Χριστούγεννα! Ημέρα χαρμόσυνη της ενανθρωπίσεως του Θείου Λόγου, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Ήλθε ο Χριστός στη γη και προσέλαβε την ανθρώπινη φύση μας. Παιδίον εγεννήθη ημίν και εδόθη ημίν, λέγει ο προφήτης Ησαΐας ( Ησ. 9,6).Η προσευχή μας με ανάταση στον νου και αγάπη στην καρδιά θυμίαμα είναι και τα χέρια μας θυσία εσπερινή, με ευγνωμοσύνη προς τον Κοσμοσωτήρα Χριστό σήμερα, όπως ψάλλει ο προφητάναξ Δαβίδ (140,2).
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη:
Στις 24 Δεκεμβρίου, μία ημέρα πριν από την κατά σάρκα γέννηση του Κοσμοσωτήρα Χριστού, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της αγίας οσιοπαρθενομάρτυρος Ευγενίας.Η Βαλύρα παράλληλα εορτάζει τις όμορφες Ευγενίες της, που ως όνομα και θεάρεστη παρουσία ποτέ δεν έλειψαν από το χωριό μας.
Μετέχουν χαρούμενα τα μικρά παιδιά στην προετοιμασία για τον ερχομό των Χριστουγέννων στη Βαλύρα, ήδη έχουν ψημένα και διακοσμημένα τα μικρά άστρα τους . Τα χαριτωμένα τριών ετών παιδιά του όμορφου χωριού μας δεν είναι ακόμη τόσο μεγάλα σε ηλικία ώστε να υπολογίσουν τα υλικά τής ζύμης, διαβάζοντας τη συνταγή της γιαγιάς ή της μητέρας τους, ή να χειριστούν τον Η/Υ και να μπουν στο διαδίκτυο για να ψάξουν συνταγές για εντυπωσιακές εορταστικές δημιουργίες. Πάντως δεν δυσκολεύονται με τα ευκίνητα χεράκια τους να πλάσουν τη ζύμη τής μητέρας τους επάνω στο τραπέζι τής κουζίνας, και με τα πλαστικά καλούπια τους να αναδείξουν τέλεια άστρα για ψήσιμο.
Φωτο: κα Ευγενία Δ. Ντουραμάκου
Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση η κυρία Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, η φιλόλογος του Συλλόγου Γυναικών Βαλύρας, μάς ξεναγεί μέσα από τη σελίδα της στο Facebook, στα ανθοφόρα έργα των γυναικών του όμορφου χωριού μας. Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα, μία αφανής κυρία προσέφερε ευγενώς όμορφα φυτά στις γυναίκες του Συλλόγου, ενισχύοντας το έργο καλλωπισμού του δρόμου που οδηγεί προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό τής Βαλύρας. Τόσο ο δρόμος, όσο και ο Σταθμός εξωτερικά, με τις συντονισμένες παρεμβάσεις των Γυναικών, απέκτησαν ελκυστική όψη.
Κι ενώ τα έργα των γυναικών δρομολογούνταν σταθερά, όσον αφορούσε τη λειτουργία του χώρου του Σταθμού, ως Πολιτιστικού Κέντρου, τόσο η έλλειψη υποστήριξης και ενίσχυσης του Συλλόγου Γυναικών Βαλύρας από τον Δήμο και την Περιφέρεια , όσο και η επιβάρυνση της ίδιας της κυρίας Αγάπης Συκιωτάκη-Μπουρολιά, τής προέδρου του Συλλόγου, από τα έξοδα τού ενοικίου τού χώρου και τα χρωστούμενα από μία μελέτη, η οποία κατατέθηκε στο ΕΣΠΑ κατά το παρελθόν και δεν έτυχε έγκρισης, οδήγησαν στη λύση της μίσθωσης του χώρου, αφήνοντας τις γυναίκες της Βαλύρας με το χαμόγελο παγωμένο στα χείλη, εν όψει των εορτών.
Την απελευθέρωση από τα αβάσταχτα δηλητήρια των παθών μας, τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες που αυτά προκαλούν, αναλαμβάνει με τη χάρη τής Αγιότητάς της , προς όφελος του δυστυχούς και φτωχού πνευματικά ανθρώπου, η Αγία Μεγαλομάρτυς Αναστασία η Φαρμακολύτρια, τη μνήμη της οποίας τιμά η Εκκλησία μας στις 22 Δεκεμβρίου.
-Μητέρα, είπε ο Χαρίλαος, που ήταν πρωτοετής φοιτητής της ιατρικής, έχω τόσο πολύ διάβασμα, όσο και μία ώρα αν χάσω θα στενοχωρηθώ αφάνταστα. Λυπάμαι, δεν μπορούμε να κάνουμε φέτος μαζί Χριστούγεννα. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα στρώσουν και το Πάσχα με το καλό θα ανταμώσουμε.
-Δηλαδή, ούτε θα πας να παρακολουθήσεις τη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων, και να κοινωνήσεις; θέλεις να πάθει εγκεφαλικό η γιαγιά σου που είναι πρεσβυτέρα; ρώτησε αγχωμένη, με την πίεση να τής σχίζει το κρανίο η νοσηλεύτρια μητέρα του.
-Ειλικρινά, μόνο αυτό θα κάνω. Θα πάω στην εκκλησία!
-Και δεν θα στρώσεις τραπέζι να καθίσεις με φίλους και συμφοιτητές σου να γιορτάσετε την ημέρα της γεννήσεως του Χριστού;
-Αυτό είναι δευτερεύον μάνα μου. Πρωτοετής φοιτητής είμαι και δεν γνωρίζω από πού να πρωταρχίσω. Η ιατρική είναι μία άβυσσος.
-Και εσύ επιμένεις να τα μάθεις όλα από τους πρώτους μήνες του πρώτου έτους;
-Λυπάμαι μανούλα μου, πρέπει να με καταλάβεις...κάνε λίγο υπομονή!
-Μητέρα, είπε δακρυσμένη η κυρία Βασιλική στην γιαγιά Μαγδαληνή, φέτος θέλει ο Θεός να πας να κάνεις Χριστούγεννα με τον εγγονό σου στην Αθήνα, γιατί το παιδί έχει πελαγώσει με το διάβασμα και δεν είναι στα καλά του.
και κα Ασπασία Αγραπίδη-Καπότη. Φωτο: κα Άσπα Αγραπίδη- Καπότη
Αναφαίρετος της Χριστιανοσύνης Θεσμός και ιερός του Ελληνικού λαού δεσμός είναι η κουμπαριά , όπως τη βιώσαμε από την παιδική μας ηλικία στη Βαλύρα, με βάση τη θρησκευτική μας παράδοση, καθώς και τα ήθη και έθιμα του τόπου μας. Τρεις γενιές και παραπάνω κρατούσε η κουμπαριά, ή μάλλον όσο θυμόντουσαν οι απόγονοι με ποιον είχε συνάψει ιερό δεσμό η πατρική τους οικογένεια. Όταν ο κουμπάρος παντρευόταν, η σύζυγος του αποκτούσε αυτόματα τον τίτλο της κουμπάρας και όχι ως απλή προσφώνηση, αλλά κυριολεκτικά, με όλη τη σημασία της λέξεως. Θυμάμαι, όταν σε ηλικία 8 ετών ρώτησα τον πατέρα μου γιατί πρέπει να λέω κουμπάρα Παναγούλα και όχι κυρία ή θεία Παναγούλα, μού εξήγησε ότι ο πεθερός της και ο άνδρας της ( όταν ήταν νήπιο) βάπτισαν μία από τις αδελφές του. Αλλά και η νεότερη γενιά διατηρεί αυτή την παράδοση από καρδιάς, “είμαστε κουμπάροι,” λένε οι Βαλυραίοι, και παραμένουν δεμένοι μεταξύ τους σαν αδέλφια.
Η Ορθοδοξία ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα η Ζάκυνθος τιμά στις 17 Δεκεμβρίου τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου του θαυματουργού. Πολλές αρετές είχε ο Άγιος Διονύσιος, ιδιαίτερα η ταπεινοφροσύνη και η ανεξικακία του προκαλούν μεγάλη εντύπωση και σε αυτές θα σταθούμε σήμερα.
της κας Βάσως Φ. Ηλιοπούλου
στο βουνό της Ιθώμης, στου Τσαγκάρη τη βρύση. Φωτο: κα Β.Φ. Ηλιοπούλου
Η Βαλύρα, αυτή τη χρονική περίοδο, έχει εγκατασταθεί για τα καλά στους ελαιώνες της και εργάζεται πυρετωδώς για να συλλέξει τον ελαιόκαρπο από τα καρποφόρα δένδρα της, τόσο στον εύφορο και ευλογημένο κάμπο του χωριού, όσο και στις ψηλές ραχούλες της θεϊκής Ιθώμης. Θέλει να μπει το νέο λάδι της χρονιάς πριν από τα Χριστούγεννα στα σπίτια της και να γεμίσουν με πράσινο χρυσό τα κατώγια της.
Στις 15 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Ιερομάρτυρα Ελευθέριο και τη μητέρα αυτού, την Αγία Ανθία.
Ορισμένοι χριστιανοί , ιδίως της νεότερης γενιάς, δεν γνωρίζουν σημαντικά στοιχεία για τον βίο αυτών των δύο αγίων, ούτε πόσο σπουδαίος ήταν ο ρόλος της Αγίας Ανθίας, ως θεοσεβούς μητέρας, και η θαυμαστή προστασία την οποία παρέχει στις μητέρες και στα πάσχοντα τέκνα τους, όπως και ο Άγιος Ελευθέριος ο οποίος είναι προστάτης των εγκύων γυναικών.
Φωτο: κα Παρασκευή Γ. Λιαδή
Πυρετωδώς προετοιμάζονται τα προκομμένα νιάτα της Μαθητικής Στέγης Καρδαμύλων Χίου για το Χριστουγεννιάτικο παζάρι τους, στο οποίο συνέβαλε αυτή τη χρονιά δυναμικά και η φίλη της ιστοσελίδας μας, κυρία Μαρία Μάντικα-Φωτεινού, αγιογράφος, με την αμέριστη βοήθεια τής αξιόλογης κυρίας Παρασκευής Γ. Λιαδή, διευθύντριας της Στέγης.
Φωτο: κα Ευγενία Δ. Ντουραμάκου
Άκρως προκλητικό ήταν ένα από τα τελευταία δρώμενα του Ερμή, του έξυπνου και χαριτωμένου σκύλου της κυρίας Ευγενίας Δ. Ντουραμάκου, σε ένα από τα κτήματα κοντά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Βαλύρας. Εκεί συνάντησε τον “Καλό”, το υπάκουο, εργατικό , περασμένων χρόνων αλλά εύρωστο άλογο της κυρίας Κατερίνας Ξυδοπούλου-Τσιλίκα. Ο κοινωνικός και πρόσχαρος Ερμής έκανε τον απογευματινό του περίπατο μαζί με τη “μητέρα” του Ευγενία, καθώς και την κυρία Ουρανία Μαυρίκη -Μπόβη, τη φιλόλογο της Βαλύρας μας. Οι δύο αξιόλογες και δυναμικές παρουσίες του Συλλόγου Γυναικών Βαλύρας επενδύουν αφιλοκερδώς ζωτική ενέργεια και χρόνο, ενισχύοντας σταθερά τα έργα στον Σταθμό του χωριού.
Ο Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός. Φωτο: Eikonografos. gr
Στις 12 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού , Επισκόπου Τριμυθούντος και προστάτη όλων των Χριστιανών, ιδίως των Κερκυραίων , οι οποίοι τιμούν με ευλάβεια, και προσκυνούν με κατάνυξη ψυχής το άφθαρτο σκήνωμά του, επικαλούμενοι τη θεία βοήθειά του. Ο Άγιος Σπυρίδων ήταν ένας αγράμματος βοσκός , με βάση τα κριτήρια της μόρφωσης των ανθρώπων, αλλά ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα και αρετές, θεία διάκριση και κατά Θεόν μόρφωση. Διήγε βίο αγαθό, γι΄ αυτό μετά τον θάνατο της συζύγου του χειροτονήθηκε επίσκοπος Τριμυθούντος. Σε αυτό ακριβώς το γεγονός θα σταθούμε, στα θεία χαρίσματα που δίνει απλόχερα ο Θεός στον άνθρωπο, κατά τη μαθητεία σε αυτή τη ζωή, όπλα ακαταμάχητα για την πνευματική πρόοδο και πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών, προσφέροντας μία άλλη άποψη στους σημερινούς γονείς, για τη διαπαιδαγώγηση και μόρφωση των παιδιών τους.
Αν πιστεύετε ότι είναι μόνο επαγγελματίας αρτοποιός και ζαχαροπλάστης η αεικίνητη , μόλις 21 χρονών, κυρία Ευθυμία Ξ. Καρτερολιώτη, θα εκπλαγείτε με τα κρυφά ταλέντα της!
Δεν ξεδιπλώνει τη δημιουργική της ικανότητα μόνο στον οικογενειακό φούρνο στην πλατεία της Βαλύρας, αλλά πειραματίζεται παράλληλα καλλιτεχνικά, με διάφορα οικολογικά υλικά, δίνοντας ώθηση και υγιή διέξοδο στο πολυδιάστατο ταλέντο της.
Κατά τους τελευταίους μήνες ασχολείται συστηματικά με την κατασκευή κεριών από σόγια. Χρώματα και αρώματα συνοδεύουν τα εορταστικά κεριά της, τα οποία συνδυάζονται αρμονικά με το πνεύμα των εορτών.
Φωτο: κος Αθανάσιος Στασ. Μπόβης
Το άστρο της κορυφής και τα πολύχρωμα στολίδια θα καθίσουν και φέτος στα δροσερά κλαδιά του Χριστουγεννιάτικου δένδρου της Βαλύρας. Ο κύριος Αθανάσιος Στασ. Μπόβης, καθηγητής μαθηματικών, απαθανάτισε λεπτομερώς τούς άνδρες του χωριού μας, κατά τις προετοιμασίες στησίματος του δένδρου στην πλατεία της όμορφης Βαλύρας. Μαγνήτισε το βλέμμα μας ευχάριστα, και άνθισε το χαμόγελο στην καρδιά μας, με την ενδιαφέρουσα εορταστική ανάρτησή του στο facebook , και τον σοφό λόγο του, ότι “τα γέρικα άλογα δεν τα σκοτώνουν, παραμένουν σε δράση”!
Είθισται, από τα προπολεμικά χρόνια στη Βαλύρα, ο πατέρας να φέρνει το Χριστουγεννιάτικο δένδρο στο σπίτι και η μητέρα με τα παιδιά να το στολίζουν. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι γεροί, μυαλωμένοι, και προκομμένοι άνδρες του χωριού μας, κάποιοι εξ αυτών παππούδες, έστησαν με υπομονή το δένδρο της Χρονιάς, για να γιορτάσει σύσσωμη η γενέτειρά μας τα Χριστούγεννα, και να υποδεχτεί με υγεία , αγάπη, ομόνοια και αισιοδοξία το νέο έτος 2023.
Στις 9 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της συλλήψεως της Θεοτόκου από την Αγία Άννα και οι ουρανοί αγάλλονται, αφού γεννήθηκε επί γης η Αειπαρθένος Μαρία, εντός της οποίας ενσαρκώθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Τέκνα του Κυρίου αγαπητά είμαστε όλοι οι Χριστιανοί, αδελφοί μεταξύ μας, αφού έχουμε βαπτισθεί και συσταυρωθεί μαζί με τον θεάνθρωπο Χριστό. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή μας και όλοι εμείς μαζί, πλούσιοι και πτωχοί, καλοί και κακοί, ελεήμονες και αδιάφοροι, περισσότερο ή λιγότερο βυθισμένοι στα πάθη της σάρκας και στην υλική προσκόλληση, φωτισμένοι ή σκοτεινοί, πνευματικά ανεπτυγμένοι ή όχι, είμαστε τα μέλη του σώματός Του. Κι όπως εμείς αγαπάμε και δεν θέλουμε να αποχωριστούμε τα μέλη του δικού μας σώματος , γιατί είναι αλληλένδετα με τον εαυτό μας, αλλά όταν ένα μέρος είναι αδύναμο το τρέφουμε για να δυναμώσει και εκείνο που είναι άρρωστο σπεύδουμε να αναζητήσουμε την κατάλληλη ιατρική θεραπεία για την αποκατάσταση τής λειτουργίας του, ούτως πράττει και ο Ελεήμων Χριστός. Ως Άρχουσα Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, επιστατεί με αγάπη, ελεημοσύνη, δικαιοσύνη και κατά θεία οικονομία, προκειμένου να φωτίσει τα σκοτεινά μέλη του σώματός Του. Αισθάνεται ότι πάσχουμε, και υποφέρει ο Ίδιος περισσότερο από εμάς.
Αδηφάγο θηρίο κρύβει ο άνθρωπος στα σωθικά του και αλλοίμονο αν δεν το τρέφει τακτικά, γυρίζει με λύσσα από την πείνα και τρώγει ό,τι βρεθεί μπροστά του, σάρκα, κόκαλα και ρουφάει αλύπητα αίμα. Αν όμως το παραφορτώσει, παρεξηγείται το υπερφίαλο που πάχυνε άδικα και καθίσταται πολέμιο, προκειμένου να οδηγήσει τον κακό κυβερνήτη- άνθρωπο στα τρίσβαθα του Άδη.
Η κατοχή, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρήκε τους Βαλυραίους να φυτοζωούν, τρώγοντας καλαμπόκι, λούπινα και ζυμώνοντας ψωμί με αλεύρι από πουρνάρια. Ιδίως εκείνοι που είχαν συνηθίσει στην συχνή λήψη κρέατος προπολεμικά, περιφέρονταν σαν μεθυσμένοι , με πρησμένες τις κοιλιές τους μέχρι τον λαιμό, και βάδιζαν μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ξεπουλούσαν οι άνθρωποι τα πάντα για ένα κομμάτι κρέας, και ένα καρβέλι ψωμί. Χρυσός ήταν η δυσεύρετη τροφή.
Το κρύο αντρειώνεται σιγά-σιγά και στα όμορφα τζάκια της Βαλύρας πήραν φωτιά τα κούτσουρα, μαζεμένα επιμελώς στον κάμπο και στις ραχούλες του χωριού, από τους προκομμένους καλλιεργητές της εύφορης γης μας. Σκεπασμένα στις αυλές, μακριά από την υγρασία και τις ξαφνικές μπόρες του χειμώνα, καμαρώνουν ετοιμοπόλεμα για την επιτέλεση του ιερού σκοπού τους, τα ξύλα από τα κλαδεμένα δένδρα του χωριού.
Καθισμένοι οι σύγχρονοι Βαλυραίοι εμπρός στις χρυσοπόρφυρες φλόγες, φιλοσοφούν τη ζωή, όπως και οι αείμνηστοι παππούδες μας, μετά την κούραση της ημέρας, και ζεσταίνουν το εργατικό κορμί τους, μαζί με την ψυχή που ζητά θαλπωρή. Ευλογία Θεού ήταν για τους παππούδες μας το αναμμένο τζάκι, το οποίο κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο και στις ημέρες μας.
Μαζί με τη ζεστασιά στο κορμί φλογώνει το συναίσθημα, ζεσταίνεται η ψυχή, ζαχαρώνει το στόμα ο νους, και ρέουν λόγια ζάχρυσα.
Και τι δεν μού θύμισαν τα αναμμένα τζάκια στο χωριό μας!
Από την αρχαιότητα μελετήθηκε παγκοσμίως η φυσιογνωμία του ανθρώπου. Οι Κινέζοι εξάντλησαν το συγκεκριμένο θέμα, μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια (1), αντίστοιχα στην Ελλάδα ο Αριστοτέλης παράδωσε εμπεριστατωμένη εργασία στα Φυσιογνωμικά , όσον αφορά τους άνδρες της εποχής του. Όμως, η ζωντανή λαϊκή παράδοση έχει τους δικούς της κώδικες ομορφιάς ανά τους αιώνες, εισάγοντας νέες προδιαγραφές και απορρίπτοντας τις παλαιότερες, ως αναχρονιστικές, με βάση τις προκύπτουσες ανάγκες και τις αντίστοιχες αντιλήψεις των ανθρώπων ανά εποχή. Για παράδειγμα, οι γυναίκες κατά την περίοδο της εποχής του Μπαρόκ έπρεπε να είναι αφράτες , υπέρβαρες, με λευκό δέρμα, και πλούσιες πυρόξανθες μπούκλες, ως δείγμα ομορφιάς, υγείας, και ικανότητας τεκνοποίησης (2) . Οι Ελληνίδες γυναίκες στην εποχή της Τουρκοκρατίας έκαναν αγώνα να είναι γερές και δυνατές, Μπουμπουλίνες της εποχής τους, συγκριτικά με την εποχή μας που η κάτω του αναμενόμενου σωματικού βάρους εμφάνιση των γυναικών επικρατεί σε όλο της το μεγαλείο. Στη Βαλύρα του 19ου αιώνα υπήρχαν συγκεκριμένες προδιαγραφές φυσιογνωμίας, βάση των οποίων κρινόταν η φυσική ομορφιά τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών.
Μία μελαγχολική ημέρα του περασμένου Νοεμβρίου 2022, ο μικρός Ερμής, ο αγγελιοφόρος μας, το όμορφο σκυλάκι της κυρίας Ευγενίας Δ. Ντουραμάκου, δεν έλεγε να μείνει κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Τριβόταν γαυγίζοντας στα πόδια της κυράς του και ζητούσε επίμονα να κάνει τον καθημερινό του περίπατο.
-Θα κατεβάσει ο ουρανός κεραμίδια Ερμή μου, πού θέλεις να πάμε τέτοια ώρα; τον νουθετούσε η κυρία Ευγενία, αλλά εκείνος παρέμενε απτόητος και σταθερός στον στόχο του.
Κάθε ημέρα συνηθίζει να τρέχει προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του χωριού, όπου ο Σύλλογος Γυναικών Βαλύρας εκτελεί έργα ανακαίνισης, και η κυρία Ευγενία Δ. Ντουραμάκου παρίσταται στις εργασίες συστηματικά. Τούτη όμως τη φορά, ανεξέλεγκτος κατευθύνθηκε προς το Δημοτικό Σχολείο του χωριού, κάτω από τις γραμμές, μέχρι που έφθασε στο παλιό αρχοντικό της αείμνηστης οικογένειας Τσώνη, και στάθηκε ευθυτενής και υπομονετικός στην καγκελόπορτα, περιμένοντας να γίνει ένα θαύμα!
Από την τετάρτη έως και έκτη Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου και του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων. Οι πρόγονοί μας προπολεμικά, μη έχοντας κάποιο επίσημο από την Εκκλησία όνομα για το συγκεκριμένο εορταστικό τριήμερο, το αποκαλούσαν Νικολοβάρβαρα, και στους τρεις προστάτες αγίους αναφέροτναν ως εξής: Την Αγία Βαρβάρα την προσφωνούσαν στα προσκυνήματά τους Αγία Βαρβαρίτσα, τον Άγιο Σάββα Αη Σάββα, και τον Άγιο Νικόλαο Αη Νικόλα, όνομα που παραμένει και στις ημέρες μας, στο ομώνυμο Βυζαντινό ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου στη Βαλύρα.
Οι παλιοί απλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονταν με βαθιά πίστη στον Τριαδικό Θεό, και διαισθάνονταν τα σημαντικά κοινά γνωρίσματα, τις ομοιότητες μεταξύ των τριών αγίων, που καθιστούσαν το τριήμερο εορταστικό.
Κάτω από μία λεμονιά, στους πρόποδες της Ιθώμης Μεσσηνίας, μια νύχτα του Καλοκαιριού, το σωτήριον έτος 1960, συνέλαβε ένα νεαρό ζευγάρι μία μικροκαμωμένη κόρη, την οποία βάπτισαν Λεμονιά. Ο πατέρας της ήταν μαρμαρογλύφος και είχε κατέβει από την Αρκαδία εκείνο τον καιρό, για να αποπερατώσει το έργο ενός συναδέλφου του, σε μία οικία στη Μεσσήνη.
Σαν μαρμαροκολώνα, ευθυτενής, εύπλαστη και κατάλευκη υψώθηκε η μικρή Λεμονιά, αλλά δεν αναπτύχθηκε πέραν των 150 πόντων στο ανάστημα, όσα φρέσκα αυγά κι αν έφαγε κατά τα παιδικά της χρόνια, ντόπιο πρόβειο γάλα κι αν ήπιε μετά βασάνων, και μουρουνέλαιο που δύσκολα κατάπινε καθημερινά, κρατώντας σφιχτά τη μύτη της. Για χρόνια ολόκληρα πηγαινοερχόταν η αείμνηστη μητέρα της με ένα κουτάλι στο χέρι, μήπως και την πείσει, τάζοντάς της χίλια δώρα, να βάλει μια παραπάνω κουταλιά φαγητό στο στόμα της , για να ψηλώσει η μικρούλα Λεμονιά, και να ανθίσει με ψηλά κανιά και γερά μαλλιά. Όσο όμως μπόι έλειπε στην όμορφη μοναχοκόρη, τόση σοφία τής χάρισε ο Ελεήμων Θεός.
Φωτο: κα Γεωργία Π. Μπουρίκα-Μαρινοπούλου
Από την αρχαιότητα, σε πολλούς λαούς και σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη μας, απαντάται η λατρεία του δένδρου της ζωής. Οι Χριστιανικοί λαοί έχουν καθιερώσει τον στολισμό του δένδρου κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, ως σύμβολο της ενανθρώπισης του Ιησού Χριστού και της ουράνιας βασιλείας Του.
Είθισται, την πρώτη Δεκεμβρίου η Ελλάδα εντός και εκτός Ελλάδας, να στολίζει τις οικίες της, αναμένοντας το κοσμοσωτήριο μήνυμα της ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού και τον ερχομό του Νέου Έτους.
Στις 2 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ο προσφάτως αγιοποιηθείς Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης της Καρυστίας, από φτωχή οικογένεια. Πόθησε νωρίς τον μοναχικό βίο και ασκήτεψε στο Άγιον Όρος (1918-1925). Εκάρη μοναχός, διάκονος και ιερέας το 1926, έλαβε δε και την πνευματική πατρότητα. Ανέλαβε καθήκοντα στην Πολυκλινική Αθηνών από το 1943 έως το 1973, αποκαλύπτοντας το χάρισμα της διορατικότητας. Ανέγειρε το ησυχαστήριο του στο Μήλεσι Ωρωπού το 1979. Όταν κατάλαβε το επίγειο τέλος του, επέστρεψε στα Καυσοκαλύβια, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 1991 (1). Είχε ωφελήσει πνευματικά αναρίθμητους ανθρώπους, ένας εξ αυτών είναι και ο κύριος Ιωάννης Ελ. Λινάρδος, Οικονομολόγος-Δημοσιογράφος , ιδρυτής της ηλεκτρονικής εφημερίδας Η ΒΑΛΥΡΑ ΤΗΣ ΙΘΩΜΗΣ και της ιστοσελίδας Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ , Άγιος Αθανάσιος Βαλύρας, ο οποίος έζησε από κοντά τον Άγιο Πορφύριο και θαύμασε τη διορατική του χάρη και τις θεραπευτικές του ικανότητες. Ας δούμε όμως τι λέγει ο ίδιος ο κύριος Ιωάννης Ελ. Λινάρδος για την εμπειρία του κοντά στον Άγιο Πορφύριο:
Αφιερωμένο στου μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που φοιτούν στο Γυμνάσιο και Λύκειο Μελιγαλά Μεσσηνίας
Η σοφία , οι γνώσεις και η εμπειρία των παλιών “εραστών” της Ελληνικής Γλώσσας, γλωσσολόγων, φιλολόγων , εκπαιδευτικών και συγγραφέων είναι φως πνευματικής δόξας άσβεστο, σημαντικό για τη μύηση των νεoτέρων γενεών. Οι πνευματικοί θησαυροί των προγόνων μας, αρχαίων και συγχρόνων, πρωτίστως οι Άγιες Γραφές, είναι ιερή παρακαταθήκη , στην οποία ανατρέχουμε, προκειμένου να ωριμάσει η αντίληψή μας με τον εμπλουτισμό ιδεών, και η σκέψη μας με θεία διάκριση , ως ανθοφόρος βλαστός αθάνατης Ελληνικής ρίζας, να παράγει νοητικό καρπό , γέννημα και θρέμμα του δικού μας λόγου.
