Όταν η δεσποινίς Ελπινίκη φοιτούσε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατά τη δεκαετία του 1970, η δοτική κλίση δεν ήταν σε χρήση και η κλητική σαφώς χρησίμευε ως μέρος ενός ευγενούς διαλόγου. Παράλληλα, πολλές ξενόφερτες λέξεις, που χρησιμοποιούνται σήμερα, δεν ήταν τόσο διαδεδομένες και συγχωνευμένες στην Ελληνική γλώσσα. Στην Ιατρική Σχολή το υπόθετο το έλεγαν μεν “υπόθετον”, αλλά ουδέποτε άκουσε η Ελπινίκη τους καθηγητές της να το αποκαλούν σιπποζιτουάρ. Αν και αριστούχος φοιτήτρια , το λεξιλόγιο της Ελπινίκης περιλάμβανε κατ΄ εξοχήν ιατρικούς όρους, τους οποίους είχε εμπεδώσει άριστα, γι΄ αυτό και δεν καθυστέρησε να επιλεγεί και να τοποθετηθεί ως ειδικευόμενη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο στην Αθήνα, στη Μονάδα Παθολογίας.
Κι ενώ η δεσποινίς Ελπινίκη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διεύρυνση του λεξιλογίου της κατ΄ εκείνα τα χρόνια, άλλωστε δεν ήταν απόφοιτος φιλολογικής ή νομικής σχολής, φούντωσε αυτή η επιθυμία της και τη συνεπήρε βαθύτατα , όταν συνάντησε τον ασθενή κύριο Ανδροκλή από την Ανδρούσα της Μεσσηνίας, ο οποίος ανέβηκε στην Αθήνα για να εγχειριστεί στον προστάτη , το σωτήριον έτος 1978.
-Συφορβός (χοιροβοσκός) εξ Ανδρούσης Μεσσηνίας, συστήθηκε ο λόγιος κύριος Ανδροκλής στην Ελπινίκη και την άφησε ενεά, να τρέχει άμεσα να βρει στη βιβλιοθήκη των ιατρών ένα ερμηνευτικό λεξικό, προκειμένου να καταλάβει ποιο ήταν το επάγγελμα του ασθενούς της.
Η όμορφη Ανδρούσα, η οποία ήταν σχεδόν ένα ερείπιο κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, όπως την περιγράφουν οι περιηγητές, μετά την απελευθέρωση του γένους αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της και εξελίχθηκε εντυπωσιακά. Κατά την εποχή του κυρίου Ανδροκλή, ο οποίος γεννήθηκε το 1899, η Ανδρούσα προσέφερε ολοκληρωμένες σπουδές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στέγαζε δικηγόρους, συμβολαιογράφους και γιατρούς και έσφυζε από ζωή. Το “Σχολαρχείον της Ανδρούσης” ήταν ένα από τα φημισμένα στη Μεσσηνία, αφού όσοι αποφοίτησαν από εκεί κατέπληξαν με τον ορθό λόγο τούς πάντες, για έναν περίπου αιώνα. Αριστούχος απόφοιτος του Σχολαρχείου της Ανδρούσας ήταν ο κύριος Ανδροκλής, ο οποίος έζησε μία ολόκληρη ζωή εκτρέφοντας χοίρους, για να στηρίξει τις πέντε ορφανές αδελφές του και τις οικογένειές τους, παράλληλα καλλιεργώντας “μαργαρίτας του Έλληνος λόγου” και στολίζοντας το στέμμα της νοήμονος κεφαλής του.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου ο κύριος Ανδροκλής και ελαφρώς κοιμισμένος, μία ημέρα μετά το χειρουργείο, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, καθώς η ειδικευόμενη ιατρός Ελπινίκη τράβηξε την καρέκλα της και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι του, για να του πάρει συνέντευξη και να τον εξετάσει.
-Καλημέρα κύριε Ανδροκλή, πώς αισθάνεστε σήμερα;
-Δεν πονώ ιατρέ μου, αλλά έχω "μίαν σφίξιν" (έδειξε καθέτως με τη δεξιά του προς τη γεννητική περιοχή του) και εάν είναι δυνατόν να μου τοποθετήσει η αδελφή ένα σιπποζιτουάρ, πρόφερε χαμηλόφωνα και μέσα από τα δόντια του, γιατί ντρεπόταν.
Η Ελπινίκη δεν άκουσε καλά, ούτε ήθελε να ξαναρωτήσει από υπερηφάνεια, μήπως θεωρηθεί από τον ασθενή ανόητη, αλλά ήταν σίγουρη ότι άκουσε συνσπασουάρ, άλλωστε και η κίνηση του ασθενούς που έδειξε καθέτως το επιβεβαίωνε, και του απάντησε ως εξής:
-Λυπάμαι κύριε Ανδροκλή, αλλά δεν προμηθεύεται τέτοιου είδους εξαρτήματα το νοσοκομείον, διότι δεν τα συνιστούν τόσον ο κύριος καθηγητής , όσον και το ιατρικόν συμβούλιον. Άλλωστε δεν ενδείκνυται δια την περίπτωσίν σας, διότι φοράτε καθετήρα!
Ο Θεός βοηθός, πόση προσπάθεια χρειάζεται για να τα καταφέρω, σκέφτηκε ο ταλαίπωρος Ανδροκλής, αλλά δεν της είπε τίποτα. Απλά έσφιξε τα χείλη του και την άφησε να ολοκληρώσει την ιατρική εξέταση , χωρίς αντιρρήσεις.
Καθώς τον εξέταζε, παρατήρησε ότι η όμορφη Ελπινίκη, με τους καστανούς βοστρύχους δεμένους κοτσίδα και τα γαλανά μάτια, έμοιαζε πολύ στον ίδιο. Ήταν ψηλή όπως κι εκείνος, και του θύμισε τα νιάτα του. Εκείνος ποτέ δεν παντρεύτηκε, γερό άλλοθι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Εμφύλιος Αλληλοσπαραγμός, που όλα μαζεμένα σημάδεψαν τη γενιά του. Πού καιρός για παντρειά, με πέντε ορφανές αδελφές και πολέμους; έλεγε και ξαναέλεγε μπροστά στον καθρέφτη του, καθώς χτένιζε τα λιγοστά μαλλιά του, που τα σιγοσκέπαζε το νέφος του γήρατος, καθώς τα χρόνια περνούσαν γοργά. Έφτιαξε μία μονάδα εκτροφής χοίρων, που πληρούσε όλες τις προδιαγραφές για την εποχή εκείνη, και όταν μεγάλωσαν τα λιγότερο μελετηρά ανίψια του, τα απασχολούσε στην κερδοφόρα επιχείρησή του. Βιβλία ιστορικά, φιλολογικά και ιδιαίτερα το επίτομο αγαπημένο του “Ορθογραφικό και Ερμηνευτικό Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης” δεν έλειπαν από το γραφείο του. Όποια λέξη τον εντυπωσίαζε, την κατέγραφε άμεσα και δεν τη ξεχνούσε ποτέ η δυνατή, μακροπρόθεσμη μνήμη του.
Γι ΄αυτό και όταν είχε τα νεύρα του, αυτά που ξεστόμιζε ήταν άκρως δυσνόητα στους άλλους γύρω του.
Στο κρεβάτι του πόνου, ενώ κατά τις πρωινές ώρες άντεξε ο κύριος Ανδροκλής, κατά τις βραδινές ώρες “η σφίξις” ήταν πολύ δυνατή και η νυκτερινή νοσηλεύτρια αναγκάστηκε να τηλεφωνήσει στον κύριο καθηγητή και διευθυντή της μονάδας, ο οποίος δεν έφερε αντίρρηση στην τοποθέτηση σιπποζιτουάρ (υπόθετου).
Κατά την επόμενη ημέρα, κι ενώ ήταν συγκεντρωμένοι ο καθηγητής, οι γιατροί και οι ειδικευόμενοι, ζήτησε εξηγήσεις ο κύριος καθηγητής από την Ελπινίκη, όταν διάβασε στην αναφορά της προηγούμενης ημέρας, ότι ο ασθενής ζήτησε ανασπαστήρα, (συνσπασουάρ) και τι ακριβώς του απάντησε εκείνη.
Έκπληκτος ο καθηγητής, επισκέφτηκε μαζί με την Ελπινίκη τον ασθενή, και ζήτησε στον Ανδροκλή να πει τι ακριβώς ζήτησε από την ειδικευόμενη ιατρό.
-Ιατρέ μου, ζήτησα ένα σιπποζιτουάρ, είπε εκείνος , διότι είχα μίαν σφίξιν, ευτυχώς αφόδευσα καλώς, χάριν εις την ιατρικήν σας επέμβασιν.
-Είστε σίγουρος κύριε Ανδροκλή; Δεν μου ζητήσατε ένα συνσπασουάρ και μου δείξατε καθέτως; είπε αναψοκοκκινισμένη η Ελπινίκη.
Οι άνδρες έσκασαν χαμόγελο κάτω από τα μουστάκια τους και για να μην εκθέσουν περαιτέρω την αριστούχο νεαρή ιατρό, θεώρησαν το θέμα λήξαν.
Η Ελπινίκη δεν μπορούσε να ησυχάσει κατά τις επόμενες ώρες, αισθανόταν ότι εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, γι΄ αυτό, κατ΄ εξαίρεση, το απόγευμα πήγε και κάθισε δίπλα στον κύριο Ανδροκλή για να του ζητήσει συγνώμη, προκειμένου να ανακουφιστεί.
-Ας εξετάσουμε το θέμα μας με “απαγωγή”, που σημαίνει ότι η λογική απόδειξη της αλήθειας της κατάστασης, ότι ένας φρεσκοχειρουργημένος στον προστάτη δεν μπορεί να φορέσει συνσπασουάρ, άρα δεν θα το ζητήσει, διότι φέρει καθετήρα, αποδεικνύεται με την απόδειξη ότι το αντίθετο είναι ψευδές, της είπε.
-Συγνώμη κύριε Ανδροκλή , είπε εκείνη με κατεβασμένη την κεφαλή.
-Μήπως ιατρέ μου προτιμάτε “επαγωγικά” την εξ επί μέρους κρίσεων συναγωγή για τη λήψη του τελικού συμπεράσματος, ότι τελικά είχα δίκιο;
-Σας ζητώ ειλικρινά συγνώμη, κύριε Ανδροκλή, είπε συντετριμμένη η Ελπινίκη.
-Όχι, γιατί αν επιθυμείτε “αναγωγικά” από το γενικό συμπέρασμα να οδηγηθούμε εις το απλούν, ότι το ζητούμενο σιπποζιτουάρ δεν επρόκειτο περί συνσπασουάρ, να μετατρέψουμε δι΄ υπολογισμού τον πολύπλοκο λογισμό σας εις άλλον απλούστερον ή ισοδύναμον.
-Χίλια συγνώμη κύριε Ανδροκλή, έχετε δίκιο! Είπε ζορισμένη η Ελπινίκη καλύπτοντας με τα χέρια το πρόσωπό της.
-Συγχωρεμένη! απάντησε ο Ανδροκλής, και ρώτησε: Έχετε εδώ στο νοσοκομείο ιερέα για να με διαβάσει;
-Ιερέα; ρώτησε έκπληκτη η Ελπινίκη . Θέλετε να ειδοποιήσω τον ιερέα μας να σας επισκεφτεί;
-Υπόχρεος! Είπε ο Ανδροκλής, μέχρι που ανέβηκε ο σεβάσμιος πατέρας του νοσοκομείου στον θάλαμο.
-Πάτερ μου, με την απαγωγή κορδώθηκα σαν ερωδιός, με την επαγωγή φούσκωσα σαν γερανός και με την αναγωγή κατέστην κάμηλος, είπε ο Ανδροκλής στον ιερέα. Κι όλα αυτά διότι η δεσποινίς Ελπινίκη είναι προκλητικά παρθένα εις τον νουν και με προκάλεσε αγρίως.
-Η Ελπινίκη σας προκάλεσε, ή ο πειρασμός και ο κακός λογισμός; ρώτησε ο ιερέας.
-Πάτερ, επιτρέπεται να ρωτήσω, το Άγιον Πνεύμα ομιλεί απαγωγικά, επαγωγικά ή αναγωγικά; ρώτησε ο Ανδροκλής.
-Το Άγιον Πνεύμα, όταν ομίλησε, όπως διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και στους λόγους των Αγίων Πατέρων, ομίλησε λακωνικά και κατανοητά.
-Και αν το Άγιον Πνεύμα ομιλούσε εκ μέρους μου εις την ιατρόν Ελπινίκην, τι θα της έλεγε; ότι είμαι συφορβός ή χοιροβοσκός;
-Ο Θεός ,τέκνον μου, που γνωρίζει το βάθος του νου και της ψυχής του κάθε ανθρώπου, ομιλεί με λόγο κατανοητό στον κάθε άνθρωπο, απάντησε ο σεβάσμιος ιερέας.
-Κι εγώ, γιατί δεν λαμβάνω υπόψη μου αυτό που αντιλαμβάνονται οι άλλοι και επιμένω να τους παιδεύω με λέξεις που δεν περιλαμβάνει το λεξιλόγιο τους; Έργο του σατανά είναι αυτό;
-Θα μπορούσες, παράλληλα με τις άγνωστες λέξεις που χρησιμοποιείς εσύ, να παραθέτεις και την ερμηνεία τους, πρότεινε ο ιερέας.
-Έχετε δίκιο, δεν το είχα συλλάβει, απάντησε ο Ανδροκλής.
Όταν έλαβε εξιτήριο ο τεγοστάτης του Ελληνικού λεξιλογίου από το νοσοκομείο και καθώς ετοιμαζόταν να αποχωρήσει, είδε την Ελπινίκη στον διάδρομο του νοσοκομείου και έσπευσε να την προλάβει, σπρώχνοντας βιαστικά τη βαλίτσα του.
- Ιατρέ μου, ένα μικρόν ευχαριστήριον δώρον, ένα σφιγγίον, περιδέραιον, ψέλλιον για εσάς, μαζί με τις ευχαριστίες μου, της είπε.
Η αδελφή νοσοκόμα έτρεξε πίσω του να τον προλάβει, γιατί από τη βιασύνη του ξέχασε το γιλέκο του στη ντουλάπα του θαλάμου. Η δε Ελπινίκη, που είχε προσέξει το γιλέκο κατά τις προηγούμενες ημέρες, είχε ήδη βρει στο λεξικό πώς αλλιώς λέγεται.
-Να σας βοηθήσω να φορέσετε το σωκάρδιον σας; τον ρώτησε.
Το σωκάρδιον- γιλέκο; ευχαρίστως απάντησε.
Η ιδιαίτερα λακωνική Ελπινίκη, που λόγω φοβίας και υπερηφάνειας δεν άφηνε κανένα περιθώριο να καταλάβει ο άλλος το γενικό επίπεδο των γνώσεων της, φτερούγισε και κορφολόγησε τον αμπελώνα της Ελληνικής γλώσσας με ταπείνωση. Ο δε κύριος Ανδροκλής, με τις ευλογίες του Αγίου Πνεύματος και την αγάπη του προς την Ελπινίκη, δηλαδή τον συνάνθρωπο, κατέστη αναλυτικός.
- Αυτός ήταν ο αείμνηστος Ανδροκλής, είπε η Ελπινίκη, οδεύοντας προς τη γεροντική της ηλικία, κρατώντας το “σφιγγίον” της δέσμευσης με τον Έλληνα λόγο στα χέρια της, αλλά πρωτίστως τόνισε, "με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος".
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η.Κοντοπούλου
23/5/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου