Φωτό: κα Σοφία Μπούτση -Καρύδη
Αγαπητοί συμπατριώτες
Θα σας διηγηθώ μία ιστορία από τα μαθητικά μου χρόνια, στο αθάνατο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, κατά τη δεκαετία του 1950 , που έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη μου και τη θυμάμαι κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο των εορτών, με χαμόγελο!
Πίσω από το ιστορικό Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, που στέκει όρθιο για περίπου δύο αιώνες, ικανοποιώντας επάξια τις ανάγκες των σύγχρονων μαθητών, υπήρχε μία καρπερή αιωνόβια ελιά που έκανε πολύ καρπό, και συνέβαλε κι εκείνη, με τις ευλογίες του Θεού, στα έξοδα διδασκαλίας κατά την περίοδο 1950-1960. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αδυνατούσε να καλύψει τα έξοδα διδασκαλίας, και πολλές φορές έπρεπε οι δάσκαλοι να εφευρίσκουν τρόπους για να ανταπεξέρχονται στις καθημερινές ανάγκες, πολλάκις θυσιάζοντας και μέρος του μετρημένου μισθού τους.
Πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων , οι μαθητές διδάσκονταν το τίναγμα της ελιάς δια ζώσης στο Σχολείο, και μεγάλη γιορτή λάμβανε χώρο εκείνη η αλησμόνητη ημέρα, στη βόρεια πλευρά του Δημοτικού της Βαλύρας.
Έστρωναν ελαιόπανα, που ήταν υφασμένες λινάτσες στον αργαλειό, κάτω και γύρω από την ελιά, ένας ενήλικας χωρικός βοηθούσε και έκοβε τα κλαδιά, και οι μαθητές με τη δασκάλα τους, την κυρία Ευτυχία Κυριακοπούλου, την αυστηρή αλλά γενναιόδωρη, την αλησμόνητη κυρία Ευτυχία μας , τίναζαν με ραβδιά τα κλαδιά, και μάζευαν τον καρπό στα σακιά. Στη συνέχεια απολάμβαναν κι ένα μικρό γεύμα για τον κόπο τους, και μοιράζονταν μεταξύ τους εδέσματα που είχαν ετοιμάσει οι μητέρες των παιδιών.
Τον καρπό προωθούσε η δασκάλα σε ένα ελαιοτριβείο της περιοχής και με τα χρήματα που λάμβανε έκανε απαραίτητα σχολικά δώρα στα παιδιά , εν όψει του νέου έτους . Η ελιά όμως εξυπηρετούσε και άλλο σκοπό. Όσοι μαθητές ήταν καλοί στην αναρρίχηση ανέβαιναν κρυφά επάνω, στη συνέχεια πηδούσαν στη στέγη του Σχολείου και ανέβαζαν την Ελληνική σημαία, κατά την περίοδο των μεγάλων θρησκευτικών και εθνικών εορτών. Ήταν οι πρωταθλητές της στέγης εκείνοι που έκαναν έπαρση της σημαίας από την ελιά και όχι νόμιμα από την ξύλινη σκάλα στο πίσω μέρος του σχολείου!
Υπήρχε ανάμεσα στα παιδιά κι ένας δεκαεξάχρονος μαθητής, ο Θανάσης, ο οποίος φοιτούσε στην Τρίτη Τάξη για σειρά ετών και αδυνατούσε να προχωρήσει, λόγω οριακής νοημοσύνης και μαθησιακών δυσκολιών. Ο Θανάσης ήταν συνεργάσιμος, καλόκαρδος, αλλά ιδιαίτερα επιφυλακτικός όσον αφορούσε τα αθλητικά τολμήματα. Ουδέποτε σκαρφάλωσε στην ελιά, ούτε πήδησε χαντάκι ψηλότερο από μισό μέτρο.
Εκείνη τη χρονιά, προς το τέλος της δεκαετίας του 1950, καθώς ο άτυχος Θανάσης στεκόταν δίπλα στην κα Ευτυχία, ανάμεσα στην ελιά και στη ξύλινη σκάλα , η δασκάλα του είπε υπολογίζοντας το ανάστημά του και όχι τις νοητικές του δυνατότητες και ψυχικές του αντοχές:
-Ανέβαινε στη σκάλα παιδί μου να ορθώσεις τη σημαία μας στην ταράτσα, θα την κρατώ εγώ και θα σε προσέχω, μη φοβάσαι.
-Δεν μπορώ κυρία, φοβάμαι πολύ το ύψος και ζαλίζομαι, απάντησε ο Θανάσης με σφιγμένα τα χέιλη.
-Τότε κράτησε εσύ γερά τη σκάλα να ανέβω εγώ, απάντησε αποφασιστικά η κα Ευτυχία.
Ο Θανάσης κρατούσε γερά τη σκάλα σκυμμένος και προσεκτικός, αλλά όταν η δασκάλα έκανε το πέρασμα από τη σκάλα στην ταράτσα σήκωσε το βλέμμα του αυθόρμητα από τον φόβο του, για να βεβαιωθεί ότι όλα πήγαιναν καλά και δεν υπήρχε κίνδυνος να πέσει κάτω η κυρία.
Δυστυχώς όμως, λόγω του αναπάντεχου θεάματος δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον έναρθρο λόγο του, και παρορμητικά αναφώνησε προς τους συμμαθητές του:
-Πώ! Πώ! Μία βράκα!
Ευτυχώς που η δασκάλα πατούσε γερά στην ταράτσα! Όχι δεν σήκωσε εκείνη τη στιγμή τη σημαία, αλλά κατέβηκε κάτω άρον- άρον, αφαίρεσε το μαύρο γοβάκι της και έκανε τα οπίσθια του Θανάση μαύρα στο ξύλο.
Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Τη σάκα τού έδωσε στο χέρι λέγοντάς του: Τ΄ Αγιαννιού την άλλη μέρα πάρε τη σάκα σου και έλα! Έκτοτε η κα Ευτυχία Κυριακοπούλου ανέβαινε στην ταράτσα του Σχολείου, χωρίς κανένας μαθητής να της κρατεί τη σκάλα! Αιωνία της η μνήμη!
Θερμές ευχαριστίες στην κα Σοφία Μπούτση-Καρύδη, και στον κ. Γιώργο Φωτεινό για το φωτογραφικό υλικό.
Καλή Χρονιά, ευλογημένο το 2024!
Ο συμπατριώτης σας
Γιώργος Παρ. Φειδάς
8/1/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου