καὶ μάλιστα αὐτάρεσκοι, χρειάζεται νὰ ἀναρωτιώμαστε: «Αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ κάνω εἶναι πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ πρὸς ὄφελος τοῦ πλησίον; Ἐὰν ναί, τότε εἶναι καὶ πρὸς δικό μου ὄφελος!»

Η μουσική αρμονία εντός και εκτός μας!

                                  

                                 H "Διακοπή Εργασίας" του William-Adolphe Bouguereau, 1891

Μουσικοθεραπεία χρειαζόμαστε,  υποστηρίζει η κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, η φιλόλογος της Βαλύρας, περιγράφοντας στη σελίδα της στο FB μία εμπειρία της στο νοσοκομείο της Καλαμάτας που η  χαλαρωτική και ευχάριστη (για την ίδια βεβαίως) μουσική την προδιέθεσε συναισθηματικά θετικά.

 Ο εσωτερικός-ενδιάθετος λόγος , επίσης ο εξωτερικός λόγος και τα διάφορα ακουστικά ερεθίσματα που συλλαμβάνουμε και εκπέμπουμε,  αναλύνται σε ήχο , εικόνα και όχι μόνο....   επιδρώντας σε πνευματικό, ψυχικό, νοητικό , συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο, τόσο σε εμάς τους ιδίους όσο και στους άλλους, επίσης επηρεάζουν το φυσικό περιβάλλον γύρω μας.  Τόσο ο εσωτερικός όσο και ο εξωτερικός λόγος παρουσιάζουν στάδια εξέλιξης. Για παράδειγμα, προκειμένου να αντιληφθούμε σε ποιο πνευματικό στάδιο του λόγου βρίσκεται ένας  κοσμικός άνθρωπος, παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται, ομιλεί και εκφράζεται (λεκτικά και μη λεκτικά) τι τον ελκύει ακουστικά και  οπτικά, τι του αρέσει να διαβάζει ή να γράφει για ψυχική ευχαρίστηση, αν ασχολείται με κάποιο είδος μουσικής ή κάποια άλλη δραστηριότητα που ενισχύει την ανάπτυξη του λόγου του, εξετάζουμε τις θρησκευτικές, επαγγελματικές, οικογενειακές, και κοινωνικές του εμπειρίες , στάσεις , τάσεις, απόψεις ,  προδιαθέσεις του κ.α.

«Ἀβοηθήτων δύναμις καὶ ἐλπὶς ἀπηλπισμένων»

           

                                                                  Φωτό: Πέλλα 24

Ὁ Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης, συνθέτης τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος στὴν Παναγία, παρουσιάζει, μέσα ἀπὸ ὑπέροχες ποιητικὲς εἰκόνες, τὶς δυσκολίες τοῦ βίου του: «τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγαὶ χειμάζουσιν τὴν ταπεινήν μου ψυχήν», «ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μου μὲ ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Θεοτόκε».

Στὴν πραγματικότητα, ὁ ποιητὴς καὶ «φιλόσοφος-βασιλεύς» δὲν ἐκθέτει γενικῶς «τὶς συμφορὲς τοῦ βίου» ἀλλὰ καὶ τὶς ταλαιπωρίες ποὺ ὑπέστη ὡς αὐτοκράτορας τῆς πολύπαθης αὐτοκρατορίας τῆς Νικαίας, ἡ ὁποία ἀντιμετώπιζε διαρκεῖς ἀπειλές ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἐπιβουλεύονταν τὴν ἀκεραιότητά της, -Μουσουλμάνους, Φράγκους, Βουλγάρους, Δεσπότες τῆς Ἠπείρου-, καὶ ἀπὸ ἐσωτερικούς, -εὐγενεῖς ἀριστοκράτες-, ποὺ ἀντιμάχονταν τὴν φιλολαϊκὴ πολιτικὴ τῶν αὐτοκρατόρων της.