Φωτό: Τυροκομείο κ. Ιωσήφ Δημητρακόπουλου στη Βαλύρα
Τον Βαλυραίο πατέρα , τον αείμνηστο Δημήτρη Δημητρακόπουλο, με το παρανόμι Βλαχοδημητράκης, έφερε η μνήμη μου στο φως, εν όψει της εορτής του πατέρα που θα τιμήσουμε στο τέλος της επομένης εβδομάδας. Ο κυρ Δημήτρης, που τον θυμάμαι ως παιδί του Δημοτικού Σχολείου το έτος 1957, στον κάμπο του χωριού μας, ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος και καλοθρεμμένος. Τιμούσε δεόντως το τυρί, που παρήγαγε με το γάλα από το πλούσιο κοπάδι των προβάτων του, και το ζηλευτό ζυμωτό ψωμί που φούρνιζε στην αυλή του σπιτιού του η αείμνηστη γυναίκα του. Ήταν δε τόσο νόστιμο το τυρί του, ώστε κανένας δεν μπορούσε να παραβγεί στην τέχνη του. Μία μυστική παλιά συνταγή είχε ανακαλύψει, την οποία παρέδωσε στους δύο γιούς του, Παναγιώτη και Αποστόλη, που μέχρι σήμερα την έχουν εξελίξει και προοδεύουν επιχειρηματικά τα προκομμένα εγγόνια του. Τι κι αν δεν άφησε τεράστια περιουσία σε ακίνητα, σπίτια και κτήματα, μόνο τούτη η κληρονομιά, της συνταγής του τυριού, ήταν αρκετή για να ζουν πλουσιοπάροχα οι απόγονοι του αλησμόνητου μπάρμπα-Δημητράκη.
Διατηρούσε τη στάνη του προς την Ιερά Μονή Βουλκάνου. Τα πρόβατα, ιδίως κατά τους θερινούς μήνες, έβοσκε στον κάμπο του χωριού, στα σύνορα της Βαλύρας με τον Άγιο Φλώρο, όπου πλούσιο ρέει το νερό του Παμίσου. Ο ευλογημένος Πάμισος πότιζε τότε ανθρώπους, ζώα και η γη καρποφορούσε, όπως και σήμερα στο πέρασμά του. Κοντά σε μία νησίδα που είχε διαμορφωθεί στην περιοχή, μεταξύ βάλτου και παλιόβαλτου, συναντιόμασταν όσοι βόσκαμε τα ζωντανά μας, ανάμεσά μας ήταν οι αείμνηστοι Νίκος Καπότης, Θανάσης Μπάκας, και ο Σταύρος Τσιλίκας, πριν γίνει αγροφύλακας. Ο αγαπημένος αδελφός μου Ανδρόνικος, που τον χάσαμε πρόσφατα και η απώλειά του έχει βυθίσει στο πένθος τη μεγάλη - εκτεταμένη οικογένεια Φειδά, ήταν φίλος με τον αλησμόνητο Γιάννη Χρηστάκη. Όταν διψούσε ο μπάρμπα-Δημητράκης , τον έβαζαν μέσα σε μία βάρκα και κωπηλατούσαν μέχρι να φθάσουν σε σημείο που να έχει καθαρό νερό ο Πάμισος για να πιει. Κι ενώ τα κατάφερναν θαυμάσια και λάμβαναν ως αντίδωρο μία μεγάλη φέτα ζυμωτό ψωμί κι ένα κομμάτι τυρί ο καθένας, μία ημέρα έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και καθώς έσκυψε ο πληθωρικός Βλαχοδημητράκης να πιεί νερό, γύρισε η βάρκα ανάποδα. Ίδρωσαν τα δύο παιδιά μέχρι να τον βγάλουν έξω από το ποτάμι , όσο για τον ίδιο, από την πολλή τρομάρα του είδε τον Χάρο ολοζώντανο και τον κόσμο ανάποδα. Μπάνιο δεν γνώριζε, αλλά και να ήξερε, το αναπάντεχο τον βρήκε εντελώς απροετοίμαστο. Κουράγιο μπάρμπα-Δημητράκη, τον εμψύχωναν τα παιδιά που έβαλαν τα δυνατά τους να τα καταφέρουν, αφού το βάρος ενός τέτοιου θανάτου, εξ αμελείας , δεν θα μπορούσαν οι αγνές παιδικές τους ψυχές να σηκώσουν εφ΄ όρου ζωής. Οι μεγαλύτεροι αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν το γεγονός και καταχειροκρότησαν τους μικρούς ήρωες του κάμπου, μόλις τον ξάπλωσαν επάνω στα χορτάρια σώο και αβλαβή. Εκείνος, όταν είδε ότι είναι ασφαλής, άρχισε υστερικά να επαναλαμβάνει…επίτηδες το κάνατε παλιόπαιδα, δεν θα σας δώσω μπουκιά ψωμί και τυρί ξανά! Οι μεγάλοι του εξήγησαν ήρεμα τι συνέβη και ότι ήταν δικό του το σφάλμα. Όταν ξεθόλωσε και συνειδητοποίησε ότι τα δύο παιδιά ήταν οι σωτήρες του, διπλασίασε την προσφορά του με ευγνωμοσύνη!
Για να γιορτάσουν όλοι μαζί, οι εραστές του κάμπου ενωμένοι , τη νίκη ενάντια στον θάνατο, καθάρισαν μπόλικα καλαμπόκια και τα έψησαν στην αράδα. Ήπιαν και ντόπιο κρασί, τραγούδησαν κλέφτικα, και όταν έγειρε ο ήλιος στο βουνό, ψυχικά ικανοποιημένοι, πήραν τον δρόμο για την ξελότζα του ο καθένας. Η ξελότζα ήταν η στάνη η περίτεχνη, η μαντρωμένη με πέτρες, ξύλα, καλάμια και χόρτα, ό,τι υλικό ήταν διαθέσιμο στους αγρούς, στα κτήματα και στο ποτάμι της Μαυροζούμενας εκείνη την εποχή.
Με μία «μέτρα» γεμάτη γάλα επέστρεψε στο σπίτι του ο προκομμένος Βλαχοδημητράκης και παρήγγειλε στη γυναίκα του να ανάψει το καντήλι, να προσευχηθεί και να τον λιβανίσει, να ευχαριστήσουν τον Θεό που σώθηκε. Ύστερα έπηξαν μαζί γιαούρτι, το έκαναν στραγγιστό, και μάς φίλεψε όταν συναντηθήκαμε στον κάμπο, μετά από τρεις ημέρες. Σαν το δικό του το γιαούρτι άλλο δεν υπήρχε! Ο κτηνοτρόφος εξελίχθηκε σε άριστο επαγγελματία τυροκόμο. Έφτιαχνε υπέροχη φέτα, σφέλα, μυζήθρα και στραγγιστό γιαούρτι.
Με τη «μέτρα» του γεμάτη γάλα, να περνά τη γέφυρα της Βαλύρας, οδεύοντας προς το τυροκομείο του, έτσι έχει χαραχθεί η ανεπανάληπτη μορφή του αείμνηστου Δημήτρη Δημητρακόπουλου βαθιά στη μνήμη μου.
Χρόνια Πολλά σε όλους τους άξιους πατέρες της Βαλύρας.
Γιώργος Παρ. Φειδάς
14-6-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου