Ευλογημένοι άρτοι στον Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Βαλύρα.Φωτο: καθ. Ι.Δ. Λύρας
Ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος, ο αλησμόνητος παπά Ξύδης της Βαλύρας, υπηρέτησε στην ενορία μας σε δύσκολους καιρούς, από το 1940 έως το 1969, που συνταξιοδοτήθηκε, και απεβίωσε ειρηνικά το 1973(1). Πολλά και θαυμαστά έργα αναφέρονται από τους κατοίκους της Βαλύρας καθ΄ όλη την ιερατική πορεία του σεπτού ποιμενάρχη του χωριού μας , και εμφανίσεις του σε ενύπνια και οράματα των Βαλυραίων , μετά την άνοδο της ψυχής του στον Κύριο.
Ένα από τα Πνευματικά Χαρίσματα του Οσίου Γέροντα ήταν η αγαθοεργία, την οποία έπραττε κρυφά, κι όπως τόνιζε, “να μη γνωρίζει η αριστερά χείρα τι πράττει η δεξιά, παρά μόνο ο Θεός”. Υπήρχαν όμως οι ευγνώμονες , οι οποίοι ευεργετήθηκαν από τον αγαπημένο ιερέα τους, και δεν έπαψαν να θυμούνται και να μνημονεύουν την προσφορά του φωτισμένου, βαθυστόχαστου και προσφιλούς δούλου του Θεού.
Κατά τα πρώτα έτη του ιερατικού βίου του, όταν μία φορά εκφωνούσε δακρυσμένος και με παλλόμενη καρδία το “Πάτερ ημών”, ενωμένος με τον Θεό και εντός της Ωραίας Πύλης, ο ίδιος ο Κύριος του ζήτησε τα πρόσφορα που περίσσευαν, οι “λειτουργιές” που ζύμωναν οι γιαγιάδες μας και προσκόμιζαν στην εκκλησία, να μοιράζονται στα παιδιά του χωριού και σε όσους πεινούσαν. Όντως , ο παπά Δημήτρης δεν παρέλειψε να εκπληρώσει την επιθυμία του Κυρίου, η οποία έγινε δική του εσωτερική ανάγκη και τον ακολούθησε εφ’ όρου ζωής. Έπαιρνε τα πρόσφορα που περίσσευαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στο σπίτι του , προτού ξεραθούν κι εφ΄ όσον δεν τα ζητούσε κάποιος πιστός, που τα είχε άμεσα ανάγκη. Η πρεσβυτέρα τα έκοβε σε λεπτές φέτες και τα έκανε παξιμάδια στον ξυλόφουρνο. Πολύ αργότερα, το ίδιο ακολούθησε και η νύφη του παπά Δημήτρη, η σύζυγος του γιου του Νικολάου.
Με αυτά τα παξιμάδια θεράπευε την πείνα των παιδιών που ζούσαν κοντά στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, των πεινασμένων χωριανών και των ζητιάνων που χτυπούσαν την πόρτα του. Όλοι γνώριζαν ότι στην ευλογημένη οικία του παπά Δημήτρη θα λάβουν απλόχερα τον άρτο τον επιούσιο, όταν τον έχουν ανάγκη.
Έπαιζαν τα παιδιά στον δρόμο προς τον Άγιο Δημήτριο και στη συνέχεια γουργούριζε η κοιλιά τους. Εκείνος ήταν παρών με την πρεσβυτέρα του και τη νύφη του αργότερα, για να προσφέρει ένα κομμάτι ευλογημένο άρτο, αμβροσία στο άδειο στόμα τους.
Θυμάται αυτή την ευγενική του προσφορά ο κύριος Γιώργος Φειδάς, ο οποίος ήταν συγγενής με τον παπά Δημήτρη, αφού η γιαγιά του Ευγενία ήταν αδελφή της μητέρας του ιερέα και τον μεγάλωσε εκείνη, όταν απεβίωσε η μητέρα του, στα δώδεκα χρόνια του.
Γέννημα και θρέμμα της φτώχειας και της ορφάνιας ο ίδιος, δεν μπορούσε παρά να είναι μία ψυχή πολύ ευαισθητοποιημένη , με αγάπη προς τον πλησίον, αφού αυτή η αγάπη κράτησε τον ίδιο στη ζωή, με την άνωθεν επιστασία του Κυρίου. Τρισευλογημένος ήταν ο μακαριστός πατέρας, αφού αγαπήθηκε πολύ από τον Θεό, επίσης αγαπήθηκε ολόκαρδα από τον πλησίον του, και ο ίδιος αγάπησε σφόδρα τον Θεό και τον πλησίον. Μέσα σε αυτό το κλίμα της αγάπης, που καταλύει κάθε κακία, και κατευνάζει κάθε εσωτερική και εξωτερική απειλή, ο παπά Δημήτρης έδρασε θεάρεστα.
Ο κύριος Γιώργος Φειδάς μοιράστηκε μαζί μας το ακόλουθο περιστατικό:
“ Ένα απόγευμα του 1957, σε ηλικία εννέα ετών, επισκέφτηκα τον θείο μου, πατέρα Δημήτρη Ξυδόπουλο. Αφού του μετέφερα ακριβώς γιατί τον ήθελε ο πατέρας μου, και πήγα να φύγω, χαμογέλασε ο αείμνηστος, ο οποίος διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο την καρδιά και τον νου των ανθρώπων και μου είπε:
-Πού πας παιδί μου; Δεν θα καθίσεις λιγάκι να συζητήσουμε, να σε φιλέψουμε κάτι, που έχω καιρό να σε δω;
Κάθισα, άλλωστε ήταν πολύ ευχάριστο να συζητά κάποιος μαζί του, γιατί ήταν πολύ σοφός ο γέροντας και οικοδομούσε τους πιστούς θεάρεστα.
Γεγονός ήταν ότι εκείνη την ημέρα , λόγω της εργασίας των γονιών μου, δεν είχα προλάβει να φάω για μεσημέρι. Η συγχωρεμένη πρεσβυτέρα έβαλε σε ένα καλαθάκι ψωμιού παξιμάδια, έκοψε μία ντομάτα και ένα κομμάτι τυρί φέτα, τοπικής παραγωγής, έριξε επάνω λαδάκι , αλάτι και ρίγανη, μου έδωσε μαχαιροπίρουνο και μας άφησε μόνους. Ο μακαριστός θείος μου με δίδαξε πώς να προσεύχομαι σωστά, πριν λάβω την τροφή μου, επίσης πώς να προσεύχομαι όταν τελειώνω το φαγητό μου. Τότε κατάλαβα ότι είναι άλλο να τρως ευλογημένο φαγητό και να δέχεσαι τον Χριστό εντός σου, και άλλο απλά να τρως. Γιατί έκανα μεν στο σπίτι μας τον σταυρό μου, όπως όλοι οι άνθρωποι πριν από το φαγητό, αλλά ως μικρό παιδί δεν είχα ακριβώς γευτεί και αντιληφθεί τη διαφορά του ευλογημένου από του μη ευλογημένου φαγητού. Αυτό κατέστη δυνατό όταν τα παξιμάδια του παπά Δημήτρη κάθισαν στο στόμα μου σαν γλύκισμα, όπως η Θεία Κοινωνία στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου, όταν μας κοινωνούσε ο τρισμακάριος.
Κρατούσε ο σεβάσμιος γέροντας το “Ωρολόγιον το Μέγα” , στο οποίο αναγράφεται και η προσευχή πριν και μετά τη λήψη της τροφής , και το έδειχνε στους πιστούς στην εκκλησία, μετά την απόλυση και ανά περίσταση. Αλλά τόνιζε, το να κάνει κάποιος τρεις φορές τον σταυρό του, με κατάνυξη ψυχής, και να λέγει το “Πάτερ ημών” πριν από τη λήψη της τροφής, και στο τέλος το γεύματος να ευχαριστεί εκ βάθους καρδίας τον Κύριο που τον ενέπλησε, με δικά του λόγια, εισακούεται από τον Θεό. Έστω κι αν δεν χρησιμοποιεί ο πιστός τις κατάλληλες λέξεις, επειδή η προσευχή του είναι αγνή , ειλικρινής, και προέρχεται με αγάπη προς τον Θεό από τα βάθη της ψυχής του, ο Κύριος τη δέχεται και ευλογεί την τροφή του.
Ευλογημένα παξιμάδια, γλύκισμα στον ουρανίσκο των παιδιών, προσέφερε ο θεοφόρος γέροντας της Βαλύρας και έμεινε αλησμόνητος, αφού στο πέρασμα του χάραξε μία φωτεινή γραμμή στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής, για να το διαβούμε εμείς στη συνέχεια, με πίστη, αγάπη, ταπείνωση και αγαθοεργία.
Βιβλιογραφία
1.Λύρας Ι.Δ.(2018)."Βαλύρα Ονομάτων Επίσκεψις", σελ.17. Αθήνα.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
9/6/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου