Ο κύριος Στυλιανός, που ζει στην Αθήνα και εορτάζει σήμερα, θυμάται τον αείμνηστο και συνονόματο παππού του Στυλιανό, που τον έπαιρνε μαζί του, όταν πήγαινε να επισκεφθεί έναν σεπτό ιερομόναχο στη Βοιωτία.
-Καλύτερα να εξομολογείσαι μόνος σου Στυλιανέ , τον συμβούλευε ο σεπτός γέροντας, γιατί το παιδί είναι μικρό, ίσως ακούσει κάτι και παρανοήσει....
- Για την ευλογία τον έχω κοντά μου γέροντα, επέμενε ο παππούς μου, κι εκείνος ο μακαριστός και μακρόθυμος δεν έδινε συνέχεια , γιατί καταλάβαινε ότι φοβόμουν να μείνω μόνος μου, και ήμουν κολλητός σαν στρείδι επάνω στον παππού μου.
-Και τι δεν άκουγα... και τι δεν κατέγραφε ο εγκέφαλός μου, αν και ήμουν μόνο 6 ετών!
Εκείνο όμως που πρωτίστως είχα καταλάβει, ήταν ότι ο παππούς μου εργαζόταν σκληρά, ασκήτευε, αν και ήταν κοσμικός και αρκετά ευκατάστατος, για να τον αξιώσει ο Τριαδικός Θεός να συλλάβει ένα “ θείο τέκνο” εντός του!
Αν και γνώριζα, όπως με είχε διδάξει η αλησμόνητη γιαγιά μου Γεωργία, ότι η Αειπαρθένος Μαρία ευαγγελίστηκε, συνέλαβε και γέννησε θαυμαστά τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι και ο παππούς μου επρόκειτο να συλλάβει εντός του θείο τόκο, όπως άλλωστε είχε ήδη συλλάβει ο σεπτός γέροντας!
Στη νόμιμη ηλικία των 6 ετών, ο νους του παιδιού κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, οπότε όλα ήταν πιθανά και δυνατά για εμένα “τον μικρό”, γι΄αυτό αν και δεν καταλάβαινα πώς ακριβώς ο παππούς επρόκειτο να συλλάβει παιδί, είχα απολύτως πιστέψει ότι επρόκειτο να συμβεί!
Όντως, ο παππούς μου συνέλαβε άγιο τέκνο, αλλά όχι μετά από εννέα μήνες, εννέα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε να παρέλθουν, όταν είχε εντρυφήσει στις Αγίες Γραφές και προσέφερε έργο στην ενορία μας, υπέρ των πασχόντων αδελφών μας. Τότε ήμουν 15 ετών, στο άνθος της εφηβείας μου, με τις ορμόνες να κτυπούν αλύπητα τον εγκέφαλο και να δημιουργούν νοητική και συναισθηματική σύγχυση. Γι΄ αυτό δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, όταν επισκεφθήκαμε με τον παππού τον πνευματικό του διδάσκαλο...μόνο τούτο αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου:
- "Ο παππούς σου συνέλαβε παιδί” , είπε ο μακαριστός γέροντας χαμογελώντας, και συμπλήρωσε· “ Θείον τέκνον, προς Δόξαν Θεού”!
Έμεινα άναυδος και τον κοιτούσα για αρκετή ώρα, με τα μάτια γουρλωμένα, ύστερα ψέλλισα:
-Όπως ο Άγιος Στυλιανός;
-Μεγάλη η χάρη Του, αποκρίθηκε, κάνοντας το σημείο του σταυρού, ο άγιος πατέρας.
-Και τι παιδί είναι αυτό; ρώτησα;
-Αυτό θα πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου παιδί μου, γιατί κι εσύ, ως Στυλιανός, έχεις τη χάρη και προστασία του Αγίου σου, μού εξήγησε.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και δεν ασχολήθηκα με αυτή την τόσο σημαντική πληροφορία. Οι υποχρεώσεις των εγκυκλίων σπουδών, στη συνέχεια η φοίτηση στο πανεπιστήμιο, η εργασιακή απασχόληση, η δημιουργία οικογενείας και περιουσίας, προς στήριξη της οικίας μου ... ήλθαν χιόνια στα μαλλιά και η συνταξιοδότηση για να χαλαρώσω, κατάκοπος και σωματικά τραυματισμένος, να ανασυγκροτήσω τον εαυτόν μου, και να αρχίσω να σκέπτομαι σοβαρά, ότι έχω αργήσει και οφείλω στην ψυχή μου να συλλάβω πνευματικό τέκνο! Πρωτίστως άρχισα να ενδιαφέρομαι και ήθελα να μελετήσω σε βάθος τι ακριβώς συνέλαβε ο Άγιος Στυλιανός, που εορτάζουμε τη μνήμη του σήμερα, 26/11/2023.
Μελετώντας τον βίο του Αγίου Στυλιανού, που αγιάστηκε όπως ο Προφήτης Σαμουήλ από την κοιλία της μητέρας του, και αναδείχθηκε στήλη έμψυχος της εγκρατείας και στύλος άσειστος της Εκκλησίας, όπως αναφέρεται στο απολυτίκιον του Αγίου, κατανόησα ότι ακολούθησε την εντολή που έδωσε ο Κύριος στον πλούσιο στο κατά Λουκάν ΙΗ΄18-27 Ευαγγέλιο: “”Πάντα όσα έχεις πώλησον και διαδός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι”.
Πώς όμως ο σημερινός άνθρωπος , που είναι στην ύλη προσκολλημένος, να απαρνηθεί την περιουσία του και όλα τα υπάρχοντά του, όταν μία ζωή αγωνίστηκε, με κόπους και με βάσανα, για να τα αποκτήσει; Πώς να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο όταν έχει άπειρες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις;
Παρομοίως, όπως ο πλούσιος του Ευαγγελίου , δεν μοίχευσα, δεν φόνευσα, δεν έκλεψα (ούτε την εφορεία), δεν ψευδομαρτύρησα, τίμησα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου...αλλά τα υπάρχοντα και οι τρέχουσες υποχρεώσεις είναι μεγάλη δέσμευση που δεν αφήνει τον άνθρωπο να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υλική προσκόλληση και δέσμευση ήταν το εμπόδιο και του αείμνηστου παππού μου, για σειρά ετών, αλλά τώρα πλέον αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς τού συνέβη στα 15 μου χρόνια. Ουσιαστικά, απηλλάγη από τα περιουσιακά του στοιχεία, κράτησε ένα μικρό δυάρι να διαμένουν με τη γιαγιά, φρόντιζε μόνο για τα λιγοστά και απαραίτητα, και δραστηριοποιήθηκε στο έργο της ενορίας, υποστηρίζοντας το νοικοκυριό του με τη σύνταξη που λάμβανε. Εκείνος που κάποτε ήταν ένας οικονομικά δυνατός , αλλά προβληματισμένος για τη σωτηρία της ψυχής του άρχοντας, που τίποτα δεν έλειπε από την πλούσια οικία του, ήταν πλέον ένας φωτισμένος και ευτυχισμένος άνθρωπος, με τα λιγοστά που κράτησε για τον εαυτόν του, αφού οι χάρες του Αγίου Πνεύματος φώτιζαν τον νου του, στο κέντρο της απαστράπτουσας ψυχής του, και θείο τέκνο της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, με πίστη και έργα προς την ενορία μας συνέλαβε εντός του.
Κι όπως ο Άγιος Στυλιανός απήλθε προς τον Θεό με το πρόσωπό του να λάμπει σαν ήλιος, και πλήθος αγγέλων παρέλαβε την παναγίαν αυτού ψυχήν, ούτως και ο αείμνηστος παππούς μου, τελειώθηκε ειρηνικά και ανώδυνα, με το φως του Χριστού να εμφαίνεται επί του προσώπου του.
Αθάνατος είναι ο Άγιος Στυλιανός, και άφθονες ιάσεις παρέχει ανά τους αιώνες. Μετά την αποδήμηση τού Αγίου, όσοι γονείς είχαν άρρωστα παιδιά ή πέθαιναν από ασθένεια και επικαλούντο τον Άγιο Στυλιανό, επίσης ζωγράφιζαν την Αγία του εικόνα, τα παιδιά θεραπεύονταν και οι γονείς συνελάμβαναν και γεννούσαν, με τη χάρη του Θεού, υγιή τέκνα. Η μεσιτεία προς τον Θεό, του Αγίου Στυλιανού, συνεχίζεται θαυμαστά και σήμερα.
Ο Θεός μού έδωσε δύο γερά παιδιά, αλλά τούτο το τρίτο, το πνευματικό και αιώνιο, το θείο τέκνο της ψυχής μου, χρειάζεται να συλληφθεί ως παράδειγμα μιμήσεως του αείμνηστου παππού μου, που κι εκείνος συνέλαβε όπως ο Άγιος Στυλιανός....
Δεν είναι όμως μόνο αυτό το χρέος μου, γιατί, ο Άγιος Στυλιανός δεν άναψε τον λύχνο του και τον έθεσε υπό το μόδιον, αλλά η λυχνία του φώτισε την ψυχή του, και διαχύθηκε το ιλαρόν φως και στους άλλους ανθρώπους, που είδαν πώς ο Θεός δοξάζει εκείνους που τον δοξάζουν (1). Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί ο παππούς μου επέμενε να είμαι από μικρός μέτοχος της θεάρεστης πορείας του προς τη θεώση. Ανεξίτηλες αγίες μνήμες και θεάρεστες πρακτικές φωτίζουν την ψυχή μου και θεραπεύουν το σώμα μου.....χαρίζοντάς μου ειρηνικό γήρας.
Βιβλιογραφία
1. Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1950). Μην. Νοεμ. σ. 611-614.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
26/11/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου