Κατά τη δεκαετία του 1960, η δεσπονίς Αφρούλα, η αείμνηστη δασκάλα της Βαλύρας , διάβασε ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες συνέθεταν και απομνημόνευαν τους λόγους τους συνδυάζοντάς τους με εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος, ως εξής: Για παράδειγμα, ο Δημοσθένης όταν ήθελε να συνθέσει έναν λόγο του, σκεπτόταν ότι ο Παρθενών στην Ακρόπολη των Αθηνών έχει κατά πλάτος 8 κίονες και κατά μήκος 17 και ανέπτυσσε άνευ γραφής την ομιλία του, με 8 θέσεις και 17 επιχειρήματα αντίστοιχα.
Θέλοντας η ίδια να διδάξει στα παιδιά της Γ΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας τους 7 τύπους του καλαμποκιού , τους είπε το εξής: Η γιαγιά με τον αλευρώδη τύπο, με το καλαμποκάλευρο, ο παππούς με τον κηρώδη κόκκινο τύπο που κολλά, η μαμά με τον σακχαρώδη που τον βράζει και ψήνει, ο ορειβάτης με τον οδοντωτό που ο σπάδικας τού καλαμποκιού έχει τα σπόρια συγκεντρωμένα μόνο στην κορυφή, ο μπακάλης με τον σκληρό τύπο, τα καλαμπόκια σε κονσέρβες, εσείς με τον μικρό τύπο που σκάζει, το ποπ κορν που πολλοί δεν γνωρίζετε ακόμη, και ο Ντορής, το άλογο, με τον ντυμένο τύπο, που δεν είναι τόσο καλής ποιότητας καλαμπόκι.
Μετά τη λήξη του μαθήματος, κάποια από τα αγόρια συγκεντρώθηκαν γύρω από τον ευκάλυπτο του σιδηροδρομικού σταθμού, στον σημερινό πλάτανο, άρχισαν να πειράζουν ο ένας τον άλλο, περιμένοντας να δουν που θα περνούσε το τραίνο, και μετέτρεψαν την άσκηση της δεσποινίδος Αφρούλας σε ένα είδος ευχάριστου παιχνιδιού. Ρωτούσαν άσχετους μικρούς και μεγάλους «ποιος από τους 7 τύπους τους αρέσει» , χωρίς να τους αναφέρουν ότι πρόκειται για το καλαμπόκι. Αν επέλεγαν δίχως πρωτίστως να ρωτήσουν τι σημαίνουν αυτοί οι τύποι και σε τι αναφέρονται, άρχιζαν τα δυνατά γέλια και τα πειράγματα.
Η γιαγιά Γιαννούλα, επέλεξε τον σκληρό τύπο και όταν της είπαν να πάει με τον μπακάλη, μόνο που δεν τις έφυγαν οι γκαζόζες από το χέρι, ένας σοβαρός περαστικός κύριος διάλεξε τον ντυμένο τύπο και του είπαν ότι τον περιμένει στον στάβλο ο Ντορής, και ένα παιδάκι τον μικρό τύπο, αλλά του εξήγησαν ότι δεν πωλούν ποπ κορν ακόμη στη Βαλύρα!
Μεταφέροντας τη μάθηση στο φυσικό περιβάλλον, γενίκευσαν τη γνώση και συνδυάζοντάς την με ευχάριστη πρακτική ουδέποτε την απώθησε η μακροπρόθεσμη μνήμη τους…ακόμη και στα σημερινά τους γεράματα. Επίσης, αξιοπαρατήρητο είναι το γεγονός της υπερηφάνειας των μεγάλων, που νομίζουν ότι τα κατέχουν όλα, και έχουν την εντύπωση ότι θα υποβιβάσουν ανεπανόρθωτα τον εαυτόν τους άμα ρωτήσουν κάποιον τρίτο, ιδίως κάποιον χρονολογικά μικρότερό τους.
Αυτά σκεπτόμασταν, καθώς κρατούσαμε το ποδάρι σε ένα ψητό καλαμπόκι και το περνούσαμε από χέρι σε χέρι, περπατώντας αγκαλιά στην παραλία της Καλαμάτας με τα αγαπημένα παιδιά και εγγόνια μας, είπε μία αδελφή ψυχή….
Ωραία τα καλαμπόκια των παιδικών μας χρόνων…. μόνο που μάς λείπει η «γιαγιά» για να ζυμώσει και να ψήσει καταλλήλως τον αλευρώδη τύπο, και ο «Ντορής» για να φάει τον ντυμένο!
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
4-8-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου