Τα παλιά χρόνια στη Βαλύρα, κατά τον περασμένο αιώνα, οι γιαγιάδες και μητέρες μετέφεραν ένα μυστικό στις αγαπημένες εγγονές και κόρες τους. Αφού τις κάθιζαν εμπρός στην εικόνα της Θεοτόκου , αγιογραφημένη, έδειχναν τα χείλη και το στόμα της Παναγίας και έλεγαν:
-Βλέπεις κοριτσάκι μου το στόμα της Παναγίτσας, πόσο μικρά και όμορφα είναι τα χειλάκια της; Η Παναγίτσα δεν μιλάει πολύ, δεν βρίζει, δεν ουρλιάζει, ακόμη και όταν πονά σιγανά ακούγεται ο πόνος της, δεν γελά πλατιά σαν την γαϊδούρα , δεν έχει χείλη μεγάλα σαν της αγελάδας που τρώει συνέχεια χορτάρι στον αγρό, και δεν επιδεικνύει τα δόντια της σαν τη σκύλα. Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά!
Η μικρή Παναγιώτα είχε σαρκώδη χείλη δεμένα χαριτωμένα επάνω σε ένα μικρό στοματάκι.
-Και τι να κάνω γιαγιά μου που τα χείλη μου είναι φουσκωτά; Διαμαρτυρήθηκε η αθώα παιδίσκη.
Η γιαγιά δεν το είχε ξανασκεφτεί. Όταν την κοίταξε προσεκτικά και διαπίστωσε το γεγονός δάγκωσε τη γλώσσα της και απολογήθηκε:
-Εγώ φταίω, που τάιζα τη μητέρα σου συνέχεια ψάρια όταν ήταν έγκυος σε σένα, στο πρώτο της παιδί…Είδες ο Θεός; Μας έδωσε κόρη με στόμα ψαριού! Τα μικρά ψαράκια καλά και όμορφα είναι…τα μεγάλα είναι το πρόβλημα με το στόμα της φάλαινας και του καρχαρία, είπε χαμογελαστά για να αποσοβήσει το άγχος της αγαπημένης εγγονής της , ύστερα την αγκάλιασε και με φιλιά στα ροδομάγουλά της την παρηγόρησε γλυκά.
Έκτοτε η Παναγιώτα, μεγαλώνοντας παρακολουθούσε τακτικά το στόμα της να μην ξεχαστεί και το ανοίξει πολύ, αλλά να το διατηρεί μικρό και χαριτωμένο. Μιλούσε σιγά και ευγενικά, χαμογελούσε διακριτικά, δεν φώναζε δυνατά, και εκφραζόταν περισσότερο με τα λαμπερά μάτια της.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, μετανάστευσαν οικογενειακώς στις Η.Π.Α., στη συνέχεια αρραβωνιάστηκε και παντρεύτηκε ένα παλικάρι Αμερικανό, στο Lynn Μασαχουσέτης. Κι ενώ κατά τον αρραβώνα τα φιλιά ήταν πεταχτά, στον γάμο δυσκόλεψαν τα πράγματα, που έπρεπε κατά Θεόν να προσφέρει τα χείλη της στον σύζυγό της. Όμως θαυμαστά εκπαίδευσε και τον «Βαλυραίο γαμπρό» να φροντίζει το στόμα του! Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν χρειάστηκε να αφαιρέσει ένα χαλασμένο δόντι και έπρεπε να ανοίξει διάπλατα το στόμα της....
-Προσοχή γιατρέ μου, εξήγησε ο σύζυγός της που τη συνόδευε , γιατί εμείς έχουμε χειλάκια Βαλυριώτικα!
Κατά κάποιο τρόπο, ο λόγος της γιαγιάς είχε αντίκτυπο και σε άλλες διαστάσεις τις προσωπικότητας της αείμνηστης Παναγιώτας. Η ευγένεια γενικεύτηκε σε όλη τη συμπεριφορά της. Η ίδια διαφύλαξε τη συμβουλή που έλαβε ως ιερά παρακαταθήκη, δεν την ακολούθησε υποκριτικά. Αγάπησε το μικρό στόμα της που άνθιζε ρόδα και κρίνα τ΄ Απριλιού, αγαπήθηκε πολύ από τον σύζυγό της και εκτιμήθηκε η συμπεριφορά της από τους απογόνους της που κυριολεκτικά τη λάτρεψαν. Ο Κύριος να τους αναπαύει στον Παράδεισο.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-10-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου