Φωτό: Orthodoxia News Agency
Ἡ γνωστὴ περικοπὴ τοῦ χορτασμοῦ ἀπὸ τὸν Κύριο τῶν πεντάκις χιλίων στὴν ἔρημο μὲ τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθῦς ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Η’ Κυριακὴ μετὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή (Ματθ. ιδ’ 14-22). Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἰωάννου Προδρόμου, «ἀνεχώρησεν ἐν πλοίῳ εἰς ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν καὶ οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτὸν πεζῇ ἀπὸ τῶν πόλεων.» (Ματθ., ιδ’ 13).
Βλέποντας αὐτὴν τὴν θυσία τοῦ πλήθους, νὰ τὸν ἀκολουθοῦν πεζῆ στὴν ἔρημο, ὁ Κύριος ἀφοῦ θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους των, στὴν συνέχεια τοὺς χόρτασε μὲ τὸν λόγο Του. Τί ἄλλο νὰ ἤθελαν οἱ πονεμένοι ἄνθρωποι, «οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην», ἀπὸ ἕναν λόγο παρηγοριᾶς! Ὁ ἀγαπημένος των Ἰωάννης εἶχε πλέον φονευθῆ, δὲν τοὺς ἔμενε ἄλλος ἀπὸ τὸν γλυκὺ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ τοὺς παραμυθήσῃ. Ἦταν, φαίνεται, τόσο γλυκὺς ὁ λόγος Του καὶ εἶχαν τόσο πολὺ ἀπορροφηθῆ ἀπὸ αὐτόν, ποὺ δὲν κατάλαβαν πῶς πέρασε ἡ ὥρα στὸν ἔρημο τόπο.
Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος, δὲν τοὺς «ἀπέλυσε», ἔστω αὐτὴν τὴν περασμένη ὥρα, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τροφή, ὅπως τοῦ ζήτησαν οἱ μαθητές Του («ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα;»)
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ θαῦμα τὸ ἀναφέρουν καὶ οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστές (Ματθ., ιδ’ 13-21, Μάρκ., στ’ 30-44, Λουκ. θ’ 10-17, Ἰωάν. στ’ 1-14). Μάλιστα, ὁ Ματθαῖος καὶ ὁ Μάρκος ἀναφέρουν καὶ ἄλλο παρόμοιο θαῦμα, τὸν χορτασμό τεσσάρων χιλιάδων ἀνθρώπων μὲ ἑπτὰ ἄρτους καί «ὀλίγα ἰχθύδια» (Ματθ., ιε’ 32-39, Μάρκ, η’ 1-10). Ἡ ποικιλία αὐτὴ ὄχι μόνον δὲν βλάπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλὰ προβάλλει, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες καὶ ἄλλοτε ἔχομε ἀναφέρει, τὶς διαφορετικὲς ὀπτικὲς γωνίες τῶν Εὐαγγελιστῶν!
Ὅλα τὰ οἰκονομεῖ ὁ Κύριος γιὰ τὴν σωτηρία μας. «Ἀφήνει» τοὺς ἀνθρώπους νὰ πεινάσουν, σὲ ἔρημο τόπο καὶ σὲ περασμένη ὥρα, ὥστε νὰ μὴν εἶναι εὔκολο νὰ προμηθευτοῦν ἀπὸ ἀλλοῦ τροφές, καλεῖ τοὺς μαθητές Του νὰ διακονήσουν τὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν των, ὥστε νὰ «συνηθίζουν» στὴν μελλοντική των ἀποστολὴ ἀλλὰ καὶ νὰ παίρνουν μαθήματα ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς θαυματουργίας τοῦ Κυρίου, ποὺ θέλει τὸν ἄνθρωπο συνεργὸ στὴν ἐνέργειά Του. Στὸ τέλος, μάλιστα, βάζει τοὺς μαθητές Του νὰ γεμίζουν καὶ δώδεκα κοφίνια μὲ περισσεύματα, ἕνα γιὰ τὸν κάθε μαθητή, ὥστε, σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες καὶ μάλιστα τὸν Χρυσόστομο, ὁ καθ’ ἕνας νὰ τὸ κουβαλήσῃ στὸν ὦμο του, νὰ νοιώσῃ τὸ βάρος καὶ νὰ μὴν λησμονήσῃ ποτὲ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τόσων χιλιάδων ψυχῶν ἀλλὰ καὶ τὴν δική του, -τοῦ καθ’ ἑνὸς ξεχωριστά-, συμβολὴ σ’ αὐτό!
Ἂς ἀντλήσωμε μερικὰ μηνύματα ἀπὸ τὴν ὑπέροχη αὐτὴν περικοπή. Πρῶτο μήνυμα: Ὁ Κύριος εἶναι ὁ χορηγὸς πάντων τῶν ἀγαθῶν, ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν. Δὲν θεωρεῖ ὑποτιμητικὸ νὰ ἀσχολῆται μὲ τὶς «ταπεινές» ὑλικές μας ἀνάγκες: γι’ αὐτὸ μετέτρεψε τὸ νερὸ σὲ κρασί, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν οἱ καλεσμένοι στὸν γάμο τῆς Κανᾶ ἀπὸ τὸν εὐλογημένο οἶνο. Ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους στὴν ἔρημο νὰ φᾶνε καὶ νὰ χορτάσουν καὶ μάλιστα νὰ διαπιστώσουν στὸ τέλος ὅτι ὅ τι εὐλογεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο, φτάνει καὶ περισσεύει! Καὶ τί δὲν μᾶς προσφέρει ὁ ἀγαθὸς Κύριος! Θεραπεία στὶς ἀσθένειές μας, ἀνάπαυση καὶ ἐλπίδα στὸν πόνο μας, πλήρωση στὰ ἀγαθά μας, ποὺ τὰ εὐλογεῖ καὶ μᾶς τὰ παρέχει ἁπλόχερα. Ἀκόμη καί «τὸ ψωμὶ μᾶς μουσκεύει», ὥστε νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του καὶ νὰ γινώμαστε «μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου». Ἀρκεῖ νά «ἀνοίξωμε καὶ μεῖς τὸ στόμα μας», ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσωμε καὶ νὰ ζητήσωμε νὰ γευθοῦμε τὴν σωτηρία μας.
Δεύτερο μήνυμα, ἀπόρροια τοῦ προηγουμένου: Δὲν χρειάζεται νὰ τρέχωμε στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ ἀναζητοῦμε τροφὴ καὶ ἄλλα «ἀγαθά», ποὺ ὄχι μόνον τὰ χρυσοπληρώνωμε ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀμφιβόλου ἀξίας καὶ ποιότητος. Ἐξ ἄλλου, «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ., κγ’:1) , ὁ Ὁποῖος ἦλθε, «ἵνα ζωὴν ἔχωμεν καὶ περισσὸν ζωῆς» (Ἰωάν., ι’ 9-10). Τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς ἀγάπης Του εἶναι ἀστείρευτο («ὁ μελιζόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος»), φθάνει καὶ περισσεύει, γιὰ νὰ χορτάσωμε καὶ νὰ εὐφρανθοῦμε ὅλοι, «νῦν καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».
Ἡ προτροπή, ἐξ ἄλλου, τοῦ Κυρίου στοὺς μαθητές Του «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν» ἀποτελεῖ μιὰ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα πολλῶν ἐξ ἡμῶν γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τῶν ἐμπερίστατων ἀδελφῶν μας: «Γιατί δὲν βοηθάει τὸ Κράτος; Τί κάνει ἡ Ἐκκλησία;» Τὸ θέμα δὲν εἶναι τί κάνει τὸ κράτος ἢ ἡ Ἐκκλησία (προφανῶς ἐννοοῦμε γενικῶς καὶ ἀπροσώπως τὴν διοίκηση), τὸ ζήτημα εἶναι τί κάνομε ἐμεῖς προσωπικὰ ὡς λαὸς τοῦ Κυρίου, ὡς σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του!
Ἐὰν ἀκολουθοῦμε τὴν διαχρονικὴ προτροπὴ τοῦ Κυρίου «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν», ἐὰν δηλαδὴ λαμβάνωμε τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τότε καὶ ἐμεῖς θὰ τρεφώμαστε πλουσιοπάροχα ἀπὸ τὴν δαψιλῆ Του χάρη καὶ τὸ περισσό Του ἔλεος, καὶ τοὺς ἀδελφούς μας θὰ ἐλεοῦμε, ὥστε νὰ δοξάζεται ἀπ’ ὅλους ὁ κοινός μας Πατέρας στοὺς οὐρανούς (Ματθ. ε’ 16-17). Ἂς δείξωμε μόνον ἐμπιστοσύνη στὸν τροφοδότη Κύριό μας, τὸν μόνον ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς χορτάσῃ καὶ Ἐκεῖνος, ἀσφαλῶς, θὰ κορέσῃ τὴν πείνα καὶ τὴν δίψα μας γιὰ ὑλικὴ καὶ οὐράνια τροφή, τώρα καὶ πάντοτε. Ἀμήν! Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου