Ε.Η.Κοντοπούλου 2022
Η κα Ευτυχία Θεμ. Γεννάδη, μουσικός και λογοτέχνης, εγγονή της γιαγιάς Ευγενίας Γρίβα-Κοντοπούλου , που εκδήμησε στην Αθήνα, σήμερα, 19η Νοεμβρίου 2024, αφιερώνει, με σπαραγμό ψυχής , στη "μούσα' της, το έργο της , με τίτλο "Το χωριό μου" , και της εύχεται καλό Παράδεισο.
Γιαγιούλα μου ήσουν ο φάρος της ζωής μου!
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
Κοίτα μαμά...
Μια λύπη ξάπλωσε απόψε στο κρεβάτι μου...
Δεν μπορώ να της πω να φύγει...
Απεβίωσε, πλήρης ημερών , σε ηλικία 91 ετών, την 19η Νοεμβρίου 2024, η λατρεμένη μητέρα και γιαγιά μας , Ευγενία Γρίβα-Κοντοπούλου, βυθίζοντας την οικογένειά της στο πένθος για την τόσο μεγάλη απώλεια, αυτής της αγίας ψυχής, που έζησε σε χρόνια δύσκολα. Με πίστη στον Θεό, υπομονή και καρτερία, κατάφερε να αποδειχθεί θεοσεβής και άριστη σύζυγος και μητέρα… Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, και η κηδεία θα ακολουθήσει στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Βαλύρας, κατά τις προσεχείς ημέρες… Θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση.
Η αδελφή σου Πότα Γρίβα-Ανδρινοπούλου, οι κόρες σου Ευθυμία, Ντίνα και Πώλα Κοντοπούλου, ο γαμπρός σου Μανώλης Μελαχροινούδης, τα εγγόνια σου Ευτυχία Γεννάδη , Θέμης Γεννάδης και Στέλιος Μελαχροινούδης, οι συγγενείς, φίλοι και συμπατριώτες μας.
Περιστόλιστες είναι οι όμορφες οικίες της Βαλύρας, στον ρυθμό της προσμονής των Χριστουγέννων , με το δένδρο μαγευτικά υψωμένο και φωτισμένο, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τις γυαλιστερές γιρλάντες του…. Τις αυλές φωτίζει σταθερά ο εντυπωσιακός στολισμός, που ανοίγει δρόμο για να περάσει ο Άγιος Βασίλης Μπουρίκας με τα ελαφάκια του, και η Μανιαταίικη άμαξα με τα καλογυμνασμένα άλογά της, που εκτρέφονται στον κάμπο του χωριού, να χαρούν οι μικροί άγγελοι, της Βαλύρας, τα όμορφα παιδιά και εγγόνια μας .
Τα «κομψοτεχνήματα» της προκομένης μητέρας και εργαζομένης κας Μαίρης Μαρινοπούλου, και του θεοσεβούς μπαμπά, κ. Νίκου Μαρινόπουλου, είναι δύο μοναδικά και απαστράπτοντα Αστεράκια στη βάση του δένδρου, ο Θεός να τα έχει καλά , που αναπτύσσονται γρήγορα και κλέβουν με τα χαμόγελά τους όλων την καρδιά. Με την αμέριστη βοήθεια της γιαγιάς, κας Γεωργίας Μπουρίκα Μαρινοπούλου, λαμβάνουν την κατάλληλη φροντίδα με πολλή αγάπη.
Με τη γαλανόλευκη επί τάπητος, για όσους ένδοξα σκεπάζει η μάνα γη, κατέβηκε ο ήλιος στη ξεχασμένη στέγη και φώτισε τα παραθύρια στα χαλάσματα. Πόσες ένδοξες μνήμες, λύπες και χαρές, κρυμμένες ασφυκτικά στα φυλλοκάρδια τούτης της ευλογημένης οικίας, θροϊζουν στον άνεμο του αλύπητου χρόνου, που σαρώνει της νιότης τα ροδοπέταλα , για να τα ανεβάσει ώριμους καρπούς, σε ουρανό θείο.
Ω! Κυρά γειτόνισσα! Σε θυμάμαι να ξαποσταίνεις στο κατώφλι σου με ένα τσαμπί σταφύλια κι ένα κλαδί ώριμα κορόμηλα. Το τσεμπέρι σου περίτεχνα δεμένο-κλαρωτό, τότε που ο θάνατος φοβόταν το αετίσιο βλέμμα του τιμημένου συντρόφου σου….
Στην Εκκλησιά τις Κυριακές, με ένα άσπρο μαντηλάκι περιστόλιστο, το αντίδωρο κρατούσες θησαυρό, να φθάσει σε τραπέζι ευλογημένο…
Παιδάκι ήμουν...τις ημέρες μας αναπολώ, μανούλα μέλισσα.
Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ποὺ ἀναγιγνώσκεται τὴν Θ’ Κυριακὴ Λουκᾶ, ἀνήκει στὴν χορεία τῶν προπαρασκευαστικῶν γιὰ τὴν ἄσκησή μας περικοπῶν, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μόλις εἰσήλθαμε. Ἀφορμὴ γιὰ αὐτὴν τὴν παραβολὴ ἀποτελεῖ τὸ αἴτημα ἑνὸς ἀδελφοῦ νὰ μεσολαβήσῃ ὁ Κύριος στὴν κληρονομικὴ διαφορὰ μὲ τὸν ἀδελφό του. Ὁ Κύριος ὄχι μόνον ἀρνεῖται νὰ κάνῃ τὸν δικαστή, ἀλλὰ τὸν συμβουλεύει κιόλας «ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.», τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν βρίσκεται στὸ περίσσευμα τῶν ἀγαθῶν του﮲ καὶ δι’ αὐτοῦ προτρέπει ὅλους μας: «φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας.» (Λουκ., ιβ’ 13-15).
Ο Αθάνατος γιος της Βαλύρας. Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Ψηλός σαν αρχαίος Δανδής, ο Αθάνατος γιος της γης και του ουρανού της Βαλύρας, έσκυψε με ευλάβεια για να προσκυνήσει το χώμα που με πρόνοια Θεού θρέφει τις ρίζες του. Ορθώνεται το είδος του με σθένος να φθάσει το ύψος του ουρανού, επτά μέτρα κατακόρυφα, τον Θεό να συναντήσει με «ανθισμένα μανουάλια», όπως λέγει ο Κρητικός λαογράφος Γιώργος Χουστουλάκης , σκοντάφτοντας επάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, έκπληκτος που οι άνθρωποι τον κόσμο αλυσόδεσαν. Έχει μία και μόνο ζωή…Αφού ανθίσει, μετά τον θείο γάμο του ξηρός παραδίδεται, ως παρανάλωμα πυρός, σε χέρια προκομένων γυναικών.
Παιδιά ανήλικα στη Βαλύρα...
Ο Οδυσσέας -αναζητητής της Ιθάκης του, με βουλοκέρι έκλεισε τα ωτία του στις Σειρήνες. Εμείς, αντί να κατανοήσουμε τη σημαντικότητα της σιωπής, γαλήνης και ηρεμίας για τον ανθρώπινο εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του ύπνου, του φορούμε μεγάφωνα , ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μη αναλογιζόμενοι ότι στο τέλος, διόλου παράξενο, θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ο εγκέφαλός μας σαν ρομπότ και αυτή θα είναι η μεγάλη μας καταδίκη ως ανθρωπότητα…η εξαφάνιση του είδους μας.
Η υπνοπαιδεία στις ημέρες μας είναι ένας διεθνώς δημοφιλής τρόπος μάθησης με ηλεκτρονικό τρόπο κατά τη διάρκεια του ύπνου, αλλά και μέθοδος υποβολής στο πρόσωπο του ενδιαφέροντος, είτε αυτό λέγεται παιδί, σύζυγος , σύντροφος κ.α. όλα εκείνα που θα επιθυμούσαμε να πράξει για το «καλό του»! Πολλοί πειραματίζονται, φορτίζοντας τον εγκέφαλό τους με στόχο να αποθηκεύσει και διατηρήσει στη μακροπρόθεσμη μνήμη πληροφορίες χρήσιμες κατά τη διάρκεια της κατάκλισης. Συνήθως, φοιτητές χρησιμοποιούν την υπνοπαιδεία για εκμάθηση ξένων γλωσσών και πληροφοριών που αφορούν τα εξεταζόμενα μαθήματά τους, ή άλλες γνώσεις που επιθυμούν να κατακτήσουν. Μάλιστα, ορισμένοι είναι τόσο φανατικοί, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στόχος ζωής δεν είναι ο εγκέφαλός τους να καταστεί ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός υπολογιστής-δούλος, χάνοντας τις θείες του ιδιότητες και τα πνευματικά του χαρίσματα . Να εξαφανιστεί η προσωπικότητα του ανθρώπου, και το ανθρώπινο είδος , το οποίο σταδιακά εξελίσσεται και παγκοσμίως ενεργοποιεί τον εγκέφαλό του, με απτά επιτεύγματα μέσα από την παιδεία δια ζώσης, εργασία και κοινωνική συναναστροφή. Στόχος είναι να προβαδίζει η πνευματική και ψυχική ανάπτυξη που είναι σταθερές αξίες και να έπονται τα εφήμερα, καθώς και τα ηλεκτρονικά μέσα.
Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος
MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός
Το 1999-2003 είχα εκλεγεί Δημοτικός Σύμβουλος με την Μείζονα μειοψηφία στο νεοσύστατο τότε Καποδιστριακό Δήμο Ιθώμης. Τότε Δήμαρχος είχε εκλεγεί ο αείμνηστος γιατρός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.
Εκείνη την εποχή έτρεχαν επιδοτούμενα προγράμματα υδρομάστευσης. Με αφορμή αυτά τα προγράμματα υδρομάστευσης είχα φέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2001 μια πρόταση που αναφερόταν στη δημιουργία φράγματος στη θέση «Δέση» περιοχή κάτω χαμηλά από την Μονή Βουλκάνου. Εκεί στενεύει το πέρασμα των υδάτων που οδηγούνται από την άνω Μεσσηνία μέσω του ποταμού Μαυροζούμενα που διέρχεται από Βαλύρα προς την θάλασσα. Παλιά στο σημείο αυτό υπήρχε ένα μικρό φράγμα όπου από εκεί ξεκινούσε ένα τσιμεντένιο νεραύλακο που άρδευε ένα μεγάλο μέρος του κάμπου της Βαλύρας.
Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Η’ Λουκᾶ (ι’ 25-37), ἕνας νεαρὸς νομικός «ἐκπειράζει» τὸν Κύριο «λέγων﮲ Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (ὅ. π., ι’ 25).
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐκπειράζεται ὁ Κύριος. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές, Ματθαῖος καὶ Μάρκος (κβ’ 15-33, ιβ’ 13-27, ἀντιστοίχως), ἀπὸ τὴν μιά, οἱ ὑποκριτὲς Φαρισαῖοι προσπάθησαν νὰ τὸν παγιδεύσουν, μὲ τὸ ἐρώτημα: «ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὐ;» (Ματθ., κβ’ 18, Μάρκ., ιβ’ 14), ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ ἴδιο ἔκαναν οἱ μὴ πιστεύοντες στὴν ἀνάσταση Σαδουκαῖοι, μὲ τὸ ἐρώτημα σὲ ποιούς ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ παντρεύτηκε, ἀνήκει ἡ γυναῖκα, μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατό της («ἐν τῆ ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή;», Ματθ., κβ’ 27-28, Μάρκ., ιβ’ 23).
Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2024, η Βαλύρα τιμά τον αγαπημένο της Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, τον θαυματουργό, και ο σεπτός πατήρ Ιωάννης Φωτεινός λειτουργεί από πρωίας στον ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Αγίου Νεκταρίου και Οσίου Δαβίδ Ευβοίας. Η φίλη μας από τον Μελιγαλά, κα Βούλα Δημητρακοπούλου, έχει έθιμο κάθε χρόνο να πλέκει στεφάνι στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου που προστατεύει την ίδια και την όμορφη οικογένειά της, φωτίζοντας την ψυχή τους με τις θείες χάρες του και να το προσφέρει στην Ενορία της στον Μελιγαλά.
Την 8η Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και η Βαλύρα προσκυνά τους ουρανίους προστάτες της στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, του Πολιούχου της όμορφης γενέτειράς μας. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, αναφέρει ότι όλοι οι άγγελοι του Θεού «εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν». Ο αριθμός των αγγέλων είναι απεριόριστος. Αποτελούν κατά την πίστη μας εννέα συνολικά Τάγματα που φέρουν τα εξής ονόματα: Χερουβείμ, Σεραφείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίαι, Αρχαί, Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Ο Εωσφόρος που από υπερβολική υπερηφάνεια καυχήθηκε να ανεβάσει πιο ψηλά τον θρόνο του, και να γίνει όμοιος με τον Ύψιστο Θεό, έπεσε σαν αστραπή από τον ουρανό και παρέσυρε μαζί του στην πτώση και ολόκληρο το τάγμα των αγγέλων του. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σύναξε όλους τους άλλους χορούς των αγγέλων σε ομόνοια , φώναξε δυνατά το «Πρόσχωμεν» και έψαλαν τον αγγελικό ύμνο «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Αυτού»( 1).
Μία ψυχή την έχουμε- αυτή είναι κι όχι άλλη- και ως κόρη οφθαλμού οφείλουμε να την προσέχουμε και να μην την αμαυρώνουμε με τα βαρίδια των παθών. Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό όν, έχει ουσιαστική ανάγκη να στηριχθεί στον πλησίον του. Όταν όμως ο πλησίον κάθε άλλο παρά αυτό είναι, η απομόνωση και απογοήτευση είναι μεγάλη. Κάποιοι «προληπτικά» λέγουν αν με αγαπήσει ο άλλος θα τον αγαπήσω κι εγώ, με μία επιφύλαξη βεβαίως, για να μην πιαστώ κορόιδο. Όταν ο άλλος προοδεύει, έστω κι αν με αγαπά κι εγώ δεν συμβαδίζω αντίστοιχα, θα τον κάνω πέρα…καλύτερα να με αγαπούν όσοι είναι ¨κατώτεροί» μου…είναι ωραία η αίσθηση της υπεροχής. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν, τι την χρειαζόμαστε την αγάπη, για να ταλαιπωρούμαστε; Έναν τυπικό χαιρετισμό και ο καθένας στο καβούκι του.
Πόσο αξιοζήλευτοι είναι εκείνοι οι απλοί-καλόκαρδοι άνθρωποι, που σαν μικρά παιδιά δεν κρατούν κακία εντός τους και χαμογελούν αυθόρμητα από το βάθος της ψυχής τους, πόσο ειλικρινά εκλεπτυσμένο είναι το συναίσθημά τους και πόση ευλογία φέρουν επί της κεφαλής τους!
Γράφει ο ποιητής Σταμάτης Ρέμης Φραντζής:
Έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας, ότι όποιος καεί με τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι.
Φυσώντας το γιαούρτι σημαίνει, με ψυχολογικούς όρους , γενίκευση της τραυματικής εμπειρίας και εκδήλωση προληπτικής συμπεριφοράς (νοητικά και συναισθηματικά ) χωρίς διάκριση σε άλλες καταστάσεις, που δεν έχουν θετική συνάφεια με το συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός. Δεν υπάρχει άνθρωπος μικρός ή μεγάλος που να μην έχει βιώσει δυσάρεστες καταστάσεις στη ζωή του. Κατά την ανάπτυξή του ο άνθρωπος σταδιακά συσσωρεύει στη μνήμη του ή απωθεί στο υποσυνείδητο προβλήματα που κλόνισαν την ψυχική του ισορροπία. Αυτά τα αγκάθια δρουν ανασταλτικά όσον αφορά την πνευματική, ψυχική , νοητική και συναισθηματική του πρόοδο, προκαλώντας ασθένειες στο ίδιο του το σώμα. Ένας άγαμος μεσήλικας μοιράστηκε σε μία συνεδρία μας ,
Οικογένεια Βαλυραίων προπολεμικά. Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Μετά την απελευθέρωση του γένους, οι σκλαβωμένοι Έλληνες, αποτινάσσοντας τον Τουρκικό ζυγό, στράφηκαν σταδιακά προς τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, τα οποία θέλησαν να μιμηθούν, ως χώρα που ανήκει στην Ευρώπη. Πέραν όμως τούτου, διαμόρφωσαν και ιδίαν άποψη, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, όσον αφορούσε τη μόρφωση και κοινωνική τους συμπεριφορά, με βάση όχι μόνο τη βασιλική προπαγάνδα και τις επιταγές της μόδας της εποχής τους…. Ως νοήμονες άνθρωποι, υιοθέτησαν ορθώς
και καλλιέργησαν στάσεις και συμπεριφορές από την παιδική τους ηλικία, με πρότυπο τους θεοσεβείς γονείς τους και τους άξιους διδασκάλους τους. Αφαίρεσαν σταδιακά τις παραδοσιακές ενδυμασίες τους και ντύθηκαν με ρούχα λεπτά της νέας μόδας, αλλά με σεμνότητα ειλικρινή, τα οποία δεν τόνιζαν τη ματαιοδοξία , κενοδοξία, και υπερηφάνεια της αριστοκρατίας του χρήματος εκείνης της εποχής. Επέλεξαν την εκλέπτυνση του θεοσεβούς μορφωμένου και κοινωνικά ευαισθητοποιημένου ανθρώπου, που γνωρίζει πώς να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων αγωνιζόμενος, και δεν θρηνεί παθητικά τη μοίρα της υποδούλωσης τού γένους του σε νέους αφέντες. Προπολεμικά, οι άξιοι γονείς, ιερείς, λόγιοι, και διδάσκαλοι της Βαλύρας , έσπειραν σε γόνιμο έδαφος, για να θερίσουν οι επόμενες γενιές ολόχρυσα στάχια της ιεράς παρακαταθήκης τους.
Το τι ακριβώς ήταν ο σκόλοψ του Αποστόλου Παύλου, καθίσταται κατανοητό μελετώντας την προς Κορινθίους Β΄ επιστολή (ιβ΄5-10). Αφορά κάθε μη επιθυμητό αγκάθι του σατανά στη ζωή μας, το οποίο εκδηλώνεται αρνητικά ως αντίβαρο, σε ένα μεγάλο καλό που λαμβάνουμε από τον Θεό, όταν μάς αποκαλύπτεται εν ζωεί και λαμπρύνει τα εντός μας με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου, ο Κύριος τον έσωσε από την αμαρτία τη μέγιστη - ήταν δολοφόνος των Χριστιανών- αλλά ο σατανάς, μη θέλοντας να χάσει τα πρωτεία και την ισχύ του, σκόλοπας μεταμορφώθηκε επάνω στο σώμα του και έπληττε την υπόληψη του μετανοημένου πιστού δούλου του Θεού ραπίζοντας οδυνηρά το πρόσωπό του. Βεβαίως, για τον ίδιο τον Απόστολο, η ύπαρξη του σκόλοπος δρούσε παράλληλα ως εμπόδιο ενάντια στην έπαρση, υπερηφάνεια και εγωισμό που θα μπορούσε να τον καταλάβει, αφού φωτίστηκε από τη χάρη του Υψίστου, του Τριαδικού Θεού, και έτυχε μίας τόσο μεγάλης διακρίσεως.
Μιὰ ἀπὸ τὶς διδακτικώτερες παραβολὲς μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Ε’ Κυριακὴ Λουκᾶ. Καὶ μάλιστα εἶναι μιὰ παραβολὴ ποὺ ἀναφέρει μόνον ὁ Λουκᾶς ἀπὸ τοὺς τέσσερις Εὐαγγελιστές, διότι, ὅπως λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Χρυσόστομος, ἐὰν ἀνέφεραν ὅλοι τὰ ἴδια ἢ περίπου τὰ ἴδια, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη οὔτε ἐνδιαφέρον νὰ διαβάσωμε καὶ τοὺς ὑπολοίπους.
Τὸ γεγονός, πάντως, ὅτι εἰδικὰ ὁ Λουκᾶς ἀναφέρει αὐτὴν τὴν παραβολὴ ἔχει νὰ κάνῃ καὶ μὲ τὴν κοινωνικὴ διάσταση τοῦ Εὐαγγελίου του, ὅπως καὶ ἄλλοτε ἔχομε ἀναφέρει. Ὁ Λουκᾶς, καὶ λόγῳ τῆς ἰδιότητός του ὡς ἰατροῦ, ἐνδιαφέρεται ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ προξενοῦνται στὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐκμετάλλευση καὶ ἀδιαφορία, τὴν ἐγωπάθεια, τὴν ὑλόφρονα συμπεριφορά﮲ γι’ αὐτὸ ἐκεῖνος μόνον ἀναφέρει τὶς παραβολὲς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, τοῦ Ζακχαίου, τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, τοῦ Ἀσώτου, κ. ἄ
«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.», ξεκινάει τὴν παραβολή του ὁ Λουκᾶς, καὶ εὐθὺς ἀμέσως ἀντιπαραβάλλει τὴν εἰκόνα τοῦ φανταχτεροῦ αὐτοῦ πλουσίου μὲ ἐκείνην τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου, «ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου.» (Λουκ., ιστ’ 19-21).
Οἱ Πατέρες, στὴν ἑρμηνεία των, στέκονται ἰδιαιτέρως στὸν προκλητικὸ τρόπο ἐνδύσεως τοῦ πλουσίου, μὲ τὴν βασιλικὴ πορφύρα καὶ τὸν βύσσο, ποὺ ἐρχόταν σὲ φοβερὴ ἀντίθεση μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ γυμνοῦ καὶ «ἡλκωμένου» (πληγιασμένου) Λαζάρου, ποὺ «καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.» (ὅ. π., 21). Δὲν γνωρίζομε, βεβαίως, ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο πῶς ὁ πλούσιος εἶχε ἀποκτήσει τὰ χρήματά του, τὸ γεγονός, ὅμως, ὅτι αὐτὸς εὐφραινόταν «καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς», τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ δύστυχος Λάζαρος προσπαθοῦσε νὰ ξεγελάσῃ τὴν πείνα του μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου, δείχνει ἀκριβῶς τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν σκληρότητα τοῦ δευτέρου. Ὁ Θεοφύλακτος, μάλιστα, ἑρμηνεύει αὐτὴν τήν «καθημερινὴ λαμπρότητα» ὡς πολυτέλεια καὶ ἀσωτία (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, Migne P.G. τ. 123, σ. 973-981).
Η Βαλύρα με ευλάβεια εορτάζει σήμερα, 1η Νοεμβρίου 2024, τον προστάτη της Όσιο Δαβίδ της Ευβοίας, και ο σεπτός πατήρ κ. Ιωάννης Φωτεινός χοροστατεί στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που είναι επίσης αφιερωμένος στους Αγίους Νεκτάριο και Δαβίδ Ευβοίας. Προς κοινή ωφέλεια, επιλέξαμε μία μοναδική ιστορία από τον βίο του Οσίου Δαβίδ (βλπ. Μέγα Συναξαριστή του έτους 1950), η οποία περιγράφει τα προβλήματα που είχε ο Άγιος με την καταπάτηση του κήπου στο μοναστήρι του και το πνευματικό ύψος της αντιδράσεώς του στο οποίο είχε ανέλθει , συνεργεία Θεού , ο παμμακάριστος γέροντας.
« Μοναχός τις ευλαβέστατος, Σάββας ονομαζόμενος, έχων από τους γονείς του χρήματα ικανά, ηγόρασε λαμπρόν κήπον και τον εχάρισεν εις το μοναστήριον του Αγίου Δαβίδ δια ψυχική του σωτηρίαν. Έπειτα από τριάκοντα και πέντε έτη τινές μοναχοί εκ της μονής του Αγίου Νικολάου, ονομαζομένου Γαλατάκη, Παχώμιος και Θεόληπτος, έχοντες πλησίον του κήπου αυτού μικρόν κήπον του ιδικού των μοναστηρίου, αδίκως και παραλόγως ως πλεονέκται το εξουσίαζαν.
Το να είσαι γυναίκα είναι από μόνο του μέγα θαύμα, αλλά το να διαβιώνεις στη Βαλύρα ως κόρη, σύζυγος, μητέρα, αλλά και εργαζόμενη προς Δόξαν Θεού, σημαίνει Ανάσταση της ψυχής ημών. Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο Θεός θα έσωζε τα Σόδομα αν έβρισκε έστω έναν άνθρωπο που να πιστεύει στον αληθινό Θεό… στη Βαλύρα η πλειονότητα των γυναικών είναι θρησκευόμενες, πολύ καλές κόρες, σύζυγοι , μητέρες, και τηρούν με ευλάβεια τα ήθη και έθιμα του τόπου μας. Δεν προσκυνούν την κατάρα της Εύας αλλά τη σωτήριο προσφορά στην ανθρωπότητα της Παρθένου Μαρίας. Στην τεχνοκρατική εποχή που διανύουμε, η έπαρση παράλληλα με την ψυχική διαταραχή είναι συχνό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και το συναίσθημα της κυριαρχίας και επιβολής με ποικίλους άμεσους και έμμεσους τρόπους. Για παράδειγμα, ο Γερμανικός λαός, ως εθνική ψυχή, μορφοποιεί ένα σύγχρονο ρομπότ. Οι άνθρωποι καθημερινά εργάζονται συστηματικά, αφοσιώνονται στην επαγγελματική τους άνοδο, στη συσσώρευση χρήματος, στην απόκτηση εξουσίας, στη «βελτίωση» των συνθηκών διαβίωσης που σημαίνει περισσότερα αγαθά και επίγειες ανέσεις , στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, γενικώς στην εκμετάλλευση και καταπάτηση της γης την οποία βιώνουν ως άψυχο χώρο και όχι ως Παράδεισο και αιώνιο περιβόλι του Θεού. Ο εσωτερικός τους λόγος έχει εκπέσει καθώς και η εκλέπτυνση των συναισθημάτων τους διότι δεν έχουν μέσα στα αγκάθια που ζουν χρόνο για θεία πνευματική αναζήτηση και ανάπτυξη.
Με υπερηφάνεια, οι επιμελείς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας παρέλασαν σήμερα, εκκλησιάστηκαν και γοήτευσαν το συγκεντρωμένο πλήθος, στην πλατεία της όμορφης γενέτειράς μας , με τα εθνικά άσματα και τα επιλεγμένα μαζί με τους δασκάλους τους ποιήματά τους. Επάνω στην εξέδρα, δώδεκα μαθητές και μαθήτριες, κουνώντας ρυθμκά τις σημαίες τους και τραγουδώντας άφησαν τους ακροατές άφωνους και συγκίνησαν τους γονείς και δασκάλους τους. Βλέπετε σχετικό βίντεο του Αντιπροέδρου της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας, κ. Κώστα Θ. Καυκούλα στο https://www.facebook.com/kostas.kafkoulas.9/videos/8602081399908536.
Προς ενημέρωση των αγαπητών μαθητών του ιστορικού Δημοτικού Σχολείου μας, ο Σκαλαίος συμπατριώτης μας, κ. Θεοχάρης Κοτσίνονος, ο οποίος εργάζεται στη Ελληνική αεροπορία, μάς εξηγεί ποια στάση των Ευζώνων στη Βουλή των Ελλήνων σχηματίζει το ΟΧΙ των ηρώων της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Ήταν η μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και η Εφέστια εικόνα της Παναγίας στην Τήνο περιστόλιστη δεχόταν το χριστεπώνυμο πλήθος των προσκυνητών, των ασθενών και δεινοπαθούντων, την 15η Αυγούστου 1940. Μετά από συνεχή προπαγάνδα στον Αλβανικό και Ιταλικό τύπο , ο δυσσεβής Μουσολίνι, που η απληστία του είχε ελκύσει κάθε θηριώδη ενέργεια εντός και εκτός του, την όμορφη Ελλάδα θέλησε να κατακτήσει, με έναρξη τον τορπιλισμό του ιστορικού εύδρομου της Έλλης, που σημαιοστολισμένο ναυλοχούσε στον λιμένα της Τήνου. Η Τορπίλη έφερε τη σήμανση TORRINO 1930. H αρχική ιδέα του Iταλού δικτάτορα ήταν να καταλάβει την Κέρκυρα, στη συνέχεια όλες τις Ιονίους νήσους επιθυμούσε, και τελικώς ολόκληρη την Ελλάδα θέλησε, με στήριγμα τους Βουλγάρους που επεδίωκαν την προσάρτηση της Μακεδονίας και πρόσβαση στο Αιγαίο, μέσω της Θεσσαλονίκης…. Δυστυχώς, δεν γνώριζε ο δόλιος και μοχθηρός τι τον περίμενε και πόσο επιβάρυνε με τις αποτρόπαιες και θανατιφόρες ενέργειές του ολόκληρο το έθνος του! Ο Χίτλερ τότε ήταν απασχολημένος με την επίθεση στις Βρετανικές νήσους και τη Γαλλία, η Γερμανική εισβολή είναι το σενάριο του τρόμου που ακολούθησε, μετά την ήττα του Μουσολίνι.
Τὰ τελευταῖα χρόνια, τέτοιες ἡμέρες, παρατηρεῖται στὰ Δημοτικὰ Σχολεῖα τῆς χώρας, Ἰδιωτικὰ καὶ Δημόσια, μία προσπάθεια γνωριμίας τῶν παιδιῶν μὲ μία νέα «γιορτή» ἐναρμονισμένη στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Πρόκειται γιὰ τὸ Halloween (Χάλοουιν), ὅπως προβάλλεται μὲσα ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Ξένων Γλωσσῶν, εἰδικὰ στὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ.
Ανθοστόλιστη η θαυματουργή- Εφέστια εικόνα του Δημητρίου Βαλύρας, από τις θεοσεβείς γυναίκες του χωριού, που παράλληλα παρασκευάζουν, σε συνεργασία με τους δύο φούρνους στην πλατεία, πρόσφορα και γλυκύτατους άρτους, θα υποδεχτεί το Χριστεπώνυμο πλήθος, μόνιμους Βαλυραίους και επισκέπτες, στον παλιό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, σε μία από τις πλέον γραφικές γειτονιές της όμορφης γενέτειράς μας.
Όπως κάθε χρόνο, ο σεπτός εφημέριος, κ. Ιωάννης Φωτεινός, θα λειτουργήσει προς ευλογία και ανάταση των ψυχών των πιστών, που τιμούν τη μνήμη του αγαπημένου Αγίου της Βαλύρας, του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου.
Στην περιοχή μεταξύ Σκάλας και Βαλύρας, στη Μεσσηνία, ζούσε προπολεμικά ένας ευθυτενής και θεοσεβής γέροντας, ο Μπαρμπα-Θωμάς, που ήταν αγρότης, κτηνοτρόφος και ιδιοκτήτης ενός περιβολιού με ελαιόδενδρα. Το θυμόντουσαν οι παλιοί Σκαλαίοι, γιατί ένα θαυμαστό γεγονός συνέβαινε στο περιβόλι του. Συνήθως οι ελιές καρπίζουν χρόνο παρά χρόνο, αλλά στο συγκεκριμένο αγρόκτημα, ακόμη και το έτος της ακαρπίας, υπήρχε, αν όχι πολύς καρπός, αρκετός για να καλύψει πλούσια τις οικογενειακές ανάγκες του Μπαρμπα- Θωμά και να του αφήσει ένα μικρό εισόδημα. Έκπληκτοι οι συγχωριανοί τον ρωτούσαν πώς φροντίζει τα δένδρα του, κι εκείνος επέμενε, για συνεχείς δεκαετίες, τις ραντίζω με αγίασμα, θυμιατίζω στην καλύβα, προτού δύσει ο ήλιος ψέλνω, τραγουδώ όταν φροντίζω το κτήμα, αγκαλιάζω τις ελιές μου και τις ευχαριστώ για τα πλούσια δώρα τους. Οι Σκαλαίοι ήταν καχύποπτοι, πίστευαν ότι κρατούσε γερά το μυστικό της φροντίδας του περιβολιού του, μέχρι που κάποιοι φίλοι του Βαλυραίοι, μετά τον θάνατό του, επισκέφτηκαν την καλύβα και βρήκαν, μέσα σε μια παλιά ξύλινη κασέλα, τα τεκμήρια του έντιμου λόγου του.
Η επιτυχημένη εκδήλωση-αφιέρωμα για την Ελληνική γλώσσα, με τίτλο " Η Κοινή Ελληνική και η οικουμενική της διάσταση", του Ορθοδόξου Πολιτιστικού Συλλόγου «Επάλξεις» στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 16 Οκτωβρίου 2024, στην οδό Ζήνωνος 3, β' όρ, Ομόνοια, με ομιλητές την κα Αναστασίου Γώγου, φιλόλογο και τον π. Βελισσάριο Γκεζερλή, Εφημέριο του Ι.Ν. Αγίας Ειρήνης Γαλατσίου-δρ.Πληροφορικής.
Χαιρετισμούς απηύθυναν ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, π. Σεραφείμ Ρίβιος, Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας, η κα Αριστέα Σιδέρη-Τόλια, ομότιμη καθηγήτρια Φιλολογίας Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και ο κ. Δημήτριος Μεταλληνός, δρ. Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ακολουθούν τα πορίσματα για την Ελληνική γλώσσα , τα οποία συνέγραψαν, εκ μέρους του Δ.Σ. των Επάλξεων, η κα Μακρίνα Ράγκα, δικηγόρος και η κα Σοφία Μπεκρή Φιλόλογος-θεολόγος.
Φίλοι Βαλυραίοι και από την ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας, συναντηθήκαμε χθες, Κυριακή και ώρα 19:00 μ. μ., στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κυψέλης στην Αθήνα, όπου πραγματοποιήθηκε 5ωρη , κατανυκτική , Ιερά Αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου Φιλοθέου και του εορτάζοντος πρωτοπρεσβυτέρου της Ενορίας κ. Φιλοθέου Νικολάκη.
Στα στασίδια των ανδρών, ανάμεσα στους άλλους πιστούς, κάθισαν και δύο πολλοί καλοί φίλοι, συμμαθητές από τα παιδικά τους χρόνια. Ο ένας είναι κοινωνικός επιστήμονας και μέλος του Ορθοδόξου Πολιτιστικού Συλλόγου «Επάλξεις’ στην Αθήνα , φιλικά προσκείμενος προς τον θεοσεβή τυφλό ιδρυτή του Συλλόγου, τον υπέργηρο κοινωνικό επιστήμονα και συγγραφέα κ. Βασίλη Τσούπρα. Ο άλλος είναι ένας φιλελεύθερος μαθηματικός , ομοϊδεάτης του κ. Αλέξη Τσίπρα.
Φωτό: Πεμπτουσία
Ἕναν ἀληθινὰ δυστυχισμένο ἄνθρωπο, ἕναν δαιμονόπληκτο, μᾶς παρουσιάζει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς Στ’ Λουκᾶ (η’ 27-39). Ὁ ταλαίπωρος Γαδαρηνός –τὰ Γάδαρα ἦταν μιὰ εἰδωλολατρικὴ πόλη στὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς Γαλιλαίας, στὴν περιοχὴ τῆς Δεκαπόλεως τῆς Παλαιστίνης- ἔχει πιαστῆ στὰ δίχτυα τοῦ πονηροῦ «ἐκ χρόνων ἱκανῶν» καὶ ἔκτοτε «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν.» (Λουκ., η’ 27)
Ἔτσι, γυμνὸ καὶ ἄοικο καταντάει τὸν ἄνθρωπο τὸ δαιμόνιο, τὸν «συν-αρπάζει» καὶ τὸν πηγαίνει ὅπου θέλει, «ἐς χώρας ἐρήμους», μακρυὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία. Ἦταν τόσο τραγικὴ ἡ κατάσταση τοῦ ταλαίπωρου αὐτοῦ ἀνθρώπου, ὥστε χρειαζόταν νὰ τὸν δένουν «ἁλύσεσι καὶ πέδαις», χειροπόδαρα, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐπιτίθεται, καὶ παρὰ ταῦτα τὸ «ἰσχυρό»
δαιμόνιο ἔσπαζε καὶ αὐτὲς τὶς ἁλυσίδες τοῦ δαιμονισμένου, ὁ ὁποῖος σκόρπιζε γύρω του τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο.
Ὁ ἄνθρωπος, ὡς γνωστόν, πλάστηκε νὰ εἶναι εἰκόνα Θεοῦ καὶ νὰ πορεύεται πρὸς τὴν ὁμοίωσή Του. Ἐὰν δὲν προσέξῃ στὴν πορεία Του καὶ «ξαστοχήσῃ» -ἁμαρτάνῃ-, τότε τὰ κάθε λογῆς δαιμόνια καιροφυλαχτοῦν νὰ ἔλθουν καὶ νὰ ἐγκατασταθοῦν μέσα του. Καὶ ὅταν αὐτὸ γίνει, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «χαρίεις», ποὺ λέει ὁ Μένανδρος, γίνεται ἄγριος καὶ ἀποκρουστικός. «Νοῦς ἀποστὰς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης» (ΕΠΕ 11, 226), κατὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ.
Τρομερὴ ἀσθένεια εἶναι, πράγματι, ἡ δαιμονοπληξία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ἀπὸ τὸ ξένο σῶμα, τὸ δαιμόνιο, πλέον δὲν ὁρίζει τὸν ἑαυτό του, τὶς ἐνέργειές του, ἑτεροκαθορίζεται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ μέσα του καὶ τὸν ταλαιπωρεῖ ψυχικὰ καὶ σωματικά. Ἀληθινὸ μαρτύριο! Θέλει ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατέχεται ἀπὸ τὸ φοβερὸ αὐτὸ πάθος νὰ ξεφύγῃ, νὰ λυθῆ ἀπ’ τὰ δεσμά του καὶ δὲν μπορεῖ. Ἀντιθέτως, τὰ δαιμόνια χορεύουν μέσα του καὶ τὸν κάνουν ὅ τι θέλουν, ἀπειλῶντας νὰ τὸν συντρίψουν ὁλοκληρωτικά.
Την 18η Οκτωβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, του μεγάλου ιατρού, που είχε την ευλογία να ακολουθήσει τον Απόστολο Παύλο στις περιοδείες του, να συγγράψει το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων, να αγιογραφήσει την Υπεραγία Θεοτόκο, ως Οδηγήτρια, και να θεραπεύσει πλήθος κόσμου, συνεχίζοντας και μετά την εκδήμησή Του το θείον έργο του Κοσμοσωτήρος Χριστού. Σε σχετικό υπόμνημα με τίτλο, «Εις τον Βίον του Αγίου Ενδόξου και Πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά», στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έτος 1950, περιλαμβάνεται και το απόσπασμα που δημοσιεύουμε σήμερα - αφορά τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν οι Άγιοι μας να τους εορτάζουμε- προς ψυχική ωφέλεια των αναγνωστών μας. Αν και ο Λαϊκός Χριστιανός δύσκολα δύναται , με τον καταιγισμό των υλικών προκλήσεων που δέχεται καθημερινά, να δοξάσει και να εορτάσει αληθινά την μνήμη των Αγίων της πίστεώς του, ας ελπίσουμε ότι ο λόγος που ακολουθεί , ως θείος σπόρος, θα πέσει σε γη όχι με πολλά αγκάθια.
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Μία ευχάριστη έκπληξη μάς επεφύλαξε στη γραφική πλατεία της γενέτειράς μας ο αγαπητός συμπατριώτης μας και μεγαλοεπιχειρηματίας στην Αθήνα, για μισό και πλέον αιώνα, κ. Ηλίας Περ. Κόνιαρης, συνοδευόμενος από το κόρη του Αρετή και τα εγγόνια του Κωνσταντίνο και Ελένη (σ.σ οικονομολόγος ο Κωνσταντίνος και δικηγόρος η απαστράπτουσα Ελένη, διακεκριμένη νομικός στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών). Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε τον κ. Ηλία Kόνιαρη με τη συντροφιά του και τον κ. Χρήστο Παν. Παπαγεωργίου, τον αγαπητό αθλητικογράφο της Βαλύρας, στο "Cafe Agora", στην πλατεία του όμορφου χωριού μας.
Γράφει ο κ. Χρήστος Παπαγεωργίου:
Η κα Παναγιώτα Φλεβάρη Μουργή, μάχιμη δικηγόρος στην Καλαμάτα, την 13η Οκτωβρίου τίμησε τη μνήμη του Παύλου Μελά με σχετική ανάρτηση στη σελίδα της στο FB, μακάρι και άλλοι Έλληνες…. To ίδιο και ο Ορθόδοξος Σύλλογος «Επάλξεις» στην Αθήνα, όπου αρκετοί Μεσσήνιοι συναντηθήκαμε για να παρακολουθήσουμε σχετική ομιλία από την φιλόλογο και θεολόγο κα Σοφία Μπεκρή, για τη συμπλήρωση των 120 χρόνων από την ηρωική έξοδο του Παύλου Μελά. Η ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα τιμάται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου , ημερομηνία του θανάτου του 33χρονου αξιωματικού του Πυροβολικού, του μεγάλου ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά.
Κορίτσια από την Καστοριά κι’ απ’ τη Μακεδονία,
κάτι θα σας ρωτήσω εγώ, πέστε μου την αλήθεια.
Μην να ΄ν ‘ οι Τούρκοι στα βουνά κ’ οι Βούλγαροι στους λόγγους;
-Ποιος είσ’ εσύ που μας ρωτάς για πες μας τ’ όνομά σου;
Όταν ο αγαπητός μας συμπατριώτης και ιδρυτής των ιστοσελίδων «Η Βαλύρα της Ιθώμης», και η "ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ", κ. Ιωάννης Ελ. Λινάρδος, ρώτησε τον θεοπρόβλητο Βαλυραίο πατέρα μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ. Ευστάθιο, πώς ένας λαϊκός άνθρωπος μπορεί να αγιάσει, εκείνος ευθαρσώς του απάντησε ότι «ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι δύναται να αγιάσει ο άνθρωπος»!
Ο φιλόχριστος συγγραφέας Π.Μ. Σωτήρχου, το έτος 1997, δημοσίευσε το ψυχοπνευματικώς ωφέλιμο πόνημά του με τίτλο ¨Ασκητική για τους Λαϊκούς κατά τους Αγίους Πατέρες’. Έκτοτε, αυτό το πολύτιμο εγχειρίδιο της Ορθοδόξου πίστεως είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής άθλησης αρκετών μελετητών της Εκκλησίας μας.
Γράφει ο θεοφώτιστος συγγραφέας:
-Αγαπώ όλο τον κόσμο…δεν μπορώ να τους διαχωρίσω, αιρετικούς και μη, επέμενε και προσευχόταν αδιάλειπτα για τη σωτηρία του καθενός ονομαστικά, ο μακαριστός παπά-Γιάννης στην Αθήνα.
-Παπά μου, ο Λέων ο καθηγητής είναι αφορισμένος. Πιστεύει ότι στην προηγούμενη ζωή του τον κακοποίησαν μέχρι θανάτου οι χριστιανοί και δεν σέβεται το ιερό θυσιαστήριο…πήγε και ούρησε εμπρός στην ωραία πύλη σε ένα ξωκκλήσι…εσύ πώς κάθεσαι και συζητάς μαζί του;
"Τέκνο Τίτε, λέγει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή ( γ. 8-5), πιστός είναι αυτός ο λόγος και γι΄ αυτά θέλω να διαβεβαιώνεις, για να φροντίζουν να προΐστανται σε καλά έργα εκείνοι που έχουν πιστέψει στον Θεό. Αυτά είναι ωφέλιμα στους ανθρώπους, ενώ τις μωρές συζητήσεις και γενεαλογίες και έριδες για το μωσαϊκό νόμο να τις αποφεύγεις, γιατί είναι ανωφελείς και μάταιες. Αιρετικό άνθρωπο μετά την πρώτη και την δεύτερη νουθεσία παράτα τον. Να ξέρεις ότι έχει διαστραφεί τέτοιου είδους άνθρωπος και αμαρτάνει ενώ είναι αυτοκατάκριτος".
-Συζητώ γιατί τον ακολουθούν πολλοί και αν μείνει ανεξέλεγκτος θα παρασύρει όλο και περισσότερους ανίδεους ανθρώπους, εξηγούσε με υπομονή ο μακρόθυμος και θεοφώτιστος ιερέας.
Εἶναι θαυμάσιο νὰ διαπιστώνῃ κανεὶς πόσο ὄμορφα συνταιριασμένα εἶναι στὴν Ἐκκλησία μας τὰ φυσικὰ μὲ τὰ πνευματικὰ γεγονότα καὶ μὲ πόση σύνεση καὶ σοφία ἀξιοποίησαν οἱ Πατέρες μας αὐτὴν τὴν σύνδεση στὴν ἑρμηνεία των.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ Παραβολὴ τοῦ Σπορέως (Λουκ., η’ 5-15), ποὺ ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Δ’ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ, σὲ μιὰ περίοδο ποὺ διενεργεῖται ἡ φυσικὴ σπορά. Εἶναι, μάλιστα, μιὰ περικοπὴ ποὺ ἐξηγεῖ ἀναλυτικὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, παρομοιάζοντας τὸν φυσικὸ γεωργὸ μὲ τὸν πνευματικό μας πατέρα, τὸν Θεό, ποὺ σπέρνει τὸν σπόρο του-τὸν λόγο Του- στὴν γῆ- τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.
«ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.» (ὅ. π. 5). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Migne P.G. τ. 57, σ. 463- 472), ἀναφέρει, χαρακτηριστικά, ὅτι ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν μπορούσαμε, λόγῳ τῶν ἁμαρτημάτων μας, νὰ εἰσέλθωμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κατ’ οἰκονομία «ἐξῆλθεν» Ἐκεῖνος, διὰ τοῦ Υἱοῦ Του, πρὸς ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρώτη Του αὐτή «ἔξοδος» δὲν ἔχει ἐπικριτικὸ ἀλλὰ ἀγαπητικὸ χαρακτῆρα καὶ σκοπὸ νὰ ἀκούσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν λόγο Του, νὰ πιστεύσουν καὶ νὰ σωθοῦν (Ῥωμ., ι’ 14-15).
Εἶναι, βεβαίως, λυπηρὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ὁ ἴδιος «σπόρος» ἔπεσε παντοῦ, σὲ ἕνα μόνον «ἔδαφος» εὐδοκίμησε, πράγμα ποὺ φανερώνει ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ ἀκούῃ κανεὶς μόνον ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ἐφαρμόζῃ κιόλας τὸν λόγο Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ φράση «οἱ ἀκούσαντες» ὑποδηλώνει ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἀπευθύνεται, χωρὶς διάκριση, σὲ ὅλες τὶς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων, σὲ ὅλες τὶς ψυχές, δὲν εἶναι, ὅμως, ὅλες κατάλληλες ἢ ἕτοιμες πρὸς καλλιέργεια καὶ γονιμοποίηση. Ἀπὸ τὴν ὥρα ὅμως ποὺ ἄκουσαν, δὲν δικαιολογοῦνται πλέον νὰ ἀδιαφοροῦν, νὰ ὀλιγωροῦν ἢ νὰ συνεχίζουν νὰ ἁμαρτάνουν. Δὲν εὐθύνεται λοιπὸν ὁ Κύριος γιὰ τὴν «τιμωρία» των, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι τιμωροῦν τὸν ἑαυτό των μὲ τὴν ἐπιμονή των στὴν ἁμαρτία.
Μέσα σε 15 ημέρες δεύτερος σφοδρός και άκρως καταστροφικός τυφώνας, ο Mίλτον, χτύπησε με επίκεντρο τις ακτές της Φλόριντας προς τον Ατλαντικό ωκεανό, 10 μίλια βορειοανατολικά του ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Αρκετοί Έλληνες μετακινήθηκαν από την πόλη Τάμπα προς το Ορλάντο, που απέχει 300 χιλιόμετρα από τα παράλια, και υποτίθεται ότι δεν κινδυνεύουν από την άνοδο της στάθμης της θαλάσσης.
Πριν ο καταστροφικός τυφώνας φθάσει στις ακτές της Φλόριντας, δύο θεοσεβείς Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής, ποιμένες 40.000 χιλ. Ελλήνων στην Τάμπα- συνολικά στη Φλόριντα διαμένουν 100.000 χιλ Έλληνες- βάδισαν με πίστη αληθή εντός των υδάτων και προσευχήθηκαν με παρρησία στον Παντοδύναμο Θεό, ώστε το αναμενόμενο καταστροφικό σενάριο να μην είναι το χειρότερο, όπως μάς πληροφόρησε ο Βαλυραίος επιχειρηματίας, κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, που διαμένει στο Road Island των Η.Π.Α.
Τα παλιά χρόνια στη Βαλύρα, κατά τον περασμένο αιώνα, οι γιαγιάδες και μητέρες μετέφεραν ένα μυστικό στις αγαπημένες εγγονές και κόρες τους. Αφού τις κάθιζαν εμπρός στην εικόνα της Θεοτόκου , αγιογραφημένη, έδειχναν τα χείλη και το στόμα της Παναγίας και έλεγαν:
-Βλέπεις κοριτσάκι μου το στόμα της Παναγίτσας, πόσο μικρά και όμορφα είναι τα χειλάκια της; Η Παναγίτσα δεν μιλάει πολύ, δεν βρίζει, δεν ουρλιάζει, ακόμη και όταν πονά σιγανά ακούγεται ο πόνος της, δεν γελά πλατιά σαν την γαϊδούρα , δεν έχει χείλη μεγάλα σαν της αγελάδας που τρώει συνέχεια χορτάρι στον αγρό, και δεν επιδεικνύει τα δόντια της σαν τη σκύλα. Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά!
Η μικρή Παναγιώτα είχε σαρκώδη χείλη δεμένα χαριτωμένα επάνω σε ένα μικρό στοματάκι.
-Και τι να κάνω γιαγιά μου που τα χείλη μου είναι φουσκωτά; Διαμαρτυρήθηκε η αθώα παιδίσκη.
Η γιαγιά δεν το είχε ξανασκεφτεί. Όταν την κοίταξε προσεκτικά και διαπίστωσε το γεγονός δάγκωσε τη γλώσσα της και απολογήθηκε:
Τρυφερότητα. Γιώργος Σταθόπουλος
Δεν γνωρίζω ποιο ψυχομετρικό όργανο είναι διεθνώς έγκυρο και αξιόπιστο για να μετρήσει τη συναισθηματική νοημοσύνη του λογίου επιχειρηματία κ. Μαρίνου Γεωργάτου. Συγκινητικό είναι το μήνυμα του στο FB για εσωστροφή και γνώση του εαυτού, όχι βεβαίως διατηρώντας υποκριτικά το κοινωνικό προσωπείο και υψώνοντας τις άμυνες του εγώ, παραποιώντας την πραγματικότητα και καλλωπίζοντας τις αδυναμίες των παθών. Το πώς οι παγιωμένες γύψινες μάσκες, η κοινωνική persona μπορεί να αφαιρεθεί και να αναδειχθεί η αληθινή ομορφιά εκείνου που την κατέχει, η τρυφερότητα της ψυχής, είναι το ζητούμενο.
Αρκετοί άνθρωποι παγκοσμίως ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για ψυχοθεραπεία, προκειμένου να βιώσουν αληθινά συναισθήματα, να εκφραστούν χωρίς τον φόβο της απόρριψης με ειλικρίνεια, να αγαπήσουν τον Θεό και τον συνάνθρωπό τους....Κι όμως, ο δρόμος της εσταυρωμένης αγάπης του Χριστού δεν ζητά υλική αμοιβή, βασική προϋπόθεση είναι η συγκατάθεση του πάσχοντος για θεία επίβλεψη και προστασία, για να φωτιστεί ο νους και η ψυχή και να κοσμηθούν με τις χάρες του Αγίου Πνεύματος.
Ας δούμε τι γράφει, ο συν τοις άλλοις άριστος συγγραφέας, στο υπέροχο πόνημα της ψυχής του:
Την όμορφη Ελένη της Βαλύρας- που μετά την ολοκλήρωση των προπτυχιακών σπουδών της στην Κοινωνιολογία, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα του HR (Human Resources)- επιθύμησαν αφάνταστα οι δύο νέοι γονείς της, ο κ. Γιάννης Καρανάνος και η κα Διονυσία Γρίβα, που ζουν μόνιμα στη Βαλύρα, και κατέφθασαν πριν από δύο ημέρες στην Αθήνα, για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα γενέθλιά της. Έχουν τρεις υπέροχους γιούς και είναι μία πολύ δεμένη-εκτεταμένη οικογένεια, ο Αγαθοκλής με τη σύζυγό του Μαρία και ο Ανδρέας με τη Γιάννα και τις τέσσερες κόρες τους ζουν στην Καλαμάτα , ο Δημήτρης είναι μετανάστης στη Γερμανία, η δε μελετηρή μοναχοκόρη τους διαμένει μόνιμα πλέον στην Αθήνα. Οι δραστήριοι, εργατικοί και προκομένοι γονείς με αισιοδοξία και υπομονή αντιμετωπίζουν την άδεια οικογενειακή φωλιά, που αναπάντεχα γεμίζει με τις φωνές των μικρών αγγέλων- εγγονών τους. Φέτος δεν άντεξαν την απώλεια της Ελένης από την οικογενειακή εστία, θυμήθηκαν όταν ήταν μικρούλα και γιόρταζε με τα παιδιά της γειτονιάς και τους συμμαθητές της τα γενέθλια και την ονομαστική της εορτή, που η αυλή του σπιτιού γέμιζε φωνές και ήταν μεγάλη η χαρά…Αλλά δεν πτοήθηκαν!
Είναι υπέροχο να βλέπεις το πρωί στους δρόμους στο Κέντρο της Αθήνας ευλογημένα γεροντάκια να σκαλίζουν γύρω από τις ρίζες των δένδρων της γειτονιάς τους και να φυτεύουν, ανάλογα με το βαλάντιό τους, λογής-λογής λουλούδια…Μεγάλη ευχαρίστηση προκαλεί η οργανωμένη δράση των εθελοντών στα χωριά της Μεσσηνίας, που κάθε ευγενική ψυχή καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια για επιτυχή αποτελέσματα, μέσα σε ένα χάος από άλυτα κοινοτικά προβλήματα….
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η σκοτεινή , « της συμφοράς», όπως έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας. Δυστυχώς, αρκετοί συνάνθρωποί μας διακατέχονται από αρνητισμό και αντικοινωνικότητα, ιδιοτέλεια και αδιαφορία για τον πλησίον και το κοινωνικό σύνολο, χωρίς να αναλογίζονται ότι η ίδια η ύπαρξή τους στηρίζεται σε αυτό που προσφέρουν οι άλλοι γύρω τους, και χωρίς την ενεργό παρουσία τους στη ζωή τους είναι αδύνατον να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Ὁ Κύριός μας, ἔχοντας πλέον ξεκινήσει τὴν ἐπίγεια δράση Του, πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του, διέρχεται ἀπὸ πόλεις καὶ χωριὰ καὶ στὸν δρόμο Του νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του, ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει. Ἕνα τέτοιο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ’ 11-16).
Πλῆθος κόσμου συνοδεύει τὸν Κύριο στὴν πορεία Του. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζει στὴν πόλη Ναῒν τῆς Γαλιλαίας, ἀπαντάει ἄξαφνα («ἰδού») μιὰ ἐξόδιο πορεία: «ἐξεκομίζετο τεθνηκώς, υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ﮲ καὶ αὕτη ἦν χήρα.» (ὅ. π. 12) Ξάφνιασμα νὰ συναπαντιέται ἡ ζωὴ μὲ τὸν θάνατο﮲ ἀλλὰ καὶ τὸ θέαμα διπλᾶ θλιβερό: Ὁ τεθνηκὼς εἶναι μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χαροκαμένης χήρας. Ὁ θάνατος τῆς πῆρε καὶ αὐτὸ τὸ μονάκριβο τέκνο της, τὴν τελευταία της παρηγοριὰ στὸν πόνο ποὺ βίωνε, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ συζύγου της. Ποιός θὰ τὴν παρηγορῇ τώρα στὴν μοναξιά της; Ποιός θὰ τῆς δίνῃ δύναμη καὶ κουράγιο στὴν ἀπέραντη θλίψη της;
Ἀνεξήγητο, πράγματι, τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου καὶ ἄλυτο. Φιλόσοφοι, ῥήτορες, τραγικοὶ ποιητές, ὅλοι προσπάθησαν, μὲ τὸν λόγο καὶ τὴν γραφίδα των, νὰ δώσουν μιὰ ἑρμηνεία στὸ ἀκατανόητο αὐτὸ μυστήριο, νὰ βροῦν ἕναν τρόπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ξεπεράσῃ τὸ φοβερὸ αὐτὸ ἀδιέξοδο. Χαρακτηριστικά, ὁ Σοφοκλῆς, στὸ Α’ Στάσιμο τῆς τραγωδίας του «Ἀντιγόνη» (στ. 332-375), πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ «δεινοῦ» ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει καταφέρει, μὲ τὴν δύναμη τοῦ λογικοῦ καὶ μὲ τὴν τέχνη του, νὰ ξεπερνάη ὅλα τὰ ἐμπόδια, νὰ δαμάζῃ τὴν φύση καὶ τὰ ἄλογα ζῶα. Μόνον τὸ «φάρμακο» κατὰ τοῦ θανάτου δὲν κατάφερε καὶ οὔτε θὰ καταφέρῃ ποτὲ νὰ βρῇ («Ἅιδα μόνον φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται», στ. 360) ὁ «περιφραδής» (=ὁ τετραπέρατος) ἄνθρωπος, κάνει τὴν τραγικὴ διαπίστωση ὁ ποιητής!
