Τότε, που όλα ήταν αθώα και μαγικά, μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια στο χωριό, στα χρόνια της υπομονής για ένα καλύτερο αύριο που ποτέ δεν ήρθε.... Ό,τι καλύτερο ζήσαμε ήταν η αγνότητα της παιδικής ψυχής, συνδεδεμένης με τον Θεό εντός της, το βλέμμα του παιδιού που θαύμαζε τον έντιμο αγώνα των γονιών του, της τεθλιμμένης οδού που ακολούθησε το ίδιο, με ταπείνωση εμπρός στο μεγαλείο του Θεού. Μοσχοβολούσε το ψωμί, αλλά και τα βασιλικά στις αυλές της γειτονιάς....κατέβαινε ο έναστρος ουρανός στην αγκαλιά των παιδιών για να τα φιλήσει. Θέλω να ξαναζήσω φέτος αυτό το Καλοκαίρι που η καρδιά μου βαθιά νοστάλγησε, λέγει ο κ. Παύλος Σαμαράς σε σχετική ανάρτησή του στο FB. Aς αφήσουμε τον εμπνευσμένο λόγο του να μάς ταξιδέψει ευχάριστα.
Φέτος, θέλω το καλοκαίρι αυτό των παιδικών μου χρόνων!
Σαν αυτές τις μέρες τότε, μέσα Ιούνη, το σχολείο έκλεινε, επιστρέφαμε σπίτι με το ενδεικτικό στα χέρια πετώντας από χαρά και διαπραγματευόμαστε τις διακοπές μας που δεν ήταν παρά μόνο παιχνίδι στις γειτονιές, ένεκα που οι γονείς είχαν μόνο τα προς το ζειν κι αυτά με δυσκολία.
Ήταν όλα τόσο αθώα!
Οι καλοκαιρινές μέρες μας στο χωριό ατέλειωτες, οι γεύσεις του καλοκαιριού δεν είχαν τέλος, από το καρπούζι και τα κορόμηλα μέχρι τα παγωτά.
Κι αυτά τα κουνούπια την νύχτα έξω στην αυλή, τσιμπούσαν χωρίς έλεος και άφηναν σημάδια στο κορμί μας για την άλλη μέρα.
Τα ράντζα έξω στην αυλή παρανταριά σε όλες σχεδόν τις αυλές να μας παίρνει ο ύπνος κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό ακούγοντας το τραγούδι απο τα τζιτζίκια δίπλα στο άρωμα της γαρδένιας που ήταν φυτεμένη μέσα στον βαμμένο με ασβέστη τενεκέ.
Και πόσο παράξενο αυτό ακούγεται, όταν σε εμάς τα καλοκαίρια δεν υπήρχε χρόνος.
Υπήρχε μόνο πρωί, μεσημέρι ανάπαυσης και βράδυ.
Ούτε ώρα, μα ούτε και ημερομηνία. Η μόνη φορά που μας ενδιέφερε πόσο του μηνός έχουμε, ήταν μόνο για κάποιο πανηγύρι που περιμέναμε με ανυπομονησία.
Έρχονταν και κάποιοι φίλοι καλοκαιρινοί από την πόλη κάθε χρόνο που τους περιμέναμε με μεγάλη χαρά για να κάνουμε παρέα όλοι μαζί.
Μέχρι τα παπούτσια μας βγάζαμε να περπατάμε ξυπόλυτοι στον κουρνιαχτό κι ας μας φώναζαν γυφτάκια οι μεγάλοι.
Όταν πλέον έφτανε ο Σεπτέμβρης και έφευγαν, δεν αντάλλαζες τηλέφωνα γιατί δεν υπήρχαν, αλλά μόνο διευθύνσεις, και στέλναμε τα νέα μας σε φύλλα αλληλογραφίας.
Αυτά τα καλοκαίρια της καρδιάς μου, ξέρω, δεν θα ξανάρθουν αλλά πάντα θα μας ενώνουν.
Παύλος Σαμαράς
Εγεγραμμένα στα ροδόφυλλα της καρδιάς μας είναι τα παιδικά μας Καλοκαίρια, γι΄αυτό κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται εκείνου που λαξεύει τη σκέψη του και ωριμάζει το συναίσθημά του, όπως ο ήλιος το ρόδι στο κλαδί, και φέρει γλυκείς καρπούς στις έδρες της ψυχής του. Κάποτε ένας καθηγητής συμβούλεψε τους απόφοιτους της Σχολής του να κρατήσουν ως κόρην οφθαλμού την ωραιότερη φωτογραφία της νιότης τους, ως σημείο αναφοράς για τα γκρίζα χρόνια της ενηλικίωσης και τα λευκά του γήρατος. Οι παιδικές μνήμες μας, τα ηλιόλουστα Καλοκαίρια των σχολικών μας διακοπών, είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός και μοναδικό ψηφιδωτό, που αναδεικνύει νοσταλγικά τη λαμπρή όψη της δικής μας ελπιδοφόρου πραγματικότητας.Με αγάπη καρδιάς μάς ένωσαν τα όμορφα Καλοκαίρια στο χωριό παιδιά , κι όσο ο κόσμος γυρίζει δεν θα πάψουν να μάς στεφανώνουν.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
6-6-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου