Ο εκλιπών πατήρ Κωνσταντίνος Σφήκας. Φωτό κ. Παναγιώτης Σφήκας
“Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία” , των αρετών υφηγητής, αποδήμησε εις Κύριον ο πατήρ Κωνσταντίνος Σφήκας , ιερέας στον Άγιο Αθανάσιο Βαλύρας (1969-1978) και στη συνέχεια στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες στην Καλαμάτα (1978-2023).
Στις 2/9/2023 και ώρα 16:00 μ.μ. , έγινε η εξόδιος ακολουθία του σεπτού πατρός Κωνσταντίνου Σφήκα στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην Καλαμάτα, όπου υπηρέτησε για 45 συνεχή έτη, όπως ανακοίνωσε ο υιός του Παναγιώτης Σφήκας. Ο ενταφιασμός του ακολούθησε στο Κοιμητήριο Καλαμάτας, με τη συνοδεία των συντετριμμένων τη καρδία συγγενών και πλήθους πιστών από την Καλαμάτα και τη Βαλύρα, με έντονα συναισθήματα θλίψης για την αποδήμηση του δραστήριου και αγαπητού ιερέα, που έφυγε πρόωρα, στα 76 έτη του.
Ανάμεσα στους εκλεκτούς του Κυρίου, για τη θεάρεστη προσφορά του στην Ενορία της Βαλύρας, συγκαταλέγεται στο βιβλίο των ουρανών ο πατήρ Κώστας Σφήκας.
Ο μικρός και λεβεντόκορμος Κώστας Σφήκας , ως παπαδοπαίδι, στάθηκε δίπλα στον μακαριστό πατέρα Δημήτριο Ξυδόπουλο , στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου, από το 1955, όπου ήταν ηλικίας 10 ετών, ενώ στη συνέχεια, ως διάκονος, υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότηση του πατρός Δημητρίου Ξυδόπουλου το 1969, όπου ο ίδιος χειροτονήθηκε ιερέας και επάξια αντικατέστησε τον άγιο μας πατέρα. Ανέλαβε την Ενορία της Βαλύρας μέχρι το έτος 1978, όπου μετατέθηκε στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες στην Καλαμάτα και τον αντικατέστησε ο πατήρ Νικόλαος Ηλιόπουλος.
Ο διάκονος Κώστας Σφήκας υπήρξε ο κατηχητής της γενιάς του 1960, στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου , όπου στον γυναικωνίτη κάθιζε τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και τους δίδασκε επιμελώς την Ορθόδοξη λατρεία. Όλοι οι συμμαθητές μου φέραμε στο πέτο το σήμα του κατηχητικού που μας είχε δωρίσει και μάς συνόδευε, ως ευλογία, κατά την πορεία των μαθητικών μας χρόνων.... Με συγκίνηση ατενίζω εκείνο το σηματάκι του κατηχητικού, καρφιτσωμένο επάνω στο υφασμάτινο εξώφυλλο του λεξικού ρημάτων της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, της γλώσσας που διατήρησε αλώβητη η Εκκλησία μας, και με συντροφεύει καθημερινά. Δάκρυα παράλληλα με χαρά γεμίζουν οι οφθαλμοί της ψυχής μου , που έτυχα της θείας ευνοίας και γαλουχήθηκα στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, κατά τα τρυφερά έτη της παιδικής μου ηλικίας, από τον διάκονο και κατηχητή Κωνσταντίνο Σφήκα.
Ο παπά- Κώστας Σφήκας, ως άξιος δούλος του Τριαδικού Θεού, της Μητέρας του Φωτός και του Θείου Λόγου, εργάστηκε αγόγγυστα για την καλλιέργεια του νου, την ψυχική και σωματική ωφέλεια του ποιμνίου του στη Βαλύρα και τελειοποίησε την ανέγκλητο ορθή ηθική διδασκαλία, δρώντας ως πρότυπο για κάθε άνθρωπο που είχε την τύχη να τον γνωρίσει. Τα αγκάθια και τα ζιζάνια των δικών μας αμαρτημάτων ήταν πολλά, αλλά εκείνος , με τις πνευματικές του ελλάμψεις, τις χάρες του Αγίου Πνεύματος και τον έλλογο κατά Θεόν νου του, μας οικοδόμησε και μας οδήγησε στην αληθινή εύρεση της αψευδούς ευδαιμονίας , κοντά στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, κατά τα μαθητικά μας χρόνια, τα χρόνια του κατηχητικού σχολείου, τις αλησμόνητες δεκαετίες 1960-1970.
Ήταν τόσο θεάρεστη η παρουσία του, σεμνή, παράλληλα αυστηρή, κατά τα έτη της διακονίας του, αλλά και μετά το 1969, που ανέλαβε ο ίδιος το ποίμνιο στη Βαλύρα.
Οι πνευματικές ελλάμψεις του πατρός Κωνσταντίνου Σφήκα ήταν πολλές, δεν μιλούσε πολύ, προσευχόταν σιωπηλά, και με τις δεήσεις και τον λόγο του αγίαζαν οι άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού Θεού τον χώρο γύρω του, και ανέδυαν μύρο και μοσχολίβανο εντός του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου. Βαριά άγκυρα ήταν οι εκκλησιαστικές υποχρεώσεις του σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Είναι πολύ δύσκολο να συνδιαλέγεται κάποιος σε κοσμικό επίπεδο, ως σύζυγος και πατέρας, πάραυτα να παραμένει αλώβητος σε θείο επίπεδο, ως καλός ποιμενάρχης.
Ο αγώνας του παπά- Κώστα ήταν αδυσώπητος και άνισος, πάραυτα βγήκε τροπαιοφόρος και διπλοστεφανωμένος από αυτή τη ζωή. Διότι αν και δεν τον περιόρισε το επανωκαλλύμαυχο του μοναχισμού, πάραυτα με τον θεάρεστο βίο του, ως άξιος ιερέας, ξεπέρασε κι αυτόν τον μοναχισμό. Περιορίστηκε με νηστεία, ταπείνωση και αυστηρότητα προς τον εαυτό του, “μελετώντας τας γραφάς” και συνδυάζοντας τη βαθιά του πίστη με έργα θεάρεστα, σε θείο και ανθρώπινο επίπεδο. Καθήλωνε το πλήθος των πιστών, που είχαν την τύχη και ευλογία να τον ακούσουν τόσο στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου στη Βαλύρα, κατά την περίοδο 1969-1978, και στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες στην Καλαμάτα, από το 1978-2023.
Σήμερα, ορισμένοι ιερείς τείνουν να αποφεύγουν το κήρυγμα της Κυριακής, λες και είναι βαρετό και εμπόδιο. Τελειώνουν τυπικά τη θεία λειτουργία, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ουδέποτε αυτό συνέβη στη Βαλύρα, κατά τα έτη που ιερουργούσε ο παπά-Κώστας Σφήκας. Δεν μας άφησε ποτέ να αποχωρήσουμε χωρίς την ανάλυση του Ευαγγελίου και τα ηθικά διδάγματα του θείου λόγου του.
Την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου, στις Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο, συμμετείχαν οι πιστοί μαζί του ενεργά στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, και τον ακολουθούσαν στο καθολικό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην κορυφή της Ιθώμης, κατά την παραμονή της εορτής της Μεγαλόχαρης Παναγίας Βουλκανιωτίσσης.
Ο παπά-Κώστας Σφήκας ήταν το όξος της αυστηρότητας , όσον αφορούσε εκείνους που ήθελαν να μεταλάβουν χωρίς νηστεία , συνευρισκόμενοι ελεύθερα. Κανένας δεν μπορούσε να υποκριθεί εμπρός του, γιατί είχε τον κατάλληλο τρόπο να εκμαιεύει όλες τις αμαρτίες κατά την εξομολόγηση και να καθοδηγεί ορθά τους πιστούς προς τη σωτηρία τους.
Κατά τη διάρκεια δύο τηλεφωνικών μας επαφών, τα τελευταία δύο έτη, με συμβούλεψε ως εξής:
-Μην ασχολείσαι καθόλου με τα κακά του χωριού μας, αλλά αν βλέπεις να συμβαίνει κάτι καλό τότε να το προβάλλεις. Με αυτόν τον τρόπο θα υπερισχύει πάντα το καλό, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, και οι αρνητικές-αντιχριστιανικές δυνάμεις δεν θα έχουν λόγο και τόπο έκφρασης. Μην επισημαίνεις εσύ τα κακά, γιατί είναι πολλά και ατέλειωτα. Όσο τα επισημαίνεις τόσο φουντώνουν.....Του ζήτησα συγχώρηση για ό,τι αρνητικό είχα αναρτήσει στην ιστοσελίδα της Βαλύρας και επικεντρώθηκα στο να αναδεικνύω τα καλά και να χαρίζω χαρά και ελπίδα στους συγχωριανούς μας.
Ο αλησμόνητος παπά-Κώστας Σφήκας ήταν υπερήφανος για την οικογένειά του, ιδίως που η πρεσβυτέρα του δεν χρειάστηκε να εργαστεί εκτός σπιτιού και να μολυνθεί από αλλότριες εξωτερικές δυνάμεις, και για την πρόοδο των τέκνων του. Του άρεσε να αγιογραφεί , “φτιάχνω εικόνες” μου είπε.
Η πορεία του, στο ιερατικό αξίωμα, για συνολικά 54 έτη, ήταν φως που έλαμψε και όρισε τον δρόμο της σωτηρίας, ως “σάλπιγξ θεόφθογγος”, και αστραπή της θεότητος.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Είθε η Βαλύρα να αναδείξει ένα νέο και άξιο τέκνο στη θέση του.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
3/9/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου