Η μικρή Ευρυδίκη Ζ. Παπαλαμπίδου, εγγονή της ευτυχισμένης Βαλυραίας γιαγιάς Ευρυδίκης Λινάρδου Παπαλαμπίδου, που με τον σύζυγό της Δημήτρη διετέλεσαν επί σειρά ετών, ως γεωπόνοι, Διευθυντές στη Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής στην Ορεστιάδα, ετοιμάζεται να κατακτήσει τον κόσμο όχι μόνο ως άριστη μαθήτρια και λαμπερή παραστάτης στις εθνικές εορτές, αλλά και ως δεινή αγρότισσα!
Τονίσαμε, σὲ προηγούμενό μας ἄρθρο, ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι πολυσήμαντο σημεῖο. Δὲν δηλώνει μόνον τὸ Τίμιο Ξύλο, πάνω στὸ ὁποῖο ἐτάθη καὶ ἔχυσε τὸ ζωοποιό Του αἵμα ὁ θυσιασθεὶς γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου Κύριός μας, ἀλλὰ πρὸ πάντων σημαίνει τὸν ἴδιο τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Παθόντα καὶ Ἀναστάντα ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, -ἀναζωογονήσεως-, καὶ σωτηρίας.
Δηλώνει, ὅμως, ὁ Σταυρὸς καὶ τὴν πορεία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴν ἔκπτωσή του ἀπὸ τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τὴν περιπέτειά του στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας μέχρι καὶ τὴν σταυροειδῆ του ἀνάσταση ἢ μᾶλλον τὴν σωτηριώδη ἐν Χριστῷ συνανάστασή του. Ἄλλωστε, ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστιανοῦ στὴν Ἐκκλησία γίνεται μὲ τὸ βάπτισμά του, ποὺ ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τύπο τῆς ταφῆς (τριπλῆ κατάδυση) καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας (τριπλῆ ἀνάδυση-τριήμερος ἔγερση). Ὁ Χριστιανός, ἑπομένως, ποὺ «ἀνασταίνεται» διὰ τοῦ βαπτίσματος ζεῖ ἢ τουλάχιστον ὀφείλει νὰ ζῇ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ πολιτεία τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, μέχρι νὰ ἐπιτύχῃ τὴν τελικὴ ἀνάσταση καὶ σωτηρία του.
Πῶς, ὅμως, θὰ καταλάβῃ ὁ σταυροπολίτης ἄνθρωπος ὅτι βαδίζει σωστὰ μέσα στὴν πολιτεία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅτι πορεύεται σταυροειδῶς; Πολὺ ἁπλᾶ, αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνει, ὅταν ἀκολουθῇ τὴν προτροπὴ τοῦ Δημιουργοῦ Του νὰ αὐξάνεται μὲ πίστη καὶ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του καὶ νὰ πληθύνεται μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης πρὸς τὸν συνάνθρωπό του (Γέν., α’ 28). Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι γίνεται κανεὶς σταυρικὸς ἄνθρωπος, ὅταν, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς μετὰ ἀπὸ τὴν Ὕψωση, γιὰ τὸν ἑαυτό του: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ. Ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός.» (Γαλ., β’ 19).
Η αγαπητή φιλόλογος της Βαλύρας, κα Ουρανία Μαυρίκη Μπόβη, τη σημαντικότητα της φιλίας και την άρση της κοινωνικής αποξένωσης προτείνει στην τελευταία ανάρτησή της στο FB. Ευθαρσώς θέτει, ως στόχο ζωής, σε έναν κόσμο που τα πάντα κινούνται ραγδαία και το ποτάμι του χρόνου δεν γυρίζει πίσω , αυτό το τόσο σημαντικό κοινωνικό θέμα προς διερεύνηση. Ευελπιστούμε να μην την απογοητεύσουμε!
Δώρο Θεού είναι η φιλία στον άνθρωπο αυτό που όταν τη συνάντησε ήταν έτοιμος με τον εαυτόν του και κατόρθωσε με θεία φώτιση και διάκριση να την εκτιμήσει και διατηρήσει.
«Η φιλία είναι η λεπτή απόλαυση των ευγενών ψυχών», έλεγε η Σαπφώ και «τείχος όντως αρραγές είναι η φιλία και ούτε αυτός ο διάβολος μπορεί να την εκπορθήσει», είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ πτώση τοῦ πρώτου Ἀδάμ συμπαρέσυρε στὴν ἁμαρτία τὸν «Ἀδὰμ παγγενῆ», ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἔκτοτε, ὁ ἐκπεσὼν ἄνθρωπος ταλαιπωρεῖται ἀπὸ τὶς ἁμαρτωλές του ἐπιλογές, ἀφοῦ εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Δημιουργοῦ Του καὶ διψᾶ, κατὰ βάθος, γιὰ τὴν ἄνω ζωή.
Γιὰ νὰ τὴν κερδίσῃ, ὅμως, αὐτὴν τὴν αἰώνια ζωή, χρειάζεται πλέον νὰ ἀγωνιστῇ. Χρειάζεται, κατ’ ἀρχάς, νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν κακό του ἑαυτό, ἀποδεχόμενος ἐλεύθερα τὸ εὐγενικὸ κάλεσμα τοῦ Κυρίου μας: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν» (Μάρκ., η’ 34).
Ἡ ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν Κύριο ἀποτελεῖ τὸ πρῶτο ἀποφασιστικὸ βῆμα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἡ ἀπόφαση αὐτή, βεβαίως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη, διότι ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο «ξεκαθάρισμα». Θὰ πρέπει, δηλαδή, νὰ ξερριζώσῃ ἀπὸ μέσα του τὸν κακό του ἑαυτό, τὶς ἁμαρτωλές του ἐπιθυμίες, τὶς ἀνάρμοστές του συνήθειες, ὅ τι δηλαδὴ δὲν ταιριάζει μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ βαπτισμένου καὶ χαριτωμένου μὲ τὴν «βοῦλα» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνθρώπου.
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Ο ανεκτίμητος συνεργάτης της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας, κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου, επέλεξε να μοιραστεί μαζί μας τις άκρως συγκινητικές εντυπώσεις του Συμβούλου της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας και Αντιπροέδρου του Αστέρα FC Βαλύρας, κ. Κώστα Θ. Καυκούλα, υιού του αείμνηστου και πολυαγαπημένου μας δασκάλου Θεόδωρου Κ. Καυκούλα, όταν στον αγιασμό της 11ης Σεπτεμβρίου 2024 αντίκρυσε τα αναρτημένα έργα ζωγραφικής του πατέρα του, στον χώρο του Δημοτικού Σχολείου μας. Τόσο η επίσκεψη του Δημάρχου Μεσσήνης κ. Γιώργου Η. Αθανασόπουλου και του Αντιδημάρχου κ. Δημήτρη Αθανασακόπουλου, με τα ευχάριστα νέα της έγκρισης του αναβαθμισμένου Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Βαλύρας, όσο και η έκθεση του Κώστα Θ. Καυκούλα στις αθάνατες πινελιές του πατέρα του έκλεψαν τις εντυπώσεις της ημέρας.
Το ιστορικό Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, που με υπομονή ορθώνεται στον χρόνο σχεδόν εκατό έτη, ο ιερός τούτος οίκος της εκπαίδευσης, που προσέφερε τα φώτα της γνώσης σε γενιές και γενιές καταξιωμένων Βαλυραίων, άνοιξε διάπλατα την είσοδο και τα παραθύρια του, για να γεμίσουν οι αίθουσες διδασκαλίας από τον αέρα της φθινοπωρινής αύρας με την ευλογία του Θεού, στον αγιασμό της 11ης Σεπτεμβρίου 2024.
Κάλεσε τους επιμελείς μαθητές , μετά τον αγιασμό, από τον σεπτό πατέρα μας κ. Ιωάννη Φωτεινό, να λάβουν θέση στα θρανία τους, με την ευλογία του Θεού , καθώς και τα τρυφερά περιστέρια, τους βλαστούς της νέας γενιάς, τα αγαπημένα παιδιά και εγγόνια μας, που με αγάπη , φροντίδα και αμέριστη υποστήριξη βλέπουμε ημέρα με την ημέρα που φοιτούν στο προνήπιο και νηπιαγωγείο, ότι μεγαλώνουν γρήγορα και κατακτούν θαυμαστά τον κόσμο γύρω τους.
Κατά τη διαδρομή με το λεωφορείο 608, ένας ηλικιωμένος φιλόλογος-συγγραφέας κράτησε ευχάριστα συντροφιά στο επιβατικό κοινό, μέχρι να φθάσουμε από την Κυψέλη ως το Σύνταγμα στην Αθήνα. Φορούσε λευκό πουκάμισο ασορτί με μπλε σκούρα γραβάτα, πλεγμένη στο χέρι με μεταξοκλωστή! Δεν αντιλέγω…..ταίριαζε χρωματικά με το σακάκι του, αλλά για μένα ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα άνδρα στην Αθήνα να φορεί χειροποίητη γραβάτα μεταξωτή, πλεγμένη στο χέρι με το βελονάκι, αν και πλεκτές γραβάτες έχω δει που κυκλοφορούν καθημερινά συχνά σε ανεπίσημες εμφανίσεις ανδρών στην Πρωτεύουσα!
Είδα ότι προσέξατε τη γραβάτα μου μού είπε χαμογελαστά, αν βρείτε με τι είναι πλεγμένη θα σας πω την ιστορία της!
-Με μεταξοκλωστή, άρρηκτους πόντους και λεπτό βελονάκι, απάντησα κοιτάζοντας στιγμιαία και με αχνό μειδίαμα.
--Σωστά! Αυτή που βλέπετε δεν είναι γραβάτα, είναι μέγα σύμβολο και σκάνδαλο, άρχισε να εξηγεί…
Την έπλεξε πριν από 50 χρόνια η αείμνηστη μητέρα μου στη γενέτειρά μου, έξω από την Κόρινθο, γιατί έπρεπε να έλθω στην πόλη να συναντήσω τον πρώτο μου εκδότη, να δει και να εκτιμήσει τα χειρόγραφα έργα μου, μαζί με τις συγγραφικές μου δυνατότητες…. Ορφανός και χωρίς χρήματα δεν είχα ούτε το εισιτήριο της διαδρομής μετά επιστροφής να καλύψω, όμως τον αγώνα δεν τον εγκατέλειψα…
Φωτό: Korinthos TV
Όταν ένας άνθρωπος αδικείται από τον σύνάνθρωπό του, συνήθως εκφράζει τα παράπονά του στο άμεσο και έμμεσο περιβάλλον του και/ή προστρέχει στο δικαστήριο για να δικαιωθεί. Όταν δει ότι ο συνάνθρωπός του σφάλλει, τον συμβουλεύει να αλλάξει τακτική προσέγγισης των πραγμάτων και/ή εύχεται στον Θεό να τον φωτίσει. Δεν αγαπά συνήθως εκείνους που δεν τον αγαπούν και σταδιακά σταματά να ελεεί όσους αποδεικνύονται αχάριστοι.
Ποιος όμως είναι εκείνος που λέγει όπως ο Χριστός επάνω στον σταυρό « Πατέρα συγχώρησέ τους δεν γνωρίζουν τι πράττουν»; Ποιος ζητά με πίστη αληθή ο Θεός να τον συγχωρήσει και φωτίσει όταν βλέπει ότι οι συνάνθρωποι του σφάλλουν και αναλογιζόμενος το μέγεθος των δικών του αμαρτιών επωμίζεται την ευθύνη των πράξεών τους; Ποιος είναι εκείνος που ελεεί δικαίους και αδίκους, ευγνώμονες και αχάριστους και αγαπά όλο τον κόσμο;
Μήπως είναι εκείνος που συνειδητοποιεί τη νοητική και συναισθηματική μεθόδευση της σκοτεινής ενέργειας στον εαυτόν του και οδεύοντας την οδό της σωτηρίας του, αν και παρουσιάζει καθημερινά διακυμάνσεις πνευματικής φύσεως, εν τούτοις συνειδητά επιστρέφει και επιλέγει τη θυσία την υπέρτατη; Εκείνη τη θυσία που γεννά ήρωες και αγίους στον ευλογημένο τόπο μας…..
Φωτό: Όμορφος Κόσμος στο FB
Η 85 ετών αγέραστη γιαγιά Χρυσάνθη από την Καλλιθέα Αθήνας, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, μαζί με μία παρέα φιλενάδων της, τουλάχιστον 20 χρόνια μικρότερες της ηλικίας της, επισκέφθηκαν το πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, την περασμένη Κυριακή, 8-9-2024, και ώρα 19:00 μμ, προκειμένου να παρακολουθήσουν μία συναυλία με τον αγαπητό τους Ισίδωρο Πάτερο, μία περιήγηση στον πλούτο της Ελληνικής Μουσικής από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας. Ο πολυοργανίστας, μουσικός, ερμηνευτής, τραγουδοποιός και συνθέτης μουσικής για θέατρο, ο κρητικής καταγωγής Ισίδωρος Πάτερος , που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991, μαγεύει τους έχοντας σώας τας φρένας με την αρχαία λύρα του, το μπουλγαρί, τη μαντόλα, το ούτι και το μπουζούκι του. Μαζί του ήταν ο καταξιωμένος Κυριάκος Γκουβέντας στο βιολί και μαντολίνο, ο Άγγελος Πάτερος στο πιάνο και ο Γιάννης Σφακιανάκης στην κιθάρα.
Φωτό: Orthodoxia News Agency
Τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ θὰ ἑορτάσῃ, σὲ λίγες ἡμέρες, ἡ Ἐκκλησία
μας καὶ ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοὶ πανηγυρίζομε γιὰ τὸ κορυφαῖο αὐτό, γιὰ τὴν σωτηρία
μας, γεγονός. Πανηγυρίζομε καὶ τιμοῦμε ὄχι μόνον τὸ Τίμιο Ξύλο, τὸ Ὁποῖο ἐξαγιάστηκε
ἀσφαλῶς καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ χύθηκε πάνω Του, ἀλλὰ κυρίως τιμοῦμε
τὸν Ἐσταυρωμένο Σωτῆρα μας, ποὺ μᾶς χάρισε, μὲ τὴν σταυρική Του θυσία, «ζωὴν τὴν αἰώνιον».
Ἐξ ἄλλου, σὲ ὅλα τὰ τροπάρια τοῦ Σταυροῦ, τονίζεται ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ θυσία
καὶ ἡ σωτηριώδης της σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Στὸ Ἀπολυτίκιο, μάλιστα, καὶ στὸ
Κοντάκιο παρακαλοῦμε τὸν Χριστό μας, ὁ ὁποῖος ὑψώθηκε «ἐν τῷ Σταυρῷ
ἑκουσίως» καὶ θεμελίωσε, διὰ τοῦ τιμίου Του αἵματος, τὴν «ἐπώνυμόν του καινή πολιτεία», νὰ σώζῃ τὸν
λαό Του, νὰ εὐλογῇ τὴν κληρονομία Του καὶ νὰ φυλάττῃ «τὸ διὰ τοῦ Σταυροῦ Του πολίτευμα», δωρίζοντας σὲ αὐτὴν τὴν σταυρική
Του πολιτεία τοὺς οἰκτειρμούς Του καὶ τὸ μέγα Του ἔλεος.
Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχομε ἐμβαθύνει ἀρκετὰ στὸ περιεχόμενο τῶν δύο αὐτῶν τροπαρίων τοῦ Σταυροῦ, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν σημασία των γιὰ τὴν δική μας πολιτεία; Πόσοι, ἐπίσης, ἔχομε κατανοήσει ὅτι ὁ Χριστός μας δὲν ἦλθε στὴν γῆ, γιὰ νὰ ἱδρύσῃ ἕνα ἀκόμη φιλοσοφικὸ σύστημα, μία νέα ἀκόμη πίστη ἢ ἰδεολογία, ἀλλὰ ἦλθε, γιὰ νὰ θεμελιώσῃ τὴν πολιτεία Του πάνω στὸν δικό Του θυσιαστικὸ σταυρὸ τῆς ἀγάπης; Πόσοι, τέλος, ἔχομε κατανοήσει ὅτι μὲ τὸ βάπτισμά μας γινόμαστε καὶ ἐμεῖς μέλη τῆς πολιτείας αὐτῆς τοῦ Σταυροῦ καὶ ἀναλαμβάνομε πλέον τὴν εὐθύνη νὰ πορευώμαστε σταυρικά, μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο;
Φωτό: Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου
Ἔχουμε ἀναφερθῆ σὲ παλαιότερο ἄρθρο μας στὰ «Παράδοξα τῆς Κοιμήσεως» τῆς Θεοτόκου, πῶς δηλαδὴ ἕνα γεγονὸς θλίψεως, πόνου καὶ ὀδύνης, ὅπως εἶναι ἡ Κοίμηση, μετατρέπεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας σὲ ποίημα χαρᾶς καὶ μάλιστα ἀγαλλιάσεως, καθ’ ὅτι ὁ «θάνατος» τῆς Παναγίας εἶναι μετάσταση «ἐκ τοῦ θανάτου πρὸς τὴν ζωήν».
Πράγματι, ὁ ἐτήσιος λειτουργικὸς κύκλος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ζωηφόρο μετάσταση τῆς Παναγίας μας καὶ ἀρχίζει ἐκ νέου μὲ τὴν ἐλπιδοφόρο γέννησή της: «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια﮲ σήμερον ἔπνευσαν αὗραι σωτηρίας προάγγελοι».
Σὲ τί ἔγκειται ὅμως τὸ παράδοξο τῆς Γεννήσεως τῆς Ὑπεραγίας καὶ Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου; «Ἐν τῇ γεννήσει σου, Κόρη, (…) καὶ τῶν φυσάντων τὸ λυπηρὸν τῆς ἀτεκνίας διέλυας ὄνειδος καὶ τῆς προμήτορος Εὔας τὴν ἐν τῷ τίκτειν κατάραν» (Ἐξαποστειλάριο ἑορτῆς). Διπλὰ θαυμαστό, λοιπόν, τὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεομήτορος. Ἀπὸ τὴν μιά, λύεται ἡ ντροπὴ («ὄνειδος») καὶ ἡ λύπη τῶν γονέων της, ἐξ αἰτίας τῆς ἀτεκνίας των, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη λύεται ἡ κατάρα τῆς προμήτορος Εὔας «ἐν τῷ τίκτειν», μὲ τὸν τόκο τῆς Θεοτόκου, μὲ τὴν γέννηση, δηλαδή, τοῦ Σωτῆρος. Καὶ αὐτὴ ἡ δεύτερη χαρά, ἡ διάλυση τῆς κατάρας ποὺ συνώδευε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, λόγῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, εἶναι πολὺ εὐρύτερη καὶ πολὺ πιὸ λυτρωτικὴ ἀπὸ τὴν χαρὰ τῶν γονέων της﮲ εἶναι «παγκόσμιος χαρά», διότι ἀπὸ τὴν νέα Εὔα, τὴν Παναγία, θὰ ἀνατείλῃ ἐπιτέλους ἡ σωτηρία γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Άλλο είναι ο άνθρωπος και άλλο είναι ο δαίμονας που κατοικεί εντός του. Ο δαίμονας μια ζωή ζητά να παρασύρει με παραπλανητικούς λογισμούς τον άμοιρο άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην απώλεια. Μισάνθρωπος είναι κι αν κάνει ότι δήθεν υπηρετεί τον θνητό και δρα προς το συμφέρον του, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν απατεώνα που δεν αφήνει τον Θεό της εσταυρωμένης αγάπης να φωτίσει τον νου και την ψυχή του ανθρώπου, είπε ο σοφός γέροντας Θεόφιλος και φύτεψε στη γη τη ράβδο του για να ανθίσει.
Ούτως συνέβη και στην Κωνσταντινούπολη, παιδί μου , τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν μέσα σε εννέα ώρες, το βράδυ της 6ης προς 7ης ημέρας, 100.000 χιλ. φανατισμένοι Λύκοι από την Πόλη και από τα κέντρα της Μικράς Ασίας, με την υπόσχεση της αμοιβής των 6 δολαρίων που ουδέποτε έλαβαν, με ρόπαλα, λοστούς, αξίνες , σφυριά και δάδες κατέστρεψαν τα σπίτια, τις περιουσίες και τη ζωή των Ελλήνων καθώς και αρκετών Εβραίων και Αρμενίων. Προκάλεσαν 300.000.000 εκατ. δολαρίων ζημιά ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρόξενος, αλλά κανένας δεν υπολόγισε το ψυχοπνευματικό και σωματικό κόστος αυτής της ανείπωτης βαρβαρότητας.
Αν νομίζετε ότι θα σας μαρτυρήσω ποιο αγαπημένο ζεύγος εισαγγελέων, παρά τω Αρείω Πάγω, συνήθιζε να διαβάζει τα τρία γουρουνάκια κάθε βράδυ για να έχει ύπνο ελαφρύ, μετά το βαρύ πρόγραμμα της ημέρας…όχι δεν θα αποκαλύψω το μυστικό τους! Μάλωναν λες και βρίσκονταν στο προνήπιο για το ποιο ρόλο θα λάβει ο καθένας, και συχνά διεκδικούσαν και οι δύο μαζί, με έντονα παιδικά ξεσπάσματα, νάζια και τερτίπια, το τρίτο γουρουνάκι, ορισμένες φορές μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα!!!
Με τα παραμύθια της θείας Λένας γαλουχηθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια, την οποία ανελλιπώς και με λαχτάρα ακούγαμε στο ραδιόφωνο και στη συνέχεια βλέπαμε στην τηλεόραση…Η θεία Λένα ήταν το σημείο αναφοράς, η παραμυθία για την ψυχή των παιδιών και η αγαπημένη δασκάλα, σε μία εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο και η επικοινωνία ήταν μέγας άθλος.
Όμως ποια ήταν η θεία Λένα που μας γοήτευσε για συνεχείς δεκαετίες;
Οι αείμνηστοι Χρήστος και Χριστίνα γεννήθηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του 1920 και ήταν συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο του Αυλώνα Μεσσηνίας, αν και η γενέτειρά τους ήταν από ένα διπλανό χωριό.
Δεν έχουμε ιδιαίτερα στοιχεία για τη ζωή τους, το μόνο που παραμένει ως ανάμνηση , σε όποιους τους γνώρισαν, είναι ότι επρόκειτο για ένα ζευγάρι που ζούσε σαν να έχει συνάψει λευκό γάμο. Λευκό γάμο επέλεγαν όσοι ήθελαν να μονάσουν στο Βυζάντιο. Ενώ ήταν ζεύγος νομίμως , αγαπούσαν και ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλο αληθινά, εν τούτοις δεν συνευρίσκονταν συζυγικά, ως μοναχοί που ήταν. Ήταν αφιερωμένοι στην πνευματική τους πρόοδο και αγωνίζονταν για να αποκτήσει άλλες ιδιότητες, θείας φύσεως, η ψυχή τους.
Αντιθέτως, ο Αδαμάντιος Κοραής διαφωνούσε και με παρρησία υποστήριζε ότι οφείλουμε να προσφέρουμε τον κηρό, δηλαδή το σώμα, όπως εμείς το παραλάβαμε από τους γονείς μας, στις επόμενες γενιές . Όμως ο Χρήστος και η Χριστίνα είχαν μία ακατανίκητη εσωτερική έλξη , αγαπούσαν πολύ τον Κύριο…Ιδίως η Χριστίνα ήταν εκείνη που από νεαρή ηλικία, αν και πεντάμορφη, παρότρυνε τον Χρήστο να την αγαπά ως αδελφή του.
Όταν εκείνος επέμενε ότι μόνο σαν γυναίκα του μπορεί να την βλέπει, έτρεχε έντρομη και κρεμούσε στην κάμαρή της δεύτερο και τρίτο εικόνισμα υπέρ της σωτηρίας τους!
Όταν ένα σχολικό κτίριο κλείνει για πάντα, είναι σαν να πεθαίνει ο λατρεμένος γονιός εκείνων των τρυφερών υπάρξεων που φοίτησαν σε αυτό και λάξευσαν την προσωπικότητά τους επάνω στα χαρακωμένα θρανία του. Είναι σαν ο δυνάστης χρόνος να πιέζει αλύπητα για τη διαγραφή των ωραιότερων αναμνήσεων της ζωής του ανθρώπου. Ο θρήνος είναι αβάσταχτος και η οδύνη συνεχής. Όμως, όταν με ευαισθητοποίηση η Πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας διακόπτει τη λειτουργία του σχολείου λόγω έλλειψης μαθητών ή άλλων παραγόντων σε μία συγκεκριμένη τοπική κοινότητα, αλλά παράλληλα εγκρίνει νέα χρήση του κτιρίου προς όφελος των κατοίκων της, το συναίσθημα της απογοήτευσης διαδέχεται η ελπίδα και η χαρά. Χαρά γιατί τα μικρά και μεγάλα παιδιά, με αγάπη θα συναντηθούν στο νέο πλαίσιο, και οι μεγαλύτεροι, ως διδάσκαλοι των νεότερων, θα γράψουν καινούρια ιστορία με χρυσοκονδυλιά, μεταδίδοντας γνώση με ανιδιοτελή αγάπη και ήθος.
Ο κ. Γιώργος Μαρλάντης , στη σελίδα του στο FB, περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τον κατέκλυσαν όταν διάβασε σε τοπική εφημερία της Μεσσηνίας ότι το σχολείο του, στην Καλλιθέα Πυλίας, κλείνει για πάντα! Ας αφήσουμε τον ίδιο να μοιραστεί μαζί μας τα ιδιαίτερα και άκρως αληθινά συναισθήματά του.
Φωτό: κα Ρόζυ Καρύδη
Ο αθάνατος Αναστάσης Τζαμαλής, τον οποίο Τζάμαλη έλεγαν μέχρι το 1970 στη Βαλύρα- οι παλιοί που θυμούνταν από τους παππούδες τους την κοινωνική επανάσταση στη Μεσσηνία- έδωσε αιματηρή μάχη στον Ασλάναγα το 1834, σημερινό Άρι, ενάντια στη Βαυαρική καταδυνάστευση του Ελληνικού λαού από τους Γερμανούς κηδεμόνες του Βασιλέα Όθωνα. Ο τόπος ποτίστηκε με τίμιο αίμα και σφραγίστηκε με τη χρυσή σφραγίδα της υπέρτατης θυσίας του ιδίου του νεαρού οπλαρχηγού , ο οποίος χωρίς νομικές διαδικασίες εκτελέστηκε στις φυλακές της Πύλου. Ο άνισος αγώνας των Ελλήνων πατριωτών αγίασε τον τόπο και έκτοτε ανθίζουν κρίνα ακράδαντης πίστης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, κρίνα εθελοντικής προσφοράς, με αήττητο όπλο την αγάπη του Χριστού στη μακαρία Μεσσηνία, μέχρι να δικαιωθεί ο τίμιος αγώνας των Ελλήνων υπέρ της υπεράσπισης των ιερών και οσίων της πονεμένης Πατρίδος μας.
Στο Αριοχώρι, όχι πολλά χιλιόμετρα μακριά από τον Άρι, μία σύγχρονη "Τζαμαλού"...
Πανέμορφες κολοκύθες έτοιμες για κατανάλωση, ένα σωρό επί θερμού ακόμη εδάφους, αν και το Φθινόπωρο 2024 έκανε αισθητή την παρουσία του με ξαφνική βροχή, αστραπές, βροντές και χαλάζι, σε ορισμένες περιοχές για τρεις συνεχείς ημέρες, προκαλώντας καταστροφές στις αγροτικές καλλιέργειες. Ο λαμπρός ήλιος μπορεί να κοροϊδεύει τον καιρό αλλά το τέλος του Καλοκαιριού είναι πλέον γεγονός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…μια στοίβα εντυπώσεις, αναμνήσεις αλλά και αρκετή απογοήτευση, αφού και φέτος το όνειρο της χρονιάς και η λαχτάρα των διακοπών δεν κατέστη, για αρκετούς συνανθρώπους μας, πραγματικότητα. Υγεία να έχουμε και ο Θεός θα τα φέρει όλα στην ώρα τους, έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας!
Θυμάμαι μία ξαφνική Φθινοπωρινή μπόρα στην όμορφη Βαλύρα μας το έτος 1969.....
Τα Ζίνια, που τα έλεγαν κουφετάκια οι γιαγιάδες μας, δεν ήταν πόες όπως σήμερα, αλλά λάμβαναν ύψος ενός μέτρου. Ανθισμένα δίπλα στον δροσερό βασιλικό κοσμούσαν τις ασπρισμένες αυλές των σπιτιών και τους εύφορους μπαξέδες. Όταν η δυνατή και συνεχής βροχή λύγισε τον μίσχο τους και έσκυψαν με λύπη τα πολύχρωμα ανθισμένα κεφαλάκια τους, περισσότερο υπέφεραν οι γιαγιάδες μας που τα φρόντιζαν και τα λάτρευαν παρά τα ίδια τα φυτά! Μέχρι και κερί στον ιερό ναό του Πολιούχου Αγίου Αθανασίου άναψε η αείμνηστη γιαγιά Γιαννούλα , που ζούσε απέναντι από το ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου στο ρέμα, υπέρ υγείας των καλλωπιστικών φυτών του Παραδεισένιου κήπου της.
Εὐχὲς καὶ ὕμνους γιὰ τὴν εὐλογία τῆς νέας ἐκκλησιαστικῆς καὶ ἀκαδημαϊκῆς περιόδου ἀναπέμπει ἡ Ἐκκλησία μας. «Ἀρχόμενοι τοῦ ἔτους καὶ τῶν ὕμνων ἀπαρχὴν ποιούμεθα τῷ βασιλεύοντι Χριστῷ βασιλείαν τὴν ἀπέραντον», ψάλλομε σὲ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὄμορφους ὕμνους (τροπάριο ζ’ ὠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς Ἰνδίκτου). Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ὑμνογράφος παρακαλεῖ τὸν Κύριο ποὺ εἶναι «ὁ ὢν πρὸ τῶν αἰώνων, ἐπ’ αἰῶνα τε καὶ ἔτι Κύριος» νὰ «πληρώσῃ» (=γεμίσῃ) τὸ ἔτος μὲ τὶς χρηστές Του δωρεές. Καὶ στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς Ἰνδίκτου, ἐπίσης, καλεῖται «ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος» νὰ εὐλογήσῃ «τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός» Του.
Ὡς γνωστόν, κατὰ τὴν ρωμαϊκὴ ἰνδικτιῶνα -ἀπὸ τὸ indictio, ποὺ σημαίνει ὁρισμός, ἐξαγγελία-, τὸν μήνα Σεπτέμβριο, ποὺ γινόταν ἡ συγκομιδὴ τῶν πρώτων καρπῶν τῆς γῆς, ὁριζόταν τὸ ὕψος τοῦ φόρου ποὺ θὰ πλήρωναν οἱ ὑπήκοοι γιὰ τὴν συντήρηση τοῦ στρατοῦ γιὰ τὰ ἑπόμενα 15 ἔτη. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε τὴν 1η τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ὡς δική της ἰνδικτιῶνα, ὡς ἀπαρχὴ δηλαδὴ τῶν δικῶν της δραστηριοτήτων γιὰ τὴν νέα χρονιά.
Ἡ πάγια, ἐξ ἄλλου, τακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νὰ προσδίδει στὶς παλαιὲς συνήθειες νέο, χριστιανικὸ περιεχόμενο, ἀνανοηματοδοτῶντας τες.
