Καθώς ξεφύλλιζα τα παλιά βιβλία του αείμνηστου πατέρα μου Ηλία, έπεσε στην αντίληψή μου κι ένα βιβλίο που εξέδωσε το έτος 1992 το Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου στην Τροιζήνα. Στην όμορφη Ιερά Μονή μονάζουν πνευματικά τέκνα του μακαριστού πατρός μας, Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, που είναι ο ιδρυτής της.
Επιστήθιος φίλος του πατέρα μου υπήρξε ο Άγιος Γέροντας, εκ νεανικής ηλικίας, ποτέ δεν έχανε κάποια από τα άρθρα του , τα καινούρια βιβλία του πάντα λάμβανε από τους πρώτους και τα μελετούσε ενδελεχώς, προς ψυχική ωφέλεια. Το ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, με τίτλο «Υποθήκες Ζωής», βρέθηκε στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου, σημαίνει ότι πολύ του έλειψε μετά θάνατον ο εκ Θεού σταλθείς φίλος του - ο πατήρ Επιφάνιος κοιμήθηκε το 1989. Μάλλον αναζητούσε ιστορίες που τους συνέδεαν από τα παιδικά τους χρόνια, για να αισθάνεται, μέσα από τον θείο λόγο Του, ότι αθάνατος παραμένει δίπλα του, ιδίως κατά τα δύσκολα γεράματά του. Ο πατέρας μου απεβίωσε το 2020.
Με το συγκεκριμένο βιβλίο παραμάσχαλα, ξημερώθηκα, γελώντας και κλαίγοντας ταυτόχρονα, μία ανείπωτη χαρμολύπη κατέκλεισε την ψυχή μου, και θυμήθηκα όταν παιδούλα πρωτοσυνάντησα τον πατέρα Επιφάνιο στο σπίτι του στο Βουρνάζι Μεσσηνίας….
Μία ιστορία επέλεξα γι΄ αυτή μας την ανάρτηση, η οποία είναι χαρακτηριστική της ανιδιοτέλειας, αγάπης και προσφοράς προς τον πλησίον, που χαρακτήριζε τον αγαπημένο μας παππούλη, τον πατέρα Επιφάνιο, «τον πολύ δυνατό», όπως τον αποκαλούν οι σημερινές γενιές των Ελλήνων Ορθοδόξων.
Γεμάτος αγάπη προς όλους (σελ.76)
Διηγείται κάποιος αυτόπτης και αυτήκοος:
Όταν απεβίωσε στην Καλαμάτα ο π. Δημήτριος Χρυσούλης, ο Γέροντας ξεκίνησε μ΄ ένα πνευματικοπαίδι του που είχε αυτοκίνητο για να παραστή στην κηδεία. Μαζί του, ως συνήθως, η θεία Αλεξάνδρα -είχε αναλάβει την ανατροφή του μικρού Ετεοκλή και τον υπηρετούσε μέχρι το τέλος της ζωής της, κατά τη χειροτονία του έλαβε το όνομα Επιφάνιος- και δύο άλλα πνευματικά του τέκνα. Ο χρόνος περιορισμένος.
Μετά 2.30΄ ωρών ταξίδι και με αρκετή ζέστη, συναντήσαμε στο δρόμο ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Οι επιβάτες του είχαν κατέβει και φαινόντουσαν στενοχωρημένοι. Ο Γέροντας μόλις τους είδε, το κατάλαβε. Αμέσως απευθύνθηκε στον οδηγό μας:
-Σταμάτα σε παρακαλώ.
Και γυρνώντας προς αυτούς:
-Τι σας συμβαίνει;
-Δυστυχώς μας τελείωσε το νερό του ψυγείου.
Τότε ο Γέροντας είπε στον οδηγό:
-Δώσε αμέσως νερό στους ανθρώπους και φεύγουμε.
-Ούτε εγώ έχω, Γέροντα, απάντησε αυτός.
Μετά από αυστηρή παρατήρηση για την έλλειψι προνοητικότητος του πνευματικού του τέκνου, ο Γέροντας στρέφεται προς τους επιβάτες του άλλου οχήματος:
-Ούτε εμείς έχουμε νερό. Ευχαρίστως να σας βρίσκαμε λίγο, αλλά να μας συγχωρήτε διότι βιαζόμαστε να πάμε σε κηδεία στην Καλαμάτα.
Η απάντησι προκάλεσε αίσθηση:
-Κι εμείς για κηδεία πηγαίνουμε….
Λυπήθηκε ο Γέροντας, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε.
Ξεκινήσαμε. Ο Γέροντας αμίλητος. Προσευχόταν; Σκεπτόταν; Ίσως και τα δύο.
Μετά από 20΄με 30΄ταξίδι, βρίσκουμε στον δρόμο μια πηγή. Αμέσως ο Γέροντας λέει στον οδηγό:
-Πάρε το μπιτόνι, παιδί μου, και γέμισέ το νερό.
-Γέροντα δεν έχω ούτε μπιτόνι!
Δεύτερη παρατήρηση του Γέροντα, δριμύτερη από την πρώτη. Η αγάπη και η συμπόνια του όμως δεν κάμπτονται εύκολα. Σκέπτεται για λίγα δευτερόλεπτα και λέει:
-Βγάλτε τα τρόφιμα από τις νάυλον σακκούλες και πάμε στην πηγή.
Σημειώστε, αναφέρει ο αφηγούμενος το περιστατικό, ότι η μία σακκούλα είχε μια μικρή τρύπα και η άλλη ήταν πολύ λεπτή. Μάς προτρέπει να τις γεμίσουμε νερό.
Κάποιος ψέλλισε:
-Μα, Γέροντα, μέσα σε τόση ζέστη και μετά από τόση ώρα, πού να πηγαίνουμε πίσω;
Γέροντας:
-Είπα, γεμίστε τις νερό! Δεν μου λες, παιδί μου, εάν συνέβαινε σ΄ εμάς κάτι παρόμοιο, δεν θα ήθελες να μάς εξυπηρετήσει κάποιος άλλος;
-(Κάπως βαριεστημένα) Ναι, βέβαια…
-Αϊ , λοιπόν, «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» ( Λουκ.στ΄31).
Στη συνέχεια, κρατώντας ο ένας επιβάτης τη μία σακκούλα και ο Γέροτνας την άλλη με τα χέρια κρεμασμένα έξω από το αυτοκίνητο, διότι έσταζε νερό, δίνει εντολή να αναπτύξη ταχύτητα ο οδηγός. Στην επιστροφή αυτή ο Γέροντας ικανοποιημένος, μάς νουθετούσε για το καθήκον της αγάπης.
Μόλις μάς είδαν οι επιβάτες του άλλου οχήματος, έμειναν για λίγα δευτερόλεπτα άφωνοι. Τόσο πολύ εντυπωσιάστηκαν για την έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του Γέροντα που δεν μπορούσαν να μιλήσουν!
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-12-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου