Χριστίνα Καλέκα: Φθινοπωρινή Ανάσα στο Λεοντάρι Αρκαδίας

 

              Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων στο Λεοντάρι. Φωτό: Xristina Kaleka 

Εισαγωγή  

Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η φύση σιωπά για λίγο, για να ακούσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Είναι ο καιρός της απογύμνωσης, της εσωστρέφειας, μα και της ωριμότητας του φωτός. Όταν τα δένδρα χρυσίζουν και ο αέρας μυρίζει υγρασία και ανάμνηση, η ζωή μας ψιθυρίζει πως κάθε τέλος είναι κι ένας καινούριος τρόπος να ξεκινήσεις. Το διήγημα αυτό περιλαμβάνει μία μοναδική εμπειρία της κυρίας Χριστίνας Καλέκα, εργαζόμενης στο Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, στο γραφείο της Περιφέρειας στην Καλαμάτα.   Ευχαρίστως δέχθηκε να μοιραστεί τη χαρά της απόδρασής της στο Λεοντάρι Αρκαδίας, με τους φίλους αναγνώστες μας.

Ο Ταξιάρχης Πανορμίτης της Σύμης και το θαυμαστό έθιμο των μπουκαλιών

 

                                                    Φωτό: George Mitropias

Εισαγωγή

Στο γαλήνιο νησί της Σύμης, εκεί όπου το γαλάζιο του Αιγαίου σμίγει με το φως της πίστης, δεσπόζει το μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα του Δωδεκανησιακού χώρου, αλλά και ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Η φήμη του ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας χάρη στην ευσέβεια των πιστών, τα θαύματα που αποδίδονται στον Ταξιάρχη και κυρίως χάρη σε ένα μοναδικό λαϊκό έθιμο: την αποστολή μπουκαλιών με γραπτές προσευχές, τα οποία, όπως λέγεται, ταξιδεύουν με θαυμαστό τρόπο και φτάνουν στο μοναστήρι.

Ο καρπός της άγριας τριανταφυλλιάς — Το κυνόροδο της Βαλύρας

                                    

                                                   Νυμφαίου Δρώμενα στο FB

Εισαγωγή

Στην καρδιά της Μεσσηνίας, ανάμεσα στους λόφους και τα ρέματα που αγκαλιάζουν τη Βαλύρα, ανθίζει κάθε άνοιξη η άγρια τριανταφυλλιά. Το ταπεινό αυτό φυτό, γνωστό από τα χρόνια της αρχαιότητας, χαρίζει το φθινόπωρο έναν πολύτιμο καρπό: το κυνόροδο. Για τους παλιούς Βαλυραίους, δεν ήταν απλώς ένας καρπός της φύσης, αλλά ένα μικρό «φαρμακείο» που συνόδευε το σπίτι σε δύσκολους καιρούς. Σήμερα, ο καρπός αυτός επιστρέφει στο προσκήνιο ως στοιχείο παράδοσης, ευεξίας και οικολογικής συνείδησης.

Ο καρπός και οι ιδιότητές του

Το κυνόροδο είναι ο καρπός της Rosa canina, της άγριας τριανταφυλλιάς. Όταν ωριμάσει, παίρνει πορτοκαλοκόκκινη απόχρωση και ξεχωρίζει μέσα στη φθινοπωρινή βλάστηση. Πλούσιο σε βιταμίνη C, αντιοξειδωτικά και πηκτίνη, χρησιμοποιείται παραδοσιακά για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού και την πρόληψη των κρυολογημάτων. Οι γιαγιάδες της Βαλύρας συνήθιζαν να το αποξηραίνουν, να το φυλάνε σε πάνινες σακούλες και να το βράζουν τον χειμώνα, φτιάχνοντας ένα ρόφημα «για τη δύναμη και τη ζέστη του σώματος».

Τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, προστάτη και θαυματουργό, τιμά με δέος ψυχής η Βαλύρα

                   

                                      Φωτογραφίες: κ. Τάκης Ατζαμιδάκης, Ζωγράφος

Εισαγωγή

Με αφορμή την εορτή του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, 9-11-2025, προστάτη και θαυματουργού της   Βαλύρας Μεσσηνίας,  παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Αγίου Νεκταρίου και Οσίου Δαυΐδ  της Ευβοίας , με την ευγενική παραχώρηση φωτογραφιών, εκ μέρους του δημοφιλούς Ζωγράφου, κ. Τάκη Ατζαμιδάκη. Ο λαμπρός   ναός   αποτελεί ζωντανό σύμβολο πίστης και αγάπης των κατοίκων του χωριού και φιλοξενεί τη μνήμη των Αγίων που τιμώνται με ιδιαίτερη ευλάβεια. Η πλούσια εσωτερική του διακόσμηση μας εισάγει στον κόσμο της βυζαντινής τέχνης και της πνευματικής παράδοσης της Εκκλησίας μας.

Στο όμορφο χωριό  μας,  στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί προς τη Μεσσήνη, βρίσκεται  ο περικαλλής πέτρινος ναός, που  θεμελιώθηκε στις 10-8-2006 και  εγκαινιάστηκε στις 4-11-2007 (lyrasi.blogspot.com). 

Οἱ δύο θυγατέρες

                           

                                                      Φωτό: Orthodoxia News Agency

Ὄχι ἕνα ἀλλὰ δύο θαύματα πίστεως μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Ζ’ Λουκᾶ (η’ 41-56). Δυὸ πονεμένες ὑπάρξεις, ἕνας πατέρας, ποὺ ἔπασχε γιὰ τὸ παιδί του, ποὺ πέθαινε, καὶ μιὰ γυναῖκα, ποὺ ἔπασχε ἡ ἴδια ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια, ζητοῦν καὶ προσδοκοῦν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Κύριο παρηγορία καὶ ἀνάπαυση στὴν θλίψη των. 

Καὶ οἱ δύο ἔχουν «ἀπαγορευτικό» ἀπὸ τὸν νόμο νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο: ὁ ἕνας, διότι ὡς ἀρχισυνάγωγος θά «μολυνόταν» ἀπὸ τὸ κήρυγμά Του, καὶ ἡ ἄλλη, διότι, ὡς αἱμορροοῦσα, ἦταν, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ἀκάθαρτη καὶ μολυσμένη. 

Καὶ οἱ δύο, ὅμως, ἔχουν τὸν κοινὸ πόθο νὰ εὕρουν τὴν θεραπεία των, ποὺ τοὺς κάνει νὰ λησμονοῦν πρὸς στιγμήν «τὰ πρέπει» καὶ νὰ τολμοῦν, ἀψηφῶντας τόν «φόβο τῶν Ἰουδαίων». Ταπεινώνονται γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ ὑψωθοῦν γιὰ τὸν Κύριο. Ὁ Ἰάειρος, -αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχισυναγώγου-, «πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῶ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν (ἦταν ἑτοιμοθάνατη)» (Λουκ., η’ 42). Ἡ αἱμοῤῥοοῦσα, ἀπὸ τὴν ἄλλη, «οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι» (ὅ. π., 43). 

Τα Αγγελικά Τάγματα και η Αγιογραφική τους Απεικόνιση κατά την Ορθόδοξη Θεολογία

                               

                            Εικόνα Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην είσοδο στο Μοναστήρι στη Λέσβο.

                                                     Φωτό: Γιώργου Μόσχου στο FB

 

Εισαγωγή

Από την απαρχή της δημιουργίας, ο Θεός έπλασε όχι μόνο τον υλικό αλλά και τον πνευματικό κόσμο. Στον πνευματικό αυτό κόσμο ανήκουν οι άγγελοι, πνευματικές, ασώματες υπάρξεις που δοξολογούν τον Δημιουργό και υπηρετούν το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδει ιδιαίτερη τιμή στους Ασώματους Αγγέλους και ιδιαιτέρως στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι οποίοι εορτάζονται στις 8 Νοεμβρίου κάθε έτους.

Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται η γένεση, η φύση και η ιεραρχία των αγγέλων, η σημασία των ονομάτων των Αρχαγγέλων, η θεολογική τους σημασία σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση και τα Πατερικά κείμενα, καθώς και η αγιογραφική τους απεικόνιση.

1. Η Δημιουργία και Φύση των Αγγέλων

"Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου". Αφιέρωμα στους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ

         

                                         Φωτό: Γιώργος Γεωργουδάκης στο FB

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των Αγγελικών Ταγμάτων στις 8 Νοεμβρίου.  Τιμά τους Παμμεγίστους  Ταξιάρχες που βρίσκονται κοντά στον Θεό και συνοδεύουν τις ψυχές των ανθρώπων στον δρόμο της σωτηρίας. Ο Ορθόδοξος Συναξαριστής αναφέρει ότι οι Άγγελοι, και ιδιαίτερα οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ,  είναι φύλακες της θείας τάξης και της θείας οικονομίας, προασπίζοντας την πίστη, την αγάπη και τη δικαιοσύνη του Θεού (Συναξαριστής, 1990).

Η γιορτή αυτή υπενθυμίζει   την πτώση του Εωσφόρου, του αγγέλου που από υπερηφάνεια επαναστάτησε κατά του Θεού. Η πτώση του Εωσφόρου έγινε η αιτία της εισόδου της αμαρτίας στον κόσμο και της συνεχούς μάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό. Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ εμφανίζονται ως οι υπερασπιστές της τάξης και της πίστης, που υπενθυμίζουν στους ανθρώπους ότι η ταπεινή καρδιά, η πίστη και η αγάπη είναι η αληθινή οδός προς το Θεό (Ware, 1997).

Στο ιερό του ναού, η δεξιά θύρα

Ο Παράδεισος με τις Επτά Λεύκες

                           

                                                        Φωτό: Artemisaris group

Αφιερωμένο  στον παππού Ανδρέα 
που έφυγε μέσα στον πόλεμο του 1940,
αφήνοντας της τέχνης του το χάρισμα
στον αείμνηστο γιο του, Ηλία 

Ρυάκι από εδώ κι από εκεί, με φιδίσιο κορμί, ορίζει τα περιβόλια της Βαλύρας. Πάνω στο νότιο του πάτημα, εφτά κόρες ψηλές και λυγερές, με ασημόλευκη φυλλωσιά στραμμένη στον ήλιο του μεσημεριού, για χρόνια αψηφούν βορειάδες και χιονιάδες, το δριμύ χαλάζι και τους ορμητικούς αέρηδες. Με υπομονή στρέφουν το κεφάλι ψηλά στη θέρμη του καλοκαιριού και ούτε που τις αγγίζουν — με τις ευλογίες του Παντοδύναμου Πατέρα τους —   της νύχτας τα καμώματα.

Ήταν κάποτε, στο κέντρο τούτου του ευλογημένου Παραδείσου του παππού Ανδρέα, μία κόκκινη μηλιά που έδινε πολύ καρπό. Κάθε χρόνο, ανελλιπώς, ξεχείλιζε τα ψάθινα καλάθια μας. Ύστερα την πήρε ο χρόνος αγκαλιά κι ένα ξερό κουφάρι απέμεινε· μετά μια ρίζα, και τώρα πια — έπειτα από εξήντα επτά ολόκληρα χρόνια — μια σκούρα μικρή ελιά, γλυκιά ανάμνηση επάνω στον δεξιό μου δείκτη, που τόσο πολύ, σαν μάνα, με αγάπησε.

Αφιέρωμα στη Σταυρούλα Πελέκη

 

Τη «Μάνα» των παιδιών του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας

                                  Φωτό: Φίλοι Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Πύλης Βοιωτίας

Υπάρχουν άνθρωποι που με την παρουσία τους φωτίζουν τον κόσμο γύρω τους.

Η Σταυρούλα Πελέκη, η ψυχή του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας, είναι ένας τέτοιος άνθρωπος — μια γυναίκα που εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια αφιερώνει τη ζωή της στη χαρά και την ευτυχία των παιδιών.

Σε ηλικία μόλις 23 ετών πέρασε το κατώφλι του ιδρύματος ως νεαρή δασκάλα και διευθύντρια. Από τότε δεν έφυγε ποτέ. Παρά τις δυσκολίες, τη μοναξιά και τις θυσίες, έμεινε εκεί, με πίστη, επιμονή και απέραντη αγάπη, για να γίνει η μάνα που τόσα κορίτσια δεν είχαν.

Θαύματα και Ιατρική Τέχνη στην Ορθόδοξη Παράδοση

                                 

Εισαγωγή

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διαθέτει πλούσια παράδοση που συνδέει την πίστη με την ίαση. Οι Άγιοι, πέρα από τη πνευματική καθοδήγηση,   είχαν ενεργό ρόλο στη θεραπεία ασθενών, ακόμη και με σοβαρές σωματικές βλάβες. Πολλές από τις περιγραφές των θαυματουργικών θεραπειών τους διασώζονται σε ιστορικά αρχεία, πίνακες και μαρτυρίες.

 Οι Άγιοι Ανάργυροι έκαναν την πρώτη μεταμόσχευση στον κόσμο

«Ο κ. Βασίλειος Κέκης, καθηγητής της χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής χειρουργός του “Ιατρικού Κέντρου Αθηνών”, έζησε στη Βοστόνη Αμερικής το 1962, μια έντονη θρησκευτική εμπειρία, σε σχέση με θαυμαστές θεραπείες των Αγίων Αναργύρων, όπως τις κατέγραψε ο ίδιος, προς δόξαν του Θεού και τιμή των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Τον Μάιο του 1962 μετεφέρετο επειγόντως στο τμήμα ατυχημάτων του Γενικού Νοσοκομείου της Μασσαχουσέτης (Mass. General Hospital) στη Βοστόνη Αμερικής, ένα μικρό αγόρι ηλικίας δώδεκα ετών, στο οποίο είχε αποκοπεί το δεξί του χέρι κατόπιν τροχαίου ατυχήματος. Μετά από επιτυχή χειρουργική επέμβαση επιτεύχθει η ανασυγκόλληση του άκρου και μετά από λίγο καιρό ο μικρός μαθητής επανήλθε στην ομάδα μπέιζ-μπολ του σχολείου του! Μετά την επιτυχία αυτή ο ημερήσιος τύπος της Αμερικής οργάνωσε Press conferences μετά ιατρών χειρουργών, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην εγχείρηση αυτή. Κατ΄ αρχήν ένας από τους δημοσιογράφους ρώτησε εάν το Mass. General Hospital διεκδικούσε την προτεραιότητα για ένα τέτοιο είδος χειρουργικής επέμβασης. Τότε προς έκπληξη όλων, ο διευθυντής του Νοσοκομείου, χειρούργος E. D. Churchill απάντησε ως εξής: “Όχι, δεν διεκδικούμε τέτοια προτεραιότητα, διότι μια άλλη ομάδα γιατρών, οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, περί το 400 μ.Χ. ακρωτηρίασε ενός άνδρα το κάτω άκρο, το οποίο έπασχε από γάγγραινα και το αντικατέστησε με ενός άλλου υγιούς από έναν Άραβα, ο οποίος μόλις είχε πεθάνει”!

Αφιέρωμα στις Μητέρες της Βαλύρας και το Σαπούνι της Καρδιάς τους

                                 

                             Φωτογραφίες:  Πεζοπορίες με Πανσέληνο στο FB

Αφιερωμένο στις αείμνηστες μητέρες της Βαλύρας, που με αγάπη και υπομονή χάριζαν καθαριότητα και ευωδιά στα σπίτια μας.

Εισαγωγή

Στα μεταπολεμικά χρόνια, έως και τη δεκαετία του 1970, οι ελληνικές οικογένειες διατηρούσαν έθιμα και πρακτικές που συνδύαζαν την αυτάρκεια, την καθαριότητα και τη φροντίδα. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωριστή θέση κατείχε η παρασκευή του σπιτικού σαπουνιού. Στη Βαλύρα Μεσσηνίας, οι μητέρες έβραζαν λάδι, νερό και καυστική σόδα, ακολουθώντας συνταγές που περνούσαν από γενιά σε γενιά. Το σαπούνι τους ήταν σύμβολο φροντίδας, οικολογίας και μητρικής στοργής.

Η γλώσσα της σιωπής

                                    

 

 Ο Θείος Λόγος και η Εσωτερική Επικοινωνία του Θεού με τον Άνθρωπο

1. Εισαγωγή

Η θεία επικοινωνία δεν πραγματοποιείται με ανθρώπινα μέσα ή φωνές αισθητές, αλλά με τον ενδιάθετο Λόγο, που μιλά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη φανερώνουν πως ο Θεός προσαρμόζει τον λόγο Του στη νοητική και πνευματική κατάσταση εκείνου που Τον ακούει: «ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων» (Ἰερεμίας 1:4). Δεν πρόκειται για ήχο που συλλαμβάνουν τα αυτιά, αλλά για εσωτερική φανέρωση, έναν λόγο που εκφέρεται εν σιωπῇ, χωρίς φθόγγο, αλλά με βεβαιότητα.

2. Η “καρδιά” ως τόπος θείας επικοινωνίας

Στην Αγία Γραφή και στη λειτουργική γλώσσα, η «καρδιά» δεν σημαίνει το σωματικό όργανο ούτε απλώς το συναισθηματικό κέντρο, αλλά το κέντρο του προσώπου, εκεί όπου ενώνονται ο νους, η ψυχή και η θέληση. Όταν στη Θεία Λειτουργία ακούμε το «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», δεν σημαίνει ανύψωση συναισθημάτων, αλλά παύση των γήινων λογισμών· σιωπά η καρδιά, και η ενέργεια του ανθρώπου ανέρχεται νοερά προς τον Θεό.O κεκαθαρμένος άνθρωπος εαυτώ και Θεώ συστρεφόμενος επικοινωνεί με τον Δημιουργό του.

Ο Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέει:

Η Τριανταφυλλιά του Νοεμβρίου

 Μια πραγματική μαρτυρία αγάπης, υπομονής και ανθρωπιάς.

                                                           Φωτό: κα Μαρία Ντούρου

Η Θάλεια ήταν μια δασκάλα εικαστικών τεχνών, που φαινόταν σαν να περπατούσε ανάμεσα σε όνειρα και φως. Ψηλή, κομψή, με ήρεμη χάρη και λόγο που δεν πλήγωνε ποτέ, έβλεπε τον κόσμο σαν μια ατέλειωτη σειρά λεπτομερειών που αξίζουν αγάπη και προσοχή. Κάθε της χαμόγελο ήταν σαν ήλιος που έλιωνε τη σκληρότητα των άλλων, και κάθε λέξη της είχε την αίσθηση μιας προσευχής.

Όμως, η επιθυμία της για τελειότητα, για έναν κόσμο όπου όλα ήταν όπως τα ήθελε η ψυχή της, την αποξένωσε από τους ανθρώπους γύρω της. Ο θάνατος των γονιών της άφησε κενά που καμιά χαρά δεν μπορούσε να γεμίσει. Παρά την αφοσίωση στη δουλειά της, η Θάλεια ένιωθε ότι η ψυχή της είχε χαθεί, ότι ένα κομμάτι της είχε δραπετεύσει από τον ίδιο της τον εαυτό.

Ελληνική γλώσσα: Τι είχαμε και τι χάσαμε

                                

Εισαγωγή

Η ελληνική γλώσσα, ως φορέας πολιτισμού και παιδείας, έχει διανύσει χιλιετίες εξελίξεων. Το ζήτημα της καθαρεύουσας (κοινής ελληνικής γλώσσας) έναντι της δημοτικής δεν αφορά μόνο γραμματικές ή λεξιλογικές διαφορές, αλλά επηρεάζει τη νοητική καλλιέργεια, την επικοινωνία και την ευρύτητα της γλωσσικής αντίληψης. Στο παρόν δοκίμιο διερευνούμε τι χάθηκε και τι διατηρήθηκε στη γλωσσική μας παράδοση και πώς αυτό επηρεάζει τους σημερινούς μαθητές αλλά και έλληνες πολίτες (Κουμανούδης, 2010).

Αποχαιρετισμός στη Χριστίνα Αστίθα

 

                                         Φωτογραφίες: Χριστίνα Αστίθα στο FB

Σήμερα αποχαιρετούμε μια ψυχή γλυκιά και φωτεινή, μια γυναίκα που έζησε τη ζωή της με ευγένεια, αξιοπρέπεια και πίστη στη δύναμη της αγάπης, μία  φίλη αρκετών Βαλυραίων στο Facebook.

Η Χριστίνα Αστίθα — η νεαρή ζαχαροπλάστης από την Κάλυμνο που ζούσε στην Αθήνα — άφηνε παντού το άρωμα της καλοσύνης της, όπως τα γλυκίσματα που έφτιαχνε με τα ίδια της τα χέρια.

Την γνώρισα στην Κυψέλη, ένα απόγευμα γεμάτο φως. Κρατούσε και μου προσέφερε ένα τετράδιο που μοσχοβολούσε φράουλα και ένα μικρό κεκάκι, φτιαγμένο με φροντίδα, σαν προσφορά καρδιάς. Φορούσε ένα μαντήλι περίτεχνα δεμένο στο κεφάλι της, και μέσα από το χαμόγελό της ξεπηδούσε μια δύναμη ήρεμη — η σπάνια δύναμη εκείνων που παλεύουν χωρίς κραυγές.

Με την απλότητα και το θάρρος της, μου εκμυστηρεύτηκε τη μάχη που έδινε. Ο καρκίνος είχε φωλιάσει στα πιο ζωτικά της όργανα· κι όμως, η Χριστίνα δεν παραδόθηκε. Δεν ζήτησε οίκτο, μόνο κατανόηση. Επέλεξε να ζήσει όσο μπορούσε σαν κάθε άλλος άνθρωπος — να χαρεί, να δημιουργήσει, να αγαπήσει.

Έφυγε από την οικογενειακή πίεση στο νησί και βρήκε στην Αθήνα μια ήρεμη γωνιά, όπου μπορούσε να είναι ο εαυτός της. Ήξερε πως οι μέρες της ήταν μετρημένες, μα κάθε μέρα την έκανε δώρο· έδινε φως εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο σκοτάδι.

Geoengineering και ουράνια φαινόμενα: Η επιστήμη πίσω από τα φωτεινά σύννεφα και τους αεροψεκασμούς

             

                                                                    Deposit photos

Εισαγωγή

Στην εποχή της οπτικής πληροφορίας, η εικόνα ενός ουρανού γεμάτου γραμμές ή φωτεινά σύννεφα προκαλεί εύλογη απορία. Πολλοί πολίτες, ιδίως στην Ελλάδα, εκφράζουν ανησυχία για   «ψεκασμούς» ή τεχνητές επεμβάσεις στην ατμόσφαιρα.  Είναι γεγονός ότι η επιστήμη ερευνά πράγματι τρόπους τεχνητής ρύθμισης του κλίματος, γνωστούς ως geoengineering. Σκοπός του άρθρου είναι να εξηγήσει με απλή και τεκμηριωμένη γλώσσα τι είναι το geoengineering, ποιες τεχνικές εξετάζονται διεθνώς, γιατί στην Ελλάδα ο ουρανός φαίνεται συχνά «φωτεινότερος», και πού σταματά η πραγματική επιστήμη και ξεκινά ο μύθος.

Ο μικρός Θοδωρής, μια σπίθα ζωής στη Βαλύρα

                   

                                  Φωτογραφίες: κα Νίκη Διαμαντοπούλου στο FB

 

Σε καιρούς που τα σχολεία της υπαίθρου κλείνουν σιωπηλά, επειδή δεν υπάρχουν πια παιδιά να γεμίσουν τις αυλές τους, κάθε νέα ζωή γίνεται λόγος για χαρά — και ελπίδα. Στη Βαλύρα, ένα χωριό με βαθιές ρίζες και ζεστές ψυχές, μια τέτοια ελπίδα ακούει στο όνομα Θοδωρής Λάγιος.

 Ο μικρός Θοδωρής, που μόλις άρχισε να πατά στα δυο του πόδια, γιόρτασε πρόσφατα  τη μητέρα του, τη γλυκιά Νίκη Διαμαντοπούλου, μαζί με τον πατέρα του και τους περήφανους παππούδες του. Ήταν μια μέρα γεμάτη αγάπη, συγκίνηση και εκείνη τη σπάνια αθωότητα που μόνο τα παιδιά φέρνουν με την παρουσία τους.

Η Νίκη, με καταγωγή από τη γειτονική Σκάλα, άφησε για λίγο το επάγγελμα της κομμωτικής για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ανατροφή του γιου της. Μέσα στην απλότητα αυτής της επιλογής κρύβεται ένα μεγαλείο: η συνειδητή επένδυση στο μέλλον, εκεί όπου αρχίζει κάθε ελπίδα.

Διαστάσεις του Σύμπαντος στη Βιβλική και Πατερική Παράδοση

               

                                             Φωτό: Νεότητα Ι.Μ. Φωκίδος

Εισαγωγή

Η έννοια των διαστάσεων , όπως τις αντιλαμβάνονται οι φυσικοί επιστήμονες, υπερβαίνει την απλή φυσική πραγματικότητα και βρίσκει ενδιαφέρουσες αναλογίες στη θρησκευτική σκέψη. Στη Βίβλο και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, ο Θεός, οι Άγιοι και τα γεγονότα της ιστορίας της σωτηρίας αποκαλύπτουν μια πολυεπίπεδη αντίληψη της ύπαρξης, που περιλαμβάνει τόσο τον χώρο και τον χρόνο όσο και τις πνευματικές πραγματικότητες πέρα από τα φυσικά όρια. Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να παρουσιάσει τις έντεκα διαστάσεις με παραδείγματα από τη Βίβλο και την Πατερική γραμματεία, δίνοντας μια σύνδεση μεταξύ κοσμικών και πνευματικών διαστάσεων.

Ζάχαρη, Αλάτι και Λευκό Αλεύρι: Κίνδυνοι και Οφέλη στη διατροφή του ανθρώπου

 

                                                      Φωτό: Χρυσές Συνταγές

Εισαγωγή

Η σύγχρονη διατροφή του ανθρώπου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε τρεις λευκές πρώτες ύλες: ζάχαρη, αλάτι και αλεύρι. Αυτά τα συστατικά αποτελούν θεμέλιο της μαγειρικής και της βιομηχανικής παραγωγής τροφίμων. Ωστόσο, η υπερβολική κατανάλωση ή η χρήση έντονα επεξεργασμένων μορφών τους έχει συνδεθεί με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία.

Το παρόν άρθρο εξετάζει τις διατροφικές επιδράσεις, τις βλαπτικές συνέπειες, αλλά και τα πιθανά οφέλη αυτών των ουσιών, προτείνοντας υγιεινότερες εναλλακτικές, βάσει επιστημονικών δεδομένων.

Οι συμπεθέρες του μέλλοντος

              

                                 Φωτογραφίες: κ. Τάκης Ατζαμιδάκης, Ζωγράφος

Αφιερωμένο στις νεαρές μητέρες της Βαλύρας

Στην πλακόστρωτη πλατεία της Βαλύρας, εκεί όπου τα πέτρινα σοκάκια καταλήγουν στην κρήνη με τα γαλάζια   πλακάκια, ο Νοέμβρης φορά το πιο γλυκό του φως.

Ο μεγάλος πλάτανος ρίχνει τις σκιές του πάνω στα τραπεζάκια της καφετέριας, κι ο ήχος   του μόχθου ανακατεύεται με τα γέλια των παιδιών που κυνηγιούνται γύρω από τα παρτέρια.

Οι μυρωδιές από τα τρία παραδοσιακά εστιατόρια της πλατείας –ψητό αρνάκι, λαδερά, φρέσκο ψωμί– ταξιδεύουν στον αέρα σαν ευχή για καλοσύνη και ζεστασιά.

Κάτω απ’ τον πλάτανο κάθονται δύο νεαρές μητέρες: η Κοραλένια και η Ηλιάνθη.

Το Τετράγωνο και οι Δύο Ήλιοι – Το Φως που Φώλιασε στο Βλέμμα των Παιδιών

 

                       

                                                               Φωτό: Intermed

Σε έναν κόσμο πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, αιωρούνταν ένα μεγάλο, λευκό τετράγωνο. Στην αριστερή πλευρά ζούσε η Λογική, με ευθείες γραμμές, διαγώνιες και οριζόντιες που χώριζαν το τετράγωνο σε τέσσερα ίσα μέρη. Στη δεξιά πλευρά χόρευαν κύκλοι, πετρούλες και σχοινάκια — η Φαντασία που δημιουργούσε ελεύθερα.

Πάνω από το τετράγωνο λάμπανε δύο Ήλιοι:

• Ο ορατός, που ζέσταινε τη γη και όλα τα πλάσματα.

• Ο νοητός, ο Πατήρ των Φώτων, o Τριαδικός Θεός που ακτινοβολούσε σοφία και φως στις καρδιές όλων.

Όλα τα ζωντανά όντα είχαν έναν ενδιάθετο λόγο, έναν εσωτερικό διάλογο με τον Δημιουργό τους, που τους οδηγούσε με αγάπη και φώτιζε την ψυχή τους.

Όταν η Λογική και η Φαντασία ενώθηκαν με αγάπη προς τον Δημιουργό και τον πλησίον τους, το τετράγωνο γέμισε φως και ισορροπία. Οι γραμμές αγκαλιάστηκαν με τους κύκλους, και το τετράγωνο έλαμψε σαν ολόκληρο το σύμπαν να χόρευε σε αρμονία.

Όταν ο Θόδωρος συνάντησε την Μπάρμπαρα

               

                                                         Φωτό: Gerd Altman-Pixabay

Το Σύμπαν και η Πραγματικότητα: Έντεκα Διαστάσεις, Πολυσύμπαντα, Αόρατος Κόσμος και Τάξη στο Χάος

Αφιέρωση

Στους αείμνηστους Θόδωρο και Μπάρμπαρα Ευσταθίου — εκείνον, ερευνητή στη ΝΑΣΑ, και εκείνη, πιστή και ευφυή γραμματέα του — που με τη ζωή τους απέδειξαν πως η αγάπη, η πίστη και η γνώση μπορούν να συναντηθούν και να φωτίσουν κάθε διάσταση της ύπαρξης.

Η ιστορία τους, σαν το διήγημα που ακολουθεί, υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε θεωρία, κάθε εξίσωση και κάθε μυστήριο, υπάρχει η ανθρώπινη καρδιά που αγαπά και δημιουργεί.

Πρόλογος

Η αναζήτηση της αλήθειας υπήρξε πάντοτε το μεγαλύτερο ταξίδι του ανθρώπου — τόσο μέσα στον απέραντο ουρανό όσο και μέσα στην καρδιά του. Το έργο αυτό γεννήθηκε από την επιθυμία να γεφυρωθούν δύο κόσμοι που συχνά μοιάζουν ασυμβίβαστοι: η επιστήμη, με τις εξισώσεις, τις διαστάσεις και τα πολυσύμπαντα της φυσικής, και η θεολογία, με το Πνεύμα, τη σοφία των Πατέρων και τη ζωντανή πίστη στον Δημιουργό.

Μέσα από την ιστορία του Θόδωρου και της Μπάρμπαρας, οι αναγνώστες θα ακολουθήσουν ένα ταξίδι που ξεκινά από το ανθρώπινο συναίσθημα, περνά μέσα από τη γνώση, και φτάνει στο μυστήριο της ύπαρξης. Οι ήρωες βιώνουν τις έντεκα διαστάσεις του σύμπαντος, συζητούν για πολυσύμπαντα, για ορατό και αόρατο κόσμο, και ανακαλύπτουν ότι πίσω από κάθε νόμο, κάθε πιθανότητα, κάθε στιγμή, υπάρχει μια εκ Θεού συνέχεια που θεμελιώνει και στηρίζει τα πάντα.

Ιωάννης Δ. Λύρας:Ο Ήλιος που Φωτίζει την Ψυχή μας

                             

                                                         Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Εισαγωγή

Η ζωή του ανθρώπου συνίσταται στην αναζήτηση της αλήθειας, της αρμονίας και της εσωτερικής ειρήνης. Στην εποχή μας, όπου οι δυσκολίες και οι απαιτήσεις συχνά μας αποσυντονίζουν, η φωνή του βιολόγου και ιστοριοδίφη κυρίου Ιωάννη Δ. Λύρα μάς θυμίζει την ύψιστη σημασία της εσωτερικής ενέργειας και της πνευματικής σύνδεσης. Μελετώντας τη Βαλύρα για περισσότερα από 40 χρόνια, υπογραμμίζει ότι η πηγή δύναμης βρίσκεται μέσα μας και ότι η ενεργοποίηση του «ήλιου» της ψυχής μάς επιτρέπει να ζούμε με αγάπη, αλήθεια και ειλικρίνεια (Λύρας, προσωπική επικοινωνία, 2025).

Αυθεντικές φράσεις, επιφωνήματα και δεήσεις του Ελληνικού Λαού προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

                           

                                                               Παναγία Ψυχοσώστρια

Εισαγωγή

Το παρόν λειτουργικό ανάγνωσμα αποτελεί σύνθεση από αυθεντικές φράσεις, επιφωνήματα και δεήσεις του ελληνικού λαού προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

Οι εκφράσεις αυτές, προφορικές και αυθόρμητες, έχουν διασωθεί στη λαϊκή μνήμη, στην καθημερινή ομιλία, στα χωριά, στις εκκλησίες και στα προσκυνήματα, ως άμεση και ζωντανή προσευχή του λαού προς τη Μητέρα του Θεού.

Η Παναγία, ως Μάνα, Σκέπη και Ελπίδα των ανθρώπων, έχει εμπνεύσει αναρίθμητες προσφωνήσεις, άλλοτε σύντομες και απλές — «Παναγία μου, βοήθα!» — κι άλλοτε πλήρεις συγκίνησης και πίστης — «Παναγία μου, σκέπασε τα παιδιά μας και κάνε το θαύμα σου».

Οι λαϊκές επικλήσεις μπορούν να ταξινομηθούν σε γενικές κατηγορίες, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα από τον προφορικό και τον γραπτό λαϊκό λόγο:

Σε γνωρίζω από τα κουλουράκια σου

                        

                                                     Φωτό: κα Μαρία Ντούρου

                                                    

Στα αλησμόνητα χρόνια της φτώχειας και της προσμονής, τη δεκαετία του 1950, τα αγόρια ερωτεύονταν και τα κορίτσια ονειρεύονταν την τέλεια οικογένεια, σφιχτά τυλιγμένη στην αγκαλιά του συζύγου. Τόσο στη Βαλύρα όσο και στα γύρω χωριά υπήρχε μια συνήθεια — ένα έθιμο που ξεθώριασε με τον χρόνο: η μέλλουσα νύφη έστελνε στην πεθερά της, μαζί με τα παραδοσιακά γλυκίσματα, χειροποίητους κουραμπιέδες και δίπλες, και λίγα καλοδιπλωμένα κουλουράκια.

Τα κουλουράκια τα ζύμωνε, υποτίθεται, μόνη της η κόρη, με τα ίδια της τα χέρια. Φρόντιζε και για το δίπλωμά τους: τα τύλιγε σε γυαλιστερή σελοφάν, χρυσαφί, λευκή ή κόκκινη, σαν άνθος δεμένο με φιόγκο — μικρό σημάδι φροντίδας και αισθητικής.

Αυτά τα κουλουράκια δεν ήταν απλώς κεράσματα. Ήταν ο καθρέφτης του χαρακτήρα της νύφης και της μητέρας της. Οι κουραμπιέδες και οι δίπλες ανήκαν στην πεπειραμένη συμπεθέρα, μα τα κουλουράκια έδειχναν την πρόοδο της κόρης: αν ήταν έτοιμη να σταθεί ως νοικοκυρά και σύζυγος, να κρατήσει σπίτι, τιμή και οικογένεια.

Πλούσιοι σὲ ἀρετὲς

                        

«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.». Ἔτσι ξεκινάει ἡ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου (Λουκ. ιστ’ 19-31), ποὺ ἀκοῦμε στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Ε’ Κυριακὴ Λουκᾶ. Λόγῳ καὶ τῆς ἰδιότητός του ὡς ἰατροῦ, ὁ Λουκᾶς ἐνδιαφέρθηκε ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, τὴν ἔλλειψη ἀλληλεγγύης, τὴν ἐκμετάλλευση, τὴν ἀδικία. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἰδιαίτερα διδακτικὲς κοινωνικὲς παραβολὲς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, τοῦ Ἀσώτου, τοῦ Ζακχαίου καὶ ἡ συγκεκριμένη, τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου, προέρχονται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιό Του. 

Η Επικινδυνότητα των Σπορελαίων και η Ασφαλής Χρήση του Ελαιολάδου

 

Διατροφικές Πολιτικές, Επιστημονικά Δεδομένα και Δημόσια Υγεία

                                             Φωτογραφίες: Στασινός Μπόβης στο FB

Περίληψη

Ο Βαλυραίος καθηγητής μαθηματικών, κύριος Αθανάσιος Στασ. Μπόβης, έφερε στο προσκήνιο ένα σοβαρό θέμα, στη σελίδα του στο FB: Αφορά  τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών, Robert F. Kennedy Jr., σχετικά με την ανάγκη αναθεώρησης των διατροφικών οδηγιών ως προς τη χρήση των σπορελαίων και των κορεσμένων λιπαρών. Αναλύεται η επιστημονική τεκμηρίωση που αφορά τα σπορέλαια, οι πιθανοί κίνδυνοι και οι παράγοντες επεξεργασίας, καθώς και η ασφαλής και ευεργετική χρήση του ελαιολάδου, με βάση τη μεσογειακή διατροφή. Τέλος, αξιολογείται η σημασία αυτής της μεταστροφής για τη δημόσια υγεία και προτείνονται ορθές πρακτικές διατροφικής εφαρμογής,ιδίως με ελαιόλαδο. Η οικογένεια Αθανασίου Μπόβη, από πατέρα σε γιο, απέδειξε τη σημαντικότητα της βιολογικής καλλιέργειας ελαιόλαδου στη Βαλύρα Μεσσηνίας.

Θόδωρος Σταυριανόπουλος: Χρέη, φόροι, δόσεις … μας την έχουν δώσει!

 

                                                             Θόδωρος Σταυριανόπουλος

                                                    MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός

 

 Ο κόσμος με τα συνεχόμενα εισπρακτικά μέτρα των τελευταίων ετών  έχει «ξεματώσει» οικονομικά. Οι  κυβερνώντες αντί να αυξήσουν αισθητά τους μισθούς και να επαναφέρουν τον 13ο και 14ο μισθό αυτό που προτείνουν είναι η αποπληρωμή των οφειλών σε δόσεις. Χρηματιστήριο κατάντησε η  ρύθμιση αποπληρωμής των χρεών. Τη μια μιλάνε για 100 δόσεις την άλλη για 80, 60 δόσεις και το εμπόριο ελπίδας συνεχίζεται. Οι φορολογικοί δείκτες διαρκώς σε άνοδο. 

Αίτημα Παρέμβασης για τη Ρύπανση από το Εργοστάσιο Πυρηνελαίου στον Μελιγαλά Μεσσηνίας

            

Στον Μελιγαλά Μεσσηνίας υπάρχει ένα εργοστάσιο πυρηνελαίου που ανήκει στην εταιρεία Repasso και βρίσκεται στη Βιομηχανική Περιοχή, μόλις ένα χιλιόμετρο από κατοικημένη περιοχή. Η προβληματική λειτουργία  της συγκεκριμένης μονάδας και η μη συμμόρφωση στις διατάξεις του νόμου, έχουν επιφέρει σοβαρά προβλήματα υγείας στους κατοίκους των γύρω περιοχών, ρυπαίνοντας διαρκώς το ζωτικό περιβάλλον.Σε απόγνωση έχουν έλθει οι πολίτες και ζητούν δικαίωση: Άμεση απομάκρυνση από τη γη της Μεσσηνίας, αυτού και παρόμοιων  εργοστασίων πυρηνελαίου. 

Στον Καναδά η καλοσύνη δεν μιλάει πάντα!

                               

Σε όλο τον Καναδά, η καλοσύνη δεν μιλάει πάντα. Μερικές φορές, απλά κρέμεται ήσυχα στο κρύο. Κάθε χειμώνα, καθώς οι θερμοκρασίες πέφτουν και το χιόνι αρχίζει να πέφτει, οι απλοί άνθρωποι αρχίζουν να κάνουν κάτι εκπληκτικό. Δένουν παλτά, κασκόλ, γάντια και καπέλα σε δέντρα, φράχτες και παγκάκια. Χωρίς σημειώσεις. Χωρίς ονόματα. Δεν υπάρχουν κάμερες. Χωρίς ερωτήσεις.

Απλά ένα απλό μήνυμα χωμένο στις πτυχώσεις: "Αν κρυώνεις, πάρε ένα. ”

Εορτή του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία στη Βαλύρα

          

                Ιερός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου, Ελένης, Νεκταρίου και Οσίου Δαυίδ στη Βαλύρα.

                                                            Φωτό: lyrasi.blogspot.com

 

Με ευλάβεια και συγκίνηση τίμησε σήμερα η κωμόπολη της Βαλύρας τον προστάτη και θαυματουργό Όσιο Δαυίδ τον εν Ευβοία, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Η αγάπη και η πίστη των κατοίκων ένωσαν καρδιές και προσευχές, δημιουργώντας μια κατανυκτική ατμόσφαιρα στον Ιερό Ναό όπου τελέστηκε η πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Οι επιπτώσεις της καύσης ελαιοπυρήνα στην ανθρώπινη υγεία

                 

                                                            Φωτό: ΠΑΚΟΕ

Η χρήση ελαιοπυρήνα για οικιακή θέρμανση έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια ως εναλλακτική λύση έναντι των παραδοσιακών καυσίμων, όπως το πετρέλαιο ή το ξύλο. Παρότι θεωρείται οικονομικά και περιβαλλοντικά πιο βιώσιμη επιλογή, η καύση του μπορεί να παράγει τοξικούς ρύπους που επιβαρύνουν την ανθρώπινη υγεία. Οι ρύποι αυτοί περιλαμβάνουν μικροσωματίδια, μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδια αζώτου, πτητικές οργανικές ενώσεις και πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες. Επίσης όξινη βροχή. Η συστηματική έκθεση μπορεί να επηρεάσει διαφορετικά όργανα και συστήματα, προκαλώντας αναπνευστικά, καρδιοαγγειακά, νευρολογικά και πεπτικά προβλήματα.

Ψιθύρισε ο Νοέμβριος

          

                                                             Φωτό: Eurobank

 Ο Νοέμβριος φτάνει σιωπηλά, χωρίς φανταχτερά χρώματα ή φασαρία. Είναι ο μήνας της ενδοσκόπησης, της μελαγχολίας που αγκαλιάζει, της σιωπής που γεμίζει φως. Τα φύλλα πέφτουν απαλά, η βροχή ψιθυρίζει στα τζάμια, και η καθημερινότητα αποκτά νέα γεύση — βαθιά και αληθινή. Μέσα σε αυτή τη σιωπή, η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα λάμπουν σαν  θείο φως   μυστικής προδιάθεσης της ψυχής του ανθρώπου.

Ο Νοέμβριος δεν μπαίνει φανταχτερά· δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει, σαν το απαλό αεράκι που κουνά τα τελευταία φύλλα, σαν τη βροχή που χτυπά τα τζάμια και θυμίζει ότι ο χρόνος κυλάει, αργά και αθόρυβα. Η λύπη και η γλυκιά μοναξιά βρίσκουν ομορφιά στα γυμνά δέντρα, και το φως του ήλιου που πέφτει μέσα από τα σύννεφα ζεσταίνει την ψυχή.

Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ.κ. Ευσταθίου: Ο Πατήρ των Φώτων

 

                                            Φωτό: κ. Κώστας Θ Καυκούλας

Πρόλογος

Αφορμή για τη μελέτη αυτή στάθηκε η επιστολή του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας, Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ.κ. Ευσταθίου, στην οποία, με λόγο πατρικό και βαθιά εκκλησιαστική ταπείνωση, έγραψε:

«Παρακαλώ να προσεύχεσαι να αγωνιστώ αδιάκοπα, γιατί πλησιάζει και το τέλος μου, και ο Πατέρας των Φώτων να με βοηθήσει να αναπληρώσω τα ελλείποντα και να θεραπεύσει Εκείνος τα αδύνατα, για τη δόξα της Εκκλησίας Του και τη σωτηρία της ψυχής μου.»

Αυτή η εξομολογητική επίκληση, γεμάτη πνευματική ειλικρίνεια και θεολογική συνείδηση, υπήρξε το έναυσμα για να εμβαθύνουμε στο νόημα του τίτλου «Πατήρ των Φώτων», όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή και στην πατερική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης να  απολαύσουμε - εμείς τα αιώνια παιδιά- ένα κατηχητικό μάθημα που θα μας έκανε ομαδικώς στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου  Βαλύρας, ο Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας μας, αν τα ιερατικά του καθήκοντα το επέτρεπαν!

Ο λόγος του Σεβασμιωτάτου δεν αποτελεί απλώς προσωπική προσευχή, αλλά θεολογική μαρτυρία· εκφράζει την αλήθεια ότι ο Θεός, ως Πατέρας των Φώτων, είναι η πηγή κάθε αγαθού, ο φωτιστής των ψυχών και ο ιατρός των αδυναμιών μας.

Με αφορμή   την πνευματική επιστολή Του, η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναλύσει θεολογικά τέσσερις βασικές διαστάσεις του ονόματος «Πατήρ των Φώτων»:

1. Ως έκφραση της θεότητος,

2. Της αμεταβλήτου αγαθότητος,

3. Της μετοχής των κτισμάτων στο θείο φως,

4. Της ενότητος της Αγίας Τριάδος.

Ο Πατήρ των Φώτων να με βοηθήσει να αναπληρώσω τα ελλείποντα και να θεραπεύσει

                                      

                       Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευστάθιος

                                             Φωτό: Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης

 Προσφιλεστάτη μας κ. Ευθυμία,

Εδιάβασα με προσοχή το πολύ ενδιαφέρον κείμενό σου "Η Δόξα Θεού, η

Θεωρία-Πράξη και η Αγάπη" που έχει αναφορά στην ελαχιστότητά μου.

Όταν η Χαρά συνάντησε την Ελπίδα

                                  

                                     Φωτό: κα Ουρανία Μαυρίκη- Μπόβη στο FB

Αφιερώνεται στις διακεκριμένες φιλολόγους Oυρανία Μαυρίκη–Μπόβη  και Γωγώ Μαγκλάρα–Σταυριανοπούλου

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του  Καλοκαιριού 2025, όταν η  Χαρά κατέβηκε  στον σιδηροδρομικό σταθμό της Καλαμάτας. Στο παγκάκι, την περίμενε η  Ελπίδα — με το ίδιο ήρεμο βλέμμα και το γνώριμο χαμόγελο που δεν είχε αλλάξει καθόλου από τα χρόνια  που δίδασκαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τότε που πρωτοσυναντήθηκαν.

Η  Χαρά άνοιξε τα χέρια της.

—  Ελπίδα μου! Πόσα χρόνια πέρασαν;

— Δεκαπέντε, ίσως και παραπάνω, είπε εκείνη, σηκώνοντας το βλέμμα της από το βιβλίο που κρατούσε.

Κάθισαν αντικριστά στο μικρό καφέ του σταθμού. Οι δυο τους — συνταξιούχες πια, με τα χρόνια να έχουν  γλυκάνει τις γωνίες των προσώπων τους — έμοιαζαν πιο ήρεμες, πιο σίγουρες.

— Ξέρεις τι σκεφτόμουν, είπε η  Χαρά καθώς ανακάτευε τον  καφέ της. Πώς αλλάζει η φιλία όταν μεγαλώνεις. Δεν έχει πια εκείνη τη φλόγα της νιότης, αλλά έχει μια σιωπή που χωράει τα πάντα.

— Είναι σαν τον σιδηρόδρομο, είπε η  Ελπίδα. Στην αρχή θέλεις να φτάσεις γρήγορα. Μετά αρχίζεις να κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο. Κι ύστερα καταλαβαίνεις πως το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό.

Η  Χαρά χαμογέλασε.

— Και οι φίλοι είναι εκείνοι που μένουν στο ίδιο βαγόνι, ακόμη κι όταν αλλάζουν οι σταθμοί.

Μαυρίκη-Μπόβη Ουρανία: Η σημασία της γυναικείας φιλίας

                 

Φωτό: κα Μαυρίκη-Μπόβη Ουρανία στο FB

 

Χαρισμένο από μία φίλη μου και μοιρασμένο στις φίλες και στους φίλους του Διαδικτύου... για μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη Συνδεσιμότητα !

Στην ιατρική σχολή του πολύφημου πανεπιστημίου του Stanford, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών μελετά εδώ και χρόνια την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινωνικό περιβάλλον, το νου, τον εγκέφαλο και το σώμα, προκειμένου να καταλάβει με ποιους τρόπους η μοναξιά, το άγχος ή η ανθρώπινη συνύπαρξη και η υποστήριξη μπορούν να επηρεάσουν την υγεία.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Dr. David Spiegel δήλωσε πρόσφατα ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας για την υγειά του, είναι να βρει μια σύντροφο και να παντρευτεί. Μια γυναίκα, το καλύτερο που έχει να κάνει για να προστατέψει την υγεία της είναι να καλλιεργεί και να φροντίζει τη σχέση με τις φιλενάδες της. Όλοι στο ακροατήριο γέλασαν. Όμως ο Dr. David Spiegel σοβαρολογούσε. Η φράση του συνόψιζε τα ερευνητικά αποτελέσματα μιας ολόκληρης δεκαετίας.

Ο κύριος Θεόδωρος Λάγιος και το παιχνίδι της νίκης

                                     

                                                Φωτό: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Ο κύριος Θεόδωρος Λάγιος κάθισε μπροστά στο τάβλι του. Τα  ζάρια  στέκονταν σιωπηλά, σαν να περίμεναν την απόφασή του. Σήμερα ήθελε να νικήσει — κάτι που σπάνια συνέβαινε.

Ξαφνικά, είδε τον μεγαλύτερο αντίπαλο να μην είναι κανένας άλλος: ήταν ο ίδιος ο εαυτός του . Έπαιξε εναντίον του  ιδίου, σκεπτόμενος κάθε κίνηση με ακρίβεια και προσοχή. Στο τέλος, η παρτίδα έληξε ισοπαλία. Η νίκη που φανταζόταν ήταν χλιαρή, σχεδόν άτονη.

Μα εκείνη η ισοπαλία δεν ήταν αποτυχία· ήταν μάθημα. Ο κύριος Λάγιος κατάλαβε ότι η πρόοδος δεν μετριέται μόνο από τη νίκη, αλλά από την ενδοσκόπηση και κατανόηση του εαυτού.

 Αμέσως έψαξε και βρήκε μια ομάδα  έμπειρων παιχτών. Μαζί τους, οι κινήσεις έγιναν πιο πλούσιες, οι στρατηγικές πιο ζωντανές. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, και κάθε παρτίδα γέμιζε νόημα. Η νίκη δεν ήταν πλέον μοναχική, αλλά συλλογική, πιο δυνατή και γλυκιά.

 Τότε χαμογέλασε. Κατάλαβε ότι η αληθινή  νίκη δεν είναι να  παίζεις μόνος, αλλά να  αγωνίζεσαι μαζί με άλλους, χωρίς να χάνεις τον αληθινό εαυτό σου.

Ο άνθρωπος ανάμεσα στη μοναξιά και την κοινότητα: ψυχολογική και χριστιανική  προσέγγιση

Εισαγωγή

Το Ουράνιο Τόξο ψάλλει στη Βαλύρα : Είμαι το "Εἰρήνη ὑμῖν" του Ουρανού»

                      

                                                Φωτό: κα Μαρία Φωτεινού Χρηστάκη

Όταν ο Ήλιος μετά τη βροχή φιλά τη μακαρία πεδιάδα τη Μεσσηνίας, ανατριχιάζει το φασκόμηλο, το θυμάρι, το δεντρολίβανο και το σφενδάμι στις πλαγιές του Ταϋγέτου και δακρυσμένο το ταπεινό χαμομήλι  τρέχει να κρυφτεί σε μέρη του νου απάτητα.

Το ουράνιο τόξο   στη Βαλύρα- με οκτάφωνη δοξολογία, από το κόκκινο της γέννησης έως το λευκό της αιωνιότητας- ευλογεί όσους έχουν την τύχη να το  δουν, και να ευχαριστήσουν, με δέος ψυχής, τον  Πλάστη του Σύμπαντος για τη σοφία Του.

Είναι η φωνή της δημιουργίας που μιλά στη γλώσσα του φωτός- κάθε χρώμα είναι ήχος  και όλο το τόξο μαζί μία σκάλα ανόδου της ψυχής.

Η ψυχή “ανεβαίνει” από τη σάρκα στο φως — από το κόκκινο στο λευκό  με τους Βυζαντινούς ήχους: Πλ.Γ (κόκκινο), Ήχο Α΄(πορτοκαλί), Ήχο Δ΄(κίτρινο), ΠΛ.Α΄(πράσινο), Ήχο Β΄(κυανό), Πλ.Β΄(μοβ), Ήχο Γ΄(ροζ) , Πλ.Δ΄(λευκό-χρυσό).

Α. Ο Ύμνος του Ουρανίου Τόξου

Η Μαρία Μαγδαληνή ως Ισαπόστολος: Δαιμόνια, Παθήματα και Θεραπεία στην Πατερική Παράδοση

 

                                Μαρία Μαγδαληνή η μετανοούσα του ΕL GRECO

Περίληψη

Το άρθρο διερευνά τη θεολογική σημασία της Μαρίας Μαγδαληνής ως Ισαπόστολου, με έμφαση στα «εφτά δαιμόνια» από τα οποία απελευθερώθηκε από τον Χριστό¹. Συγκρίνει την πνευματική της θεραπεία με τα πάθη που καταγράφονται στις επτά εκκλησίες της Αποκάλυψης², τις δέκα πληγές του Φαραώ³ και την πατερική θεραπεία των παθών όπως παρουσιάζεται στον Ιωάννη Κασσιανό⁴, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή⁵ και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη⁶. Το άρθρο επιχειρεί μια συγκριτική θεώρηση, η οποία αναδεικνύει τη συνέχεια της πατερικής ψυχοθεραπείας της ψυχής στην Ορθόδοξη Παράδοση.

1. Εισαγωγή

Η Μαρία Μαγδαληνή θεωρείται στην Ορθόδοξη Παράδοση «Ισαπόστολος», επειδή αποτέλεσε πρότυπο μετανοίας και πνευματικής θεραπείας. Η απελευθέρωση από τα «εφτά δαιμόνια»¹ συμβολίζει την κάθαρση από τα κυρίαρχα πάθη, τα οποία παρακωλύουν τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Το άρθρο παρουσιάζει μια συγκριτική θεώρηση, που συνδέει την προσωπική θεραπεία της Μαγδαληνής με:

1. Τις επτά εκκλησίες της Αποκάλυψης² ως στάδια της ψυχής.

2. Τις δέκα πληγές του Φαραώ³ ως ιστορικά και συμβολικά παραδείγματα των παθών.

3. Τις πατερικές μεθόδους θεραπείας των παθών⁴⁵⁶.

2. Η Μαρία Μαγδαληνή και τα εφτά δαιμόνια

Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Λουκ. 8:2)¹, ο Χριστός απελευθέρωσε τη Μαρία από «εφτά δαιμόνια». Στην πατερική θεολογία:

Θαύματα της Παναγίας -Αγίας Σκέπης στον Πόλεμο του 1940

                                     

Στον πόλεμο του 1940, όταν η Ελλάδα στάθηκε απέναντι στην πανίσχυρη φασιστική Ιταλία, δεν πολέμησε μόνο με όπλα. Πολέμησε με την πίστη, την ψυχή και την προσευχή. Και στην πρώτη γραμμή του μετώπου ήταν η Παναγία — η Μητέρα του Χριστού και του Έθνους (Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1990).

Τίτλος: Ο Καζαντζάκης στον Άδη: Τα Βιβλία, οι Ήρωες και η Συγχώρεση

 

 Εισαγωγή

Ο Νίκος Καζαντζάκης, αντιμέτωπος με τα πάθη και τις αδυναμίες του, ταξιδεύει στον Άδη όπου συναντά την Αγία Μαρία Μαγδαληνή και τους ήρωες των βιβλίων του. Μέσα από διάλογο, χιούμορ και πνευματική αντιπαράθεση με δαιμόνια και φαντάσματα της φαντασίας του, συνειδητοποιεί ότι η Τέχνη που δεν οδηγεί στη Δόξα του Θεού και στη θεραπεία της ψυχής γίνεται πληγή.

Η προσπάθειά του να διορθώσει τον Τελευταίο Πειρασμό τον οδηγεί σε μια αποκάλυψη: η αληθινή λύτρωση δεν ανήκει στον δημιουργό-άνθρωπο, αλλά στον Θεό· και το έργο που προκύπτει δεν είναι πια δικό του, αλλά το ίδιο το Ευαγγέλιο. Στο τέλος, ο Καζαντζάκης συγχωρείται — και μαζί με αυτόν, η Τέχνη του αναγεννιέται προς φως, Δόξα και αιώνια ζωή. Όμως  το δαιμόνιο της συγγραφής ουδέποτε λαμβάνει συγχώρεση.

 Η Τέχνη που οδηγεί στη Δόξα του Θεού θεραπεύει την ψυχή. Μέσα από συγχώρεση, συνειδητοποίηση και φως, ο άνθρωπος και το έργο του αναγεννιούνται για το καλό των ζωντανών ανθρώπων.