Φωτό: Corfu communists.gr
Το σωτήριον έτος 1900, ένα παλληκάρι από τη Βαλύρα, της ευρείας οικογενείας Φειδά, επισκέφθηκε την όμορφη νήσο Κέρκυρα και στο χωριό Σπαρτύλα συνάντησε μία νέα, απείρου ομορφιάς, την οποία ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά. Ήταν μία ορφανή κοπέλα, με μόνο συγγενή στη ζωή, από την πατρική της οικογένεια, τον πεντάχρονο αδελφό της, Ιωάννη Σέρβο, που δεν είχε ακόμη φθάσει το έννομο της ηλικίας για να φοιτήσει στο Δημοτικό Σχολείο. Τόσο φλογερός ήταν τούτος ο έρωτας που συνεπήρε τους δύο νέους, ώστε το γεγονός της φυματίωσης από το οποίο έπασχε η νέα γυναίκα πέρασε στο περιθώριο. Δακτυλίδια αιώνας αγάπης αντάλλαξαν μέσα σε πέντε ημέρες και τη δέκατη ημέρα μάζεψαν τα πράγματά τους και μαζί με τον μικρό αδελφό κατέφθασαν στη Βαλύρα.
Όμως δεν ήταν θέλημα εξ Ουρανού η ένωση να λάβει σάρκα και οστά, γιατί πριν το τέλος της χρονιάς εκδήμησε η άτυχη γυναίκα, αφήνοντας στο έλεος του Θεού το μικρό αδελφάκι της. Οι Βαλυραίοι περιέθαλψαν το παιδί, ιδιαίτερα ο αρραβωνιαστικός, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να εντοπίσουν συγγενείς στην Κέρκυρα που να θέλουν να αναλάβουν την κηδεμονία του. Μετά από ένα έτος φοίτησής του στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, το παιδί επέστρεψε μονίμως πίσω στο χωριό του, πάντα όμως με μία αίσθηση χαρμολύπης, γιατί ναι μεν πενθούσε τον χαμό της αδελφής του, αλλά πέρασε πολύ καλά στη Βαλύρα και έφυγε με τις καλύτερες αναμνήσεις , και με αγάπη που έκτισε εντός του για τη Μεσσηνιακή γη και τους κατοίκους της. Έκτοτε έχασαν τα ίχνη του μικρού φίλου τους οι Βαλυραίοι, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τον ξανασυναντήσουν ενήλικα και μεταμφιεσμένο σε καλόγηρο με μαγκούρα, με το συνθηματικό όνομα καπετάν Βουλκάνος, στον διοικητήριο της Τριπόλεως Αρκαδίας!
Την ιστορία που μοιράζομαι σήμερα μαζί σας, μου τη διηγήθηκε ο αείμνηστος πατέρας μου, Παρασκευάς Φειδάς , λέγει ο κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, επιχειρηματίας στο Road Island των Η.Π.Α. Ένα βαρέλι κρασί φόρτωσε στο κάρο ο πατέρας μου μαζί με τον κουμπάρο του Γιάννη Δρακόπουλο στη Βαλύρα, την Άνοιξη του 1944, για να πάνε να το πωλήσουν στο παζάρι της Τρίπολης. Καθώς πήγαιναν στο δρόμο, πλησιάζοντας στη Μεγαλόπολη, διψούσαν και πεινούσαν, οπότε δεν δίστασαν να δοκιμάσουν και λίγο από το καλό κρασί, αλλά δεν στάθηκαν και στο ένα ποτήρι! Πλησιάζοντας στην Τρίπολη, οι πανηγυριστές και υποψήφιοι πελάτες τούς ρωτούσαν τι καλό μεταφέρουν. Έδειχναν το κρασί και εκείνοι ζητούσαν να το δοκιμάσουν πριν το αγοράσουν, αλλά δεν φαινόταν κανείς να επιθυμεί να θυσιάσει τον λιγοστό παρά του ή να ανταλλάξει το εμπόρευμά του με το κρασί του αείμνηστου πατέρα μου. Κάποια στιγμή πέρασε ένας εισπράκτορας αντάρτης, είδε σχεδόν άδειο το βαρέλι από τις δοκιμές των υποψηφίων πελατών, δεν πίστεψε ότι δεν το πώλησαν, και τους διέταξε να παρουσιαστούν στο διοικητήριο της Τριπόλεως για να αποδώσουν τους φόρους που τους αναλογούσαν. Σε μεγάλη δυσκολία ήρθαν, γιατί εφ΄ ενός μεν ήταν άφραγκοι, αφ΄ ετέρου ελαφρώς μεθυσμένοι. Άφησε τον κουμπάρο να φυλάει το σχεδόν άδειο βαρέλι και παρουσιάστηκε ο πατέρας μου στο διοικητήριο. Αφού εξήγησε στους αντάρτες με υπομονή γαϊδούρας το πάθημά του, ότι δεν κατάφερε να πωλήσει το εμπόρευμά του, τον πρόσταξαν να επιστρέψει, και όταν ολοκληρωθεί η πώληση να επανέλθει στο διοικητήριο. Κρασί δεν υπήρχε πλέον ούτε σταγόνα, και πάλι άπρακτος γύρισε στο διοικητήριο, γι΄ αυτό τον έστειλαν να τον εξετάσει ο καπετάν Βουλκάνος, λόγω της σοβαρότητας της αμελείας του. Όταν δήλωσε ποιος είναι, φωτίστηκε το πρόσωπο του καπετάνιου , τον πίστεψε και του είπε αυστηρά, κρατώντας τα προσχήματα:
-Δουλειά που δεν την γνωρίζεις να μην την κάνεις! Ύστερα διέταξε τους αντάρτες να πάνε να φορτώσουν στο κάρο του ένα σακί με πατάτες.
-Να πας να τις μοιράσεις στους ανθρώπους στο χωριό που πεινάνε, τον πρόσταξε.
Αμέσως έτρεξε και βρήκε τον κουμπάρο και συνοδηγό του και τον ενημέρωσε για τα καθέκαστα. Καθώς επέστρεφαν με την καρδιά στην κούλουρη από την τρομάρα τους, μία αίσθηση ανακούφισης τους κατέλαβε που συνάντησαν έναν αληθινό προστάτη τους.
Οι ιστορικές πηγές για τον Ιωάννη Σέρβο , τον καπετάν Βουλκάνο, που σαν καλόγερος με μαγκούρα υπηρέτησε στην Τρίπολη, αναφέρουν τα ακόλουθα (Πηγή: https://corfucommunists.gr ):
Ο Γιάννης Σέρβος, τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και ολοκλήρωσε γυμνασιακές σπουδές στην πόλη του νησιού.
Αργότερα ακολούθησε τον στρατιωτικό κλάδο και έγινε μόνιμος αξιωματικός του Στρατού. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε ταγματάρχη στην Κρήτη.
Πήρε μέρος στη μάχη της Κρήτης εναντίον των κατακτητών. Επέστρεψε στο χωριό μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Γερμανούς και αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την παθητική υποταγή που πρέσβευαν η στρατιωτική ηγεσία, η δοσιλογική κυβέρνηση και αστικά κόμματα.
Ενώ μέχρι τότε ήταν βενιζελικός με αστικοδημοκρατικές αντιμοναρχικές πεποιθήσεις, δεν δίστασε να ανταποκριθεί με όλες τις δυνάμεις του στην πρόσκληση του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ για οργανωμένο, κοινό στρατιωτικό αγώνα εναντίον των κατακτητών, αναλαμβάνοντας δράση. Στρατεύτηκε στο πλευρό των αντιστασιακών οργανώσεων και του ΚΚΕ. Έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του ΕΛΑΣ και ανέλαβε διοικητής Συντάγματος στην Πελοπόννησο.
Σκοτώθηκε, σε ηλικία 49 ετών, τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, στη νικηφόρα μάχη της Καλαμάτας για την απελευθέρωση της πόλης από τις συμμορίες πελοποννησιακών Ταγμάτων Ασφαλείας που είχαν παραλάβει τον έλεγχό της από τους Γερμανούς κατακτητές, καθώς αυτοί εγκατέλειψαν την πόλη.
Ήταν διοικητής του 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στη Μεσσηνία. Σκοτώθηκε μαχόμενος στην πλατεία Φραγκόλιμνα.
«Ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιτίθενται στις οχυρωμένες θέσεις των ταγματασφαλιτών για την απελευθέρωση της Καλαμάτας. Εκατοντάδες συνεργάτες των Γερμανών οχυρώθηκαν στο Σύνταγμα, το Κάστρο, τη Φερών, τη βάση των ταγματασφαλιτών γύρω από την πλατεία Ταξιαρχών. Πρώτα έπεσε το Κάστρο, όπου οι ταγματασφαλίτες λίγο μετά την έναρξη της επίθεσης σήκωσαν λευκή σημαία, αλλά ο ΕΛΑΣ είχε μια μεγάλη απώλεια, καθώς κοντά στη Φραγκόλιμνα σκοτώθηκε ο συνταγματάρχης Γιάννης Σέρβος, διοικητής του 9ου Συντάγματος», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Ηλίας Μπιτσάνης σε χρονικό του για τις μάχες.
Η επικήδεια τελετή των ΕΛΑΣιτών που έχασαν τη ζωή τους στη σύγκρουση με τους ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα έγινε τις 10 Σεπτεμβρίου 1944 στη Φραγκόλιμνα, με πάνδημη συμμετοχή των Καλαματιανών. Αργότερα, ο ομαδικός τάφος των μαχητών του ΕΛΑΣ βεβηλώθηκε.
Στην ηρωική συνεισφορά του Γιάννη Σέρβου στο έπος της Εθνικής Αντίστασης αναφέρονται σε βιβλία τους γι' αυτήν ο Φοίβος Γρηγοριάδης και ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Το όνομα του Γιάννη Σέρβου περιλαμβάνεται σε τιμητική επιγραφή στα γραφεία του ΚΚΕ, στην πόλη της Κέρκυρας, με τα ονόματα Κερκυραίων κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών που έπεσαν σε κοινούς αγώνες για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.
Επίσης, το όνομά του περιλαμβάνεται σε μνημείο στον Σπαρτύλα για τους ήρωες του χωριού.
Έλεγε ο αείμνηστος πατέρας μου, το μεγάλο κακό που συνέβη στην πηγάδα στον Μελιγαλά , στις 13-15 Σεπτεμβρίου 1944, όπου κατεσφάγησαν άδικα αθώοι πολίτες λόγω της σύγκρουσης του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας που είχαν συγκεντρωθεί εκεί, αν ζούσε και ηγείτο ο καπετάν Βουλκάνος δεν θα είχε συμβεί, γιατί από μικρό παιδί έλαβε πραγματική αγάπη και αντίστοιχα πόνεσε αληθινά τον τόπο μας! Ο πατέρας μου με τον Μπελογιάννη στη μάχη στην Καλαμάτα, στις 9 Σεπτεμβρίου 1944, ήταν κρυμμένοι στου Καρατζά το φαρμακείο, όταν ως κεραυνός εν αιθρία έφθασε στα αυτιά τους η απώλεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Σέρβου και η ήττα του ΕΛΑΣ.
Ο Παντοδύναμος Θεός να αναπαύει τις ψυχές όλων όσων έχυσαν άδικα το αίμα τους και όσων ανιδιοτελώς υπηρέτησαν την ελευθερία του τόπου μας , και να μας κρατεί εν ομονοία υπό την σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και Μητέρας του Φωτός.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Παρ. Φειδά, επιχειρηματία στο Road Island των Η.Π.Α., που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία του καπετάν Βουλκάνου, του εκ Κερκύρας ορμώμενου αείμνηστου συνταγματάρχη Ιωάννη Σέρβου.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-7-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου