Η αείμνηστη κυρά Θανάσω Μπατάλια, της δεκαετίας του 1960, παρέμεινε στην ιστορία της Βαλύρας δυο φορές αθάνατη. Πρώτον, για το φωτεινό της πέρασμα από τούτη τη πρόσκαιρη ζωή , την πίστη στον Θεό και την αγαθοεργία της, και δεύτερον γιατί ο μονάκριβος γιος της Αχιλλέας, τόσο πολύ αγάπησε τη μητέρα του, ώστε τη γέννησε ακριβώς ίδια. Ήρθε στη ζωή η νέα Θανάσω, το σωτήριον έτος 1976, το τρίτο παιδί του ζεύγους Αχιλλέα και Γιαννούλας Μπατάλια. Η όμορφη και λεπτοκαμωμένη κόρη στόλισε τη γη και τον ουρανό της Βαλύρας, ίδια η καλλίγραμμη μητέρα της Γιαννούλα, αλλά με το ψυχικό σθένος, τις νοητικές και οργανωτικές ικανότητες και τον απαράμιλλο δυναμισμό της αείμνηστης γιαγιάς της Θανάσως.
Πρώτο παιδί στην οικογένεια είναι ο Δημήτρης , ο οποίος γεννήθηκε το 1974, δεύτερος ο Νίκος, και στερνοπαίδι είναι η Όλγα που έκλεισε τον κύκλο των γεννήσεων, το έτος 1981.
Η καταγωγή της γλυκύτατης Γιαννούλας, μητέρας της Αθανασίας, είναι από το Ζυγοβίτσι της Αρκαδίας. Εκεί την εντόπισε ο αετομάτης Αχιλλέας, το λεβεντοπαλίκαρο της Βαλύρας , τη στόλισε βασίλισσα της καρδιάς του και την έφερε νυφούλα στη Βαλύρα.
Συχνά το ζευγάρι, ιδίως στα νιάτα του, επισκεπτόταν το Ζυγοβίτσι στο πανηγύρι του χωριού. Όταν η Αθανασία ήταν νήπιο δύο ετών, το σωτήριον έτος 1978, έγινε το επίκεντρο της προσοχής στο συγκεκριμένο πανηγύρι, τόσο μεταξύ των Αρκάδων, όσο και των επισκεπτών από τους γύρω νομούς. Χόρεψε τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια η αυτοδίδακτη μικρή Σαλώμη, και απέσπασε πολλά χειροκροτήματα, παράλληλα δοκίμασε τη τύχη της, αφού κατά τη νύχτα ανέβασε υψηλό πυρετό και η γλώσσα της κόλλησε βαθιά στο λαρύγγι της. Η Αθανασία δεν είχε βαπτιστεί ακόμη!
Νονά της είχε συμφωνηθεί να γίνει η κα Ιωάννα Ιωάννου, η οδοντίατρος της Βαλύρας. Όσο περνούσε η ώρα, η κατάσταση του παιδιού χειροτέρευε, και οι γείτονες έντρομοι πρότειναν στην οικογένεια να το βαπτίσουν άμεσα το πρωί, πριν πάει στον άλλο κόσμο αβάπτιστο. Δύο φίλες της Γιαννούλας , η Κανέλα και η Κωνσταντίνα, προθυμοποιήθηκαν να γίνουν νονές του νηπίου.
Μαζί με τον ιερέα του χωριού, ανέβηκαν οι περισσότεροι κάτοικοι στο βουνό στο Ζυγοβίτσι και βάπτισαν το ετοιμοθάνατο παιδί, στο ξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου.
Την ώρα που ο ιερέας βύθιζε το παιδί μέσα στην Ιερή Κολυμβήθρα, εκείνο έβγαλε μία δυνατή κραυγή, η γλώσσα του λύθηκε και επανήλθε στη θέση της. Το παιδίον Ανέστη! Δήλωσε δακρυσμένος ο σεβάσμιος ιερέας. Λιποθύμησε από τη χαρά της η δυστυχισμένη Γιαννούλα, η οποία πάνω στην απελπισία και σύγχυση της σκέψης της είχε σπάσει τα δόντια της και χτυπήσει άσχημα το κεφάλι της πάνω σε μία πέτρα, γιατί προτιμούσε να πάρει εκείνη ο Χάρος, παρά να δει να χάνεται η μονάκριβη κόρη της. Αφού συνήλθε, γονυπετής παρέλαβε το αναστημένο βλαστάρι της και ευχαρίστησε τον Κύριο για το ανέλπιστο δώρο που της έδωσε, που επανέφερε στη ζωή , από τον βέβαιο θάνατο, τη μικρούλα της Αθανασία.
Στη συνέχεια προγραμματίστηκε η κανονική βάπτιση της Αθανασίας, στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας. Ο μακαριστός μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Θέμελης, έδωσε εντολή οι ίδιες νονές να ολοκληρώσουν τη βάπτιση, οπότε η Κανέλα και η Κωνσταντίνα ήρθαν με τα βαπτιστικά δώρα και τη στολισμένη λαμπάδα από το Ζυγοβίτσι στη Βαλύρα, και ολοκληρώθηκε το Ιερό Μυστήριο της Βαπτίσεως.
Μεγάλωσε θεάρεστα η μικρή Αθανασία, και οι αρετές που κληρονόμησε από τη γιαγιά της άρχισαν να εκδηλώνονται και να αναδεικνύονται, φωτίζοντας την όμορφη κεφαλή της.
Βασικό γνώρισμα της γιαγιάς Θανάσως ήταν η γενναιοδωρία της ψυχής της και η ελεημοσύνη προς τον πάσχοντα, παρομοίως και της εγγονής Αθανασίας. Κι όπως η γιαγιά Θανάσω παρέμενε απτόητη και σταθερή στο φρόνημά της, το ίδιο και η Αθανασία επιμένει στην θεάρεστη συμπεριφορά της, μέχρι παρεξηγήσεως, χωρίς να δίνει εξηγήσεις για τις αγαθές προθέσεις και πράξεις της.
Η Θεός χάρισε στην ενήλικη Αθανασία δώρο ανεκτίμητο, τον μοναχογιό της Κωνσταντίνο, με θαυμαστό τρόπο, βλέποντας στον ύπνο της τον Άγιο Κωνσταντίνο, ως προστάτη του αγέννητου παιδιού της.
Κωνσταντίνο ονόμασε τον γιο της, που είδε το φως της ζωής στην ευλογημένη Βαλύρα, αν και μια ύστερη σκέψη της ήταν να του έδινε δύο ονόματα, όπως και το όνομα του πατέρα της Αχιλλέα.
Ο εννιάχρονος Κωνσταντίνος έχει κληρονομήσει πολλά χαρίσματα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παππού του Αχιλλέα, τον οποίο υπεραγαπά. Εκείνο ίσως που δεν γνωρίζει ακόμη, είναι ότι ο παππούς του είναι ένας από τους ήρωες της Βαλύρας. Πολλούς ανθρώπους βοήθησε στις πλημμύρες του χωριού, όταν φούσκωσε ο ποταμός της Μαυροζούμενας και σκέπασε σπίτια και αγρούς, επίσης έχει βοηθήσει αρκετούς κατά καιρούς υπερήλικες, τους οποίους κατέβαλε το γήρας και κατέστησε ανήμπορους. Πέραν τούτου, ο παππούς Αχιλλέας έχει το χάρισμα του μουσικού και όσον αφορά αυτό, οφείλει να αποδώσει τη φυσική κληρονομιά στον εγγονό του, με τον πρέποντα και επίσημο εξής τρόπο:
Χρωστά μία φλογέρα φτιαγμένη από τρίχρονο καλάμι στον Κωνσταντίνο, κι ένα μεγάλο κοχύλι με οπή για εμφύσημα, στις πρώτες σπείρες του κοχλού, όπως αυτό που χρησιμοποιούσε στον καλοκαιρινό μύλο της Βαλύρας. Κι αφού λάβει τα μουσικά δώρα του ο μικρός Κωνσταντίνος, με τη σφραγίδα και την υπογραφή της κληρονομιάς της οικογένειας Μπατάλια, τότε όλο το χωριό της Βαλύρας θα τους περιμένει να τους ακούσει ψηλά στη ράχη της Βεργατσούλας να σαλπίζουν, υφαίνοντας στον αέρα τούτη την αναπάντεχη φράση: “Το θεϊκόν ύδωρ της νέας Θανάσως της Βαλύρας αφίχθη”.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
4/5/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου