Οι αείμνηστοι Χρήστος και Χριστίνα γεννήθηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του 1920 και ήταν συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο του Αυλώνα Μεσσηνίας, αν και η γενέτειρά τους ήταν από ένα διπλανό χωριό.
Δεν έχουμε ιδιαίτερα στοιχεία για τη ζωή τους, το μόνο που παραμένει ως ανάμνηση , σε όποιους τους γνώρισαν, είναι ότι επρόκειτο για ένα ζευγάρι που ζούσε σαν να έχει συνάψει λευκό γάμο. Λευκό γάμο επέλεγαν όσοι ήθελαν να μονάσουν στο Βυζάντιο. Ενώ ήταν ζεύγος νομίμως , αγαπούσαν και ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλο αληθινά, εν τούτοις δεν συνευρίσκονταν συζυγικά, ως μοναχοί που ήταν. Ήταν αφιερωμένοι στην πνευματική τους πρόοδο και αγωνίζονταν για να αποκτήσει άλλες ιδιότητες, θείας φύσεως, η ψυχή τους.
Αντιθέτως, ο Αδαμάντιος Κοραής διαφωνούσε και με παρρησία υποστήριζε ότι οφείλουμε να προσφέρουμε τον κηρό, δηλαδή το σώμα, όπως εμείς το παραλάβαμε από τους γονείς μας, στις επόμενες γενιές . Όμως ο Χρήστος και η Χριστίνα είχαν μία ακατανίκητη εσωτερική έλξη , αγαπούσαν πολύ τον Κύριο…Ιδίως η Χριστίνα ήταν εκείνη που από νεαρή ηλικία, αν και πεντάμορφη, παρότρυνε τον Χρήστο να την αγαπά ως αδελφή του.
Όταν εκείνος επέμενε ότι μόνο σαν γυναίκα του μπορεί να την βλέπει, έτρεχε έντρομη και κρεμούσε στην κάμαρή της δεύτερο και τρίτο εικόνισμα υπέρ της σωτηρίας τους!
-Να παντρευτείς Χρήστο μου, θέλω να γίνω καλόγρια του έλεγε, αλλά πού να την αφήσει ο φλογερός αγαπητικός! Είχε σχεδόν κατασκηνώσει έξω από το παραθύρι της και κάθε πρωί που πότιζε τα βασιλικά της πρόβαλε το κεφάλι του σαν πετεινός, την καλημέριζε και τη ρωτούσε:
-Σ΄αρέσω-σ΄αρέσω;
Έτσι και ξεχνιόταν και του έκανε καμία παρατήρηση ότι το πουκάμισό του δεν ήταν καλά σιδερωμένο ή ότι φαινόταν ιδρώτας κάτω από τις μασχάλες του ή σταγόνες εμπρός του ήταν διάσπαρτες από τον πρωινό καφέ, ήταν ικανός να χάσει το μεροκάματο από τη στενοχώρια του.
-Μ΄αρέσεις-μ΄αρέσεις! του απαντούσε με γλυκό χαμόγελο σαν Παναγιά της υπομονής, και του προσέφερε ένα κλωνί βασιλικό, δεντρολίβανο ή δάφνη για το πέτο του….ποτέ ανθισμένο λουλούδι, γιατί αυτό θα τους έδινε ο Κύριος όταν θα αρίστευαν στη ζωή!
Αφού πέρασαν σχεδόν έναν αιώνα μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, κάτω από τη σκέπη τούτης της ανεκπλήρωτης για τα ανθρώπινα δεδομένα αλλά υπερπληρωμένης με πνευματικά αγαθά αγάπης , τούς βρήκαν τα βαθιά γεράματα. Η μόνη χαρά για τον αθεράπευτα ερωτευμένο Χρήστο ήταν ο Θεός να κρατεί γερή τη Χριστίνα του και πρώτα να κλείσει τα δικά του μάτια, γιατί αδυνατούσε να αντέξει την απώλεια της παρουσίας της στη ζωή του.
Ο Πάνσοφος Θεός όμως το αντίθετο έπραξε, για να πατάξει την ολιγοπιστία του Χρήστου. Έφυγε πρώτη η Χριστίνα ! Μεγάλο πάθημα και μάθημα συγχρόνως ήταν ο θρήνος, η μοναξιά, αλλά και η ενδυνάμωση της πίστης που ακολούθησε, συνειδητοποιώντας του βίου τη ματαιότητα. Ό,τι καλύτερο συνάντησε στη ζωή του , ο ταπεινός ερωτευμένος, ήταν η αγία Χριστίνα του, που τον κράτησε στη ζωή αμόλυντο και πνευματικά ανυψωμένο. Έκτοτε δούλεψε σκληρά για δύο συνεχή επιπλέον έτη με μελέτη , προσευχή και εκκλησιασμό, και έφυγε από τη ζωή, οδεύοντας προς τα ενενήντα χρόνια του, ανώδυνα και ειρηνικά.
Ούτως οικονόμησε ο Πάνσοφος Θεός να είναι η μαθητεία αυτού του ζευγαριού…δεν πόρνευσαν λόγω σεξουαλικής αποστέρησης, αντίθετα δάμασαν τις ορμές τους, πάταξαν την γέεννα του πυρός και ανήλθαν πνευματικά. Από την άλλη πλευρά, κατανοητό είναι ο κοσμικός άνθρωπος να διαφωνεί καθέτως….
Θυμάμαι στη Βαλύρα, όταν ο αείμνηστος Μπαρμπαλιάς διάβαζε ένα απόγευμα τα άπαντα του Σπύρου Μελά και άκουγαν οι νεαροί βοηθοί του στο σιδηρουργείο, έφθασε στο κεφάλαιο που αναφερόταν ο ιστορικός συγγραφέας στον Δημήτριο Υψηλάντη και τη Μαντώ Μαυρογένους. Συγκλονίστηκαν συθέμελα οι νεαροί «μαχητές» διότι αρρώστησε σοβαρά ο Δημήτριος Υψηλάντης, λόγω της σεξουαλικής αποχής που επέβαλε μεταξύ τους η Μαντώ Μαυρογένους!
Περνώντας μία προσεχή ημέρα ο σεπτός ιερέας της Λάμπαινας από το μαγαζί , τούς διαφώτισε ότι ο Απόστολος Παύλος συνιστά στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή να νυμφεύονται οι πιστοί για την αποφυγή της πορνείας. Αν όμως κάποιος αντέχει να πορευθεί χωρίς σύζυγο στη ζωή, θεάρεστο είναι.
Καθένας ακολουθεί ψυχολογικά την προσταγή των εσωτερικών του δυνάμεων και/ή δεσμεύεται από εξωτερικές συνθήκες, ορισμένες φορές οδεύοντας προς μία κατεύθυνση που δεν είναι η συνειδητή επιλογή του….Στη ζωή υπάρχουν παράθυρα για υστερική δραπέτευση, αλλά και η θεία είσοδος της μετανοίας και σωτηρίας.
Χαρείτε! και μέσα από τον ευλογημένο γάμο του ένα ζεύγος δύναται να αγιάσει, υποστηρίζει ο Σεβασμιώτατος κ. Ευστάθιος, ο θεοφώτιστος Βαλυραίος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης...Μεταξύ μας κυκλοφορούν άγιοι, αν και είναι κοσμικοί άνθρωποι, λέγει ο φωτισμένος πρωτοπρεσβύτερος κ. Νικολάκης Φιλόθεος, του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Κυψέλης στην Αθήνα.
Θεία φώτιση είναι το ζητούμενο, για την επιλογή του βέλτιστου στη ζωή του του ανθρώπου.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
5-9-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου