Ἂς κραυγάσουμε καὶ μεῖς γιὰ τὴν σωτηρία μας

 

                                                    Φωτό: Ιερά Μητρόπολις Καισαριανής

«Ἀνάβλεψον, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἀπευθύνεται ὁ Κύριος, στὸ εὐαγγελικὸ ἀπόσπασμα τῆς ΙΔ’ Κυριακῆς Λουκᾶ (Λουκ. ιη’ 35-43), στὸν τυφλό τῆς Ἱεριχοῦς.

 «Ἀναβαίνοντας πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα», γιὰ νὰ ὑποστῆ τὸ ἑκούσιο πάθος Του καὶ πλησιάζοντας στὴν Ἱεριχώ, ὁ Κύριος συνάντησε «παρὰ τὴν ὁδόν» ἕναν τυφλό, ποὺ «προσαιτοῦσε», ζητιάνευε. Θλιβερὸ τὸ θέαμα τοῦ ταλαίπωρου αὐτοῦ καὶ κακόμοιρου ἀνθρώπου, θαυμαστή, ὡστόσο, ἡ συνέχεια. Ἀκούει ὁ τυφλός «ὄχλου διαπορευομένου» καὶ ῥωτάει, ὅπως εἶναι φυσικό, τί συμβαίνει («τί εἴη τοῦτο»). Καὶ ὅταν τοῦ ἀνακοινώνουν ὅτι ἀπὸ κεῖ διαβαίνει ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ἐβόησε λέγων: «Ἰησοῦ, Υἱὲ Δαυείδ, ἐλέησόν με.» (ὅ. π. 39)

Οἱ Πατέρες, στὴν ἑρμηνεία των, στέκονται ἰδιαιτέρως στό «ἐβόησεν» τοῦ τυφλοῦ, τὸ ὁποῖο στὴν συνέχεια γίνεται «ἔκραζεν», ὅταν οἱ ἄλλοι τὸν ἐπιτιμοῦν, γιὰ νὰ σιωπήσῃ. Ἐκεῖνος ὁ ταλαίπωρος ὄχι μόνον δὲν ἐσιώπησε ἀλλὰ «ἐβόησε» δυνατώτερα, «ἔκραζε» γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἐπαναλαμβάνοντας τὴν ἔκκλησή του: «Υἱὲ Δαυείδ, ἐλέησόν με.» Ἡ κραυγὴ ἐλέους τοῦ τυφλοῦ «ἀναγκάζει» τὸν Κύριο νὰ ἀσχοληθῆ μαζί Του: «σταθείς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν», καὶ τὸν ρώτησε: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;» γιὰ νὰ ἀκούσῃ ἀπὸ τὸ στὀμα τοῦ τυφλοῦ αὐτὸ ποὺ λαχταροῦσε: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω».

Λέει χαρακτηριστικά, στὸ σημεῖο αὐτό, ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας (PG 123, σ. 1017-1020): «οὐχ ὡς ἀγνοῶν, ἀλλ’ ὅπως μὴ δόξῃ τοῖς παροῦσιν (…) ὅτι ἐκεῖνος μὲν αἰτεῖ χρήματα, αὐτὸς δὲ οἷα φιλενδείκτης, τυφλότητα ἐξιᾶται.» (ὄχι πὼς δὲν ἤξερε ὁ Κύριος, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν νομίζουν οἱ παρόντες ὅτι ἐκεῖνος ζητάει χρήματα καὶ ὁ Χριστός, ἐπειδή τάχα θέλει νὰ κάνῃ ἐπίδειξη, τὸν θεραπεύει).

Στὴν πραγματικότητα, ὁ τυφλὸς ξέρει τί ζητάει ἀπὸ τὸν Κύριο: τὴν θεραπεία του, τὴν ὁποία μόνον ἐκεῖνος, ὡς Θεός, μπορεῖ νὰ τοῦ δώσῃ. Γι’ αὐτὸ τὸν ἀποκαλεῖ «Υἱὸ Δαυείδ», γιατί, ὡς Ἰουδαῖος, γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστός, «ὁ Μεσσίας», ἡ σωτηρία θὰ προέλθῃ ἀπὸ τὴν γενιὰ τοῦ Δαυείδ. Ἄρα, τό «ἐλέησόν με», ποὺ συμπληρώνεται ἀπὸ τό «ἵνα ἀναβλέψω», ἔχει διπλῆ θεραπευτικὴ σημασία: νὰ ξαναδῶ, νὰ ξαναβρῶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ νὰ κοιτάξω ψηλά, στὸν Δημιουργό μου﮲ νὰ βρῶ θεραπεία σωματικὴ καὶ ψυχική.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὸ αἴτημα τοῦ τυφλοῦ εἶναι: «ἀνάβλεψον﮲ ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Ἡ πίστη σου, λέει ὁ Κύριος, σοῦ «χάρισε» τὴν θεραπεία σου, ὄχι ἐγώ! Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Κύριος οὔτε ἀπὸ ἐπίδειξη οὔτε ἀπὸ χειροκρότημα. «καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψεν.» Ὁ  λόγος Του ἔγινε ἀμέσως («παραχρῆμα») πράξη, ἔγινε φῶς στὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ, καὶ «ἀνέβλεψε», βρῆκε τὸ φῶς ποὺ ἐπιζητοῦσε, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, καὶ πλέον τὸν ἀκολούθησε «δοξάζων τὸν Θεόν».

Ἔχει δίκιο ὁ Κύριος ποὺ λέει, στὴν περικοπὴ τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ: «εἰς κρῖμα (=γιὰ νὰ ἀποδώσω δικαία κρίση) εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἳνα οἱ μὴ βλέποντες βλέψωσιν, καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται.» (Ἰωάν., θ’ 39). Πράγματι, ὅσοι βλέπουν, οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ πολλοὶ παρόμοιοί των σήμερα, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στὰ «φῶτα» των, στὶς γνώσεις των, τελικά «τυφλώνονται» ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία των καὶ «χάνουν το φῶς» των﮲ δὲν βρίσκουν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, διότι δὲν τὸ ἀναζητοῦν. Ὅσοι, ὅμως, δὲν βλέπουν, ἀλλὰ ἀναζητοῦν, ὅπως οἱ τυφλοὶ τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ φῶς, τὸ βρίσκουν, ἢ μᾶλλον Ἐκεῖνο τοὺς βρίσκει, τοὺς συναντάει καὶ τοὺς χαρίζεται ἁπλόχερα, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν τυφλῶν τοῦ Εὐαγγελίου.

Μήπως καὶ στὶς μέρες μας δὲν ὑπάρχουν «βλέποντες» καί «μὴ βλέποντες»; Οἱ πρῶτοι, ἐπειδὴ βλέπουν οἱ ἴδιοι -ἔτσι νομίζουν-, δὲν ἀναζητοῦν «τὸ φῶς τὸ ἀληθινό», καὶ ἐμποδίζουν καὶ ἄλλους νὰ τὸ πλησιάσουν. Μοιάζουν μὲ τοὺς τύπους ἐκείνους τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ἐμποδίζουν τούς «μὴ βλέποντες» -τὸν τυφλὸ τῆς Ἱεριχοῦς-, νὰ τὸν πλησιάσουν καὶ τοὺς ἐπιτιμοῦν κιόλας γιὰ τὴν κραυγὴ τοῦ ἐλέους των, σὰν νὰ τοὺς λένε: «Τί θέλεις κι ἐσύ, τώρα, τυφλέ; Κάτσε ἐκεῖ στὴν γωνιά σου, νὰ ζητιανεύῃς. Δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν ὅλοι τὸ φῶς των. Ὅσοι «γεννήθηκαν» τυφλοί, νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ πάθος των καὶ νὰ παραμείνουν ἐσαεὶ τυφλοί, ζητῶντας μονίμως τὸ ἔλεος τῶν ὑγιῶν, τῶν βλεπόντων.»

Πολλοὶ τέτοιοι ἄνθρωποι –καί «χριστιανοί»- ὑπάρχουν γύρω μας. Ἀρέσκονται στὸ νὰ ὑπάρχουν «τυφλοί» καὶ νὰ τοὺς ἐλεοῦν, τρέφοντας τὴν κενοδοξία των, καὶ συγχρόνως βολεύονται μὲ τὴν ἄδικη «δικαιοσύνη» των, ὅτι ἔτσι θέλει ὁ Θεός, ἄλλοι νὰ εἶναι «βλέποντες» -«ὑγιεῖς», καὶ ἄλλοι «τυφλοί»-«ἄρρωστοι», καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ ν’ ἀλλάξῃ!

Ἔλα, ὅμως, ποὺ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐντελῶς διαφορετική! Αὐτοὶ ποὺ ἀναζητοῦν τὴν ὑγειά των, τὸ φῶς των, μπορεῖ νὰ γίνουν καλά, μὲ τὴν πίστη των, ὅπως ὁ τυφλὸς τῆς Ἱεριχοῦς, ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ὅσοι νομίζουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μόνον γιὰ τοὺς «ὑγιεῖς», γιὰ τούς «πιστούς», εἶναι ἢ βρίσκονται, τελικά, ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ὁ Κύριος τὸ εἶπε ξεκάθαρα: Οἱ πόρνες καὶ οἱ τελῶνες -οἱ πλέον ἁμαρτωλοί-, ποὺ ὅμως μετανοοῦν καὶ πιστεύουν, θὰ μᾶς «προάγουν» στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ θεωροῦντες τοὺς ἑαυτούς των ἐντὸς τῆς Βασιλείας θὰ βρεθοῦν τελικά ἐκτός, μὲ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀλαζονεία των (Ματθ. κα’, 31-32).

Τί νὰ κάνωμε, λοιπόν, γιὰ νὰ σωθοῦμε; Πολὺ ἁπλᾶ, νὰ ἐκζητήσωμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου, νὰ βοήσωμε, νὰ κράξωμε, μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ὅπως ὁ τυφλὸς τῆς Ἱεριχοῦς: «Κύριε, ἐλέησόν με». Εἶναι σίγουρο ὅτι ὁ Κύριος θὰ σταθῆ καὶ θὰ μᾶς ἐλεήσῃ, ὅπως ἔκανε καὶ στὸ τυφλό, ἀναγνωρίζοντας τὴν πίστη του καὶ θεραπεύοντάς τον δι’ αὐτῆς: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» Ἔχουμε Κύριο φιλεύσπλαγχνο καὶ μεγαλόκαρδο, ἀληθινὸ ἄρχοντα, ποὺ δὲν τσιγκουνεύεται νὰ χαρίζῃ πλουσιοπάροχα τὸ ἔλεός Του, σὲ ὅσουν τὸ ζητοῦν καὶ ὄχι μόνον!

Ἂς μὴν πτοούμαστε, στὴν ζήτηση τοῦ ἐλέους Του, ἀπὸ τοὺς διαφόρους «καλοπροαιρέτους» ποὺ δὲν θέλουν νά «ἐνοχλήσουμε» τὸν Κύριο. Αὐτοὶ μὲ τὴν μικροψυχία καὶ τὴν κακόνοιά των δὲν χαίρονται γιὰ τὴν δική μας προσέγγιση πρὸς τὸν Κύριο, οὔτε θὰ χαροῦν τελικὰ γιὰ τὴν θεραπεία μας. Ἐμεῖς, ὅμως, ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ τυφλοῦ, ποὺ ἐπέμεινε, ποὺ φώναξε, ποὺ διεκδίκησε τὴν θεραπεία του, διότι ἤξερε ὅτι αὐτὴν μόνον ὁ Σωτήρας Κύριος μποροῦσε νὰ τοῦ τὴν δώσῃ καὶ κανένας ἄλλος.

Ἂς «κραυγάσωμε», λοιπόν, καὶ μεῖς, γιὰ νὰ κερδίσωμε τὴν θεραπεία μας, νὰ βροῦμε τὸ φῶς μας, νὰ ἀποκτήσωμε τὴν σωτηρία μας κοντὰ στὸν μόνο ἀληθινὸ Σωτῆρα, στὸν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, τώρα καὶ πάντοτε. Ἀμήν! Γένοιτο!

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος -θεολόγος

Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"