Πριν έναν μήνα ο αείμνηστος Παναγιώτης Αδαμόπουλος ανάρτησε στη σελίδα του στο fb πολύ ωραίες φωτογραφίες από τη γενέτειρά μας Βαλύρα. Τις είδε ένας ακόλουθός του και σχολίασε: “Φίλε, αν αυτός είναι ο τόπος που ζεις , να μη φύγεις ποτέ από εκεί”!
Στο Παράδεισο της Βαλύρας είδε το φως της ζωής πριν 75 χρόνια ο μακάριος Παναγιώτης Αδαμόπουλος, που η γέννησή του και η μετέπειτα πορεία του έφερε πολλή χαρά στον κόσμο. Ενάρετος, μετρίων τόνων, ευαίσθητη και ρομαντική φύση, ήλθε σε γάμο με την όμορφη Βαλυραία κα Ελένη Καπότη και δημιούργησαν μία αξιόλογη οικογένεια .Εργάστηκε για σειρά ετών ως εργολάβος και τεχνίτης μαρμάρων , πάντα με όνειρο ζωής “να επιστρέψει μαζί με την καλή του σύζυγο στη γενέτειρά τους, μετά τη συνταξιοδότησή του”.
Διαμόρφωσαν τον δικό τους Παράδεισο στη Βαλύρα, και κατέστησαν μοναδικό ζεύγος-στολίδι στον κοινωνικό διάκοσμο. Τους καλοδέχτηκε η Βαλύρα ολόκληρη, και άνθισε ο τόπος γύρω τους, με την αγάπη και φροντίδα που έδειξαν για την μακαρία γη μας. Λάτρεις της τοπικής παράδοσης και της ιερής παρακαταθήκης που μάς παρέδωσαν οι πρόγονοί μας, ο αλησμόνητος Παναγιώτης και η κα Ελένη κατέστησαν το πραγματικό πρόσωπο της Βαλύρας, το σύμβολο των ανεκτίμητων αξιών του όμορφου χωριού μας.
Μεγάλη χαρά έδωσε στον Θεό ο αείμνηστος Παναγιώτης Αδαμόπουλος, στην οικογένειά του και στους συγχωριανούς του, με τον ενάρετο βίο του και την ενεργό δράση του, ως διοικητικό στέλεχος, στον Πολιτιστικό Σύλλογο Βαλυραίων Αθήνας, η “Αγία Τριάς”, καθώς και τη συμμετοχή του στην παλιά μας έντυπη εφημερίδα, “Η ΒΑΛΥΡΑ ΤΗΣ ΙΘΩΜΗΣ”. Αλλά και κατά τη συνταξιοδότησή του παρέμεινε ένας ενεργός πολίτης στην όμορφη Βαλύρα μας.
Πρόσφατα, βοήθησε στην ανακαίνιση του Περιφερειακού Ιατρείου Βαλύρας, καταμετρώντας τα υλικά για τα πλακάκια, σε συνεργασία με τον κ. Χρήστο Παν. Παπαγεωργίου. Δεν έπαψε να μάς συγκινεί με τα μοναδικά του ποιήματα, που ανέδειξαν τις κρυφές πτυχές του βαθύτερου ψυχισμού του, και έφεραν στο φως μοναδικές στιγμές του περασμένου αιώνα, που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη τού ρομαντικού Παναγιώτη.
Τούτη η ψυχή, έκρινε ο Πάνσοφος Θεός, έπρεπε να φύγει σχετικά νέα, χωρίς τις πολλές ρυτίδες και τα βάσανα του γήρατος, χωρίς πόνους ατέλειωτους και ακινησία σε γεροντικά κρεβάτια.
Γι΄ αυτό η πλανεύτρα καρδιά του, σαν διάττοντας αστέρας εκτινάχθηκε ψηλά, εγκαταλείποντας με ταχύτητα φωτός τον γήινο κόσμο, και ανήλθε στα ουράνια, στα 75 έτη του....τόσο ενωρίς.... Από εκεί θα επιστατεί σαν δροσερό αγέρι της αυγής, και ήλιος θερμός της αγάπης, ο ακριβός Παναγιώτης. Ο ανεπανάληπτος σύντροφος της θλιμμένης συζύγου του κα Ελένης Καπότη, σαν Καλαματιανό μαντήλι θα τυλίγει τους ώμους της για να μην τού κρυώσει, και σαν πανάκριβο στέμμα στην κεφαλή της θα φωτίζει το διάβα της. Σαν τα ψηλά κυπαρίσσια θα της θροΐζει το δειλινό, κρατώντας της το χέρι και ψιθυρίζοντάς της , μη κλαις αγάπη μου...
-Μη κλαις Ελένη μου θα τις λέγει όσο εκείνη ζει, αυτό που είσαι δεν είναι, κι αυτό που είμαι είναι αιώνιο!
Ο Θεός να αναπαύσει τον ανεκτίμητο σύζυγο, πατέρα και παππού σε τόπο χλοερό, κι αιώνια να γράφει και να στέλνει, στα όνειρα εκείνων που πολύ αγάπησε, τα ανεπανάληπτα ποιήματα και σοφά μηνύματά του. Είθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να δυναμώσει την πίστη όλων των προσφιλών του προσώπων, εμπρός στην απώλεια, και να τους χαρίσει ελπίδα για ανάσταση.
Το προφητικό ποίημα του αποχαιρετισμού, όπως ο νους του ποιητή το συνέλαβε, λίγες ημέρες πριν τη φυγή του:
Πάντα υπάρχει ο λόγος, αν και
Καλό ταξίδι αδελφέ Παναγιώτη, η μνήμη σου ποτέ δεν θα ξεχαστεί, γιατί είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την καρδιακή αγάπη, όπως εσύ την ανέθρεψες.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
13-6-2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου