Προτού παρουσιάσουμε την υπόθεση ενός αδαούς ανθρώπου, που η μυρτιά του έγινε αποκαϊδια, και πώς επήλθε η σωτηρία του, θα αναλύσουμε πρωτίστως τον βαθύτερο συμβολισμό της μυρτιάς, σήμερα που εορτάζει η Παναγία μας η Μυρτιδιώτισσα, σαράντα ημέρες μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η μυρτιά, κατά τους αρχαίους χρόνους, δεν πέρασε απαρατήρητη από τα βλέμματα ιδίως των ποιητών και των μυστών για το μοναδικό της άρωμα, τους εύγευστους καρπούς της και τον βαθύτερο συμβολισμό της. Η μυρτιά ή μυρσίνη η δοξαστική, είναι σύμβολο της αγνότητας κατά Θεόν και παραμένει ανά τους αιώνες αρρητολεπτόπνευστη. Δηλαδή μυστική στη φύση της, λεπτή-αιθέρια και ευωδιαστή.
Υπάρχει όμως και ένας βαθύτερος συμβολισμός που αφορά την παρθενία των γεννητικών οργάνων τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Ως μύρρινον αναφέρει ο Αριστοφάνης το κατώτερο μέρος του ανδρικού αιδοίου (Αριστοφ. Ιππ. 964) και το γυναικείο αιδοίο (Αριστ. Λυσ. 1034). Όταν ήθελαν να σχολιάσουν οι αρχαίοι Έλληνες ένα θηλύδριο ότι έχει εκπέσει των ηθών, την ονόμαζαν σκωπτικά μύρτων (Λουκ. Λεξιφ.12).Η γυνή ή θα διακρινόταν για τους κρημνούς της, (Πολυδ.Β΄, 174) σαν να λέγαμε έπεσε λόγω ασωτίας στον κρημνό ή για την ανθοφόρο μυρτιά της παρθενίας της. Στέφανο μυρσίνης ήθελαν να φορούν οι άρχοντες τονίζοντας τη δόξα του νου τους κατά Θεόν , αλλά αυτό ταυτίστηκε, με την πάροδο των ετών, με τη χρηματική και πολιτική δύναμη, επίσης με τον διακαή πόθο και την κενοδοξία των αδυνάτων για οικονομική-κοινωνική αναρρίχηση (Εύβουλος εν “Στεφανοπώλησι” 4).Σήμερα αναζητούμε τον μυρρίτη, όμοιο με τον χυμό του μύρτου (Πλιν. 37.63) τον μυρσινάτο οίνο (Αλεξ.Τραλλ.7.124) και το μυρινέλαιο (Διοσκ. 1.48).
Δυστυχώς μας διαφεύγει ή δεν κατανοούμε τη δόξα της παρθενίας του σώματος, του νου και της ψυχής μας, αλλά τα απωθούμε ως έργα μόνο των αγίων, με αποτέλεσμα τη μυρτιά μας να την καίει ανελέητα ο καύσωνας της γεέννης. Η μυρτιά σε φυσικό, ενεργειακό επίπεδο, προτιμά να μεγαλώνει στις ρίζες της ελιάς. Κι όταν ζει και αναπτύσσεται κοντά στη φίλη της, την ευλογημένη ελαία, τα φύλλα της είναι δροσερά και ο καρπός της γλυκύτατος. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι την ελαία φύτεψε η παρθένος θεά της Σοφίας , η Αθηνά, στην Ακρόπολη των Αθηνών.
Στον Χριστιανισμό, η μυρτιά δίκαια ανήκει στη Θεοτόκο ως σύμβολο της παρθενίας Της. Σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας, όπως στα Ιόνια νησιά, χρησιμοποιούν τη μυρτιά συνδυαστικά με άλλα ευώδη φυτά όταν πλέκουν και δένουν τα Βάγια, τα οποία ευλογούν οι ιερείς και προσφέρουν στους πιστούς την Κυριακή των Βαϊων. Αυτά τα φυτά είναι η ελιά, η ιτιά, η δάφνη, η μυρτιά, το δεντρολίβανο, φύλλα από φοίνικα σε μορφή σταυρού, επίσης άνθη βιολέτας.
Ας δούμε όμως την περίπτωση ενός αδαούς ανθρώπου, που λόγω απιστίας η μυρτιά του έγινε αποκαϊδια και πώς επήλθε η σωτηρία του.
Στα 87 έτη του ο κύριος Απαράδεκτος, αυτό ήταν το παρανόμι του, συνταξιούχος του ΟΤΕ στην Αθήνα, είχε ένα σοβαρό πρόβλημα και αισθανόταν δημοσίως εκτεθειμένος. Αφού διέπρεψε διαβολικά, ως σύγχρονος Αγλαϊδας, εντός και εκτός του γάμου του, για σειρά ετών, ο κουρασμένος, καταπονημένος και αδικημένος φαλλός του “κοιμήθηκε’.
-Βρε ξύπνα, άρχισε να τον απειλεί, αλλά τίποτα αυτός. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξω χωρίς τη γενετήσια δύναμή μου άρχισε να διαμαρτύρεται στους φίλους του. Πώς θα αντικρίζω τις φιλενάδες μου στο ΚΑΠΗ του ΟΤΕ; Γυναικούλα είμαι εγώ που έριξα κάτω τόσες νταρντάνες και τους έδειξα τι εστι βερίκοκο; Η ίδια μου η γυναίκα παραδεχόταν ότι υπάρχει μεγάλο περίσσευμα και φθάνει και για άλλες δέκα!
-Μη το συζητάς τον συμβούλεψε ένας συνομήλικος φίλος και συνάδελφός του. Και σε μένα συμβαίνει το ίδιο, αλλά κάνω σαν να μη συμβαίνει. Μόνο σε έναν δεν συμβαίνει.
-Σε ποιον; ρώτησε με αγωνία ο Απαράδεκτος.
-Στον πρώτο μου ξάδελφο, που είναι μοναχός. Επειδή προσεύχεται συνεχώς, τον κτυπάει ο σατανάς εκεί, αν και πλησιάζει τα ενενήντα του χρόνια, αλλά προσεύχεται συνέχεια και κατευνάζει τις φυσικές ορμές του, με τη βοήθεια του Χριστού.
-Δεν μπορούσε να έρθει ο διάβολος να κτυπήσει εμένα, σεισμό να μου δώσει εννέα βαθμών Ρίχτερ, να με ταρακουνήσει συθέμελα; Να δεις πόσο θα προσευχόμουν! Όλες τις χήρες και τις κόρες τους στη γειτονιά θα φρόντιζα!
Αφού λοιπόν ο αδαής και μιαρός προκάλεσε τόσο αδιάντροπα τον Θεό, γιατί δεν είχε καταλάβει το νόημα της σταδιακής λύτρωσης από αυτά τα σφιχτά δεσμά του βίου του και δεν επεδίωκε την ένωση του με το φως το Ιλαρόν της θείας γνώσης και σοφίας, ένα πρωί ξύπνησε με βαρβάτη στύση. Στην αρχή καταχάρηκε και είπε:
-Νάτο το καμάρι μου που το αδίκησα, εδώ είναι! Το καμάρι όμως τούτη τη φορά ήταν θεόβαλτο!
Κλάδοι Μυρτιάς. Φωτο:kipogeorgiki.gr
Τον ζόρισε αρκετά, τόσο που όχι στο ΚΑΠΗ δεν μπορούσε να περπατήσει για να πάει, αλλά στο νοσοκομείο κατέληξε, στα επείγοντα περιστατικά, γιατί ο πριαπισμός δεν υποχωρούσε, είχε ταχυκαρδία, ζαλάδα και κόντευε να ταξιδέψει στον άλλο κόσμο.
Στο νοσοκομείο δέχτηκε βοήθεια αποτελεσματικά, μετά από κάποιες ώρες υπήρξε καταστολή, αλλά μία μεγάλη φοβία φώλιασε μέσα του, μη ξανασυμβεί το απρόσμενο γεγονός και τι θα κάνει αν είναι μόνος του. Έκτοτε, ταύτισε τον φαλλό του με τον Χάροντα και άρχισε να υποψιάζεται και να σκέπτεται διάφορα.
-Αν και ζούσε μόνος σ΄ ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, θυμήθηκε τη γυναίκα του , το σπίτι που εγκατέλειψε σε ακριβό προάστιο της Αττικής, για να μη τον παρακολουθεί ¨εκείνη”, ώστε να κάνει τις πομπές του ανενόχλητος, και την πήρε τηλέφωνο.
-Μην ανησυχείς, δεν θα ξανασυμβεί, του απάντησε τυπικά και βιαστικά, προσπαθώντας να τον ξεφορτωθεί το συντομότερο, γιατί δεν τον είχε συγχωρήσει για τις τόσες απιστίες του, τα ψέματα και τις προσβολές τόσα χρόνια, αισθανόμενη ότι της κατέστρεψε τη ίδια τη ζωή της.
Μην έχοντας ο Απαράδεκτος ένα γερό στήριγμα για να σταθεί -ποτέ του δεν πάτησε στην εκκλησία, ούτε κοινώνησε, προτιμούσε να παίρνει βαθμούς στην Τεκτονική Στοά και προαγωγή στη δουλειά - σκέφτηκε να επικοινωνήσει με έναν αδελφό, 32ο (σε βαθμό) της Στοάς, για να λάβει οδηγίες προς ναυτιλομένους. Ο “αδελφός”, τον πληροφόρησε ότι ο ίδιος βίωνε μεγάλη εκπύρωση πρωκτικά, αλλά με ειδικές ασκήσεις το αντιμετώπιζε και δεν εξέθετε, λόγω της ευθύνης του υψηλού βαθμού του τη Στοά, τον εαυτόν του δημοσίως.
Επειδή ο Απαράδεκτος κάποια συγκεκριμένη και αποτελεσματική οδηγία δεν έλαβε από τον “αδελφό”, επανήλθε και ρώτησε τον φίλο του, μήπως μπορεί να του δώσει το τηλέφωνο του εξαδέλφου του, του ενενηντάχρονου μοναχού, να του μιλήσει. Όντως, επικοινώνησε με τον γέροντα , ο οποίος αφού τον μάλωσε που δεν είχε κατά την πορεία της ζωής του καθοδήγηση από ιερέα, έναν καλό πνευματικό να τον συμβουλεύει, τον παρέπεμψε σε συγκεκριμένο, πολύ δυνατό πατέρα, ο οποίος, αφού είδε τα καμένα συντρίμμια μίας ολόκληρης ζωής, πότισε με θεία δρόσο, για να φυτρώσει μέσα στα αποκαϊδια, έστω και στα ύστερα χρόνια, ο ανθός της φώτισης του Χριστού.
Οι αρχαίοι Έλληνες προσεύχονταν και ευχαριστούσαν τον Θεό, όταν ερχόταν επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου και η μυρτιά τους ανάσανε από τη συνεχή εκπύρωση της νιότης. Δροσερή και ανθισμένη, με θεία γνώση, σοφία και αγάπη την παρέδιδαν στον Θεό, στο δειλινό της ζωής τους, όταν αποχωρούσαν από τούτη τη μαθητεία της πρόσκαιρης ζωής.
Κεκαθαρμένοι, με δροσερές και ανθισμένες τις μυρτιές του νου, της ψυχής και του σώματός μας, ας εορτάσουμε την Παναγία Μυρτιδιώτισσα, που η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 24 Σεπτεμβρίου, ιδίως στη νήσο των Κυθήρων, ζητώντας να φωτίσει τη πορεία του βίου μας και να μας σώσει από τη δαιμόνια νοητική παραλυσία.
Υπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης
Απολυτίκιον.Ήχος δ΄.
Λαοί νυν κροτήσομεν, δεύτε τας χείρας πιστώς, και άσωμεν άσματι τη Θεομήτορι, εν πόθω κραυγάζοντες· Χαίρε η προστασία, πάντων των δεομένων, χαίρε η σωτηρία, των τιμώντων σε πόθω· χαίρε η τω παραλύτω την ίασιν βραβεύουσα.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
24/9/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου