Η Εκκλησία μας εορτάζει τον θαυματουργό Άγιο Αντώνιο στις 17 Ιανουαρίου, μία ημέρα πριν από την εορτή τής μνήμης του Μέγα Αθανασίου, του πολιούχου της Βαλύρας.
Ο Μέγας Αθανάσιος έγραψε τα ακόλουθα για τον Άγιο Αντώνιο:
“Ανελάμβανε την υποστήριξιν των αδικουμένων έτσι ώστε να νομίζη κανείς ότι όχι εκείνοι, αλλά ο ίδιος ήτο ο αδικούμενος. Κατά τόν αυτόν τρόπον πάλιν ήτο ικανός να ωφελεί τους πάντας. Και εν ολίγοις, είχε δοθή ωσάν ιατρός από τον Θεόν εις την Αίγυπτον. Διότι ποίος λυπημένος επήγαινε προς συνάντησίν του και δεν ανεχώρει χαίρων; Ποίος μοναχός πού ελυποψύχησε από τον κόπον τής ασκήσεως και ήλθε προς αυτόν, δεν έγινεν ακόμη περισσότερον δυνατός; Ποίος πειραζόμενος από δαιμόνιον ήρχετο προς αυτόν και δεν απηλλάσσετο από αυτό; Επί είκοσι σχεδόν έτη διέμεινε στο ασκητήριό του χωρίς ούτε να αφήνη το μέρος, ούτε να έχη συνεχείς επισκέψεις από φίλους του. Μετά δε τα είκοσι ταύτα έτη, πολλοί, πού επιθυμούσαν και ήθελον να τόν μιμηθούν εις την άσκησιν, ήλθον μαζί με άλλους γνωστούς του και αφού δια τής βίας άνοιξαν τήν θύραν, ανάγκασαν αυτόν να εξέλθη. Καθώς είδον αυτόν, εθαύμαζον, βλέποντες τό σώμα αυτού νά έχη καλήν εξωτερικήν εμφάνισιν, μήτε να έχη παχυνθή ως αγύμναστον, μήτε ισχόν ως αποτέλεσμα τών νηστειών καί τής πάλης του κατά τών δαιμόνων, διότι ήτο εις τήν όψιν τοιούτος, όπως εγνώριζον αυτόν πρό τής αναχωρήσεώς του εις τήν έρημον. Πολλούς λοιπόν από τούς παρόντας, οι οποίοι έπασχον από σωματικάς ασθενείας, εθεράπευσεν ο Κύριος δι΄ αυτού, καί άλλους απήλλαξεν από τήν επήρειαν τών δαιμόνων”.
Παράδειγμα προς μίμηση ο βίος του Αγίου Αντωνίου
Η νωθρότητα των σημερινών ανθρώπων οδηγεί αμετάκλητα στη λήθη και στη βαθιά ύπνωση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία δεν έχει κανένα πνευματικό ενδιαφέρον για να είναι ενεργή και να μετέχει του γίγνεσθαι αυτού του κόσμου. Η ψυχή σαν αστραπή εγκαταλείπει τα καταπονημένα σώματα, σε χθόνια επίπεδα, στην προσπάθειά της να ελευθερωθεί από τα ασφυκτικά δεσμά της χονδροειδούς ύλης και ενωθεί με τον Θεό και Πατέρα της σε ουράνια δώματα. Κι όπως ο οδηγός, ο οποίος ήταν για χρόνια καθηλωμένος στο τιμόνι σε μία μη θεάρεστη και ενδιαφέρουσα για την ψυχή και το πνεύμα διαδρομή, έτσι και η ψυχή πετάγεται με ορμή εκτός του οχήματος, εκτός του ανθρωπίνου σώματος, απεκδύεται τον μιαρά ιμάτιά της για να βιώσει την ελευθερία της από τα δεσμά της ενσαρκώσεως, ενώ οδύρεται στη συνέχεια για τη γύμνια της. Εγκαταλείπει τον παλιό οίκο της, ο οποίος δεν ήταν ναός του Αγίου Πνεύματος, προκειμένου να περιέλθει προς σήψη από τους κατώτερους- υλικής φύσεως οργανισμούς, μέχρι να εξαφανιστεί τελείως. Ενδεδυμένες αγγελικά, ζωντανές και ενεργές αιωνίως παραμένουν οι ψυχές των αγίων, οι οποίες τιμούν τα ιερά λείψανα τους και θαυματουργούν μέσω αυτών. Κορυφαίος του μοναχισμού ήταν και είναι ο μακάριος Άγιος Αντώνιος, δυνατός θεραπευτής των ασθενειών του σώματος και τής ψυχής, δαμαστής των δαιμόνων των παθών. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Μέγας Αθανάσιος, “ο Κύριος εθεράπευσε μέσω αυτού”. Η επίκληση του ονόματος του Αγίου Αντωνίου εισακούεται στους ουρανούς. Ο Άγιος επιστατεί στους πατέρες- ασκητές της μοναχικής πολιτείας , αλλά και σε όσους πιστούς προσέρχονται με ευλάβεια και τιμούν τη μνήμη του.
Απολυτίκιον Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Ήχος δ΄.
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας, ευχαίς σου. Διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
17/1/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου