Μία δεινή Τσιμπήχτρω κι ένας Άγγελος!

                                  

                                                       Φωτό: Παροχή φροντίδας κατ΄οίκον

Οι ασθενείς, στην Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου  Καλαμάτας, απολαμβάνουν άριστες υπηρεσίες, με εξέχοντες ιατρούς και πολύ καλά εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά, όταν οι πέντε ώρες ανάμεσα στο γεύμα και στο δείπνο φαίνονται ατελείωτες, στρέφουν το πρόσωπό τους προς τον συνοδοιπόρο τους στο διπλανό κρεβάτι, και διηγούνται τις ιστορίες της ζωής τους. 

Η Τσιμπήχτρω της αιμοληψίας είναι το πρώτο θέμα, καθώς και η καχυποψία μη ξανατύχει,  ιδίως τώρα στα γεράματα, που η καλοπέραση μάς έχει προσθέσει επιπλέον κιλά και οι φλέβες δύσκολα εντοπίζονται.

Δεν τον τσίμπησε με τον διαβήτη χαριτωμένα, όπως κάνουν οι συμμαθήτριες μεταξύ τους, ούτε με τα δύο αβρά της δακτυλάκια....Ήταν νοσοκόμος σε δημόσιο νοσοκομείο  , υπεύθυνη αιμοληψίας και  δυστυχώς βασάνιζε  παιδιά και ενήλικες.

Ο κ. Γιάννης ποτέ δεν τη ξέχασε,

ιδίως όταν ακουμπά το σημείο του σώματός του που του προκάλεσε πόνο αδίκως...τότε...στα τρυφερά, πέντε του χρόνια! Μετά από την αποτυχημένη προσπάθειά της και επιμονή για τρεις συνεχείς φορές, εμφανίστηκε εξ ουρανού μία γλυκιά νοσηλεύτρια, ένας  Άγγελος....Ούτε που κατάλαβε, ο ταλαίπωρος, την όλη διαδικασία της  λήψης αίματος,    μαγνητισμένος από το φωτεινό πρόσωπο και το θείο χαμόγελό της ανδρώθηκε, και υπάκουσε στις εντολές της, σαν καλός στρατιώτης!

Στράβωσε η βελόνα στο χεράκι τής μικρής Χρύσας, μόνο που δεν έπαθε ανακοπή από το ανεξέλεγκτο  καρδιοχτύπι της...Απελπισμένη η μητέρα της διέκοψε τη διαδικασία στην ιδιωτική κλινική που είχε προσέλθει για αιμοληψία με την εξάχρονη κόρη της. Το απόγευμα επανήλθαν..ευτυχώς ένας Άγγελος τις περίμενε, μας εξήγησε η κα Γαρυφαλλιά, που νοσήλευε την 83 ετών μητέρα της Παναγιώτα στο δωμάτιο 27 , της Ουρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Καλαμάτας. Τώρα η Χρύσα είναι 18 ετών. Σαν παιδικό εφιάλτη  βιώνει την ατυχή εμπειρία της.

-Δεν γνωρίζω αν υπάρχει στο λεξιλόγιο η λέξη Τσιμπήχτρω,  εξήγησε ο κύριος Γιάννης, αλλά εμένα έτσι μου βγήκε αυθόρμητα,  "σταμάτα  Τσιμπήχτρω" της είπα με κλάματα και  έκρηξη θυμού, όταν τριπλά με πόνεσε, "εκείνη η  απαίδευτη νοσοκόμα" , στα  πέντε μου χρόνια!

-Πες μας ψυχολόγε, έμφυτη ή επίκτητη είναι  η γνώση, να μην πονάς τον άλλο όταν  προβαίνεις σε αιμοληψία;

-Χμ! μήπως να  απαντήσει καλύτερα η κα Γλυκερία, η νοσηλεύτριά μας, που κατέχει άριστα αυτή τη δεξιότητα;

-Μη φοβάσαι, μου ψιθύρισε στο αυτί η κα Γλυκερία, λένε ότι έχω απαλό χέρι...

-Όντως! συμφώνησα με ανακούφιση.

-Αυτή είναι πολύ καλή! Ζυμώνει τις φλέβες σαν τη γάτα και τις βρίσκει αμέσως, σχολίασε ο κύριος Γιάννης , μόλις η ευλογημένη αποχώρησε.

Στο απέναντι δωμάτιο, ένα 22 ετών κορίτσι περίμενε τη  νοσηλεύτρια της  πρωινής βάρδιας για αιμοληψία,  με μενεξεδένια λύπη και δυσβάσταχτη χαρά, γιατί την επόμενη ημέρα θα λάμβανε εξιτήριο, αν όλα πήγαιναν καλά. Δεν την πόνεσε και αναφώνησε με ανακούφιση: 

-Μάνα,   να πάς στο εκκλησάκι του νοσοκομείου, που είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου, για κεροδοσιά!

-Έλεγα ότι τα λεπτά χεράκια κληρονομούνται, η ευαισθησία και λεπτότητα του χαρακτήρα είναι μέρος της προσωπικότητας του ανθρώπου και διαπλάθονται,  όμως η ολοκληρωμένη επαγγελματική γνώση είναι αδιαμφισβήτητα συνεχής κόπος και μόχθος   ειδίκευσης επιστημονικά.

-Τι σκέπτεσαι κα Γαρυφαλλιά ; ρώτησα.

Εκείνη, απορροφημένη στο τελαρωμένο εργόχειρό της, με δεξιοτεχνία περνούσε πέρα -δώσε τη λεπτή βελόνα της, για να επιτύχει την τέλεια σταυροβελονιά. Κεντούσε με υπομονή μία μικρή φτερωτή νύμφη, για να δώσει χαρά στα αγαπημένα της παιδιά.

-Βελόνα είναι, όσο εξασκείσαι, τόσο τα καταφέρνεις καλύτερα, μονολόγησε σιγανά. Τσιμπήχτρω ή Τσιμπήχτρα, πώς την προσφώνησες κύριε Γιάννη μου , ρώτησε  γελαστά.

-Το πρώτο, αλλά τι σημασία έχει; Σημαντικό είναι ότι μετά από εκείνη,  την ακατονόμαστη νοσοκόμα, παρουσιάστηκε για να με σώσει, εμένα  το πονεμένο παιδάκι, ένας Άγγελος με πραγματικά φτερά!

-Ένας Άγγελος πίστης, ελπίδας και αγάπης, για της ζωής μας τα τσιμπήματα....

Ο Θεός μεθ΄ημών,

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου

9-18-2025