Φωτο:lyrasiblogspot.com
Όταν πάτησαν οι Ιταλοί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στα άγια χώματα της μακαρίας γης της Μεσσηνίας , στη Βαλύρα οι βάτραχοι έχασαν τη μιλιά τους, οι χελώνες έσκαψαν ένα μέτρο και κρύφτηκαν κάτω από τη γη, όσο για τα σαλιγκάρια, μαρμάρωσαν από τον τρόμο της εγκληματικής παρουσίας τους και εμφάνισαν σημαντική υπογεννητικότητα. Γιατί πριν από τον πόλεμο, οι τρεις αυτές μορφές της πανίδας της Μεσσηνίας σταυρώνονταν ευχαρίστως υπέρ του αείμνηστου Ξενοφώντα Καρτερολιώτη και των αγροτών της Μεσσηνιακής γης, προκειμένου να σταματήσει η αναδουλειά, να παταχθεί η φτώχεια, και να γεμίσει η άδεια τσέπη της μιζέριας και αβεβαιότητας με δυο φράγκα, για να ζήσει η Ελληνική οικογένεια.
Οι προπολεμικές επιχειρήσεις του Βαλυραίου Ξενοφώντα Καρτερολιώτη, που Βαβανάκος ήταν το παρανόμι του, παρουσιάζουν ιδιαίτερο λαογραφικό ενδιαφέρον, αφού έφτασε η χάρη του μέχρι και καράβι να ναυλώσει στην Ιταλία, όπως μας είπε ο κύριος Γιώργος Φειδάς.
Μετέφερε βατράχια, χελώνες και σαλιγκάρια από τη Μεσσηνιακή γη στους καλοφαγάδες Ιταλούς , οι οποίοι τρώνε πολλά ζώα της ξηράς, αν όχι σχεδόν όλα, όπως οι Κινέζοι, και ακολουθούν οι Άραβες. Διότι οι Κινέζοι για να δαμάσουν την πείνα τους δεν αφήνουν ούτε γάτα, τρώνε ευχάριστα άλογα, σκύλους και φιδάκια σε κονσέρβα. Οι δε Άραβες εκτρέφουν και τρώνε πολύ τους σκύλους, αλλά ιστορικά δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε ως τους πλέον τολμηρούς καλοφαγάδες, αφού στη Λατινική Αμερική προτιμούσαν στα αρχαία χρόνια τις κατσαρίδες σε φριτούρα της εποχής τους, οι δε Σκύθες έτρωγαν τους νεκρούς τους και η μάνα τον εγκέφαλο του γιου της, αν η δύστυχη τον έχανε, για να τον φέρει όσο ζει μέσα της. Στη συνέχεια, κάποιος άλλος έτρωγε τη μάνα όταν πέθαινε και ούτω καθεξής, ο ένας έφερε το σώμα του άλλου εντός του, γι΄ αυτό και παρουσίαζαν σοβαρές ψυχικές νόσους, καθώς και τη νόσο της τρελής αγελάδας.
Τι χερσαίες βουνίσιες και πεδινές χελώνες, βατράχια στη Μαυροζούμενα και στα έλη του Παμίσου αναζητούσαν και συνέλεγαν οι εργατικοί συνεργάτες του ευφυούς νου της Βαλύρας, για να γεμίσουν τα τραπέζια των Μακαρονάδων της προπολεμικής εποχής.
Φόρτωνε το καράβι στην Καλαμάτα ή στην Πύλο και μετέφερε το εμπόρευμα στην Ιταλία. Δεινοπαθούσαν οι ήσυχες χελώνες, τα άκακα βατράχια, τα υπάκουα σαλιγκάρια , σταυρώνονταν και κατέληγαν γεύμα πολυτελείας ή πικάντικη σάλτσα για μακαρονάδες, στα ανοιχτά στομάχια των Ιταλών καταναλωτών.
-Δεν πέθαινα καλύτερα στον τόπο μου;
Έπρεπε να ξενιτευτώ για να σταυρωθώ; διαμαρτυρόταν μία μάνα χελώνα, κουνώντας η φουκαριάρα το σώμα της επίμονα, κάτω από το καβούκι της. Τίποτα δεν γλίτωνε από τα αετίσια μάτια των συνεργατών του αείμνηστου Βαβανάκου, αφού η διεθνούς εμβέλειας επιχείρησή του επέφερε μεγάλο κέρδος. Τι να κάνει η αξιολάτρευτη πανίδα της Βαλύρας; Υπηρέτησε μέχρι εξαντλήσεως τις ανάγκες του ανθρώπου, μόνο τα φίδια έμειναν στα αζήτητα, γιατί εκείνη την εποχή δεν γνώρισαν τους Κινέζους τους και τους σεφ της σύγχρονης, διεθνούς μαγειρικής.
Διακόπηκαν κατά τον πόλεμο οι προσοδοφόρες επιχειρήσεις του αλησμόνητου Ξενοφώντα Καρτερολιώτη, γιατί πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα οι ίδιοι οι Ιταλοί και αναζήτησαν επί τόπου βατράχια, χελώνες και σαλιγκάρια στον κάμπο και στο ποτάμι στη Βαλύρα.
Ο αξέχαστος ταβερνιάρης Τάσης Μακρής, βίωσε άκρως τραυματικές εμπειρίες, κατά εκείνη τη μαύρη περίοδο για τον τόπο μας, είπε ο κύριος Γιώργος Φειδάς.
Οι γαστρίμαργοι γιοι του Μουσολίνι τον άρπαξαν παραμάσχαλα και τον δρομολόγησαν προς όφελός τους, ζητώντας του καθημερινά να τους οδηγεί στα μέρη που σύχναζαν βατράχια.
-Βρε κε κεξ κουάξ κουάξ, βρε κε κεξ κουάξ κουάξ, έκραζε ο δυστυχής Τάσης, να τον ακούσουν τα βατράχια και να απαντήσουν, αλλά πού εκείνα! Εκλάμβαναν τη φωνή του φόβου και του τρόμου που εξέπεμπε, και μαρμάρωναν σαν πέτρα μέσα στη λάσπη και κάτω από τα χόρτα, για να μη τελειωθούν ανάμεσα στα κοφτερά δόντια των φασιστών.
Μια φορά φαίνεται το παράκανε ο αείμνηστος Τάσης, κράζοντας και μιμούμενος τους βατράχους, και τούτη η Αριστοφάνεια κωμωδία δεν άρεσε στους Ιταλούς. Εκνευρισμένοι τον χαστούκισαν με λύσσα και τον πέταξαν μέσα σ΄ ένα χαντάκι με πέτρες και βάτα. Η Παναγιά τον βοήθησε και δεν απεβίωσε, γδάρθηκε σοβαρά ο άνθρωπος και έσπασε το ένα του πόδι, για το οποίο δεν έλαβε κατάλληλη ιατρική περίθαλψη. Έκτοτε παρέμεινε κουτσός, εφ΄ όρου ζωής, εργαζόμενος μεταπολεμικά στην ταβέρνα του στη Βαλύρα.
Μπορεί ο πόλεμος να αναχαίτισε τις διεθνείς επιχειρηματικές δραστηριότητες του ευφυούς και δραστήριου Ξενοφώντα Καρτερολιώτη, αλλά το γονίδιό του μεταφέρθηκε αναλλοίωτο στις επόμενες γενιές, και απόδειξη είναι ότι τα εγγόνια του μεσουρανούν, εργαζόμενοι σκληρά, στις δικές τους κερδοφόρες επιχειρήσεις, βαθιά θρησκευόμενοι, για την υγεία και ευημερία που ο Θεός τους χαρίζει.
Θερμές ευχαριστίες στον κύριο Γιώργο Φειδά, επιχειρηματία, από το μακρινό Road Island των Η.Π.Α., ο οποίος μοιράστηκε τηλεφωνικά μαζί μας αυτή την ιστορία.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
16/8/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου