“Ο Πανάγιος Τάφος είναι Ζωντανός”, ήταν ο τίτλος της ομιλίας , μετά προβολής εικόνων, της εκ Ρόδου ορμωμένης κας Αντωνίας Μοροπούλου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κυψέλης, σήμερα, 31 Μαρτίου 2024, και ώρα 11:00 π.μ.
Η κα Αντωνία Μοροπούλου είναι καθηγήτρια του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου , στη Σχολή Χημικών Μηχανικών, και επιτέλεσε διευθύντρια της διεπιστημονικής ομάδας αναστήλωσης του Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα, το έτος 2016.
«Ὀρθοδοξίας φωστῆρα», «Ἐκκλησίας στήριγμα», «θεολόγων ὑπέρμαχον ἀπροσμάχητον», ἀποκαλεῖ ὁ ὑμνογράφος τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ, τὸν Ἅγιο ποὺ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Β’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ὄχι γιὰ τὴν μνήμη τῆς κοιμήσεώς του (+14 Νοεμβρίου), ἀλλὰ γιὰ τὴν προσφορά του στὴν στήριξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι τῶν κακοδοξιῶν τῆς Δύσεως.
Η δραστήρια φιλόλογος της Βαλύρας, κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, έθεσε το θέμα επί τάπητος, με αφορμή τη σύσταση εθελοντικής ομάδας στο Αριοχώρι Μεσσηνίας, και με υπόδειγμα την επιτυχή εθελοντική δράση στο χωριό Δεσύλλα. Αλλά και η όμορφη γενέτειρά μας Βαλύρα, έχει πολλά να επιδείξει, από το παρελθόν έως σήμερα, όσον αφορά την ευαισθητοποίηση και εθελοντική προσφορά των κατοίκων της.
Φωτογραφίες: κα Γιώτα Γεωργακοπούλου, Δήμαρχος Οιχαλίας, στο FB.
Η αναμμένη λαμπάδα ή δάδα και η ομαδική μεταφορά της συμβολίζει για τον Έλληνα την επικράτηση του πνευματικού φωτός του Χριστού και πάταξη του σκότους του Άδη σε ομαδικό επίπεδο, την αναγέννηση και ανάσταση του χριστεπώνυμου πλήθους των Ελλήνων Ορθοδόξων με κεφαλή τον Χριστό, και κατ΄ επέκταση του Ελληνικού Έθνους ενάντια στη δουλεία και λήθη της ένδοξης ιστορίας του.
Λαμπαδηδρομίες στη Μεσσηνία του 1950-60
Η κα Ευτυχία Κυριακοπούλου, δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας Μεσσηνίας, όπως θυμάται μετά από 60 χρόνια ο μαθητής της κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, ασκούσε τους μαθητές της στις λαμπαδηδρομίες, κατά τις δεκαετίες του ΄50 και ΄60. Το απόγευμα της παραμονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και εορτής της Επανάστασης του 1821, η δεινή δασκάλα, οργάνωνε τους μαθητές σε ομάδες, και ξεχύνονταν στις επάνω και κάτω ρούγες του χωριού, μεταφέροντας συμβολικά το μήνυμα της Επανάστασης για την Ανάσταση του Ελληνικού Έθνους, κρατώντας δάδες και λάβαρα της Επανάστασης του 1821.
Φωτογραφίες: Ευρυδίκη Ελ. Λινάρδου- Παπαλαμπίδου στο Fb
Δεν γνωρίζω πόσες τιμές θα πρέπει να αποδώσουμε στη Βαλυραία κόρη Ευρυδίκη Ελ. Λινάρδου-Παπαλαμπίδου και στην όμορφη, συνονόματη εγγονή της! Ξύπνησαν και τις πέτρες στη μυθική Βαλύρα Μεσσηνίας και στην ιστορική Ορεστιάδα Θράκης με το παλιό κοντογούνι, που πρωτοφόρεσε το 1968 η Ευρυδίκη Ελευθερίου (Ερρίκου) Λινάρδου στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, και παρέλασε με υπερηφάνεια, όπως και η άξια εγγονή της σήμερα , την 25η Μαρτίου 2024, στην Ορεστιάδα της πονεμένης Θράκης μας, που κρατά με γενναιότητα τις “Επάλξεις” του γένους των Ελλήνων.
Με λαμπρότητα εόρτασαν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Βαλύρας την 25η Μαρτίου, με την αμέριστη βοήθεια των δασκάλων τους και την αφοσίωση των γονιών τους. Παρέλασαν υπερήφανα τα μικρά αστέρια τής γενέτειράς μας, και η μεγάλη ελπίδα μας για το αύριο της Ελλάδας, με τις κομψές εθνικές ενδυμασίες τους, κομμένες και ραμμένες στα δικά τους μέτρα και σταθμά .
Αγαπητοί μου αδελφοί
Η ημέρα της 25ης Μαρτίου έχει προσλάβει για εμάς τους Ορθόδοξους Έλληνες μία διπλή εορταστική διάσταση. Η πρώτη είναι Εκκλησιαστική, αφού κατά την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας τιμά και πανηγυρίζει την μεγάλη Θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εορτή, η οποία αποτελεί την απαρχή όλων των Δεσποτικών εορτών και όλων των σωτηριωδών γεγονότων, που συνέβησαν για την απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους.
Η δεύτερη είναι Εθνική και σηματοδοτεί την έναρξη της Εθνικής Παλιγγενεσίας του Γένους μας, καθώς και το ιστορικό θαύμα της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων Ελλήνων απέναντι στην βάρβαρη σκλαβιά.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αποτελεί τη φανέρωση της προαιώνιας βουλής του Θεού για την σωτηρία του κόσμου και την ελπιδοφόρα εκπλήρωση της υποσχέσεώς Του, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας στην αμαρτία.
Θαυμαστὴ ὑπῆρξε, πράγματι, ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21, ποὺ ἦταν στενὰ συνυφασμένη μὲ τὴν ἀγάπη των γιὰ τὴν πατρίδα. Ἡ πίστη, μάλιστα, γι’ αὐτοὺς εἶχε πρωταρχικὴ σημασία. Ὁ θρυλικὸς Γέρος τοῦ Μωριᾶ, στὸν λόγο του στὴν Πνύκα, προτρέπει τοὺς νέους νὰ φυλάξουν καὶ νὰ στερεώσουν τὴν πίστη, ὅπως ἐκεῖνοι, οἱ παλαιοὶ ἀγωνιστές, «ὅταν ἔπιασαν τὰ ἄρματα, εἴπαν πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος». Καὶ ὁ ἡρωϊκὸς Μακρυγιάννης, πρὶν ἀπὸ τὴν κρίσιμη μάχη στοὺς Μύλους, διαμηνύει στοὺς ξένους ποὺ τὸν συμβούλευαν νὰ ὑποχωρήσῃ μπροστὰ στὸν πανίσχυρο Ἰμπραήμ: «Ὅταν σηκώσαμε τὴν σημαία ἐναντίον τῆς τυραγνίας, ξέραμε ὅτι εἴμαστε ἀδύνατοι, …κι ἄν πεθάνομεν, πεθαίνομεν διὰ τὴν πατρίδα μας, διὰ τὴν θρησκείαν μας…κι ὁ Θεὸς βοηθός».
Η ακούραστη και αγέραστη στον χρόνο Ελληνοπούλα της Καλαμάτας, με το σταμνί της Ελληνικής συνείδησης και ιστορίας του ευλογημένου τόπου μας στον ώμο, τράβηξε το μονοπάτι προς την πηγή του φωτός. Κίνησε η γερακίνα κρύο νερό θείας μνημοσύνης να φέρει, εν όψει της Επετείου της Απελευθέρωσης της Καλαμάτας, την 23η Μαρτίου, 2024. Με μοναδικές φωτογραφίες -από την αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων της Επανάστασης και Απελευθέρωσης της πόλης από τα ευαισθητοποιημένα παλικάρια και τις κοπελιές του σήμερα, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας και τους τοπικούς συλλόγους- έλαμψε η οθόνη μας και ο νους μας έκανε έπαρση σημαίας, σε γαλανόλευκα ουράνια δώματα.
«Ἔρχου καὶ ἴδε»: Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια προσκαλεῖ ὁ Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ νὰ γνωρίσῃ τὸν Κύριο, στὸ αὐριανὸ Εὐαγγέλιο. Εἶχε προηγηθῆ ἡ δική του συνάντηση μαζί Του, στὴν ὁποία ἀνταποκρίθηκε προθύμως. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰωάν., Α’ 43-44) ἀναφέρει ἁπλῶς ὅτι ὁ Φίλιππος καταγόταν ἀπὸ τὴν Βησθαϊδά, «ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου». Φαίνεται πὼς τὸ ἑλληνιστικὸ περιβάλλον τῆς Βησθαϊδᾶ στὴν Γαλιλαία ἀποτελεῖ ἱκανὴ καὶ ἐπαρκῆ συνθήκη γιὰ τὴν ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν στὸ κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ, ἀφοῦ οἱ τέσσερις πρῶτοι μαθητὲς προέρχονται ἀπὸ αὐτὸ καὶ ὅλοι, μόλις τὸν συναντοῦν, ἀναφωνοῦν «εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν».
Αφιερωμένο στους αγωνιστές και ήρωες της Μεσσηνιακής Γης
Πρόλογος
Στην όμορφη γενέτειρα Βαλύρα μας, οι παλιότερες γενιές, με την εμπειρική τους γνώση και τα λιγοστά γράμματα της εποχής τους, συνέθεταν εορταστικά σενάρια για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, και τα υλοποιούσαν με εθνική συνείδηση στην πλατεία του χωριού. Τούτο το σενάριο που σας παραδίδω προς αξιοποίηση από τις γενιές του σήμερα και αύριο, αφορά την “επανάσταση μετά την επανάσταση” και την αέναη πάλη του Έλληνα να αποκτήσει την πραγματική ελευθερία του. Ό,τι συνέβαινε τότε, επαναλαμβάνεται και σήμερα, σε έναν ξενόφερτο κόσμο κοινωνικής αμάθειας και έλλειψης της κατά Θεόν πίστης, που όλο και περισσότερο οδηγεί το έθνος μας στη λήθη. Με το ύδωρ της μνημοσύνης ας κοινωνήσουμε σήμερα, για να τιμήσουμε με ιστορική γνώση και δικαιοσύνη εκείνους που χάθηκαν για ένα όραμα: Να μείνει η Ελλάδα για πάντα ελεύθερη!
Φωτό: Γιώτα Κωτσόβολου
Πρώτη Παρασκευή των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο σήμερα, και οι καρδιές των πιστών ανεμίζουν σαν αναπετάρι σε αγιογραφίες αγγέλων, έτοιμες να δραπετεύσουν από την καθημερινή σχόλη τους, για να παρευρεθούν με ψυχή και σώμα στον κατανυκτικό εσπερινό.
Καθώς ο ήλιος του Μάρτη, με την λαμπρή του μάχαιρα μοιράζει δίκαια τον άρτο τον επιούσιο στην ημέρα και τη νύχτα, η Αυγούλα λικνίζεται με πρωινή δροσιά επάνω στα ροδοπέταλα της Άνοιξης και στα κρινολούλουδα των αγρών της μακαρίας Μεσσηνιακής Γης. Τα κοτσύφια και οι σπίνοι μετακομίζουν σε ανθισμένες ροδακινιές και τα χελιδόνια σχίζουν ευτυχισμένα τον αέρα, επάνω από τις κεραμοσκεπές των γραφικών χωριών. Η καρποφόρα μάνα γη, που ονειρευόταν τον Χειμώνα το ένδυμα της νιότης της, λαμβάνει γενναιόδωρα τα δώρα του Υψίστου. Τόσες πολλές ανεμώνες με ποικιλία χρωμάτων, μανουσάκια, μαργαρίτες, άγριες ορχιδέες και κρίνα, ανθισμένα τριφύλλια, σινάπια και βατομουριές, νούφαρα στον Πάμισο και δάφνες στη Μαυροζούμενα, δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου!
Σε κοσμημένα μονοπάτια κατηφορίζουν στον κάμπο και ανηφορίζουν στη μυθική και ευλογημένη Ιθώμη οι κάτοικοι της Βαλύρας και των γύρω χωριών, με τους εκλεκτούς επισκέπτες τους.
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μία σημαντική περίοδος νηστείας και αποχής από τα πάθη μας, περίοδος ενδοσκόπησης , προσευχής, μετανοίας, εξομολόγησης και άσκησης της ελεημοσύνης, διότι προετοιμάζει τον πνευματικό αθλητή για την Αγία του Κυρίου μας Ανάσταση, τη μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, περισσότερο αυτήν, την προ το Άγιο Πάσχα περίοδο, ότι ο οργανισμός μας περιλαμβάνει εντός του ένα δύσοσμο εργαστήριο με πολλά απορρίμματα. Αυτά που δεν χρειάζεται ο οργανισμός μας , που κρύβουμε επιμελώς με πολλά σαπούνια, αποσμητικά, κρέμες και κολόνιες, αλλά ο ιδρώτας μάς προδίδει, όπως επίσης τα προβληματικά υγρά του σώματός μας και η δυσοσμία στο στόμα μας, χρειάζεται να ελεγχθούν επιμελώς. Επίσης, οι κακοί και ψυχοφθόροι λογισμοί, η υποκρισία και τα μισάνθρωπα συναισθήματα, η αδιαφορία, η ιδιοτέλεια, οι επικρίσεις προς τον πλησίον, η καταλαλιά, η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία, η αθεΐα και τόσα άλλα, μάς φθείρουν κατατρώγοντας τα μέλη του σώματος και της ψυχής μας, όπως και η έλλειψη μέτρου στις τροφές. Γενικά, η γαστριμαργία και η άπληστη προσκόλληση στην ύλη είναι άκρως επιζήμια, πρωτίστως για εμάς του ίδιους και για το κοινωνικό σύνολο κατ΄επέκταση.
Φωτογραφίες: κα Σοφία Μπούτση Καρύδη
Ολοκληρώθηκε επιτυχώς η εκδήλωση της Καθαράς Δευτέρας στη Βαλύρα, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Θάμυρις” , στο γήπεδο Μαρακανά Κάμπου , σε συνεργασία με τον Αστέρα FC Bαλύρας, στις 18 Μαρτίου 2024, και ώρα 11:00 έως 15:00.
Καθώς οι χαρταετοί σε ξάστερο ουρανό και με ούριο άνεμο λάμβαναν εντυπωσιακό ύψος, προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, ο φακός της κας Σοφίας Μπούτση -Καρύδη απαθανάτισε μία μοναδική ανύψωση, του μικρού της γιου Νάσου και του φίλου του, γιου της κας Αγγελικής Φωτεινού-Μπουρίκα, Αλεξάνδρου, κάτω από τα στιβαρά μπράτσα του κ. Ηλία Α. Μακρή, γεωπόνου στη Βαλύρα. Σαν χαρταετοί σηκώθηκαν στον αέρα οι μικροί άγγελοι, με κραυγές χαράς... πρωτίστως αυτοί ήταν οι δύο μεγάλοι νικητές, επάνω από τον φροντισμένο με αγάπη χλωροτάπητα του γηπέδου- από τον μπαμπά Νίκο Καρύδη, γεωπόνο- και κάτω από τον ηλιόλουστο ουρανό.
Φωτό: Ειρήνη Σολδάτου στο FB
Ποιος μπορεί να διηγηθεί τις αταξίες, που κάνουν οι Χριστιανοί κατά την περίοδο των Αποκρέων, και μάλιστα στα νησιά;
Στ’ αλήθεια, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι τότε οι Χριστιανοί δαιμονίζονται όλοι, διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδούν ασυνείδητα, μέχρι και αυτοί οι πλέον γέροντες. Και, όποιος δεν χορέψει ή δεν τραγουδήσει, θεωρείται τρελός, διότι οι άνδρες φορούν γυναικεία φορέματα και οι γυναίκες ανδρικά· διότι ντύνεται ο καθένας με διαφορετικά ρούχα και μάσκες, τις κοινώς αποκαλούμενες μουτσούνες· τότε δεν έχει διαφορά η ημέρα από την νύκτα· διότι επίσης η ημέρα και όλη η νύκτα ξοδεύεται σε χορούς και μασκαριλίκια· τότε δεν διαφέρουν οι λαϊκοί από τους κληρικούς και τους ιερωμένους· διότι όλοι εξ ίσου ατακτούν·
Τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς «ἀνάμνησιν ποιούμεθα», ὅπως ἀναφέρει τὸ Συναξάρι, τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἐξόδου τοῦ Ἀδάμ ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, θέμα στὸ ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένη ὁλόκληρη ἡ ὑμνολογία τῆς ἡμέρας.
Εἶναι, ὅμως, ἀξιοπρόσεκτο πῶς ὁ ὑμνογράφος δὲν στέκεται μόνον στὸν γοερὸ θρῆνο τοῦ Ἀδάμ, ἀλλὰ παρουσιάζει θαυμάσια καὶ τὴν ἱκεσία τοῦ ἰδίου καὶ κάθε ἔκπτωτου ἀνθρώπου γιὰ ἀνάκληση τῆς ἐξορίας καὶ ἐπαναφορὰ στὴν γλυκιὰ ἀγκαλιὰ τοῦ Πατρός, ποὺ τὸν στερήθηκε διὰ τῆς πονηρίας τοῦ διαβόλου καὶ τῆς δικῆς του αὐτονομήσεως.
Όλα τα αποκριάτικα δρώμενα στη Βαλύρα, κατά τις δεκαετίες 1950-1970, είχαν θέμα τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπως τη βάπτιση, και τον γάμο, με γέλια και χαρές, αλλά και την ακολουθία της εξόδου με θρήνους και κλάματα! Ο ρόλος του ιερέα, ήταν αυτός που κανένας άλλος δεν είχε κατακτήσει στο χωριό, τους προκαλούσε δέος, γι΄ αυτό και ήταν ο πρώτος σε προτίμηση, στα μεγαλειώδη αποκριάτικα σενάρια. Μία χρονιά, πάντρεψαν με λευκό πέπλο τον αείμνηστο Ντουραμάκο, την άλλη περιέφεραν σε κανονικό φέρετρο τον μικροκαμωμένο και αλησμόνητο μπάρμπα-Γιώργη Σφήκα. Στις Αποκριές όμως του 1958, κατ΄ εξαίρεση, την παράσταση έκλεψε η ενός έτους σκυλίτσα των αδελφών Περιβολάρη, που Ρίμανης ήταν το παρατσούκλι τους. Η όμορφη Μπούλα, που ήταν φτυστή σαν εγγονή της διάσημης Λάικα, η οποία θυσιάστηκε στο διάστημα, υπέρ της επετείου της Ρωσικής Επανάστασης , τον Νοέμβριο του 1957, και προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση παγκοσμίως, ήταν το μείζον θέμα αυτής της Αποκριάς.
Προσέξτε......! Ας αφήσουμε τους καρναβαλισμούς και τις μεταμφιέσεις.........ας ξυπνήσουμε πριν να είναι αργά. Δεν βλέπουμε τα γεγονότα που ραγδαία εξελίσσονται κι εμείς, αντί να πέσουμε στα γόνατα ενώπιον του Χριστού, σε μετάνοια και προσευχή, ασύστολα μεταμφιεζόμαστε υποτασσόμενοι στο θέλημα και στη χαρά του διαβόλου......
Αλησμόνητα είναι εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1960, όταν οι κτηνοτρόφοι παππούδες μας άρμεγαν τα γιδοπρόβατα και οι γιαγιάδες μας, με τον δικό τους παραδοσιακό τρόπο, έπηζαν τυρί, έφτιαχναν άσπρο τυρί, φέτα, σφέλα, μυτζήθρες και μυρωδάτο βούτυρο πρόβειο. Όχι ότι παραμελούσαν τα σφαχτά τους, αλλά τα τυροκομικά προϊόντα, με σεβασμό στη νηστεία της Τετάρτης , Παρασκευής και κατά τη Σαρακοστή, ήταν μέρος της καθημερινής διατροφής, τόσο όσο για να φθάσει η ποσότητα για ολόκληρους μήνες, όπως είχε προγραμματίσει η οικογένεια.
Με νοσταλγικούς χτύπους καρδιάς, ο κ. Κώστας Γ. Αδαμόπουλος, περιγράφει την τολμηρή απόφαση που έλαβαν σε οικογενειακό επίπεδο φέτος, για την ερασιτεχνική επένδυση στην τυροκομική.
Ο Αστέρας Βαλύρας, έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες στο παρελθόν, αλλά δεν παύει να ανασαίνει γενναία επάνω στα ίδια ένδοξα χώματα των προγόνων του φιλάθλων και δεινών παιχτών, χαρίζοντας πρόσφατες νίκες, όπως με την απογείωσή του στην Α΄κατηγορία του τοπικού ποδοσφαίρου. Συντονισμένη, αδελφωμένη και νικήτρια παρουσιάστηκε η ομάδα, και ανάμεσα της έλαμψαν οι ιδιαίτερες ικανότητες τόσο των μελών του Δ.Σ. , όσο και τα μοναδικά χαρακτηριστικά, καθώς και οι δυνατότητες των παιχτών της.
Στα μεταξένια λιβάδια της Βαλύρας απαθανάτισε ο φακός την κα Ελένη Καπότη με τη φίλη της κα Σούλα Καρύδη και άλλες ωραίες κυρίες της Βαλύρας, που δυστυχώς δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Δίπλα στα ευωδιαστά άνθη του αγρού, τα μανουσάκια, τις μαργαρίτες και τις κόκκινες ανεμώνες του Μάρτη 2024, επάνω στα ολάνθιστα χαλιά του Μοναδικού Ζωγράφου, που με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος κατέρχεται και με θαυμαστές πινελιές κοσμεί τα πάντα γύρω μας, ξαπόστασαν οι προκομμένες γυναίκες της μαγευτικής γενέτειράς μας. Γέλασαν τα πικραμένα χείλη της κας Ελένης Καπότη , που η καρδούλα της μετρά τις ημέρες της φυγής του μοναδικού της συντρόφου.... του αείμνηστου Παναγιώτη Αδαμόπουλου, του ποιητή της Βαλύρας μας.
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Ο "πελαργός" έφερε δύο υγιέστατα και χαριτωμένα δίδυμα κοριτσάκια στην μαιευτική κλινική "ΜΗΤΕΡΑ" ΑΘΗΝΩΝ, στην οικογένεια της αγαπητής συμπατριώτισσάς μας κας ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ Π. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ (σ.σ μελισσοκόμος από το γειτονικό Αριοχώρι Καλαμάτας )!
Τὴν «φοβεράν ἡμέραν» τῆς Κρίσεως προβάλλει σήμερα, τρίτη Κυριακή τοῦ Τριῳδίου, ἡ Ἐκκλησία μας. Πράγματι, ἡ ὑμνολογία εἶναι γεμάτη ἀπὸ λέξεις καὶ φράσεις ποὺ παραπέμπουν στὸ καθοριστικὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς μελλούσης κρίσεως. «Ὅταν μέλλῃς ἔρχεσθαι, κριτά δικαιότατε, ποταμός πύρινος πρὸ τοῦ σοῦ βήματος ἕλκει ἅπαντας…», «διηχήσει δὲ ἡ κοιλὰς ἅπασα φοβερῷ βρύγματι τοῦ κλαυθμῶνος», «ἠχήσουσι σάλπιγγες, κενωθήσονται τάφοι καὶ ἐξαναστήσεται τῶν ἀνθρώπων τρέμουσα φύσις ἅπασα». Σὲ ἕνα, μάλιστα, ἀπὸ τὰ Ἐξαποστειλάρια ὁ ὑμνωδός ἀναφωνεῖ μὲ δέος: «καὶ τίς ὑποίσει (= θὰ ὑποφέρει) τὸν φόβον τῆς παρουσίας ἐκείνου; ἡμέρα γὰρ θυμοῦ ἐστι καὶ κλίβανος καιόμενος…».
Σε αυτήν την ανάρτηση, η κα Μαυρίκη- Μπόβη, η αγαπητή φιλόλογος της Βαλύρας μας, βγάζει με γλυκύτητα το μαχαίρι από το θηκάρι και ευθαρσώς λέγει, επικαλούμενη τον λόγο της Ρόμπιν Νόργουντ, συγγραφέως του βιβλίου “Γυναίκες που αγαπούν πολύ”: “Η ανάπτυξη της πνευματικότητάς μας ... σημαίνει βασικά να ελευθερωθούμε από την υπερβολική ισχυρογνωμοσύνη, από την επιθυμία να αλλάξουμε τα πράγματα και να τα κάνουμε όπως εμείς τα θέλουμε."
Αφιερωμένο στις θεοσεβείς γυναίκες του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Βαλύρας
Συχνά ανατρέχουμε στο διαδίκτυο ή σε βιβλία σχετικά με την παρασκευή προσφόρου και πολύ απογοητευόμαστε, γιατί τελικά δεν καταφέρνουμε να εκτελέσουμε επιτυχώς τη συνταγή, είτε γιατί είναι πολύπλοκη η διαδικασία, είτε γιατί οι οδηγίες που έχουμε είναι ελλιπείς. Ακόμη και όταν έχουμε παρασκευάσει και προσκομίσει στην εκκλησία πρόσφορο και είμαστε πεπεισμένοι ότι τα καταφέραμε, έρχεται μία στιγμή που αναιρούμε τη γνώμη μας, γιατί νέα δεδομένα εμφανίζονται , με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ανεπαρκείς. Είτε επιλέγουμε να μην συμμετέχουμε ενεργά στην προετοιμασία των θείων δώρων και να μνημονεύουμε τους ζώντες και κεκοιμημένους μας, είτε καταλήγουμε στις πόλεις σε πρόσφορα- σφουγγάρια των διαφόρων φούρνων, αυτό βέβαια δεν ισχύει για τη Βαλύρα, όπου όλα γίνονται με προζύμι.
Γι΄ αυτόν τον λόγο, ο αιδεσιμότατος πατήρ Παναγιώτης Χαβάτζας, στις πνευματικές ομιλίες του κάθε Δευτέρα στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, έδωσε την ευκαιρία στις κυρίες της ενορίας να παρουσιάσουν την παρασκευή προσφόρου, την 4η Μαρτίου 2024,με στόχο να συμμετέχουν όλοι οι πιστοί ενεργά στο λειτουργικό μέρος της Εκκλησίας μας, μέσα από την κατανυκτική παρασκευή των θείων δώρων.
Ο Απολλώνιος, ήταν ένας νεαρός αρχαιολάτρης, καλογυμνασμένος και ευπαρουσίαστος, που είχε καταστήσει τον εαυτόν του είδωλο και τον σκοπό της ζωής του υπέρτατο. Κατά τη δεκαετία του 2000, είχε καταστρώσει ένα φοβερό και τρομερό σχέδιο “Υπέρ Πατρίδος”, όπως έλεγε. Είχε στήσει μία κερδοφόρα επιχείρηση, που είχε ανεβάσει τις μετοχές του στα ύψη. Κήρυττε με στόμφο, "οι ήρωες της Ελλάδας άφησαν την ψυχή τους σε παγωμένες βουνοκορφές, και εμείς οι νεότεροι επάνω στο κρεβάτι, σπέρνοντας Ελληνόπουλα!" Συγκεκριμένα, σε μία μεγάλη οικία στη Θεσσαλονίκη είχε σπιτώσει νέες και εύρωστες γυναίκες της αρεσκείας του, κάποιες εξ αυτών αλλοδαπές, εργαζόμενες ως παρένθετες μητέρες. Τις φρόντιζε ανελλιπώς , επίσης γονιμοποιούσε κάποιες, κατ΄ εξαίρεση , ο ίδιος, ανάλογα με τις ανάγκες των πελατών του, και τις σεξουαλικές διαθέσεις του.
Τὸ δρᾶμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾶ τὴν ἐλευθερία του μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀντὶ νὰ ἐλευθερωθῆ ὑποδουλώνεται καὶ ἀποκτηνώνεται μᾶς περιγράφει ἡ περικοπὴ τοῦ Ἀσώτου, ποὺ παρουσιάζει ὁ κοινωνικὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (ιε’ 11-32). Καὶ εἶναι τόσο ἀντιπροσωπευτικὴ τῆς περιπέτειας ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ περιγραφὴ αὐτή, καὶ τόσο ἀληθινοὶ καὶ διαχρονικοὶ οἱ πρωταγωνιστές της, ὥστε δικαίως εἰπώθηκε ὅτι, ἀκόμη καὶ ἐὰν χανόταν ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ σωζόταν μόνον αὐτὴ ἡ περικοπή, θὰ ἦταν ἀπὸ μόνη της ἐπαρκής, γιὰ νὰ δώσῃ τὸ μήνυμα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου.
.... Η Ελλάδα είναι πλούτος της γης, κ' εσείς (οι ότι να' ναι) είσαστε οι φτωχοί.... οι άνθρωποι με ανόητες κουβέντες, θεατρινίστικο ύφος, ανεκδοτάκια γιά την Πομπαντούρ, για τον Μέττερνιχ καί για τους σκηνοθετημένους Βολταίρους, ή για τους κρονόληρους Μπερνάρ Σώ, πού τους έχετε για μοντέλα της μικρολογίας σας. Η Ελλάδα δεν βγάζει μανιτάρια καί ζαμπόνια καί τυριά βρώμικα. Η Ελλάδα γεννά Όμηρους, Ησιόδους, Αισχύλους, Πίνδαρους, Πολύκλειτους, Ικτίνους, Χρυσόστομους, Βασιλείους, Ανθέμιους, Πανσελήνους, Φερραίους, ποιητές των δροσερών βουνών, Παπαδιαμάντηδες, ανθρώπους πού μοσκοβολάνε σαν το τίμιο ξύλο.
Φωτό: κα Τόνια Ηλιοπούλου στο FB
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου ( xris. papag@ gmail. com )
Γέμισε η ιστοσελίδα μας ομορφιά με το σημερινό ρεπορτάζ του κ. Χρήστου Παν. Παπαγεωργίου. Γνωρίζαμε ότι η κα Τόνια Ηλιοπούλου είναι μία δραστήρια δασκάλα παραδοσιακών χορών, με αστείρευτη ενέργεια και σημαντική προσφορά ανά τη Μεσσηνία, καθώς και μαχητική στα συνδικαλιστικά στα ΚΕΠ που εργάζεται. Όμως φαίνεται ότι η ενέργειά της είναι ανεξάντλητη, ώστε βρίσκει τρόπο να κλέψει χρόνο για να μελετήσει, τοποθετώντας τον εαυτό της στη θέση της αιώνιας φοιτήτριας, γηράσκοντας (αν ποτέ) αεί διδασκόμενη. Απόδειξη το πτυχίο που έλαβε πρόσφατα!
Ας δούμε πώς την περιγράφει ο κ. Παπαγεωργίου, ο γνωστός μας και πολύ αγαπητός αθλητικογράφος της Βαλύρας, που τη γνωρίζει από παιδούλα και έκπληκτος παρακολουθεί πώς αυτό το όμορφο και σπάνιο άνθος της Βαλύρας γεννά θεϊκό καρπό, γεμίζοντας μικρούς και μεγάλους με χαρά γύρω της:
