Αφιερωμένο σ΄ εκείνους που αγάπησαν πραγματικά
Σήμερα, εορτή της μνήμης των Αγίων Πάντων, ο νους μας ανατρέχει στους προφήτες και Αγίους του Θεού που συμπαρίστανται στη δική μας πορεία θέωσης, παραμένοντας σε μία προ Παραδείσου κατάσταση, προκειμένου να μάς βοηθήσουν να ανέλθουμε πνευματικά, και ως σώμα Χριστού, όλοι μαζί εν ειρήνη να ομολογήσωμεν. Προτύπωση της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού είναι οι Άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης ενώ οι σύγχρονοι Άγιοι του Χριστιανισμού φέρουν το φως της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Τίθεται το ερώτημα, εμείς κατά πόσο είμαστε άξιοι μίας τόσο μεγάλης εκ Θεού προσφοράς και σε τι βαθμό έχουμε συνειδητοποιήσει το πραγματικό νόημα της επί γης πορείας μας.
Ένα αληθινό γεγονός αποχώρησης από τον κοσμικό βίο για την αγάπη του Χριστού , και υπέρβασης, όσον αφορά την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά προς τον Θεό και τον πλησίον, θα περιγράψουμε στη συνέχεια, αφού ορίσουμε τι σημαίνει κατά Χριστόν αγάπη.
“Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μή έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε και όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, εις ουδέν ειμί”, (είμαι ένα τίποτα), είπε ο Απόστολος Παύλος ( Α΄Κορ., ΙΓ΄ 1-13 ) . Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον, επίσης είπε “αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς”( Ματθ.κεφ. Ε΄, 43-48). Γιατί τι ωφελεί να “αγαπά ο κόρακας τον κόρακα κι ο τζίτζικας τον τζίτζικα”, όπως λέγει και η αρχαία παροιμία; Εάν κάποιος πει ότι αγαπά τον Θεό και τον αδελφόν αυτού μισεί, ψεύδεται. “Ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν όν εώρακε, (βλέπει) τον Θεόν όν ουχ εώρακε (δεν βλέπει), πώς δύναται αγαπάν”, λέγει ο Άγιος Ιωάννης. Ο μόνος τρόπος για να νοιώσετε το νόημα της ζωής είναι να βάλετε την αγάπη σας επάνω από τη λογική σας , έγραψε ο Ντοστογιέφσκυ. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει πρώτο να διαθέτουμε λογική και δεύτερο να γνωρίζουμε πώς αγαπάμε αληθινά.
Ο Τύμφρηστος έθεσε σοφά για την αγάπη ορισμένες προϋποθέσεις: “Αγάπη! Εσύ μόνη γεμίζεις χαράν και ηδονήν την ψυχή μας, εσύ μόνη είσαι όλων των αγαθών η πηγή, εφ΄ όσον ευρίσκεται μαζί σου η αρετή, ομού μετά της σωφροσύνης” . Διότι ένας άλογος νους πώς δύναται να αγαπήσει όταν πρωτίστως δεν έχει ανακαλύψει τον εαυτό του; Όταν δεν διαθέτει αρετή και σωφροσύνη; Έχει πολλές ποσοτικές και ποιοτικές διαστάσεις η αγάπη, εξαρτάται από το ποιος, πού , πώς, πότε, πόσο συχνά αγαπά ποιόν και γιατί, λαμβάνοντας υπόψη και αυτό που είπε ο Σπένσερ, όλα για την αγάπη και τίποτε για ανταμοιβή, δηλαδή η διάσταση της ανιδιοτέλειας είναι σημαντική στην αγάπη. Όμως η αγάπη δεν είναι ένα τεράστιο “πρέπει”, δεν είναι μία νευρωσική συμπεριφορά. Όπως για παράδειγμα, πρέπει να αγαπώ τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου για να με θεωρούν τόσο η οικογένεια όσο και οι άλλοι γύρω μου σωστό πατέρα και σύζυγο , ενώ κατά βάθος το μόνο που θα ήθελα είναι να εξαφανιστώ από προσώπου γης και να ζήσω μόνος , να απολαύσω ότι δεν έζησα στα στενά οικογενειακά και κοινωνικά πλαίσια, που καταπιέζουν τον βαθύτερο εαυτό μου. Αυτό είναι μία μορφή νεύρωσης. Όπως και το αντίθετο αυτού - δεν σκέπτομαι καθόλου, όλους τους αγαπώ παρορμητικά σήμερα και αύριο αγαπώ κάποιους άλλους και ό,τι ήθελε προκύψει, το μόνο που προέχει είναι η προσωπική μου ικανοποίηση- αποτελεί μία μορφή παραποίησης της πραγματικότητας και οδηγεί στην ψύχωση, διότι απουσιάζει η κρίση του έλλογου νου και η πραγματική επαφή με το περιβάλλον. Η εσωτερική πηγή της αγάπης συνδέεται με την ταπείνωση, καλοσύνη, πραότητα, διάκριση , πίστη , ελπίδα, αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια και είναι θεία ευλογία όταν αναβλύζει, ως θείον ύδωρ λύτρωσης, και φως του Τριαδικού Θεού από την εσωτερική πηγή εντός μας. Είναι μία “ύψιστη χάρη” έλεγε ο Πετράρχης και ο Διονύσιος Σολωμός μάς άφησε μία δυνατή φράση ως ιερή παρακαθήκη: “Αγάπα για να ζήσεις και ζήσε για να αγαπάς”.
Για να μην χαθούμε στο πέλαγος του ορισμού της αγάπης, ο γνώμονας , ο χρυσός οδηγός μας είναι η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και όλο τον κόσμο. Μελετάμε πώς ο Θεός μας αγάπησε και μας αγαπά, για να αντλήσουμε διάκριση και σοφία και η αγάπη μας να έχει νόημα και ουσιαστικό όφελος προς αυτούς που απευθύνεται. Μόνο μέσα από το κατ΄ ομοίωση με τον Θεό και Πατέρα μας μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά.
Μία από τις ιστορίες που με συγκίνησε ιδιαίτερα όταν την άκουσα για πρώτη φορά , πριν 25 χρόνια, σε μία από τις Μονές Καλογραιών στην Βόρειο Πελοπόννησο , ήταν αυτή των τεσσάρων μοναχών και του δασκάλου τους στο κατηχητικό, μετέπειτα Αρχιμανδρίτη και Μητροπολίτη.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, σ΄ έναν ιερό ναό των Βορείων Προαστίων της Αττικής, λειτουργούσε ένα κατηχητικό σχολείο. Δεν θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα ονόματα, σεβόμενοι την ανωνυμία και ταπεινότητα των αδελφών μοναχών και της Ιεράς Μονής τους. Παρακολουθούσαν τα μαθήματα του κατηχητικού σταθερά και με ζήλο τέσσερες έφηβοι, ηλικίας 13 ετών τότε, οι οποίες απεφοίτησαν όταν ολοκλήρωσαν το γυμνάσιο, το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο. Ο κατηχητής τους ήταν ένας ευλογημένος διάκονος, θεολογικά πολύ καλά καταρτισμένος, ο οποίος ανελλιπώς φρόντισε να τις εκπαιδεύσει και να τους δώσει , με άπλετη κατά Θεόν αγάπη , ό,τι καλύτερο μπορούσε, βοηθώντας τες να διαμορφώσουν μία εν Χριστώ προσωπικότητα. Αυτό βέβαια ήταν και το πρόβλημά τους! Γιατί όσο θεάρεστος ήταν ο ευλογημένος διάκονος, όσο κι αν προσπαθούσε να τις καταρτίσει χριστιανικά, τόσο πιο πολύ τον ερωτεύονταν εκείνες και δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς την τακτική παρουσία του στη ζωή τους. Η εφηβική φαντασία τους οργίαζε, αγκαλιά κοιμόντουσαν και αγκαλιά ξυπνούσαν!
Με την έκρηξη των ορμονών, αντιμετώπισαν σημαντικά σεξουαλικά προβλήματα. Ονειρεύονταν ότι κάποια από όλες θα διαλέξει εκείνος, κάποια δεδομένη στιγμή που θα μεγαλώσουν αρκετά , και θα γίνει σύντροφος της ζωής του. Ο δάσκαλος του κατηχητικού ήταν συναισθηματικά συγκρατημένος, σεμνός και ταπεινός, αγαπούσε όπως ο Κύριος τις μαθήτριές του και αντιλαμβανόταν την κατάστασή τους, κρατώντας τα προσχήματα και μη δίνοντας δικαιώματα. Τους έλεγε διακριτικά να κάνουν υπομονή, όταν περάσει η εφηβεία ο άνθρωπος αρχίζει να σκέπτεται πιο ώριμα και δρομολογεί άλλους στόχους στη ζωή του. Επίσης, τους τόνιζε ότι θεάρεστη είναι η μητρότητα και θα ήταν ο πιο ευτυχισμένος δάσκαλος στον κόσμο, όταν θα μάθαινε στο μέλλον ότι οι αγαπημένες του μαθήτριες πρόκοψαν και δημιούργησαν χριστιανικές οικογένειες. Πέρασε η εφηβεία, αλλά τα έντονα συναισθήματά τους προς εκείνον δεν έλεγαν να υποχωρήσουν. Επειδή ήταν όλες πολύ καλές μαθήτριες, πέρασαν οι τρεις στο πανεπιστήμιο και η τέταρτη, που ήταν ταλαντούχος στη ζωγραφική, εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μία καταπληκτική αγιογράφο.
Δεν παρακολουθούσαν πλέον μαθήματα στο κατηχητικό, όμως μελετούσαν επιμελώς την Αγία Γραφή για να είναι θεολογικά καταρτισμένες και ήταν τακτικές στην εκκλησία, εκτός των άλλων και για να συναντούν τον αγαπημένο τους δάσκαλο , που εκείνη τη περίοδο εκφωνούσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου κάθε Κυριακή , καθώς εκείνες κρέμονταν από τα χείλη του και κρατούσαν ανελλιπώς σημειώσεις. Όσο όμως περνούσε ο καιρός και ο διάκονος δεν έλεγε να παντρευτεί, άρχισαν ν΄ ανησυχούν. Τελικά έμαθαν ότι ο δάσκαλός τους ακολούθησε τον μοναχισμό, έγινε αρχιμανδρίτης, δεν τον έβλεπαν πλέον συχνά και η ζωή τους γέμισε μιζέρια και μελαγχολία. Αφού ολοκλήρωσαν τις πανεπιστημιακές σπουδές τους, δεν ήθελαν με καμία δύναμη να παντρευτούν, αν και τα συνοικέσια ήταν πολλά εκείνη την εποχή. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν να τις αγγίζει άλλος, πέρα από το ίνδαλμα τους, που το είχαν ομαδικά ερωτευθεί. Κάποια μέρα συζήτησαν μεταξύ τους με ειλικρίνεια για το πώς αισθάνονται, κατανόησαν ότι δεν υπάρχει μέλλον για εκείνες μέσα στον κόσμο, παράλληλα δεν ήθελαν να ζουν μακριά η μία από την άλλη, αφού αισθάνονταν και συμπεριφέρονταν σαν πολυαγαπημένες αδελφές μεταξύ τους. Γι αυτό, πήραν την τολμηρή απόφαση να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και όλες μαζί να προσπαθήσουν να βρουν ένα χώρο για να μονάσουν, όπως άλλωστε κι εκείνος!
Μετά από πολλή και συστηματική έρευνα και με τη βοήθεια και του ιδίου του πανοσιολογιώτατου αρχιμανδρίτη τότε, αφού τον συνάντησαν στην εκκλησία και του ανακοίνωσαν με επιμονή την απόφασή τους, εκάρησαν μετά από έναν χρόνο μοναχές και διέμεναν αρχικά χωρισμένες ,σε άλλες γυναικείες μονές. Είχαν όμως πόθο να μονάσουν όλες μαζί. Στη συνέχεια βρέθηκε ένα μισογκρεμισμένο Μοναστήρι, σ΄ ένα σημείο στη Βόρεια Πελοπόννησο. Δούλεψαν πολύ σκληρά μέρα και νύχτα, με όλες τους τις δυνάμεις. Ξεπέρασαν και τους άντρες στη σκληρή εργασία. Μία από τις αδελφές είχε σπουδάσει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο στον Πειραιά και ανέλαβε τη γενική διαχείριση της Ιεράς Μονής. Η αδελφή Ευδοκία, που ήταν ζωγράφος και αγιογράφος, όταν χτίστηκε ο μικρός ιερός ναός στη Μονή, μόνο ένα μέρος του τρούλου χρειάστηκε να αγιογραφήσει ένας μοναχός από το Άγιον Όρος, γιατί το Καθολικό της Μονής το ανέλαβε μόνη της αγιογραφικά. Αυτό ήταν και το βασικό διακόνημα της. Διδάχτηκαν πώς να ψάλλουν σωστά και λειτουργούσε ο ιερός ναός της όμορφης Μονής καθημερινά. Τις επισκεπτόταν τακτικά ο αγαπημένος τους δάσκαλος-αρχιμανδρίτης, όταν μπορούσε, και τις κοινωνούσε. Ο κανόνας τους ήταν πολύ αυστηρός κι εκείνες αγόγγυστα τον τηρούσαν ανελλιπώς.
Αφού παρατήρησα σε μία επίσκεψή μου στο Μοναστήρι τις αγιογραφίες της μοναχής Ευδοκίας, διαπίστωσα από τον συνδυασμό των χρωμάτων που χρησιμοποίησε ότι έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Το ίδιο όμως παραδέχονταν και οι άλλες αδελφές. Ήταν όλες πολύ ευτυχισμένες! Ο αγαπημένος τους δάσκαλος χειροτονήθηκε στη συνέχεια Μητροπολίτης και ανέλαβε υψηλά καθήκοντα στην περιοχή. Όμως , πάντα διακριτικά, τις είχε υπό την προστασία του, και έχαιραν της αμέριστης υποστήριξης του. Αρκετές φορές, μετά από χρόνια, που είχε ο ίδιος προβλήματα υγείας, χρειάστηκε να τον περιθάλψουν στην Ιερά Μονή και να τον φροντίσουν συστηματικά. Ιδίως η Ευδοκία, η οποία βίωσε σε υπέρτατο βαθμό την ανιδιοτελή και απηλλαγμένη από τα εγκόσμια , την κατά Χριστόν αγάπη , αφήνοντας πίσω της τον ρομαντισμό της εφηβείας της, αποδείχτηκε η πιο καλή νοσηλεύτρια. Η Ευδοκία κάποτε, όταν είχε κατέβει πολύ ο αιματοκρίτης του Δεσπότη, λόγω της μεγάλης της αγωνίας ,μέχρι και συκωτάκια έψησε Μ. Παρασκευή πρωί για να τον ταΐσει! Κι εκείνος, ως επί γης Χριστός ,τη μάλωσε με γλυκύτητα και δάκρυα στα μάτια, ρωτώντας την πού άφησε την πίστη της! Έκανε πολλές μετάνοιες η μακαρία Ευδοκία για να την συγχωρήσει ο Θεός και ουδέποτε έκτοτε αστόχησε.
Από τις ευλογημένες παλιές αδελφές έχω έναν θησαυρό με όμορφες αναμνήσεις. Παραμένουν αξέχαστες οι συζητήσεις που κάναμε τα καλοκαίρια περί αγάπης, πριν από τον Εσπερινό. Ήταν η περίοδος που η μοναχή Ευδοκία έφυγε από τη Μονή για να ακολουθήσει τον Δεσπότη στη νέα του Μητρόπολη ,στη Βόρεια Ελλάδα. Είχε αναλάβει συστηματικά τη φροντίδα της υγείας του, γιατί και οι δύο πλέον είχαν πατήσει γερά το σκαλοπάτι της γεροντικής ηλικίας.
Οι “ ψυχούλες μου”, έτσι αποκαλούσα τις μακαριστές αδελφές, γιατί ήταν τόσο χαρούμενες , μέσα στα χαμόγελα και στη γλυκύτητα, ευτυχισμένες κοντά στον Θεό, μ΄ ένα λαμπερό βλέμμα γεμάτο αγάπη, ανάλαφρες σαν μικρά παιδάκια, κάτι που σπάνια συναντάει κάποιος γύρω του, και ο λόγος τους ήταν φωνή Κυρίου. Και τώρα, που το σκηνικό άλλαξε και σ΄ αυτή την Ιερά Μονή, και την έχει σκεπάσει ένα πέπλο σοβαρότητας, και αποστασιοποίησης ,θυμάμαι εκείνα τα χαρούμενα καλέσματα και μου έχουν λείψει αφάνταστα. Κρατώ στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι που μου χάρισαν κάποτε, όταν πήγαν εκδρομή στην Ιερά Μονή Σινά και αισθάνομαι βαθύτατα συγκινημένη. Ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τα άγια τους πρόσωπα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, τόση αγάπη και φως Θεέ μου πώς χώρεσε μέσα στα ισχνά, παρθενικά τους σώματα;
Το δε Μοναστήρι, με τη φροντίδα και την αγάπη τους έγινε ένας μικρός παράδεισος. Έφεραν κάκτους από το εξωτερικό, τους φύτεψαν μέσα στη Μονή, σε συνδυασμό με άλλα όμορφα άνθη, και εξωτερικά δημιούργησαν έναν μικρό παράδεισο, έναν χώρο με πάπιες, χήνες, κοτούλες, κοκόρια, φραγκόκοτες κι ένα παγώνι. Έκτισαν τους τάφους τους στην Ιερά Μονή. Μία από τις αδελφές έθαψε και τη μητέρα της εκεί για να μπορεί να φροντίζει τον μνήμα της καθημερινά.
Είχαν τόσα πολλά χαρίσματα και εφόδια επιβίωσης οι μακαριστές αδελφές!
Μία εκ των μοναχών ήταν δεινή οδηγός. Έπαιρνε το φορτηγάκι της Μονής και ανέβαινε στην Αθήνα, αγοράζοντας τα απαραίτητα . Επειδή πολλές φορές οι επισκέπτες ξεχνούσαν τα κλειδιά τους μέσα στο αυτοκίνητό τους, είχε μάθει η συγκεκριμένη αδελφή πώς να ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου μ΄ ένα σύρμα, κάνοντας γρήγορες και μεθοδευμένες κινήσεις!
Πολλοί ωφελήθηκαν, τους οποίους με θεία φώτιση επανέφεραν οι αδελφές στο δρόμο του Χριστού. Ένας νεόπλουτος κάποτε, έπιασε εκτενή συζήτηση με μία αδελφή. Ήταν γεμάτος έπαρση, αλαζονεία , εγωισμό και υπερηφάνεια. Με το χρήμα του έλυνε και έδενε και όλοι παρέμεναν υπό του. Η δεινή οδηγός, όταν είδε ότι με τον τρόπο του βασάνιζε την αδελφή της και εκείνη με υπομονή και αγάπη τον ανεχόταν, πήρε το σιδεράκι της και ανυποψίαστα άνοιξε διάπλατα την πόρτα στο αυτοκίνητο του. Στη συνέχεια άφησε και τις τέσσερες πόρτες προκλητικά ανοιγμένες. Μόλις εκείνος αποχώρησε από τον εσωτερικό χώρο της Μονής και είδε ξαφνικά το αναπάντεχο θέαμα ταράχτηκε αφάνταστα. Όταν διαπίστωσε ότι δεν του έλειπε τίποτα, ρώτησε την αδελφή:
- Αυτό συμβαίνει συχνά εδώ στη Μονή σας;
-Πολλά συμβαίνουν, του απάντησε εκείνη, ανάλογα με το τι έχει υπόψη του ο Θεός! Κάνετε τον σταυρό σας και ευγνωμονείτε τον Κύριο που δεν σας λείπει τίποτα, τον συμβούλεψε.
Ο συγκεκριμένος κύριος, με τη βοήθεια του Θεού και όχι με τη διάρρηξη του αυτοκινήτου του, άρχισε ν΄ αλλάζει, έγινε πιο σεμνός και πιστός και υποστήριξε οικονομικά την Ιερά Μονή στην πορεία.
Βέβαια, ο Παράκλητος τιμώρησε τη συγκεκριμένη αδελφή σε ενύπνιο, λέγοντάς της ότι η στάση τής υπομονής και της ανοχής της δεν ήταν θεάρεστη απέναντι στον συγκεκριμένο άνθρωπο, όπως αντίστοιχα της αδελφής της που θέλησε να υπερασπιστεί, γι΄ αυτό εκείνη, αφού έκανε 300 μετάνοιες στο κομποσκοίνι της, δεν τόλμησε ξανά ν΄ ανοίξει, χωρίς την παρουσία των ιδιοκτητών, καμία πόρτα αυτοκινήτου!
Για μένα, η μία αδελφή ήταν η Πίστη, η δεύτερη η Ελπίδα και η Τρίτη η Αγάπη. Και όλες μαζί τις κρατούσε αγκαλιά η Ευδοκία του Κυρίου μας. Η Πίστη ήταν οι ακτίνες του ηλίου, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον λόγο του περί Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης (Λογ.Λ΄, α). Η Ελπίδα ήταν το φως του Ηλίου ,και η Αγάπη ο δίσκος του που τις συγκρατούσε .Και όλον το δίσκο κατείχε η μακαρία Ευδοκία μέσα στα άγια χέρια της και τον απαθανάτισε επάνω στις θεόπνευστες αγιογραφίες της. Οι αδελφές αρίστευσαν στο μοναχισμό, αφού κατόρθωσαν με αυταπάρνηση και αγάπη Θεού να δαμάσουν τα συναισθήματα , τις επιθυμίες της εφηβείας και τους μη θεάρεστους λογισμούς τους . Η σεξουαλική ροπή της ανυποψίαστης κόρης κατατροπώθηκε και αναδείχθηκε σε μία βαθιά , σταθερή και ανιδιοτελή αγάπη για τον Χριστό και τον πλησίον, με έδρα τον φωτισμένο νου και την καρδιά και όχι τα κατώτερα κέντρα του ανθρωπίνου σώματος. Ήταν πλέον η εσταυρωμένη αγάπη της εγγράμματης κατά Θεόν μοναχής, που πορευόταν συνειδητά με τον Χριστό, τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας εντός της.
Πέρασαν τα χρόνια με υπακοή, ταπείνωση, πίστη, προσευχή, μετάνοια, νηστεία και εγκράτεια της τροφής και των παθών , θεία διάκριση, και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου όπου όλες μπορούσαν πλέον να σηκώσουν το βλέμμα τους και να ατενίσουν ευθέως και χωρίς ντροπή τον δάσκαλό τους χωρίς τις εφηβικές ενοχές και τύψεις τους. Αμάρτησαν άθελά τους, αλλά δούλεψαν συστηματικά και μπόρεσαν πλέον να κατανοήσουν τι ήταν η εσταυρωμένη αγάπη που τούς δίδασκε ο τότε λατρεμένος διάκονος , κατά τα εφηβικά τους χρόνια , κι εκείνες αδυνατούσαν να το συλλάβουν. Η ψυχή τους ήταν πλέον φωτεινή , ο νους τους έλλογος και το σώμα τους εξαγνισμένο από την καλλιέργεια των αρετών του μοναχισμού.
Ο Θεός έλυσε τα φοβερά και τρομερά δεσμά του κοσμικού βίου και μία απίστευτη ανακούφιση τις κατέλαβε. Επτά δαιμόνια αφαίρεσε από την Αγία Μαγδαληνή ο Κύριος και ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης το πρώτο και το βασικότερο από τις μαθήτριες του στο κατηχητικό, τις άξιες μαθήτριές του μοναχές. Αφού πάτησαν γερά τα πόδια τους στο πρώτο σκαλοπάτι, άρχισαν ν΄ ανεβαίνουν στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, για να συναντήσουν τη μεγάλη και αιώνια αγάπη, τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας. Ο αγαπημένος τους δάσκαλος ήταν συνοδοιπόρος τους στη διαδρομή, καθώς κι οι άνθρωποι που τις πίστεψαν, ιδίως γυναίκες, που κάποιες εξ αυτών εκάρησαν μοναχές στην Ιερά Μονή στη συνέχεια.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τις σκεπάζει. Ήμουν πολύ τυχερή που ο Θεός μ΄ έφερε στο μονοπάτι τους και αξιώθηκα να οικοδομηθώ με τις εμπειρίες του βίου τους.
Ας αγαπήσουμε αλλήλους όχι όπως εμείς νομίζουμε, αλλά όπως είναι αρεστό στον Κύριο που τόσο πολύ αγάπησε το ανθρώπινο γένος , ώστε σταυρώθηκε για χάρη του.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-6-2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου