Περί ορέξεως Λουκουμάδες.Φωτο: κα Μαρία Ντούρου στο Facebook
Λέγει ο διαιτολόγος Μανωλαράκης Μανώλης ότι ο στρογγυλός λουκουμάς με ζάχαρη και τρύπα στη μέση είναι μία μεγάλη , γλυκιά βόμβα, καθώς και το μπόλικο λάδι στο οποίο ψήνεται. Έχει πολλές θερμίδες και λιπαρά, γι΄ αυτό ορισμένοι καταναλωτές ανάμεσα στην τρύπα τού στρογγυλού-αφράτου λουκουμά βλέπουν τη ζυγαριά τους να βαραίνει, τη δίαιτά τους να χάνεται και καταθλίβονται μετά τη στιγμιαία χαρά της απόλαυσης , τόσο που προτιμούν η τρύπα να μην υπήρχε (https://manolarakismanolis.gr/o-loykoymas)!
Νευροχημικά η ¨χαρά” διαρκεί έως 30 λεπτά , όσο ο αδένας της υπόφυσης στον εγκέφαλο λαμβάνει μηνύματα ικανοποίησης . Μετά ακολουθούν τα sugar blues, η μελαγχολία , απαξίωση και απογοήτευση καθώς και η ενοχοποίηση γιατί δεν άσκησε ο παθών έλεγχο στο πάθος της λαιμαργίας του.
Η κατανάλωση λουκουμάδων βέβαια δεν είναι ένα αδιέξοδο γιατί υπάρχει πάντα το μέτρο και η άσκηση αυτού, η επαναφορά στην ομαλότητα και στην αναμενόμενη ικανοποίηση, η οποία σχετίζεται με την κατά βάθος επιθυμητή συμπεριφορά της ψυχής του ανθρώπου, η οποία αφορά τη συγκράτηση και χαλιναγώγηση των παθών γενικά, συμπεριλαμβανομένης και της λαιμαργίας.
Θεάρεστους λουκουμάδες ένα-δύο για να γλυκάνουμε τον πονεμένο μας λαιμό από τον κρύο του Χειμώνα και την πίκρα μας από τα κακώς κείμενα - όπως τα φέρνει η ζωή και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης - αραιά και με με μέτρο δεν βλάπτουν, αντίθετα βελτιώνουν την ψυχική υγεία και τονώνουν τον οργανισμό προσφέροντας επιπλέον ενέργεια. Μειώνουν τη νοητική έξαρση και σταματούν τις ατέλειωτες ψυχαναγκαστικές-καταθλιπτικές σκέψεις στους πάσχοντες από ψυχική νόσο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι εξωστρεφείς Ιταλοί με το χαρακτηριστικό δυνατό λόγο τους τρέφονται και ανακουφίζονται με σιτάρι , τρώγοντας καθημερινά μακαρονάδες σε διάφορες παραλλαγές και ψωμί. Ο, τι είναι το σιτάρι για την Ευρώπη είναι αντίστοιχα το ρύζι για την Άπω Ανατολή, ουσιαστικά είναι η βάση της διατροφικής πυραμίδας. Βέβαια χρειάζεται να γίνεται με μέτρο η κατανάλωση των σιτηρών. Γιατί όπως παραδέχονται οι πατέρες της Ορθοδοξίας, οι Σοδομίτες δεν έχασαν τον Παράδεισο μόνο λόγω της σεξουαλικής διαστροφής και εκπύρωσης (της γεέννης), αλλά και λόγω της υπερκατανάλωσης άρτου.
Ο Γκιουζέπε Καπάνο στο βιβλίο του με τίτλο “Με τον Φρόυντ στην Κουζίνα” (εκδόσεις Μύρτος) προτείνει συνταγές οι οποίες μειώνουν το άγχος και το στρες της ημέρας, βελτιώνουν την κατάθλιψη και τον ψυχαναγκασμό. Τα ζυμαρικά και το ψωμί, σε ελεγχόμενες ποσότητες βέβαια, περιλαμβάνονται στις επιλεγμένες-προτεινόμενες συνταγές του συγγραφέα.
Το “παν μέτρον άριστον” είχαν υπόψη τους οι γιαγιάδες μας, οι οποίες παρατηρούσαν την κοιλιά μας στα παιδικά μας χρόνια. Μας έλεγαν να τρώμε μικρά γεύματα για να συγκρατούμε το στομάχι μας, όταν φούσκωνε πολύ από τη λαιμαργία μας, και μας βοηθούσαν να δαμάσουμε “το άμυαλο γαϊδουράκι που πεινούσε μέσα μας και μάς έκανε κακό από το πολύ φαγητό”.
Οι δε παππούδες μάς υπενθύμιζαν τους παλιούς στίχους από το βιβλίο του Λέοντος Μελά (1812) με τίτλο Γεροστάθης, όπως “έχε τους πόδας σου ζεστούς, την κεφαλήν σου κρύαν, τον στόμαχόν σου ελαφρόν, γιατρού δεν έχεις χρείαν” (Τ. Νατσούλη, Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις, 1996).
Βέβαια, δεν έπαυαν οι γιαγιάδες να μάς γλυκαίνουν με μικρούς στρογγυλούς λουκουμάδες, με μέλι και κανέλλα, νόστιμους και ζεστούς, αλλά όχι ιδιαίτερα συχνά. Δυο-τρεις φορές κατά τη διάρκεια του Χειμώνα τους έψηναν μόνο, για να καλωσορίσουν το κρύο της υπομονής. Όμως ήταν τόσο εντυπωσιακές και εορταστικές εκείνες οι ημέρες “των λουκουμάδων”, γεμάτες αγάπη και θαλπωρή, ώστε έχουν καταγραφεί με πολλά θαυμαστικά στη μνήμη μας.
Έψηναν τους λουκουμάδες, δυο μπουκιές τον καθένα σε μέγεθος, με αλεύρι σίτου που είχαν αλέσει στους νερόμυλους του ποταμού της Μαυροζούμενας, μέσα σε μπόλικο ελαιόλαδο (α΄ ποιότητας), παραγωγή από τους ελαιώνες της Βαλύρας, τους περιέχυναν με καλό μέλι, που τις προμήθευαν οι άξιοι μελισσοκόμοι του χωριού μας, και τους πασπάλιζαν με φρεσκοτριμμένη στο γουδί κανέλλα Κεϋλάνης και καρύδια από τους πλούσιους μπαξέδες της Βαλύρας. Η χαρά της συγκέντρωσης της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων, γύρω από την πιατέλα με τους λουκουμάδες στο τραπέζι, ήταν μία μοναδική ευκαιρία για τα μικρά παιδιά να αποκτήσουν αίσθηση του εαυτού τους ως μέλος της ευρύτερης οικογένειας, και ενός κοινωνικού συνόλου το οποίο συνυπήρχε και πορευόταν αρμονικά. Με τόλμη αγαθή όρθωναν λόγο “τα σπουργιτάκια” και αποσπούσαν την θετική ανταπόκριση των ενηλίκων. Συνήθως η ερώτηση ήταν:
-Σου αρέσουν πολύ οι λουκουμάδες της γιαγιάς; ρωτούσαν οι θείοι και οι φίλοι.
Η μητέρα πίσω από το παιδί, ως δεινός υποβολέας, το δίδασκε σιγανά και καθαρά προσθέτοντας, “ευχαριστώ τη γιαγιά που έψησε τους λουκουμάδες και τους έκανε τόσο καλούς”!
Η κυρία Μαρία Ντούρου εννέα στη μερίδα σερβίρει τους λουκουμάδες της για να ευχαριστήσει τους φίλους της, αλλά εσείς καλύτερα να προτιμάτε εκ του ασφαλούς ένα μικρό πιατάκι με τρεις μόνο με μέλι και κανέλλα. Ενθυμούμενοι το μέτρο των αείμνηστων γιαγιάδων μας, αν τα κιλά δεν κρύβονται, αλλά σαν τη φουρτουνιασμένη Μαυροζούμενα ξεχειλίζουν στις όχθες, προτιμότερο είναι μόνο 2-3 φορές κατά τον κρύο Χειμώνα να προτιμήσετε τους λαχταριστούς λουκουμάδες!
Σαφώς, το πόσους λουκουμάδες τελικά θα καταναλώσει ο καθείς αυτόν τον Χειμώνα δεν είναι προβλέψιμο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
24/1/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου