Φωτό: syrostoday.gr
Στὴν λειτουργικὴ ζωὴ ὑπάρχει πάντοτε ἀντιστοιχία μεταξὺ φυσικῶν καὶ πνευματικῶν γεγονότων. Ἔτσι, ἀκριβῶς μετὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ὅταν ξεκινάει ὁ λειτουργικὸς κύκλος τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς «ὑποδέχεται» ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ἀναφερόμενος στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου στήν «Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν», στήν «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, πέραν τοῦ Ἰορδάνου», γιὰ νὰ διαφωτίσῃ «τὸν λαὸν τὸν καθήμενον ἐν σκότει» (Ματθ., δ’ 13-16).
Μὲ τὸ τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὁ Ματθαῖος παραδίδει πλέον τὴν σκυτάλη στὸν Λουκᾶ, γιὰ νὰ μᾶς συντροφεύσῃ ἐκεῖνος, μὲ τὰ ἀναγνώσματά του, ὅλο τὸ φθινόπωρο καὶ τὸν χειμῶνα –μὲ μιὰ μικρὴ διακοπὴ τὴν περίοδο τῶν Χριστουγέννων- μέχρι καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου, καὶ συγκεκριμένα μέχρι τὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου.
Στὴν συνέχεια, τὶς Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ μᾶς προετοιμάζουν γιὰ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου μας, διαβάζεται ὁ «μικρός» εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος (τὸ μικρότερο Εὐαγγέλιο), καὶ καθ’ ὅλη τὴν χαρμόσυνη περίοδο τῆς Ἀναστάσεως, ἀπὸ τὴν προαναστάσιμη Κυριακὴ τῶν Βαῒων μέχρι καὶ τὴν Πεντηκοστή, τὴν γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, διαβάζεται ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἰωάννης﮲ καὶ τἀνάπαλιν.
Οἱ περικοπὲς τοῦ Λουκᾶ, λ.χ. τοῦ ἄφρονος πλουσίου, τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, τοῦ Τελώνου & Φαρισαίου, τοῦ Ἀσώτου ἤ, ὅπως ἀλλοιῶς ὀνομάζεται, τοῦ φιλεύσπλαγχνου πατρός, διακρίνονται γιὰ τὸ βαθὺ κοινωνικό των περιεχόμενο, γι’ αὐτὸ ὁ Λουκᾶς θεωρεῖται ὁ κατ’ ἐξοχὴν κοινωνικὸς Εὐαγγελιστής.
Τὸ ἴδιο κοινωνικὸ περιεχόμενο ἔχει καὶ ἡ αὐριανὴ περικοπή, τῆς Α’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ε’ 1-11). Τὰ πλήθη συνωστίζονται στὴν γνωστὴ λίμνη Γεννησαρέτ, στὴν κυριολεξία ἔχουν πέσει πάνω στὸν Κύριο «τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον Του.»
Ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, ὁ Κύριος μᾶς ἀπευθύνει πάντοτε τὴν πρόσκλησή Του προσωπικά, ὅπως κάνει στὴν συγκεκριμένη περίπτωση πρὸς τὸν Πέτρο («ἠρώτησεν αὐτόν»), ἔτσι ὥστε καὶ οἱ συνέπειες τῆς ἀνταποκρίσεως, θετικὲς εἴτε ἀρνητικές, νὰ βαρύνουν τὸν καθ’ προσωπικὸ τὸν κάθε ἕναν μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, διαφαίνεται ἐξ ἀρχῆς ἡ καταδεκτικότητα τοῦ Πέτρου καὶ τῶν συνεργατῶν του ἁλιέων πρὸς τὸν ἄγνωστο ἀκόμη Κύριό των, τὸν Ὁποῖον ἀναβιβάζουν πρόθυμα στὸ πλοῖο των.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος εἶναι πρόθυμος νὰ τοὺς ἐπιβραβεύσῃ γιὰ τὴν ἄμεση ἀνταπόκρισή των. Μετὰ ἀπὸ τὸ πέρας τῆς διδασκαλίας Του πρὸς τὸ πλῆθος, καλεῖ τὸν Πέτρο, -γιατί, ἄραγε, πάλι αὐτόν;- νὰ ὁδηγήσῃ τὸ πλοῖο του καὶ πάλι στὸ βάθος καὶ νὰ ῥίξη τὰ δίκτυα «εἰς ἄγραν».
«Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν» (ὅ. π., 4). Ὁ Κύριος ξέρει πολὺ καλὰ καὶ σὲ ποιόν («ἐπανάγαγε») καὶ σὲ ποιούς («χαλάσατε») ἀπευθύνεται. Δοκιμάζει, ὅμως, τὴν δική των ἑτοιμότητα: Ἐὰν δὲν ἦσαν πρόθυμοι νὰ τὸν ὑπακούσουν κιόλας, ἀφοῦ πρῶτα τὸν δέχθηκαν στὸ πλοῖο των, τότε πῶς θὰ ἦταν ἄξιοι νὰ γίνουν οἱ μελλοντικοί Του μαθητὲς καὶ μάλιστα ὁ στενός Του κύκλος;
«Ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου, χαλάσω τὸ δίκτυον.» (ὅ. π., 5) Ὁ Πέτρος παίρνει τὴν τολμηρὴ ἀπόφαση νὰ ξεπεράση τὶς λογικές του ἀμφιβολίες γιὰ τό «τί ψάρια θὰ πιάσῃ» τέτοια ὥρα τῆς ἡμέρας, καὶ οἱ ὑπόλοιποι τὸν ἀκολουθοῦν: «καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ, διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν.» (ὅ. π., 6). Ὁ Κύριος ἔκανε πάλι τὸ θαῦμα Του, ἀνταμείβοντάς τους ἔτσι καὶ γιὰ τὸν κόπο καὶ γιὰ τὴν καταδεκτικότητά των!
«Τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις» εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ συγκατατεθοῦμε στὴν θέλησή Του, στὴν πράξη, νὰ κάνωμε τὰ βήματα ποὺ ἔκαναν καὶ οἱ μαθητές Του: Ἀρχικά, νὰ τὸν δεχθοῦμε στὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ ἀκούσωμε πρόθυμα τὸν λόγο Του. Στὴν συνέχεια, νὰ ὑπακούσωμε στὴν προτροπή Του «νὰ ἐπανέλθωμε στὸ βάθος», νὰ ξαναβουτήξωμε πιὸ βαθιά, καὶ τότε θὰ ἐντυπωσιαστοῦμε τόσο ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα, ἀπὸ τὴν μεγάλη ψαριά, ὅσο καὶ ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ («θάμβος περιέσχεν αὐτούς…», ὅ. π., 9), ὥστε νὰ θελήσωμε νὰ κάνωμε καὶ τὸ τρίτο καὶ κρισιμώτερο γιὰ τὴν σωτηρία μας βῆμα, νὰ ἀφήσωμε καὶ ἐμεῖς «ἅπαντα» καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσωμε!
Ὁ Κύριος γνωρίζει, βεβαίως, τοὺς δισταγμοὺς καὶ τὶς ἀγκυλώσεις μας, γνωρίζει ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ὅπως ὁ Πέτρος, καὶ τὸν ἀποστρεφόμαστε γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μας («ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, Κύριε, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμί», ὅ. π., 8), γι’ αὐτὸ μᾶς ἐνθαρρύνει, ὅπως καὶ τὸν Πέτρο: «μὴ φοβοῦ﮲ ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν.» (ὅ. π., 11). Ὁ Πέτρος, ποὺ τὸν ἐμπιστεύτηκε, ἀφέθηκε στὴν χάρη Του καὶ ἔγινε, πράγματι, ἁλιεύς λογικῶν ἰχθύων, πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν δική του σωτηρία. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ πρώην συναλιεῖς καὶ «κοινωνοί» του, καὶ μετέπειτα κοινωνοὶ τῆς χάριτός Του, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης.
Ἐὰν τὸν ἐμπιστευτοῦμε καὶ μεῖς, τότε, μὲ τὴν βοήθειά Του, ὄχι μόνον θὰ ἀπαγκιστρωνώμαστε σταδιακὰ ἀπὸ τὶς δικές μας ἀνασφάλειες καὶ ἁμαρτωλὲς δεσμεύσεις, ἀλλὰ θὰ λάβωμε τὴν εὐλογία νὰ ἁλιεύωμε καὶ μεῖς ψυχὲς γιὰ τὸν Κύριο, πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν δική των καὶ δική μας σωτηρία. Ἀμήν! Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου