-Γιατί γιαγιά Αναστασία λέει ο παππούς Χρήστος ότι “ξηλώσαμε το ζεμπίλι για να πλέξουμε πουλόβερ”; ρώτησε η δεκατετράχρονη Ειρήνη, καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει κάτω από τις μασχάλες της τις βελόνες του πλεξίματος, και να μην πηδά πέρα- δώθε το μαλλί στο κουβάρι.
Η γηραιά δασκάλα στερέωσε το χτένι στον κότσο της κάτω από τη μαντήλα, ύστερα γονάτισε και έσπρωξε τα κούτσουρα στο τζάκι. Σε τούτο το απομακρυσμένο αγροτόσπιτο, αν μια φορά την ημέρα περνούσε κάποιος διαβάτης βιαστικά θα ήταν ευτύχημα. Τα πουλιά είχαν στήσει φωλιές στα δένδρα της αυλής και απολάμβαναν την αιώνια ηρεμία. Το ζεύγος των σεβαστών, συνταξιούχων δασκάλων, διέθετε σπίτι στην Πρωτεύουσα, όμως η λατρεία της φύσης τους ρίζωσε σαν τα χρυσοπράσινα πλατάνια στην εξοχή, έξω από τη Μεσσήνη.
-Τι είναι γιαγιά το ζεμπίλι; επέμενε η Ειρήνη.
-Το ζεμπίλι είναι λέξη Τουρκικής προελεύσεως, πρόκειται για έναν μεγάλο πλεκτό σάκο με δύο χερούλια που χωρεί εντός του και εσένα ολόκληρη! Μετέφεραν με αυτόν καυσόξυλα και άλλα, όπως δομικά υλικά, τα παλιά χρόνια.
-Το νήμα του ζεμπιλιού δεν είναι πολύ χοντρό για να το ξηλώσουμε και να πλέξουμε πουλόβερ; παρατήρησε χαμογελαστά η Ειρήνη.
-Σωστά Ρηνούλα μου! Αναφώνησε ο παππούς, καθώς εμφανίστηκε σαν αστραπή, επιστρέφοντας με τσάντες φορτωμένος από την αγορά. Βλέπεις εσύ, με την καθαρή παιδική σου ματιά αντιλαμβάνεσαι ότι είναι παράταιρο να πλέξει κανείς ένδυμα με νήμα από ζεμπίλι, έλα όμως που αυτό συνέβη στη χώρα μας.....Απαλλαχθήκαμε από το ζεμπίλι και φορέσαμε σιδερένιο πουλόβερ.
-Όχι και σιδερένιο παππού! Διαμαρτυρήθηκε η Ειρήνη.
-Άκου που σου λέω....σιδερένια πανοπλία είναι το μοντέρνο ρούχο μας, και περισφίγγει σιγά-σιγά το στέρνο μας, ούτε ανάσα δεν θα μπορεί να πάρει ο Έλληνας, όταν εσύ θα είσαι στην ηλικία μας.
Καθώς βγήκε ο παππούς στην αυλή να κουβαλήσει πρόσθετα ξύλα, η γιαγιά Αναστασία εξήγησε:
Η Ελλάδα, παιδί μου, πέρασε 400 χρόνια σκλαβιάς. Ήταν σαν φυλακισμένη μέσα σε Τούρκικο ζεμπίλι , προκειμένου να ξεχάσει τη θρησκεία , τη γλώσσα , την ιστορία της, να αποκοπεί από τις ρίζες της για να μεταφυτευθεί αισίως σε ξένα χώματα. Εκείνη όμως, άγρυπνος της νύχτας φρουρός, ξήλωνε σιγά-σιγά το ζεμπίλι και θεόγυμνη είδε το φως της λευτεριάς, δυστυχώς στην ίδια όχθη! Έπεσαν επάνω της πολλοί προξενητάδες και φιλόδοξοι γαμπροί, όλοι με σκοπό να την ντύσουν “όπως δήθεν της άξιζε”! Σιδερένιο πουλόβερ της φόρεσαν στην καρδιά , αφήνοντας τα άγια πόδια της γυμνά. Δεν πρόλαβε μέσα στη φτώχεια και στη δυστυχία της να πλέξει η μελλόνυμφη το δικό της ένδυμα....
-Τι λέει το τραγουδάκι που πολύ σου αρέσει; ρώτησε ο παππούς.
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θέλουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε.
Κάποτε θα' ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν.
Και όταν θα ΄ρθουν οι καιροί
που θα ΄χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα,
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα.
- Παππού ποιοι θα ΄ρθουν; ρώτησε σκεπτική η Ειρήνη.
-Ο κακός πειρασμός της αγάπης προς τα ξένα και αλλότρια, που σε θέλει να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου και να μην αγωνίζεσαι για τη διατήρηση της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής γλώσσας, για την οικογένεια , τα ήθη και έθιμα του τόπου μας και το δίκαιο της πατρίδας μας.... Οι “κακοί καιροί” θα ΄ρθουν που θέλουν να κάψουν τη μνήμη και τις ρίζες μας και να δολοφονήσουν αδίστακτα τη θρησκεία μας.
-Πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια από τότε...πόσο δίκαιο είχαν οι παππούδες μου, αναλογίζεται η μεσήλικη Ειρήνη, παρατηρώντας τις αχνές ρυτίδες στον καθρέφτη της, και τα μαλλιά της που δέχτηκαν τα πρώτα τους χιόνια. Η οικονομική ανέχεια, η επαγγελματική αβεβαιότητα, η σαθρή υγεία λόγω της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος και της λήψης κακής τροφής με συντηρητικά, η ανασφάλεια για τη σωματική ακεραιότητα.....Κι όμως! Το φως στο καντήλι της Παναγιάς δεν λέει να σβήσει, τρεμοπαίζει αέναα στο λιγοστό του χρυσό ελαιόλαδο, προσμένοντας καρτερικά ένα ευλογημένο χέρι να το ξαναγεμίσει.
“Υπερασπίσου το παιδί, το αγαθό του Θεού εντός σου....γιατί αν γλιτώσει το παιδί..... υπάρχει και εθνικά ελπίδα .Οι παλιοί μας αγιογράφοι δεν έλεγαν ζεμπίλι αλλά σπυρίδα".
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
14/1/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου