Γυναίκα στη Βαλύρα

                         

                                            Βαλυραίοι του 1960. Φωτό: lyrasi.blogspot.com

 

Το να είσαι γυναίκα είναι από μόνο του μέγα θαύμα, αλλά το να διαβιώνεις στη Βαλύρα ως κόρη,  σύζυγος, μητέρα, αλλά και εργαζόμενη προς Δόξαν Θεού, σημαίνει Ανάσταση της ψυχής ημών. Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο Θεός θα έσωζε τα Σόδομα αν έβρισκε έστω έναν άνθρωπο που να πιστεύει στον αληθινό Θεό… στη Βαλύρα η πλειονότητα των γυναικών είναι θρησκευόμενες, πολύ καλές κόρες, σύζυγοι , μητέρες, και τηρούν με ευλάβεια τα ήθη και έθιμα του τόπου μας. Δεν προσκυνούν την κατάρα της Εύας αλλά τη σωτήριο προσφορά στην ανθρωπότητα της Παρθένου Μαρίας. Στην τεχνοκρατική εποχή που διανύουμε, η έπαρση παράλληλα με την ψυχική διαταραχή είναι συχνό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και το συναίσθημα της κυριαρχίας και επιβολής με ποικίλους άμεσους και έμμεσους τρόπους. Για παράδειγμα, ο Γερμανικός λαός, ως εθνική ψυχή, μορφοποιεί ένα σύγχρονο ρομπότ. Οι άνθρωποι καθημερινά εργάζονται συστηματικά, αφοσιώνονται στην επαγγελματική τους άνοδο, στη συσσώρευση χρήματος, στην απόκτηση εξουσίας, στη «βελτίωση» των συνθηκών διαβίωσης που σημαίνει περισσότερα αγαθά και επίγειες ανέσεις , στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, γενικώς στην  εκμετάλλευση και καταπάτηση της γης την οποία βιώνουν ως άψυχο χώρο και όχι ως Παράδεισο και αιώνιο περιβόλι του Θεού. Ο εσωτερικός τους λόγος έχει εκπέσει καθώς και η εκλέπτυνση των συναισθημάτων τους διότι δεν έχουν μέσα στα αγκάθια που ζουν χρόνο για θεία πνευματική αναζήτηση και ανάπτυξη.

OXI είπαν οι μαθητές της Βαλύρας σήμερα, 28η Οκτωβρίου 2024!

                             

             Φωτό: Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Δημοτικού Σχολείου και Νηπιαγωγείου Βαλύρας

Με υπερηφάνεια, οι επιμελείς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας παρέλασαν σήμερα, εκκλησιάστηκαν και γοήτευσαν το συγκεντρωμένο πλήθος, στην πλατεία της όμορφης γενέτειράς μας , με τα εθνικά άσματα και τα επιλεγμένα μαζί με τους δασκάλους τους ποιήματά τους. Επάνω στην εξέδρα, δώδεκα μαθητές και μαθήτριες, κουνώντας ρυθμκά τις σημαίες τους και τραγουδώντας άφησαν τους ακροατές άφωνους και συγκίνησαν τους γονείς και δασκάλους τους. Βλέπετε σχετικό βίντεο του Αντιπροέδρου της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας, κ. Κώστα Θ. Καυκούλα στο https://www.facebook.com/kostas.kafkoulas.9/videos/8602081399908536.

Προς ενημέρωση των αγαπητών μαθητών του ιστορικού Δημοτικού Σχολείου μας, ο Σκαλαίος συμπατριώτης μας, κ. Θεοχάρης Κοτσίνονος, ο οποίος εργάζεται στη Ελληνική αεροπορία, μάς εξηγεί ποια στάση των Ευζώνων στη Βουλή των Ελλήνων σχηματίζει το ΟΧΙ των  ηρώων της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ο Τορπιλισμός της Έλλης συνεχίζεται......

            

                                        Ο Τορπιλισμός της Έλλης. Έργο του Φώτη Κόντογλου

Ήταν η μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας,  της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,  και η Εφέστια εικόνα της Παναγίας στην Τήνο περιστόλιστη δεχόταν το χριστεπώνυμο πλήθος των  προσκυνητών, των ασθενών και δεινοπαθούντων, την 15^η Αυγούστου 1940. Μετά από συνεχή προπαγάνδα στον Αλβανικό και Ιταλικό τύπο , ο δυσσεβής  Μουσολίνι, που η απληστία του είχε ελκύσει κάθε θηριώδη ενέργεια εντός και εκτός του, την όμορφη Ελλάδα θέλησε να κατακτήσει, με έναρξη τον τορπιλισμό του ιστορικού εύδρομου της Έλλης, που σημαιοστολισμένο ναυλοχούσε στον λιμένα της Τήνου. Η Τορπίλη έφερε τη σήμανση TORRINO 1930. H αρχική ιδέα του Iταλού δικτάτορα ήταν να καταλάβει την Κέρκυρα, στη συνέχεια όλες τις Ιονίους νήσους επιθυμούσε, και τελικώς ολόκληρη την Ελλάδα θέλησε, με στήριγμα τους Βουλγάρους που επεδίωκαν την προσάρτηση της  Μακεδονίας και πρόσβαση στο Αιγαίο, μέσω της Θεσσαλονίκης…. Δυστυχώς, δεν γνώριζε ο δόλιος και μοχθηρός τι τον περίμενε και πόσο επιβάρυνε με τις αποτρόπαιες και θανατιφόρες ενέργειές  του ολόκληρο το έθνος του! Ο Χίτλερ τότε ήταν απασχολημένος με την επίθεση στις Βρετανικές νήσους και τη Γαλλία, η Γερμανική εισβολή είναι το σενάριο του τρόμου που ακολούθησε,  μετά την ήττα του Μουσολίνι.

Ειρήνη Σολδάτου: Η προβληματική διάσταση του εορτασμού του halloween για τα μικρά παιδιά

                          

Τὰ τελευταῖα χρόνια, τέτοιες ἡμέρες, παρατηρεῖται στὰ Δημοτικὰ Σχολεῖα τῆς χώρας, Ἰδιωτικὰ καὶ Δημόσια, μία προσπάθεια γνωριμίας τῶν παιδιῶν μὲ μία νέα «γιορτή» ἐναρμονισμένη στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Πρόκειται γιὰ τὸ Halloween (Χάλοουιν), ὅπως προβάλλεται μὲσα ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Ξένων Γλωσσῶν, εἰδικὰ στὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ.

Η Βαλύρα σύσσωμη εορτάζει τον Προστάτη της Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλύτη

        

                              Πανοραμική θέα της Βαλύρας. Φωτό: κ. Στασινός Αθαν. Μπόβης

Ανθοστόλιστη η θαυματουργή- Εφέστια  εικόνα του  Δημητρίου Βαλύρας, από τις θεοσεβείς γυναίκες του χωριού, που παράλληλα παρασκευάζουν, σε συνεργασία με τους δύο φούρνους στην πλατεία, πρόσφορα και γλυκύτατους άρτους, θα υποδεχτεί το Χριστεπώνυμο πλήθος, μόνιμους Βαλυραίους και επισκέπτες, στον παλιό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, σε μία από τις πλέον γραφικές γειτονιές της όμορφης γενέτειράς μας.

Όπως κάθε χρόνο, ο σεπτός εφημέριος, κ. Ιωάννης Φωτεινός, θα λειτουργήσει προς ευλογία και ανάταση των ψυχών των πιστών, που  τιμούν τη μνήμη του αγαπημένου Αγίου της Βαλύρας, του Μεγαλομάρτυρος  Δημητρίου του Μυροβλύτου.

Ελιά μου να ανθής, πολύ καρπό να φέρης!

                   

                                              Φωτό: κ. Στασινός Αθαν. Μπόβης στο FB

Στην περιοχή μεταξύ Σκάλας και Βαλύρας, στη Μεσσηνία, ζούσε προπολεμικά ένας ευθυτενής και θεοσεβής γέροντας, ο Μπαρμπα-Θωμάς, που ήταν αγρότης, κτηνοτρόφος και ιδιοκτήτης ενός περιβολιού με ελαιόδενδρα. Το θυμόντουσαν οι παλιοί Σκαλαίοι, γιατί ένα θαυμαστό γεγονός συνέβαινε στο περιβόλι του. Συνήθως οι ελιές καρπίζουν χρόνο παρά χρόνο, αλλά στο συγκεκριμένο  αγρόκτημα, ακόμη και το έτος της ακαρπίας, υπήρχε, αν όχι πολύς καρπός, αρκετός για να καλύψει  πλούσια τις οικογενειακές ανάγκες του Μπαρμπα- Θωμά και να του αφήσει ένα μικρό εισόδημα. Έκπληκτοι οι συγχωριανοί  τον ρωτούσαν πώς φροντίζει τα δένδρα του, κι εκείνος επέμενε, για συνεχείς δεκαετίες, τις ραντίζω με αγίασμα, θυμιατίζω στην καλύβα,  προτού δύσει ο ήλιος ψέλνω,  τραγουδώ όταν φροντίζω το κτήμα,  αγκαλιάζω τις ελιές μου και τις ευχαριστώ για τα πλούσια δώρα τους. Οι Σκαλαίοι  ήταν καχύποπτοι, πίστευαν ότι κρατούσε γερά το μυστικό της φροντίδας του περιβολιού του, μέχρι που κάποιοι φίλοι του Βαλυραίοι, μετά τον θάνατό του, επισκέφτηκαν την καλύβα  και  βρήκαν, μέσα σε μια παλιά ξύλινη κασέλα, τα τεκμήρια του έντιμου λόγου του.

ΕΠΑΛΞΕΙΣ: Αφιέρωμα στην Κοινή Ελληνική και την οικουμενική της διάσταση

Η επιτυχημένη εκδήλωση-αφιέρωμα  για την Ελληνική γλώσσα, με τίτλο " Η Κοινή Ελληνική και η οικουμενική της διάσταση", του Ορθοδόξου Πολιτιστικού Συλλόγου «Επάλξεις» στην Αθήνα,  πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 16 Οκτωβρίου 2024, στην οδό  Ζήνωνος 3, β' όρ, Ομόνοια, με ομιλητές την κα Αναστασίου Γώγου, φιλόλογο και τον π. Βελισσάριο Γκεζερλή, Εφημέριο του Ι.Ν. Αγίας Ειρήνης Γαλατσίου-δρ.Πληροφορικής.

 Χαιρετισμούς απηύθυναν ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, π. Σεραφείμ Ρίβιος, Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας, η κα Αριστέα Σιδέρη-Τόλια, ομότιμη καθηγήτρια Φιλολογίας Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και ο κ. Δημήτριος Μεταλληνός, δρ. Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ακολουθούν τα πορίσματα για την Ελληνική γλώσσα , τα οποία συνέγραψαν, εκ μέρους του Δ.Σ. των Επάλξεων, η κα Μακρίνα Ράγκα, δικηγόρος και η κα Σοφία Μπεκρή Φιλόλογος-θεολόγος.

Κι ο Αλέξης αν ήταν μαζί μας, σίγουρα θα του άρεσε!

     

                                             Πλατεία Κυψέλης, Αθήνα. Φωτό: Το Βήμα

Φίλοι Βαλυραίοι και από την ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας, συναντηθήκαμε χθες, Κυριακή και ώρα 19:00 μ. μ., στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κυψέλης στην Αθήνα, όπου πραγματοποιήθηκε  5ωρη , κατανυκτική , Ιερά Αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου Φιλοθέου και του εορτάζοντος πρωτοπρεσβυτέρου της Ενορίας κ. Φιλοθέου Νικολάκη.

Στα στασίδια των ανδρών, ανάμεσα στους άλλους πιστούς, κάθισαν και δύο πολλοί καλοί φίλοι, συμμαθητές από τα παιδικά τους χρόνια. Ο ένας είναι κοινωνικός επιστήμονας και μέλος του Ορθοδόξου Πολιτιστικού Συλλόγου «Επάλξεις’ στην Αθήνα , φιλικά προσκείμενος προς τον θεοσεβή τυφλό ιδρυτή του Συλλόγου, τον υπέργηρο κοινωνικό επιστήμονα και συγγραφέα κ. Βασίλη Τσούπρα.  Ο άλλος είναι ένας  φιλελεύθερος μαθηματικός , ομοϊδεάτης του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Θερμές ευχές για αρμονική συζυγική συμπόρευση και ευτυχία

                       

Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Τέλος στην εργένικη ζωή… έδωσε ο αγαπητός συμπατριώτης μας,  κ. ΤΑΚΗΣ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ, καθώς ανέβηκε  τα σκαλιά της εκκλησίας, στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στην Καλαμάτα, με την εκλεκτή της καρδιάς του, την απαστράπτουσα  κα ΜΑΡΊΑ ΔΟΥΡΙΔΑ.

Σύμφωνα με ενημέρωση που είχαμε  στην ηλεκτρονική μας ιστοσελίδα από τον διευθυντή της ΕΡΤ/ΕΡΑ Καλαμάτας, κ. Κώστα Γαζούλη , ο οποίος είναι επιστήθιος φίλος του Βαλυραίου γαμπρού κ. ΤΑΚΗ ΛΙΟΝΤΗΡΗ , κουμπάρος του  ζευγαριού είναι ο νυν αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου κ. Ανδρέας Τσουκαλάς και  ο Ιθωμίτης αντιδήμαρχος Μεσσήνης, κ. Δημήτρης Αθανασακόπουλος.

 Αξίζει να επισημάνουμε, ο αγαπητός μας  κ. ΤΑΚΗΣ ΜΑΚΗ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ, πολιτικός μηχανικός στην Καλαμάτα , είναι εγγονός του ιστορικού μας κοινοτάρχη Βαλύρας Ιθώμης  Παναγιώτη Λιοντήρη, που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην οριοθέτηση του δημοτικού μας γηπέδου, με την επωνυμία "Μαρακανά Κάμπου" που αγωνίζεται  ο Αστέρας Βαλύρας F.C.

Επίσης, ο πατέρας του  γαμπρού, με το χαϊδευτικό Μάκης, όπως τον γνωρίσαμε,  τραπεζικός υπάλληλος της Εθνικής για δεκαετίες στο Μελιγαλά  και στην Καλαμάτα, παλιότερα ασχολήθηκε ενεργά και με τα διοικητικά του Αστέρα Βαλύρας, στα "πέτρινα χρόνια" μετά την επανίδρυση του αθλητικού μας συλλόγου το 1968 , επί προεδρίας του Ελληνοαμερικανού Φώτη Σιάγκρη "Μπούζου"  στη διοίκηση της ΕΠΣ Μεσσηνίας.

Δεμένοι μὲ τοὺς χοίρους ἢ ἱματισμένοι μὲ τὸν Χριστό;

             

                                                    Φωτό: Πεμπτουσία

Ἕναν ἀληθινὰ δυστυχισμένο ἄνθρωπο, ἕναν δαιμονόπληκτο, μᾶς παρουσιάζει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς Στ’ Λουκᾶ (η’ 27-39). Ὁ ταλαίπωρος Γαδαρηνός –τὰ Γάδαρα ἦταν μιὰ εἰδωλολατρικὴ πόλη στὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς Γαλιλαίας, στὴν περιοχὴ τῆς Δεκαπόλεως τῆς Παλαιστίνης- ἔχει πιαστῆ στὰ δίχτυα τοῦ πονηροῦ «ἐκ χρόνων ἱκανῶν» καὶ ἔκτοτε «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν.» (Λουκ., η’ 27)

 Ἔτσι, γυμνὸ καὶ ἄοικο καταντάει τὸν ἄνθρωπο τὸ δαιμόνιο, τὸν «συν-αρπάζει» καὶ τὸν πηγαίνει ὅπου θέλει, «ἐς χώρας ἐρήμους», μακρυὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία. Ἦταν τόσο τραγικὴ ἡ κατάσταση τοῦ ταλαίπωρου αὐτοῦ ἀνθρώπου, ὥστε χρειαζόταν νὰ τὸν δένουν «ἁλύσεσι καὶ πέδαις», χειροπόδαρα, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐπιτίθεται, καὶ παρὰ ταῦτα τὸ «ἰσχυρό»

δαιμόνιο ἔσπαζε καὶ αὐτὲς τὶς ἁλυσίδες τοῦ δαιμονισμένου, ὁ ὁποῖος σκόρπιζε γύρω του τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο.

Ὁ ἄνθρωπος, ὡς γνωστόν, πλάστηκε νὰ εἶναι εἰκόνα Θεοῦ καὶ νὰ πορεύεται πρὸς τὴν ὁμοίωσή Του. Ἐὰν δὲν προσέξῃ στὴν πορεία Του καὶ «ξαστοχήσῃ» -ἁμαρτάνῃ-, τότε τὰ κάθε λογῆς δαιμόνια καιροφυλαχτοῦν νὰ ἔλθουν καὶ νὰ ἐγκατασταθοῦν μέσα του. Καὶ ὅταν αὐτὸ γίνει, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ «χαρίεις», ποὺ λέει ὁ Μένανδρος, γίνεται ἄγριος καὶ ἀποκρουστικός. «Νοῦς ἀποστὰς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης» (ΕΠΕ 11, 226), κατὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ.

Τρομερὴ ἀσθένεια εἶναι, πράγματι, ἡ δαιμονοπληξία. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ἀπὸ τὸ ξένο σῶμα, τὸ δαιμόνιο, πλέον δὲν ὁρίζει τὸν ἑαυτό του, τὶς ἐνέργειές του, ἑτεροκαθορίζεται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ μέσα του καὶ τὸν ταλαιπωρεῖ ψυχικὰ καὶ σωματικά. Ἀληθινὸ μαρτύριο! Θέλει ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατέχεται ἀπὸ τὸ φοβερὸ αὐτὸ πάθος νὰ ξεφύγῃ, νὰ λυθῆ ἀπ’ τὰ δεσμά του καὶ δὲν μπορεῖ. Ἀντιθέτως, τὰ δαιμόνια χορεύουν μέσα του καὶ τὸν κάνουν ὅ τι θέλουν, ἀπειλῶντας νὰ τὸν συντρίψουν ὁλοκληρωτικά.

Πώς αγαπούν οι Άγιοι της Ορθοδοξίας να εορτάζουμε τη μνήμη τους

  

Την 18^η Οκτωβρίου η Εκκλησία  μας τιμά τη μνήμη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, του μεγάλου ιατρού, που είχε την ευλογία να ακολουθήσει τον Απόστολο Παύλο στις περιοδείες του,  να συγγράψει το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων,  να αγιογραφήσει την Υπεραγία Θεοτόκο, ως Οδηγήτρια, και να θεραπεύσει πλήθος κόσμου, συνεχίζοντας και μετά την εκδήμησή Του το θείον έργο του Κοσμοσωτήρος Χριστού. Σε σχετικό υπόμνημα με τίτλο, «Εις τον Βίον του Αγίου Ενδόξου και Πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά», στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έτος 1950, περιλαμβάνεται και το απόσπασμα που δημοσιεύουμε σήμερα - αφορά τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν οι Άγιοι μας να τους εορτάζουμε- προς ψυχική ωφέλεια των αναγνωστών μας. Αν και ο Λαϊκός Χριστιανός δύσκολα δύναται , με τον καταιγισμό των υλικών προκλήσεων που δέχεται καθημερινά, να δοξάσει και να εορτάσει αληθινά την μνήμη των Αγίων της πίστεώς του, ας ελπίσουμε ότι ο λόγος που ακολουθεί , ως θείος σπόρος,  θα πέσει σε γη όχι με πολλά αγκάθια.

Αναστασία Γώγου - Η μοναδικότητα και διαχρονικότητα της Ελληνικής Γλώσσης

Συγκινητική επίσκεψη της οικογένειας Ηλία Κόνιαρη στη γενέτειρα Βαλύρα μας

         

Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Μία ευχάριστη έκπληξη μάς επεφύλαξε  στη γραφική πλατεία της γενέτειράς μας ο αγαπητός συμπατριώτης μας και μεγαλοεπιχειρηματίας στην Αθήνα, για μισό και πλέον αιώνα,  κ.  Ηλίας Περ. Κόνιαρης, συνοδευόμενος  από το κόρη του Αρετή και τα εγγόνια του Κωνσταντίνο και Ελένη (σ.σ οικονομολόγος ο Κωνσταντίνος και δικηγόρος η απαστράπτουσα Ελένη, διακεκριμένη νομικός στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών). Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε τον κ. Ηλία Kόνιαρη με τη  συντροφιά του και τον κ. Χρήστο Παν. Παπαγεωργίου, τον αγαπητό αθλητικογράφο της Βαλύρας, στο "Cafe Agora", στην πλατεία του όμορφου χωριού μας.

 Γράφει ο κ. Χρήστος Παπαγεωργίου: 

Παύλος Μελάς, ο "Ταξιάρχης" της Μακεδονίας

 

                                                 Φωτό: κα Παναγιώτα Φλεβάρη Μουργή

Η κα Παναγιώτα Φλεβάρη Μουργή, μάχιμη δικηγόρος στην Καλαμάτα, την 13^η Οκτωβρίου τίμησε τη μνήμη του Παύλου Μελά με σχετική ανάρτηση στη σελίδα της στο FB, μακάρι και άλλοι Έλληνες…. To ίδιο και ο Ορθόδοξος Σύλλογος «Επάλξεις» στην Αθήνα, όπου αρκετοί Μεσσήνιοι συναντηθήκαμε για να παρακολουθήσουμε σχετική ομιλία από την φιλόλογο και θεολόγο κα Σοφία Μπεκρή, για τη συμπλήρωση των 120 χρόνων από την ηρωική έξοδο του Παύλου Μελά. Η ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα τιμάται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου , ημερομηνία του θανάτου του 33χρονου αξιωματικού του Πυροβολικού, του μεγάλου ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά.

Κορίτσια από την Καστοριά κι’ απ’ τη Μακεδονία,

κάτι θα σας ρωτήσω εγώ, πέστε μου την αλήθεια.

Μην να ΄ν ‘ οι Τούρκοι στα βουνά κ’ οι Βούλγαροι στους λόγγους;

-Ποιος είσ’ εσύ που μας ρωτάς για πες μας τ’ όνομά σου;

Αγιάζοντας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι

        

                                                Φωτό: Ι.Ν. Αγίας Παναγίας Θηβών

Όταν ο αγαπητός μας συμπατριώτης και ιδρυτής  των ιστοσελίδων «Η Βαλύρα της Ιθώμης», και η "ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ", κ. Ιωάννης Ελ. Λινάρδος, ρώτησε τον θεοπρόβλητο Βαλυραίο πατέρα μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ. Ευστάθιο, πώς ένας λαϊκός άνθρωπος μπορεί να αγιάσει,  εκείνος ευθαρσώς του απάντησε ότι «ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι δύναται να αγιάσει ο άνθρωπος»! Εκείνοι που βρίσκονται μέσα στο πλήθος τον ανθρώπων και στις ταραχές του κόσμου,  άνισα πολιτεύονται (κατά Θεόν) καθώς πρέπει, αλλά βρίσκουν τη σωτηρία τους, και αξιώνονται να λάβουν από τον Θεό μεγάλα καλά, που υπερβαίνουν  τον νου , την ακοή και την διάνοια, λέγει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στα "Ευρισκόμενα".

Ο φιλόχριστος συγγραφέας Π.Μ. Σωτήρχου, το έτος 1997, δημοσίευσε το ψυχοπνευματικώς ωφέλιμο πόνημά του με τίτλο ¨Ασκητική για τους Λαϊκούς κατά τους Αγίους Πατέρες’. Έκτοτε, αυτό το πολύτιμο εγχειρίδιο της Ορθοδόξου πίστεως είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής άθλησης αρκετών μελετητών της Εκκλησίας μας.

 Γράφει ο θεοφώτιστος συγγραφέας:

Σπόρος σε γη αγαθή και καρπός αιώνιος

             

                                                            Φωτό: Deposit photos

-Αγαπώ όλο τον κόσμο…δεν μπορώ να τους διαχωρίσω, αιρετικούς και μη, επέμενε και προσευχόταν αδιάλειπτα για τη σωτηρία του καθενός ονομαστικά, ο μακαριστός παπά-Γιάννης στην Αθήνα.

-Παπά μου, ο Λέων ο καθηγητής είναι αφορισμένος. Πιστεύει ότι στην προηγούμενη ζωή του τον κακοποίησαν μέχρι θανάτου οι χριστιανοί και δεν σέβεται το ιερό θυσιαστήριο…πήγε και ούρησε εμπρός στην ωραία πύλη σε ένα ξωκκλήσι…εσύ πώς κάθεσαι και συζητάς μαζί του;

"Τέκνο Τίτε, λέγει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή ( γ. 8-5), πιστός είναι αυτός ο λόγος και γι΄ αυτά θέλω να διαβεβαιώνεις, για να φροντίζουν να προΐστανται σε καλά έργα εκείνοι που έχουν πιστέψει στον Θεό. Αυτά είναι ωφέλιμα στους ανθρώπους, ενώ τις μωρές συζητήσεις και γενεαλογίες και έριδες για το μωσαϊκό νόμο να τις αποφεύγεις, γιατί  είναι ανωφελείς και μάταιες. Αιρετικό άνθρωπο μετά την πρώτη και την δεύτερη νουθεσία παράτα τον. Να ξέρεις ότι έχει διαστραφεί τέτοιου είδους άνθρωπος και αμαρτάνει ενώ είναι αυτοκατάκριτος".

 -Συζητώ γιατί τον ακολουθούν πολλοί και αν μείνει ανεξέλεγκτος θα παρασύρει όλο και περισσότερους ανίδεους ανθρώπους, εξηγούσε με υπομονή ο μακρόθυμος και θεοφώτιστος ιερέας.

Γιὰ νὰ καρπίσῃ ὁ σπόρος

                  

                                                     Φωτό: Orthodoxia News Agency

Εἶναι θαυμάσιο νὰ διαπιστώνῃ κανεὶς πόσο ὄμορφα συνταιριασμένα εἶναι στὴν Ἐκκλησία μας τὰ φυσικὰ μὲ τὰ πνευματικὰ γεγονότα καὶ μὲ πόση σύνεση καὶ σοφία ἀξιοποίησαν οἱ Πατέρες μας αὐτὴν τὴν σύνδεση στὴν ἑρμηνεία των.

Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ Παραβολὴ τοῦ Σπορέως (Λουκ., η’ 5-15), ποὺ ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Δ’ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ, σὲ μιὰ περίοδο ποὺ διενεργεῖται ἡ φυσικὴ σπορά. Εἶναι, μάλιστα, μιὰ περικοπὴ ποὺ ἐξηγεῖ ἀναλυτικὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, παρομοιάζοντας τὸν φυσικὸ γεωργὸ μὲ τὸν πνευματικό μας πατέρα, τὸν Θεό, ποὺ σπέρνει τὸν σπόρο του-τὸν λόγο Του- στὴν γῆ- τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

«ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.» (ὅ. π. 5). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Migne P.G. τ. 57, σ. 463- 472), ἀναφέρει, χαρακτηριστικά, ὅτι ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν μπορούσαμε, λόγῳ τῶν ἁμαρτημάτων μας, νὰ εἰσέλθωμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κατ’ οἰκονομία «ἐξῆλθεν» Ἐκεῖνος, διὰ τοῦ Υἱοῦ Του, πρὸς ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρώτη Του αὐτή «ἔξοδος» δὲν ἔχει ἐπικριτικὸ ἀλλὰ ἀγαπητικὸ χαρακτῆρα καὶ σκοπὸ νὰ ἀκούσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν λόγο Του, νὰ πιστεύσουν καὶ νὰ σωθοῦν (Ῥωμ., ι’ 14-15).

Εἶναι, βεβαίως, λυπηρὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ὁ ἴδιος «σπόρος» ἔπεσε παντοῦ, σὲ ἕνα μόνον «ἔδαφος» εὐδοκίμησε, πράγμα ποὺ φανερώνει ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ ἀκούῃ κανεὶς μόνον ἀλλὰ χρειάζεται νὰ ἐφαρμόζῃ κιόλας τὸν λόγο Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ φράση «οἱ ἀκούσαντες» ὑποδηλώνει ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἀπευθύνεται, χωρὶς διάκριση, σὲ ὅλες τὶς κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων, σὲ ὅλες τὶς ψυχές, δὲν εἶναι, ὅμως, ὅλες κατάλληλες ἢ ἕτοιμες πρὸς καλλιέργεια καὶ γονιμοποίηση. Ἀπὸ τὴν ὥρα ὅμως ποὺ ἄκουσαν, δὲν δικαιολογοῦνται πλέον νὰ ἀδιαφοροῦν, νὰ ὀλιγωροῦν ἢ νὰ συνεχίζουν νὰ ἁμαρτάνουν. Δὲν εὐθύνεται λοιπὸν ὁ Κύριος γιὰ τὴν «τιμωρία» των, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι τιμωροῦν τὸν ἑαυτό των μὲ τὴν ἐπιμονή των στὴν ἁμαρτία. 

Παραμείναμε στα σπίτια μας στην Τάμπα στη Φλόριντα γιατί έχουμε προστάτη τον Άγιο Νικόλαο!

         

Φωτό: Efsyn.gr

 

 

Μέσα σε 15 ημέρες δεύτερος σφοδρός και άκρως καταστροφικός τυφώνας, ο Mίλτον, χτύπησε με επίκεντρο τις ακτές της Φλόριντας προς τον Ατλαντικό ωκεανό, 10 μίλια βορειοανατολικά του ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Αρκετοί Έλληνες μετακινήθηκαν από την πόλη Τάμπα προς το Ορλάντο, που απέχει 300 χιλιόμετρα από τα παράλια, και υποτίθεται ότι δεν κινδυνεύουν  από την άνοδο της στάθμης της θαλάσσης.

 Πριν ο καταστροφικός τυφώνας φθάσει στις ακτές της Φλόριντας, δύο θεοσεβείς Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής, ποιμένες 40.000 χιλ. Ελλήνων στην Τάμπα- συνολικά στη Φλόριντα διαμένουν 100.000 χιλ Έλληνες- βάδισαν με πίστη αληθή εντός των υδάτων και προσευχήθηκαν με παρρησία στον Παντοδύναμο Θεό, ώστε το αναμενόμενο καταστροφικό σενάριο να μην είναι το χειρότερο, όπως μάς πληροφόρησε ο Βαλυραίος επιχειρηματίας, κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, που διαμένει στο Road Island  των Η.Π.Α.

Xειλάκια Βαλυριώτικα

       

                                                          Φωτό: Deams Time.com

Τα παλιά χρόνια στη Βαλύρα, κατά τον περασμένο αιώνα,  οι γιαγιάδες και μητέρες μετέφεραν ένα μυστικό στις αγαπημένες εγγονές και κόρες τους. Αφού τις κάθιζαν εμπρός στην εικόνα της Θεοτόκου , αγιογραφημένη, έδειχναν τα χείλη και το στόμα της Παναγίας και έλεγαν:

-Βλέπεις κοριτσάκι μου το στόμα της Παναγίτσας, πόσο μικρά και όμορφα είναι τα χειλάκια της; Η Παναγίτσα δεν μιλάει πολύ, δεν βρίζει, δεν ουρλιάζει, ακόμη και όταν πονά σιγανά ακούγεται ο πόνος της, δεν γελά πλατιά σαν την γαϊδούρα , δεν έχει χείλη μεγάλα σαν της αγελάδας που τρώει συνέχεια χορτάρι στον αγρό, και δεν επιδεικνύει τα δόντια της σαν τη σκύλα. Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά!

 Η μικρή Παναγιώτα είχε σαρκώδη χείλη δεμένα χαριτωμένα επάνω σε ένα μικρό στοματάκι.

-Και τι να κάνω γιαγιά μου που τα χείλη μου είναι φουσκωτά; Διαμαρτυρήθηκε η αθώα παιδίσκη.

Η γιαγιά δεν το είχε ξανασκεφτεί. Όταν την κοίταξε προσεκτικά και  διαπίστωσε το γεγονός δάγκωσε τη γλώσσα της και απολογήθηκε:

Κατεβαίνοντας τρυφερά μέσα μας...

             

                                                  Τρυφερότητα. Γιώργος Σταθόπουλος

 Δεν γνωρίζω ποιο ψυχομετρικό όργανο είναι διεθνώς έγκυρο και αξιόπιστο για να μετρήσει τη συναισθηματική νοημοσύνη του λογίου επιχειρηματία κ. Μαρίνου Γεωργάτου.  Συγκινητικό είναι το μήνυμα του στο FB για εσωστροφή και γνώση του εαυτού, όχι βεβαίως διατηρώντας υποκριτικά το κοινωνικό προσωπείο και υψώνοντας τις άμυνες του εγώ, παραποιώντας την πραγματικότητα και καλλωπίζοντας τις αδυναμίες των παθών. Το πώς οι παγιωμένες γύψινες μάσκες, η κοινωνική persona μπορεί να αφαιρεθεί και να αναδειχθεί η αληθινή ομορφιά εκείνου που την κατέχει, η τρυφερότητα της ψυχής, είναι το ζητούμενο.

Αρκετοί άνθρωποι παγκοσμίως ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για ψυχοθεραπεία, προκειμένου να βιώσουν αληθινά συναισθήματα, να εκφραστούν χωρίς τον φόβο της απόρριψης με ειλικρίνεια, να αγαπήσουν τον Θεό και τον συνάνθρωπό τους....Κι όμως, ο δρόμος της εσταυρωμένης αγάπης του Χριστού δεν ζητά υλική αμοιβή, βασική προϋπόθεση είναι η  συγκατάθεση του πάσχοντος για θεία επίβλεψη και προστασία, για να φωτιστεί ο νους και η ψυχή και να κοσμηθούν με τις χάρες του Αγίου Πνεύματος.

Ας δούμε τι γράφει, ο συν τοις άλλοις άριστος συγγραφέας, στο υπέροχο πόνημα της ψυχής του:

Θαυμαστά έναν χρόνο μικρότερη!

                  

                                                      Φωτογραφίες: κα Ελένη Ι. Καρανάνου

Την όμορφη Ελένη της Βαλύρας- που μετά την ολοκλήρωση των προπτυχιακών σπουδών της στην Κοινωνιολογία, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα του HR (Human Resources)- επιθύμησαν αφάνταστα οι δύο νέοι γονείς της, ο κ. Γιάννης Καρανάνος και η κα Διονυσία Γρίβα, που ζουν μόνιμα στη Βαλύρα, και κατέφθασαν πριν από δύο ημέρες στην Αθήνα, για να γιορτάσουν όλοι  μαζί τα γενέθλιά της. Έχουν τρεις  υπέροχους γιούς και είναι μία πολύ δεμένη-εκτεταμένη οικογένεια, ο Αγαθοκλής με τη σύζυγό του Μαρία και ο Ανδρέας με τη Γιάννα και τις τέσσερες κόρες τους ζουν  στην Καλαμάτα , ο Δημήτρης είναι  μετανάστης στη Γερμανία, η δε μελετηρή μοναχοκόρη τους διαμένει μόνιμα πλέον στην Αθήνα. Οι δραστήριοι, εργατικοί και προκομένοι γονείς με αισιοδοξία και υπομονή αντιμετωπίζουν την άδεια οικογενειακή φωλιά, που αναπάντεχα γεμίζει με τις φωνές των μικρών αγγέλων- εγγονών τους. Φέτος δεν άντεξαν την απώλεια της Ελένης από την οικογενειακή εστία, θυμήθηκαν όταν ήταν μικρούλα και γιόρταζε με τα παιδιά της γειτονιάς και τους συμμαθητές της τα γενέθλια και την ονομαστική της εορτή, που η αυλή του σπιτιού γέμιζε φωνές και ήταν μεγάλη η χαρά…Αλλά δεν πτοήθηκαν!

Η ασχήμια υπάρχει για να υψώνει την αξία της αληθινής ομορφιάς

                               

                                                       Φωτό: κα Τίνα Πετρουλάκη στο FB

Είναι  υπέροχο να βλέπεις το πρωί στους δρόμους στο Κέντρο της Αθήνας ευλογημένα γεροντάκια να σκαλίζουν γύρω από τις ρίζες των δένδρων  της γειτονιάς τους και να φυτεύουν, ανάλογα με το βαλάντιό τους, λογής-λογής λουλούδια…Μεγάλη ευχαρίστηση προκαλεί η οργανωμένη δράση των εθελοντών στα χωριά της Μεσσηνίας, που κάθε ευγενική ψυχή  καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια για επιτυχή αποτελέσματα, μέσα σε ένα χάος από άλυτα κοινοτικά προβλήματα….

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η σκοτεινή , « της συμφοράς», όπως έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας. Δυστυχώς, αρκετοί συνάνθρωποί μας διακατέχονται από αρνητισμό και αντικοινωνικότητα, ιδιοτέλεια και αδιαφορία για τον πλησίον και το κοινωνικό σύνολο, χωρίς να αναλογίζονται ότι η ίδια η ύπαρξή τους στηρίζεται σε αυτό που προσφέρουν οι άλλοι γύρω τους, και χωρίς την ενεργό παρουσία τους στη ζωή τους είναι αδύνατον να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Προσκλητήριο ζωῆς

                 

                                                       Φωτό: Orthodoxia News Agency

Ὁ Κύριός μας, ἔχοντας πλέον ξεκινήσει τὴν ἐπίγεια δράση Του, πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του, διέρχεται ἀπὸ πόλεις καὶ χωριὰ καὶ στὸν δρόμο Του νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του, ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει. Ἕνα τέτοιο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ’ 11-16).

Πλῆθος κόσμου συνοδεύει τὸν Κύριο στὴν πορεία Του. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζει στὴν πόλη Ναῒν τῆς Γαλιλαίας, ἀπαντάει ἄξαφνα («ἰδού») μιὰ ἐξόδιο πορεία: «ἐξεκομίζετο τεθνηκώς, υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ﮲ καὶ αὕτη ἦν χήρα.» (ὅ. π. 12) Ξάφνιασμα νὰ συναπαντιέται ἡ ζωὴ μὲ τὸν θάνατο﮲ ἀλλὰ καὶ τὸ θέαμα διπλᾶ θλιβερό: Ὁ τεθνηκὼς εἶναι μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χαροκαμένης χήρας. Ὁ θάνατος τῆς πῆρε καὶ αὐτὸ τὸ μονάκριβο τέκνο της, τὴν τελευταία της παρηγοριὰ στὸν πόνο ποὺ βίωνε, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ συζύγου της. Ποιός θὰ τὴν παρηγορῇ τώρα στὴν μοναξιά της; Ποιός θὰ τῆς δίνῃ δύναμη καὶ κουράγιο στὴν ἀπέραντη θλίψη της;

Ἀνεξήγητο, πράγματι, τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου καὶ ἄλυτο. Φιλόσοφοι, ῥήτορες, τραγικοὶ ποιητές, ὅλοι προσπάθησαν, μὲ τὸν λόγο καὶ τὴν γραφίδα των, νὰ δώσουν μιὰ ἑρμηνεία στὸ ἀκατανόητο αὐτὸ μυστήριο, νὰ βροῦν ἕναν τρόπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ξεπεράσῃ τὸ φοβερὸ αὐτὸ ἀδιέξοδο. Χαρακτηριστικά, ὁ Σοφοκλῆς, στὸ Α’ Στάσιμο τῆς τραγωδίας του «Ἀντιγόνη» (στ. 332-375), πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ «δεινοῦ» ἀνθρώπου, ποὺ ἔχει καταφέρει, μὲ τὴν δύναμη τοῦ λογικοῦ καὶ μὲ τὴν τέχνη του, νὰ ξεπερνάη ὅλα τὰ ἐμπόδια, νὰ δαμάζῃ τὴν φύση καὶ τὰ ἄλογα ζῶα. Μόνον τὸ «φάρμακο» κατὰ τοῦ θανάτου δὲν κατάφερε καὶ οὔτε θὰ καταφέρῃ ποτὲ νὰ βρῇ («Ἅιδα μόνον φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται», στ. 360) ὁ «περιφραδής» (=ὁ τετραπέρατος) ἄνθρωπος, κάνει τὴν τραγικὴ διαπίστωση ὁ ποιητής!

Το πρώτο λαχείο!

                    

                                                          Φωτό: Οικονομικός Ταχυδρόμος

O αλησμόνητος παππούς Γιώργος Γρίβας στη Βαλύρα αγαπούσε πολύ τον γέροντα Γρηγόριο της Ιεράς Μονής Βουλκάνου. Όταν επισκεπτόταν το χωριό μας, τον φίλευε φρέσκο ψωμί ετοιμασμένο στον ξυλόφουρνο, τυρί, ελιές, κι άλλα καλούδια που παρασκεύαζε  με δεξιοτεχνία η ευλογημένη γιαγιά Κωνσταντίνα. Κάποιο φθινόπωρο της δεκαετίας του 1960, ο παππούς παρουσίασε ιατρικά προβλήματα στο στομάχι του, αλλά ήταν απτόητος στο να καθίσει μερικές ημέρες στο κρεββάτι για να αναρρώσει. Θέλοντας να τακτοποιήσει εγκαίρως όλες τις οικονομικές του υποχρεώσεις, ανελλιπώς έβοσκε τα πρόβατα όλη την ημέρα, φρόντιζε τα περιβόλια, τους μπαξέδες και τους κήπους , με συντροφιά τα δύο εργατικά γαϊδουράκια του και την όμορφη και προκομένη σκύλα του, την Αλίκη.

Αποκαμωμένος από την ασθένεια -λίγο πριν πλησιάσει το μεσημέρι μία Παρασκευή του Οκτώβρη- έστρωσε μία πολύχρωμη μικρή κουρελού της υφάντρας της ζωής του Κωνσταντινιάς και ξάπλωσε κάτω από μία ελιά στα Αγρίλια της Βαλύρας. Φαίνεται ότι τον πήρε βαθιά ο ύπνος, χρειαζόταν το καταπονημένο σώμα του ανάπαυση, και όταν ξύπνησε είχαν περάσει σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες… Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό! Ανοίγοντας τα κοκκινισμένα μάτια του, έκπληκτος αντίκρυσε τον μακαριστό παπά-Γρηγοράκο που είχε ακουμπήσει επάνω στο παχύ γρασίδι  και με το κομποσκοίνι του προσευχόταν σιωπηλά, χωρίς καθόλου να ακούγεται η ανάσα του!

Τα υφάδια της ζωής μας!

                             

                                         Φωτό: Windows in Greece-Eλένη Πλευρίτη στο FB

Χρυσά στημόνια δώρισε ο Μεγαλοδύναμος Θεός στη μικρή Ανθούλα για να υφάνει τάπητα ζωής με αρετές, κόπους, βάσανα και βαθιά πίστη στον Κύριο. Ξεκίνησε το  γαμήλιο υφαντό της  στα δώδεκα χρόνια, όταν επιτέλους έφθαναν τα καλαμένια πόδια της για να πατά με δύναμη τις πατήθρες και το υφάδι να κυλά επάνω στο χτένι και στα  μιτάρια, αποκαλύπτοντας τον όμορφο Παράδεισο της παιδικής ψυχής της. Φλόγες πετούσαν τα μάτια της καθώς μετέφερε χρόνο με τον χρόνο το αγαπημένο της σχέδιο ανά υφαντικό πόντο, επάνω στο ανεπανάληπτο δημιούργημά της. Τριαντάφυλλα του Απρίλη και ρόδα του Μαγιού, πρασινόχρυσα κλαδιά σε υφασμένο σαν πλεκτό με  βελονάκι κάτασπρο δίσκο στο κέντρο του μοναδικού  τάπητα και κορνίζα τέτοια που οφθαλμοί ανθρώπου δεν έχουν αντικρύσει. Άνθιζε η Ανθούλα καθώς ο καιρός περνούσε και τα τριαντάφυλλα πλήθαιναν επάνω στο περιζήτητο χαλί της, που ζήλευαν όλες οι κοπελούδες της γειτονιάς και η ντροπή κοκκίνιζε τις δροσερές παρειές τους, γιατί στην υφαντική τέχνη  καμιά δεν της παράβγαινε. Όλη η ζωή της ταπεινής υφάντρας ήταν τούτο το ανεπανάληπτο χαλί, όσα εργόχειρα κι αν στόλισαν την προίκα της ….

Συνάντηση Ἑλληνισμοῦ - Χριστιανισμοῦ στὴν Ἀθήνα τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ.

                       

                                          Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης.Φωτό: Βικιπαίδεια

Καθοριστικῆς σημασίας εἶναι ὁρισμένα γεγονότα στὴν πορεία τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου. Ἕνα τέτοιο γεγονὸς ὑπῆρξε, γιὰ τὸν Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη, ἡ συνάντησή του μὲ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο. Συγκεκριμένα, ὅταν ὁ τελευταῖος κατῆλθε ἀπὸ τὴν Μακεδονία στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, «τὴν κατείδωλον οὖσαν», βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος γιὰ συζήτηση μὲ διαφόρους φιλοσόφους, στωϊκοὺς καὶ ἐπικουρείους, ποὺ ἐνδιαφέρονταν νὰ μάθουν «τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπ’ αὐτοῦ λαλουμένη διδαχή».

Πράγματι, ὁ σοφὸς Παῦλος, στὴν ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο, προκειμένου νὰ γίνῃ περισσότερο κατανοητός, χρησιμοποίησε καὶ λόγια φιλοσόφων, ὅπως τὸ τοῦ στωϊκοῦ Ἀράτου: «τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν».  Τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου (Πράξ. ιζ’ 22-34) βρῆκε ἀμέσως ἀνταπόκριση στὴν ψυχὴ τοῦ ὥριμου πλέον Διονυσίου, λόγῳ καὶ τῆς δικῆς του φιλοσοφικῆς προπαιδείας. Νέος εἶχε φτάσει μέχρι καὶ τὴν Ἡλιούπολη τῆς Αἰγύπτου, γιὰ νὰ μαθητεύσῃ κοντὰ στοὺς μεγάλους αἰγυπτίους σοφούς. Κατὰ τὴν ἐκεῖ, μάλιστα, παραμονή του, ἔγινε μάρτυρας ἑνὸς παραδόξου γεγονότος, τοῦ συσκοτισμοῦ τοῦ ἡλίου ἐν μέσῳ τῆς ἡμέρας, -κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου-, ποὺ τὸν συγκλόνισε τόσο, ὥστε νὰ ἀναφωνήσῃ μὲ θαυμασμό: «ἢ Θεός πάσχει, ἢ τὸ πᾶν ἀπόλλυται».  Φανταστῆτε, λοιπόν, τὸν συγκλονισμὸ ποὺ νοιώθει καὶ πάλι μέσα στὴν ψυχή του ὁ Διονύσιος, ὅταν ἀκούῃ τὸν Παῦλο, τώρα, νὰ μιλάῃ γιὰ τὸν πάσχοντα Θεὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του!

Αναζητώντας με έρωτα ψυχής το Φως το Αληθινό

                                       

                                                                  Φωτό: gr.Pinterest.com

Τον θαυματουργό Άγιο Κυπριανό και την  Αγία Ιουστίνη τιμά η Εκκλησία μας την 2^α Οκτωβρίου και οι ουρανοί αγάλλονται για τη νίκη του Χριστού , κατά των σκοτεινών δυνάμεων της μαγείας και της των δαιμόνων μισανθρωπίας.  Στους αρχαίους χρόνους, οι Έλληνες, ως λάτρεις του καθαρού φωτός, αναζήτησαν τρόπους για την προσέγγιση του θείου, τιμώντας το εσωτερικό και εξωτερικό κάλλος των δημιουργημάτων του Παντοδύναμου Θεού.   Η ουσία του Θεού είναι ασύλληπτος και μόνο μέσα από τις ενέργειες και τα δημιουργήματά Του προσεγγίζεται,  μέσα από τον ενδιάθετο- εσωτερικό λόγο καθιερώνεται η προσωπική επικοινωνία με τον Θείο Λόγο, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει διάκριση και δύναται να διαχωρίζει και να αποφεύγει τις φωνές των παθών , προικισμένος με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι υπηρέτησαν το μέτρο και την αρμονία, λαξεύοντας τον νου και την ψυχή φιλοσοφικά, θρησκευτικά, εκπαιδευτικά,  με αρετές , ήθος και αυταπάρνηση των εγκοσμίων, ιδιαιτέρως όσον αφορούσε τους μυσταγωγούς, οι οποίοι ήταν κάτι αντίστοιχο των σημερινών ιερωμένων και επί γης αγγέλων του μοναχισμού. Ο καλής καταγωγής  Πλάτων, έσχισε και έκαψε ενώπιον των φίλων και συνδαιτυμόνων του το έργο του, την τραγωδία που είχε γράψει και αναμενόταν να λάβει το πρώτο βραβείο για να παρουσιαστεί στη συνέχεια στο θέατρο του Διονύσου Ελευθερέως, στην Ακρόπολη των Αθηνών. Ανακοίνωσε ότι πλέον με ταπείνωση και μετάνοια, καθώς και έρωτα ψυχής θα ακολουθήσει τον φτωχό, αλλά πάνσοφο Σωκράτη. Τον Σωκράτη που το Μαντείο των Δελφών αποφάνθηκε ότι είναι ο πιο σοφός άνθρωπος, αφού διατύπωσε συνειδητά το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και υπήρξε πρόδρομος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Καλωσορίζουμε τον μήνα των χρυσανθέμων!

        

                                                            Φωτό: Allaboutorchids.gr

Χαρμόσυνο μήνυμα μάς έστειλε, μαζί με τις ευχές της, η φίλη μας κα Χρυσάνθη Βενέτου από τη Χίο, καλωσορίζοντας τον όμορφο Οκτώβρη, που συνάδει με το ανθισμένο και λαμπερό όνομά της, τα δροσερά χρυσάνθεμα που γοητεύουν το Φθινόπωρο με τις υπέροχες αποχρώσεις τους.

 Ο μήνας Οκτώβριος λέγεται Σπαρτός από τον λαό γιατί παλιά η σπορά αυτόν τον μήνα ήταν γενικευμένη στις αγροτικές περιοχές, γράφει η λογοτέχνις και λαογράφος κα Γαρυφαλλιά Κατσαμπάνη-Τσαγκάρη, στο βιβλίο της "τα Δώδεκα Παιδιά του Χρόνου". Ονομάζεται και Αγιοδημητριάτης , γιατί με τα χρυσάνθεμα, αγιοδημητράκια τα λέμε στη Βαλύρα, στολίζεται η Εφέστιος εικόνα στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου στο γραφικό χωριό μας.

Πριν σταθεροποιηθούν οι λιτανείες και οι προσευχές για να ρίξει ο Θεός τρεις καλές βροχές, να μαλακώσει η γη για να πραγματοποιηθεί η σπορά επιτυχώς, υπήρχαν κάποια παλιά έθιμα....

Σοφία Μπεκρή: Ὁ Καποδίστριας καὶ τὸ ὅραμά του γιὰ τὴν παιδεία

                   

                                                                   Φωτό: Πεμπτουσία

Ἡ 27η Σεπτεμβρίου 1831 ἀποτελεῖ μιὰ ἀκόμη μαύρη σελίδα στὴν ἱστορία τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ. Ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος πέφτει θανάσιμα χτυπημένος ἀπὸ ἀδελφοκτόνα βέλη και ὁ λαὸς ποὺ ἐπὶ δυόμιση ὁλόκληρα χρόνια εἶχε στηρίξει σ’ ἐκεῖνον τὶς ἐλπίδες του γιὰ ἀνόρθωση καὶ πρόοδο βρίσκεται καὶ πάλι ἔρημος καὶ ἐγκαταλελειμμένος. Ποιός θὰ στεγάσῃ τώρα καὶ θὰ μορφώσῃ τὰ ὀρφανά του; Ποιός θὰ νοικοκυρέψῃ τὸν δημόσιο βίο, θυσιάζοντας ἀκόμη καὶ τὴν προσωπική του περιουσία, ὅπως ἐκεῖνος, καὶ ποιός θὰ ὑπερασπιστῆ τὰ ἐθνικά του δίκαια μὲ σθένος καὶ παρρησία ἀπέναντι στοὺς ξένους δυνάστες; Ζητήματα πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Καποδίστριας ἐργάστηκε μὲ περισσὴ προσπάθεια, μεθοδικότητα καὶ αὐταπάρνηση γιὰ τὴν θεμελίωση τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ κράτους σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς: παιδεία, οἰκονομία, δικαιοσύνη, στρατό, ἐξωτερικὴ πολιτική. Γιὰ νὰ ἀναφερθῆ κάποιος στὸ ἐπιμέρους ἔργο του ἀπαιτεῖται, ἀσφαλῶς, πολὺς χῶρος καὶ ἐκτεταμένη ἀνάλυση.

Σὲ ὅ τι ἀφορᾶ τὴν παιδεία, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀντικείμενο τοῦ ἐνδιαφέροντος στὸ παρὸν ἄρθρο, ὁ Καποδίστριας ἔδειξε ἰδιαίτερη μέριμνα. Ἐξ ἄλλου, κατ’ αὐτὸν ἡ παιδεία ἀποτελοῦσε «τὴν ροδόχρουν ἐλπίδα τοῦ ἔθνους» καὶ ὁ στόχος τοῦ δασκάλου ἦταν νὰ καταστήσῃ τοὺς μαθητὲς «μετόχους τῶν ἀγαθῶν τῆς ἠθικῆς καὶ χριστιανικῆς ἀγωγῆς», τὶς ὁποῖες θεωροῦσε ἀλληλένδετες. Ἡ τέτοιου εἴδους καλλιέργεια θὰ ἀναδείκνυε τὸν Ἕλληνα «ἄξιο τῆς ἐλευθερίας εἰς τὸν λοιπὸν πεφωτισμένον κόσμον».