Κατεβαίνοντας τρυφερά μέσα μας...

             

                                                  Τρυφερότητα. Γιώργος Σταθόπουλος

 Δεν γνωρίζω ποιο ψυχομετρικό όργανο είναι διεθνώς έγκυρο και αξιόπιστο για να μετρήσει τη συναισθηματική νοημοσύνη του λογίου επιχειρηματία κ. Μαρίνου Γεωργάτου.  Συγκινητικό είναι το μήνυμα του στο FB για εσωστροφή και γνώση του εαυτού, όχι βεβαίως διατηρώντας υποκριτικά το κοινωνικό προσωπείο και υψώνοντας τις άμυνες του εγώ, παραποιώντας την πραγματικότητα και καλλωπίζοντας τις αδυναμίες των παθών. Το πώς οι παγιωμένες γύψινες μάσκες, η κοινωνική persona μπορεί να αφαιρεθεί και να αναδειχθεί η αληθινή ομορφιά εκείνου που την κατέχει, η τρυφερότητα της ψυχής, είναι το ζητούμενο.

Αρκετοί άνθρωποι παγκοσμίως ξοδεύουν ολόκληρες περιουσίες για ψυχοθεραπεία, προκειμένου να βιώσουν αληθινά συναισθήματα, να εκφραστούν χωρίς τον φόβο της απόρριψης με ειλικρίνεια, να αγαπήσουν τον Θεό και τον συνάνθρωπό τους....Κι όμως, ο δρόμος της εσταυρωμένης αγάπης του Χριστού δεν ζητά υλική αμοιβή, βασική προϋπόθεση είναι η  συγκατάθεση του πάσχοντος για θεία επίβλεψη και προστασία, για να φωτιστεί ο νους και η ψυχή και να κοσμηθούν με τις χάρες του Αγίου Πνεύματος.

Ας δούμε τι γράφει, ο συν τοις άλλοις άριστος συγγραφέας, στο υπέροχο πόνημα της ψυχής του:

Μια φορά ζούμε, μια και μοναδική ευκαιρία ύπαρξης μας δίνεται και ναι, με αυτή την αυτόνομη μορφή της αυτή η ζωή που ζούμε δε θα ξανα-υπάρξει ούτε και πρόκειται ποτέ. Και εμείς τι την κάνουμε, αντί να τη ζήσουμε; Το έχετε σκεφθεί ; Τη σπαταλάμε, τη σέρνουμε από δω και από κει τη ζωή μας δολοφονώντας τη, μη αξιοποιώντας την κάθε στιγμή της, τις σχέσεις μας γενικότερα! Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει αίσθημα, προσδοκία, έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις το εσώκοσμο σύμπαν σου. Πώς να βάλεις σε τάξη όλα αυτά τα περιπεπλεγμένα που σε ταλανίζουν. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις αδιέξοδες σκοτεινές γωνιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό". Τελικά, καταφέραμε να μετατρέψουμε το σώμα μας σε ένα απέραντο κοιμητήριο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνοντας τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να επικοινωνήσουμε, να συνδιαλλαγούμε, ακόμα και να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα. Να απολαύσουμε την απέραντη ομορφιά που σερβίρει αφειδώς η φύση, να κάνουμε έρωτα όχι μόνο με το σώμα μας αλλά και με την ψυχή μας, να αισθανθούμε την απέραντη ομορφιά, τη ζεστασιά του αγγίγματος, την πνευματική διέγερση της σκέψης, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. Όλα τα αφήνουμε για το αύριο που σε πολλές περιπτώσεις τελικά δε θα 'ρθει ποτέ. Μόνο όταν ο θάνατος φτάσει στην πόρτα μας σκεφτόμαστε πόσο πολύτιμη είναι η παρουσία ανθρώπων που αποδημούν για πάντα και πόσο θα θέλαμε να τους πούμε αυτά που τελικά δε θα ακούσουν ποτέ από τα χείλη μας. Δε γίνεται να συνειδητοποιήσουμε ότι το αύριο δεν περιμένει. Και όμως, εμείς εκεί. Γιατί άραγε;

Μαρίνος Γεωργάτος