Τα άστρα σελαγίζουν αιώνες τώρα στου Βίγκου το πηγάδι, στον κάμπο της Βαλύρας, και οι ευκάλυπτοι υμνούν του ηλίου το φως το καταμεσήμερο, καθώς τα βήματα, εκείνα τα αθώα των παιδικών μας χρόνων, ιχνηλατούν το γραφικό μονοπάτι, που οδηγεί με ακρίβεια στις σιδηροδρομικές γραμμές, στην πλανεύτρα Βαλύρα.
Η γλώσσα είχε κολλήσει στο στόμα από τον ήλιο του Καλοκαιριού, κι εσύ, ένα μέτρο βλαστάρι, μαθητούδι στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας , προκομμένο γέννημα των αείμνηστων γονιών σου, τραβούσες με υπομονή τον γάιδαρο από το χαλινάρι. Έπρεπε να φθάσεις γρήγορα στου Βίγκου το πηγάδι, να χαιρετήσεις τη " θεία", που η καλοσύνη της άνθιζε βιολέτες, κρίνα και ρόδα στο διάβα της , την κυρά της αυγής , που ύφαινε την υπομονή, και την κτυπούσε στη νεροτριβή με της πίστης τα μαθήματα.
Θυμάσαι που σε βοηθούσε να γυρίσεις το μαγγάνι;
Ο κουβάς ήταν μισός στο ύψος σου και το νερό ασήκωτο για να απαίδευτα, τα τρυφερά σου χέρια. Μία κούπα αλουμινίου, γεμάτη δροσερό νεράκι του Θεού, ήταν το περιζήτητο βραβείο σου... όλοι το επιθυμούσαν, καθώς τα σταφύλια λιποθυμούσαν από την αγκούσα του Αυγούστου στα τίμια χέρια τους.
Τι με κοιτάς σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά;
Είμαι του Βίγκου το πέτρινο πηγάδι με τα περιττά χόρτα , τα άνθη της χειμωνιάς, τους γκρεμισμένους πλίνθους χώρου ακατοίκητου.... Πότιζα τη Βαλύρα ολόκληρη και την ανάσταινα αγόγγυστα... κάποτε! Οι αγαπημένοι μου ταξίδεψαν μακριά...στη Νότια Αφρική να βρουν την τύχη τους, δυό τοίχοι απέμειναν όλοι κι όλοι στο λατρεμένο σπιτικό τους, για να θυμίζουν ότι εδώ, κάποτε, ορθώθηκε στέγη ψηλή, να στεγάσει των ανθρώπων τα άπιαστα όνειρα , τον πόθο τον κρυφό, που σημείωνε η καρδιά με λαχτάρα σε κρύφια τεφτέρια ανείπωτα.
Πώς με θωρείτε ακίνητοι, αιωνόβιοι ευκάλυπτοι, θείοι ιατροί της ευωδίας ;
Αρρητολεπτόπνευστο τρόπαιο ανά χείρας μου χαρίζετε , τα αθώα περπατήματά μου παραμένουν σκάνδαλο στο τολμηρό διάβα μου.
Ιδού και το γενναίο άλογο που ξεπεζεύει χλιμιντρίζοντας!
Ο καβαλάρης του, το προσκυνά ευλαβικά με έναν κουβά δροσερό νέρο , ανεκτίμητο δώρο για το σκληρό της ημέρας μεροκάματο, ακολουθεί κι ένα σακούλι σανό για τον φίλο- βοηθό τον πολύτιμο.
Έλα ..τρέξε γρήγορα!
Δες τη μορφή σου μέσα σε θολά ύδατα. Άλλαξε το τοπίο, ευλογημένα χέρια δεν αγιάαζουν πλέον τούτα τα ξεχασμένα φρέατα της αγαπημένης μας γενέτειρας. Τα πηγάδια έκλεισαν ερμητικά το στόμα τους και ταξίδεψαν στη λήθη. Όμως, τούτο το υδάτινο αριστούργημα, που χρονολογείται από την εποχή της Τουρκοκρατίας, έχει λόγο και δίνει χρησμό για τα μέλλοντα ...Τι μαρασμός! το περιβάλλον το πλαστικό προηγείται παράλογα στη διαφήμιση.
Θεέ μου! το συνάντησα στις δόξες του..αγαπημένο μου μαγγανοπήγαδο.
Κι έλεγα, τούτο το αγιασμένο πηγάδι δεν θα στερέψει ποτέ! Κλεφτά τραβούσαμε τις πλάντρες και τρώγαμε γλυκά φραγκόσυκα. Με δροσερό νεράκι λούζαμε το στόμα μας.
Πικρά είναι τα δάκρυα της μοναξιάς...Όχι μην κλαις που οι αλησμόνητες ημέρες έχουν φύγει ανεπιστρεπτί... έχει ο καιρός γυρίσματα... ξύπνα, ορθώσου και δες ....μυστικά σε τυλίγει των επτά φίλτρων της Βαλύρας ο Παράδεισος.
Μνήμη μου ερατεινή, εσύ χαράσσεις στην ψυχή της ωριμότητας βήματα. Του Βίγκου το πηγάδι δεν θα λησμονηθεί!
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
28-12-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου