Όλοι ενωμένοι και ουδείς αποξενωμένος, η κοινωνία μια αγκαλιά και μια αγάπη!

                          

                                             Φωτό: κ. Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος

Ο κ. Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος, προσγειωμένος στην πραγματικότητα με μαθηματική ακρίβεια, άριστος σύζυγος της φιλολόγου και ιστοριοδίφη κας Γωγώς Μαγκλάρα, πατέρας δύο επιστημόνων θυγατέρων, συνταξιούχος καθηγητής μαθηματικών, με Μάστερ στην Ηθική Φιλοσοφία, καταξιωμένος λογοτέχνης, επαγγελματίας κηπουρός, αλλά και ενεργός πολίτης, δεν μπορεί να μην ανησυχεί όταν η οξεία αντίληψή του συλλαμβάνει την ύπαρξη δυσαρμονίας, όσον αφορά το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι  του τόπου μας.

Τα τελευταία του μηνύματα στο facebook προβάλλονται έμμεσα μέσα από τις Ελληνικές παροιμίες που κρύβουν τη σοφία του λαού μας,  και κρούουν τον κώδωνα της σημερινής πραγματικότητας. Δοκιμασμένες στην πράξη είναι οι παροιμίες, ο αείμνηστος Τάκης Νατσούλης διέθεσε όλη τη ζωή του στην έρευνα και στη σημασία αυτών, όπως άλλωστε ο προκάτοχός του, ο Καλαματιανός Νίκος Πολίτης. Βέβαια, η ανάλυση των παροιμιών απαιτεί παράλληλα προσωπική εμπειρία και οξυδέρκεια , όσον αφορά τη σημασία τους σε ευρύ πεδίο εφαρμογής και μεταφορικά , και αυτό είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις υψηλές νοητικές ικανότητες του μεγαλοφυούς κ. Θεόδωρου Χαρ. Σταυριανόπουλου, συνδυαστικά με την πολυετή εμπειρία του στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας.

Κι ενώ είχαμε συνηθίσει τον κύριο καθηγητή υψηλό και αγέρωχο, σαν σταυραετό, είδαμε και τις κρυφές πτυχές του χαρακτήρα του, την ταπεινότητα και αίσθηση του χρέους ως πολίτη. Αντί να σπαταλήσει τον χρόνο του στο γυμναστήριο και να ασχοληθεί αν του κάθισε καλά στο στομάχι η ντομάτα, άρπαξε το καροτσάκι του, με κατεύθυνση προς την πλατεία της Καλαμάτας, για να μαζέψει πλατανόφυλλα. Μπορεί στο επόμενο φύσημα του αέρα να ξαναγεμίσει η πλατεία και να μην προλάβει ο “ποιητής” να απολαύσει την αίσθηση καθαριότητας στο φυσικό περιβάλλον, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Φανταστείτε πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι ανασκουμπωμένοι βρισκόμασταν στην πλατεία, και με γέλια και χαρές τα κάναμε όλα αστραφτερά σαν τον άσπρο σίφουνα. Αυτό τελικά έχει σημασία, όλοι ενωμένοι και ουδείς αποξενωμένος, η κοινωνία μια αγκαλιά και μια αγάπη!

Ας δούμε όμως τι λέγει ο ίδιος ο κ. Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος:

Αυτή η ενημέρωση που προβάλει όλο το κακό έχει κουράσει. Η ηθική και η αξιοπρέπεια είναι θέμα επιλογής. Ο καθένας μας ας κάνει στην καθημερινότητά του επιλογές που θα επιφέρουν τη μεγαλύτερη κοινωνική ωφέλεια. Τότε σίγουρα θα ωφεληθεί και αυτός μακροπρόθεσμα. Τότε σίγουρα η ελπίδα θα νικήσει το φόβο. Τότε θα δώσουμε τέλος στο συνωστισμό απόντων.

Έτσι θα μπορέσει ο καθένας μας να είναι χρήσιμος στην οικογένειά του, στον τόπο του και στην πατρίδα μας.

Ρώτησαν κάποτε το Δαλάι Λάμα: «Τι σας προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ανθρωπότητα;» Και απάντησε:

«Ο άνθρωπος. Διότι θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει χρήματα. Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον, ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν και ως αποτέλεσμα, αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, μήτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα.»

Ταπεινά, θα ήθελα να προσθέσω στον ορθό λόγο του συμμαθητή μου κ. Θεόδωρου Χαρ. Σταυριανόπουλου, ότι οι ανατολικές θρησκείες δίκαια δίνουν έμφαση στην κάθαρση του εαυτού , βέβαια η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση, από τη δική της θεοφώτιστη σκοπιά , υποστηρίζει αδιαμφισβήτητα την ψυχοσωματική κάθαρση, παράλληλα τονίζει την εντολή του Κυρίου, “αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου”, που σημαίνει όχι μόνο με την πίστη και την απομονωμένη φροντίδα του εαυτού, αλλά και με τη δράση στην κοινότητα θα μπορέσει να προχωρήσει πνευματικά ο άνθρωπος. Όλοι αγαπημένοι, ως ένα σώμα, με κεφαλή την Εσταυρωμένη αγάπη του Χριστού, χρειάζεται να πορευθούμε για να επέλθει η αλλαγή. Η προσκόλληση στην ύλη και στο παρελθόν είναι αστοχία και η αστοχία αμαρτία. Λέγει το Ευαγγέλιο ότι δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτόχρονα δύο αφέντες , τον Χριστό και τον Μαμωνά, και για να ζήσεις πραγματικά χρειάζεται να φωτιστείς και να αποκτήσεις θεία διάκριση, για να δεις ποια είναι η πραγματική ζωή , γιατί πραγματική ζωή χωρίς την αγάπη προς τον πλησίον δεν υπάρχει. Όποιος δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του, ακόμη και τον εχθρό του, δεν μπορεί να αγαπήσει τον ίδιο τον Θεό, γιατί ο Θεός κατοικεί μέσα σε κάθε άνθρωπο, και αγάπη είναι ο Θείος Λόγος. Γι΄ αυτό καλό είναι να μην αποξενώνεται σαν “γιόγκι” ή σαν “Βουδιστής” να περνά τη ζωή του αναζητώντας τη νιρβάνα ο άνθρωπος , αλλά να προοδεύει καλλιεργώντας και την κοινωνική-πολιτική του συνείδηση, μέσα από την ενεργό προσφορά του στο σύνολο. Το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό, αφορά και την “υγιή πολιτική συμπεριφορά”, όπως παρουσιάζεται και αναλύεται στο ακόλουθο άρθρο του κ. Θεόδωρου Χαρ. Σταυριανόπουλου με τίτλο:

Η επανίδρυση Αυτοδιοίκησης και Κράτους απαιτεί υγιή πολιτική συμπεριφορά

Σήμερα αν θέλουμε επανίδρυση της κοινωνίας, θα πρέπει η κουλτούρα συνεργασίας είτε σε εθνικό επίπεδο είτε σε αυτοδιοικητικό να γίνει πλέον συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος για την επόμενη μέρα.

Απαιτείται συντονισμένος αγώνας σε μορφή και περιεχόμενο για να υπάρξει βιώσιμο αποτέλεσμα. Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να γίνει «Κιβωτός» όπου μέσα της να διαφυλαχθούν αξίες και πολιτισμός.

Κάνοντας το διάλογο εργαλείο συνεννόησης και όχι παγίδα που προσπαθεί να παγιδεύσει ο ένας τον άλλο οι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης να ψάξουν τοπικά να βρουν και να ενώσουν το κομμένο νήμα.

Χρειαζόμαστε μια τοπική Αυτοδιοίκηση που θα δίνει λύση στο καθημερινό πρόβλημα, και που θα έχει σαν εργαλεία της τον ειλικρινή διάλογο, την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, την ανάδειξη ρόλων και την καλή πρόσβαση στην ενημέρωση και την πληροφορία.

Ο συνδικαλισμός, αλλά κυρίως το κομματικό σύστημα, όπως έχει δομηθεί, αποτελεί ένα σύστημα κλειστών ακροατηρίων, με την ανάπτυξη των μηχανισμών ως βασικών εργαλείων και με μοναδικό σκοπό την ανέλιξη των στελεχών τους. Αυτό δεν βοηθά να συμβούν τοπικές συνεργασίες ατόμων σε αυτοδιοικητικό επίπεδο δίνοντας πάντα ενοχοποιητικές ερμηνείες όπου και αν συνέβαιναν.

     Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί το όλο κομματικό εποικοδόμημα, να αναιρέσει συστατικά του στοιχεία, να αντιστοιχηθεί στις κοινωνικές εξελίξεις και να οδηγήσει την κοινωνία μέσα από μια νέα αντίληψη διακυβέρνησης, στην οποία θα κυριαρχεί η συναίνεση, η σύνθεση απόψεων αλλά και η ουσιαστικοποίηση του πολιτικού λόγου ;

Όσον αφορά τις κρατικές - αυτοδιοικητικές υπηρεσίες, πρέπει να υπάρχουν συστήματα μέτρησης της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας τους. Στη χώρα μας, η μέτρηση και η αξιολόγηση της απόδοσης αυτών των υπηρεσιών συνήθως δεν εξετάζονται. Οι διοικητές των κρατικών Οργανισμών αλλά και οι Αυτοδιοικητικοί αιρετοί που τοποθετούνται επικεφαλείς σε Αυτοδιοικητικούς υπηρεσιακούς θεσμούς δεν απολογούνται για το αποτέλεσμα.

Απαιτείται η εφαρμογή μιας στρατηγικής σαφών στόχων-κινήτρων-επιβραβεύσεων και κυρώσεων.

Αν δεν καλλιεργηθεί και δεν κατακτηθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές μια κουλτούρα συνεργασίας μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες και τις ιδεολογικές ζυμώσεις και αναζητήσεις, δεν μπορεί να σχηματοποιηθεί ως ένα έτοιμο σχέδιο που θα «ανακαλυφθεί» κατά τη διάρκεια της όποιας διακυβέρνησης. Καλό είναι να καταργηθούν οι διαχωριστικές απαγορευτικές κομματικές γραμμές που δεν επιτρέπουν στα άτομα να δώσουν τα χέρια και να συνεργασθούν για το καλό της τοπικής κοινωνίας. Κάποιοι δυστυχώς θεωρούν ότι το καλό, το σωστό και το δημοκρατικό αποτελεί μονοκαλλιέργεια δική τους.

Η τοπική Αυτοδιοίκηση έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να ήταν πολυσυλλεκτική και υπερκομματική. Όλοι χωρούν και όλοι μαζί μπορούν να είναι χρήσιμοι στην πόλη τους και στην Περιφέρειά τους. Ίσως σε εθνικό επίπεδο να χρειάζεται άλλη ιδεολογική συνταγή προκειμένου να διασφαλίσεις την οικονομία, την υγεία, την παιδεία και τα σύνορά σου.

         Κατά τη γνώμη μου η λύση στο πρόβλημα της Περιφέρειας και του Δήμου δεν βρίσκεται σε μονοκομματικές αλήθειες ούτε σε αγωνιστικούς ανέξοδους παλιάς κοπής βερμπαλισμούς· βρίσκεται στην ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων για εμβάθυνση της δημοκρατίας, βρίσκεται στη σύνθεση και διαμόρφωση ενός «προγράμματος» που θα βγάζει τοπικό αναπτυξιακό αποτέλεσμα.

ΥΓ1. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να συμβούν όλα αυτά είναι να απουσιάζουν οι υποδείξεις απ’ τα προεκλογικά δρώμενα των τοπικών κοινωνιών και ο ψηφοφόρος αφειδώλευτα και αξιοκρατικά να καταλήγει στην επιλογή του. Όμως θεωρώ ότι οι προεκλογικές διαδικασίες δεν εφάπτονται με την κοινωνία αξιοκρατικά και απέχουν πολύ από τα αντικειμενικά κριτήρια και ως αποτέλεσμα έχουν να ακυρώνουν στην πράξη την όποια καλή διάθεση συνεργασίας υπάρχει!

Καλή Χρονιά, καλοτάξιδο το 2024!