Μετά τον εκλογικό αγώνα τους στην Τοπική Κοινότητα Βαλύρας, και στον Δήμο Μεσσήνης, ορισμένοι κάτοικοι της όμορφης γενέτειράς μας βιώνουν έντονα την αίσθηση του νικητή και αδικημένου... εκείνου που θα σταθεί στο προσκήνιο κατά την ερχόμενη τετραετία για να αναμετρήσει τις δυνάμεις του δημόσια, και του πολιτικού αντιπάλου, που θα λάβει θέση παρασκηνιακά. Συγκρατημένη οργή και ματαίωση χαρακτηρίζει το αντίπαλον δέος....
Τον σφυγμό της Κοινότητας συνέλαβαν οι εκλεπτυσμένες κεραίες της δραστήριας και δημοφιλούς φιλολόγου, κας Ουρανίας Μαυρίκη-Μπόβη, και ως ψυχή γενναιόδωρη, άπλωσε τη σοφία της επάνω στην κοινή τράπεζα, για να γευτούμε όλοι μαζί τούτη τη θεάρεστη γνώση, που χαρακτηρίζει την εξελικτική πορεία αυτού του μοναδικού ανθρώπου, που πολύτιμο και ανεπανάληπτο στολίδι φωτός είναι για τον ευλογημένο τόπο μας.
Λέγει χαρακτηριστικά, η διακεκριμένη φιλόλογος, στη σελίδα της στο fb:
Δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι...... Η Αγάπη μόνον είναι Αδικημένη....
Ξεπερνώντας το φάσμα της δυαδικότητας: Εμείς και οι Άλλοι....με σκληρή Aυτογνωσιακή εργασία..... μπορούμε να συναντηθούμε με την έννοια: θεία και αγνή Συνειδητότητα... που δε γνωρίζει από διαχωρισμούς με βάση τις έννοιες: φύλο, θρησκεία, επάγγελμα, κόμμα, κοινωνική τάξη, όνομα, δόξα, ..... Όλοι και Όλα είναι Ένα.... !
Ας αναλύσουμε τον εμπνευσμένο λόγο της κας Μαυρίκη-Μπόβη:
1. Ανάμεσα στο φάσμα της δυαδικότητας και στο κυνήγι της εφήμερης δόξας
Είθισται, το κίνητρο της πολιτικής δύναμης και εξουσίας, παράλληλα με την εφήμερη δόξα που συνδέεται με αυτό, να εμπνέει πολλούς ενεργούς πολίτες με έφεση στα κοινά. Πάραυτα, η έννοια της “νίκης” στις Εθνικές, Περιφερειακές , Δημοτικές και Τοπικές εκλογές, είναι σχετική και ασαφής , γιατί υπόκειται στη φαινομενική αντίληψη του καθενός.
Για παράδειγμα, εκείνος που νικά είναι ουσιαστικά ο πλέον αδικημένος σε τούτη τη ζωή, διότι οφείλει να σταυρώσει τον εαυτόν του υπέρ της ευημερίας των άλλων γύρω του, να αποδείξει ότι μπορεί να ξεπεράσει την ιδιοτέλειά του, να δράσει ενάντια στη σωματική και πνευματική του υγεία προς όφελος των συνανθρώπων του, με το να καταστεί χρήσιμος σε αυτούς, με την ευλογία του Θεού, έστω κι αν αρχικό του κίνητρο είναι η εφήμερη πολιτική και οικονομική δύναμη και δόξα. Οφείλει, για να αποδειχθεί πραγματικός νικητής, να γίνει ο πρώτος υπάκουος και πειθήνιος δούλος, που ημέρα και νύχτα δεν έχει άλλο σκοπό εκτός από την συνεχή προσφορά του προς το κοινωνικό σύνολο. Ο νικητής ζει και κινείται μεταξύ κυνών που τον κακολογούν, υποτιμούν, προσπαθούν να τον πιάσουν στη γωνία αδιάβαστο, και λίγοι είναι εκείνοι που θα του σκουπίσουν το μέτωπο και θα του δώσουν ένα ποτήρι νερό και μία χείρα βοηθείας, ανάμεσα στους αμέτρητους και συμφεροντολόγους κόλακες. Πάραυτα, ο ίδιος πρέπει να αποδειχθεί μεγαλόψυχος και μακρόθυμος και να ξεπεράσει, αν ποτέ καταφέρει, τα εμπόδια που του στήνουν καθημερινά οι φιλόδοξοι δαίμονές του.
Εσταυρωμένος είναι ο νικητής των εκλογών και Φαρισαίος δικαστής αντίστοιχα, είναι εκείνος που υποτίθεται ότι νικήθηκε αν δεν διακρίνεται από αυτογνωσία.... Δύσκολη είναι η θέση του πρώτου, παράλληλα ύπουλη είναι η θέση του δευτέρου, του αντιπάλου, γιατί οφείλει να αγωνιστεί με τον εαυτόν του, προκειμένου να ξεπεράσει τη δαιμόνια υπερηφάνεια, εγωισμό, οργή, παραπληροφόρηση εντός του για να μην αρχίσει να λιθοβολεί ανελέητα, λόγω προσωπικής ματαίωσης, τον εσταυρωμένο νικητή και του καταλογιστεί η σφραγίδα του Ιούδα-προδότη, που άναψε δημοσίως την πυρκαγιά της διχόνοιας, του μέγα διχασμού, ο οποίος αποτρέπει την άνθηση της αγάπης και κοινωνικής συνοχής. Ο δεύτερος, έχει ως θεάρεστο στόχο τη συμφιλίωση με τον πολιτικό του αντίπαλο, και τη συνειδητή απόκτηση αντίληψης ότι όλοι είμαστε αδελφοί, παιδιά του ίδιου Θεού και ότι η "νίκη" του άλλου είναι δώρο για τον ίδιο, αφού του δίνει τη δυνατότητα, αντί να επενδύσει στα κοινά, να αντλήσει χρόνο για την πνευματική εξέλιξη του εαυτού του, αφού ο άλλος αναλαμβάνει προσωρινά να του παρέχει κοινωνική υποδομή και υπηρεσίες όσον αφορά τις προσωπικές και κοινωνικές ανάγκες του. Ο "νικητής" είναι ουσιαστικά ένας χαμάλης πολίτης, ο τελευταίος της σειράς, που καλείται να παρέχει τα αναγκαία για τη λειτουργία του Κράτους, της Περιφέρειας, του Δήμου ή της Κοινότητας και ο νικημένος ο τυχερός πολίτης που θα καρπωθεί αυτής της προσφοράς, αν ο πρώτος υπερβεί τον εαυτόν του και είναι αποτελεσματικός στο έργο του .
Πάραυτα, αν ένας ενεργός πολίτης αισθάνεται ότι θέλει να επενδύσει σε κοινωνική εργασία, μετά την υποτιθέμενη εκλογική ήττα του, είναι αμέτρητα αυτά που μπορεί να πράξει και κάλλιστα να συνεργαστεί με τις Δημοτικές και Τοπικές αρχές για την καλύτερη επίτευξη των κοινωνικών στόχων του.
2. Όλοι και όλα είμαστε ένα!
Όπως ένας άνθρωπος αδυνατεί να αποχωριστεί και/ή να θυσιάσει ένα μέλος του σώματός του και φέρει βαρέως το γεγονός ότι μετά από χειρουργική επέμβαση απώλεσε μέρος του εαυτού του , το ίδιο και ο Παντοδύναμος Θεός- που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και εμείς όλοι είμαστε γεννημένοι κατ΄ εικόνα Του- αδυνατεί να υπάρξει χωρίς την συνδετική αγάπη, ως σημείο αναφοράς προς τα τέκνα Του. Γι΄ αυτό αγωνίζεται να φωτίσει και να ενώσει όλα τα γεννήματα Του με τη θεία συνειδητότητα της αγάπης Του, ώστε να φθάσουν στο κατ΄ ομοίωση μαζί Του. Κι όπως όταν πονά ένα μέλος μας, η επίγνωσή μας είναι επικεντρωμένη σε εκείνο ακριβώς το σημείο και κάνουμε τα πάντα προκειμένου να αποκαταστήσουμε την υγεία μας, έτσι και στην κοινωνία του Θεού, όταν υπάρχει διάσπαση και δυαδικότητα (εμείς και οι άλλοι), η κατάσταση καθίσταται νοσηρή πρωτίστως για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τον ίδιο τον Θεό που κατοικεί και επενδύει σιωπηλά εντός μας.Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή μας, και οι πιστοί τα μέλη του σώματός Του.Αγωνιζόμαστε να πορευθούμε ειρηνικά και με αγάπη μεταξύ μας.
Όπου κι αν στραφούμε, εντός και εκτός μας, εμείς οι Χριστιανοί, θα διαπιστώσουμε τη θεία χάρη Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που καταδυναστεύεται δαιμόνια από τα αλόγιστα πάθη μας. Ποιος χαμογελά, κλαίει, εξευτελίζεται, υποτιμάται, βιάζεται, δεν αναγνωρίζεται, αγωνίζεται μάταια για να φωτίσει τον άνθρωπο προκειμένου να αποκτήσει στάχυ της θείας γνώσεως εντός του, φωτισμένο πνευματικό τέκνο, πριν αποχωρήσει από τούτη την πρόσκαιρη ζωή, αν όχι ο μέγας Πατέρας, Δημιουργός, ο Τριαδικός Θεός και Διδάσκαλος όλων μας;
3. Η πνευματική δόξα και οι αθλητές της κοσμικής ζωής
Ο φιλόσοφος Πυθαγόρας, όταν διαπίστωνε ότι ένας μαθητής του είχε έφεση στα κοινά, τον σταματούσε μυητικά σε ένα συγκεκριμένο στάδιο. Ο λόγος ήταν αν προχωρούσε ο μαθητής στα άδυτα της θείας γνώσης θα αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να επιστρέψει στο ανθρώπινο επίπεδο και να αναλάβει ρόλο πολιτικού ηγέτη, για παράδειγμα να δράσει ως Πρωθυπουργός ή Δήμαρχος, γιατί θα τον δέσμευαν οι θείες αποκαλύψεις εντός του.....
Παρομοίως κι ένας μεγαλόσχημος Αρχιμανδρίτης ή Μητροπολίτης σήμερα, είναι αδύνατον να εκτελέσει συζυγικά καθήκοντα, γιατί τα λακτίσματα του διαβόλου, σε καθημερινή βάση, είναι επανωτά και χρειάζεται να παραμένει διαρκώς σε εγρήγορση και να προσεύχεται υπέρ της σωτηρίας του κόσμου, επικεντρωμένος στο έργο της Εκκλησίας.
Αμαράντινο στέφανο λαμβάνουν τα Άγια στελέχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Στα έντιμα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη, καθώς και στους ήρωες του τόπου μας, δάφνινος στέφανος στολίζει την κόμη τους και σκεπασμένοι με την Ελληνική σημαία αποχωρούν από αυτή τη ζωή... Αναλογιστείτε όμως, πόσο αυτές οι ψυχές, ιδίως των στρατιωτικών, ποθούν στον Άδη να είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στη ζωή και να αγιάσουν!!!
Οι απλοί κοσμικοί άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να αποδειχθούν αθλητές της ζωής σε πολλά επίπεδα, οικογενειακά, επιστημονικά και κοινωνικά, πάντα σε συνδυασμό με την άσκηση της θρησκευτικής τους παιδείας και την εφαρμογή των αρετών στον βίο τους.
Στέφανο εκ Θεού λαμβάνουν και ένδυμα για την ψυχή τους οι άνθρωποι που διάνυσαν τη ζωή τους έντιμα, με πίστη στον Θεό και αγάπη προς το κοινωνικό σύνολο.
Πολλούς Αγίους και ήρωες ανάδειξε η όμορφη γενέτειρά μας.....Στεφανωμένες αποχώρησαν από τη ζωή οι αείμνηστες μητέρες και γιαγιάδες μας, καθώς και οι εργατικοί παππούδες και πατέρες μας, που διάλεξαν τη στενή οδό της σωτηρίας και δεν υπηρέτησαν τον Μαμωνά, το κυνήγι του χρήματος ως στόχο του βίου τους, αλλά την αγάπη του Χριστού.
4. Τι είναι η αδελφική αγάπη για την κοινωνία μας;
Αδιαμφισβήτητα η αδελφική αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνίας, αφού συνδέει, δίνει νόημα και σκοπό ζωής σε όλα τα μέλη της. Όταν δε η μορφή της κοινωνικής αγάπης στηρίζεται και συμπορεύεται με το θέλημα του Παντοδύναμου Θεού είναι πραγματικό μεγαλείο! Ανθίζουν άρρηκτα ενωμένα τα μέλη της κοινωνίας και καρποφορούν καρπούς θείας φώτισης, ευημερούν και προοδεύουν μέσα από την αλληλοστήριξη, η ίδια η ζωή αποκτά νόημα υπέρτατο, κάτω από το πρίσμα της αγάπησης. Δεν υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι, μόνο υπεύθυνα κοινωνικά στελέχη αναδεικνύονται, που το καθένα, με βάση τις δυνατότητές του, προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Δεν επικρατεί πολιτικός ανταγωνισμός, ούτε ιδιοτελής-υπολογιστική συμπεριφορά, αφού ο σίφουνας της αγάπης συνεπαίρνει και εμπνέει τους πάντες. Τούτη η αγάπη είναι η ιδανική μορφή της προσωπικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, η αποδέσμευση από της αλυσίδες των παθών του, γι΄ αυτό ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε να αγαπάμε τον πλησίον όπως τον εαυτόν μας, καθώς και τον εχθρό μας, γιατί μέσα σε όλους μας κατοικεί και υποφέρει ο ίδιος ο Θεός.
Ας αφήσουμε την αγάπη να σκεπάσει την κοινωνία και την όμορφη Κοινότητά μας στη Βαλύρα , να μας στροβιλίσει ευχάριστα, να μας ενώσει , θρέψει, φωτίσει και απογειώσει. Είναι τόσο πρόσκαιρος ο βίος μας, ας μη ζούμε με την ταφόπλακα της οργής, του διχασμού και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς επάνω στα στήθη μας. Είμαστε πολύ ωραίοι άνθρωποι και αξίζουμε το καλύτερο!
Θερμές ευχαριστίες στην κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, φιλόλογο, για τη μοναδική της έμπνευση!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
15/10/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου