Στον Ορίζοντα του Ανδρέα Τσαγκάρη με αισιοδοξία και δημιουργικότητα

 

Το αρχοντικό της αλησμόνητης Κατερίνας και του Ανδρέα Τσαγκάρη δεν ξεθώριασε στον χρόνο, αναγεννήθηκε, με τις καλύτερες προδιαγραφές, από τις δύο σπουδασμένες κόρες του ζεύγους, την Κική και την Ρούλα, και σήμερα στεγάζει έναν ξενώνα υψηλών απαιτήσεων, στην όμορφη Βαλύρα μας. Δεν υπάρχει γωνιά στο οίκημα που να μην έχει αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αναδεικνύοντας την ομορφιά του παρελθόντος, συνδυαστικά με την καλαισθησία του παρόντος και την προοπτική του μέλλοντος.

Εκεί που οι πορτοκαλιές γνέθουν , οι νεράιδες της Βαλύρας ξετυλίγουν τα νήματα, υφαίνοντας μοναδικό υφαντό…

Εκεί που η μνήμη κτίζει αιώνια παλάτια...

 

                                                   Φωτογραφίες: κα Βάσω Φ. Ηλιοπούλου

 

                                     

 Αν θέλει ο επισκέπτης να γνωρίσει την παλιά αίγλη της Βαλύρας, βασική προϋπόθεση είναι να επισκεφθεί το κοιμητήριο της, που στολίζει ο μέγας προστάτης των κεκοιμημένων μας, ο Άγιος Γεώργιος, και αντικριστά ο Άγιος Νεκτάριος, στην είσοδο του ιερού ναού. Μοναδικές φωτογραφίες, επί των λευκών μαρμάρων, αρθρώνουν λόγο στον χρόνο, και ξετυλίγουν η καθεμιά τη μοναδική ιστορία της ζωής της και της αγαπημένης της οικογένειας.

Η ειρηνική φυγή της αείμνηστης γιαγιάς Ευγενίας Γρίβα Κοντοπούλου, σε ηλικία 91 ετών, στάθηκε η αφορμή για την αντάμωση συγγενών, παιδικών φίλων,  και καλών γειτόνων στη   Βαλύρα μας. Μια ζεστή αγκαλιά τύλιξε τους πενθούντες, και καταλάγιασε τον αβάσταχτο πόνο τους. Αυτή ήταν ανέκαθεν η όμορφη γενέτειρά μας, πιστή στα ήθη και έθιμα του τόπου μας , με  ακλόνητη θεοσέβεια , θαυμαστή συμπόρευση, και κοινωνική υποστήριξη. Τον δίσκο του τριήμερου και εννιάμερου μνημοσύνου δεν τον ετοίμασε το γραφείο κηδειών, αλλά τον στόλισε περίτεχνα η ίδια η καρδιά μας, με πόρτες ανοιχτές στη Μπιζανιώτικη γειτονιά .

Αφιέρωμα στη γιαγιά Ευγενία Γρίβα-Κοντοπούλου

                                                          

                                                             Η γαρυφαλλιά της γιαγιάς Ευγενίας. 

                                                                                             Ε.Η.Κοντοπούλου 2022

 Η κα Ευτυχία Θεμ. Γεννάδη, μουσικός και λογοτέχνης,  εγγονή της γιαγιάς Ευγενίας Γρίβα-Κοντοπούλου , που εκδήμησε στην Αθήνα, σήμερα, 19η Νοεμβρίου 2024, αφιερώνει, με σπαραγμό ψυχής , στη "μούσα' της, το έργο της , με τίτλο "Το χωριό μου" , και της εύχεται καλό Παράδεισο.

Γιαγιούλα μου ήσουν ο φάρος της ζωής μου!

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

 

 Κοίτα μαμά...

Μια  λύπη ξάπλωσε απόψε στο κρεβάτι μου...

Δεν μπορώ να της πω να φύγει...

Καλό Παράδεισο γιαγιά Ευγενία

                                          

Απεβίωσε, πλήρης ημερών , σε ηλικία 91 ετών, την 19^η Νοεμβρίου 2024,  η λατρεμένη μητέρα και γιαγιά μας , Ευγενία Γρίβα-Κοντοπούλου, βυθίζοντας την οικογένειά της στο πένθος για την τόσο μεγάλη απώλεια, αυτής της αγίας ψυχής, που έζησε σε χρόνια δύσκολα. Με πίστη στον Θεό, υπομονή και καρτερία, κατάφερε να αποδειχθεί  θεοσεβής και άριστη σύζυγος και μητέρα… Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, και η κηδεία θα ακολουθήσει στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Βαλύρας, κατά τις προσεχείς ημέρες… Θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση.

 

Αντίο αγαπημένη μας γιαγιά Ευγενία.

Η αδελφή σου Πότα Γρίβα-Ανδρινοπούλου, οι κόρες σου Ευθυμία, Ντίνα και Πώλα Κοντοπούλου, ο γαμπρός σου Μανώλης Μελαχροινούδης, τα εγγόνια σου Ευτυχία Γεννάδη , Θέμης Γεννάδης και Στέλιος Μελαχροινούδης, οι συγγενείς, φίλοι και συμπατριώτες μας.

Tον πρώτο λόγο έχουν τα αστεράκια της Βαλύρας

                               

 

Φωτό: κα Μαίρη Μαρινοπούλου στο FB 

 

Περιστόλιστες είναι οι όμορφες οικίες της Βαλύρας, στον ρυθμό της προσμονής των Χριστουγέννων , με το δένδρο μαγευτικά υψωμένο και φωτισμένο, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια  και τις γυαλιστερές γιρλάντες του…. Τις αυλές  φωτίζει σταθερά ο εντυπωσιακός στολισμός, που ανοίγει δρόμο για να  περάσει ο Άγιος Βασίλης Μπουρίκας με τα  ελαφάκια του, και η Μανιαταίικη άμαξα με τα καλογυμνασμένα άλογά της,  που εκτρέφονται στον κάμπο του χωριού, να χαρούν οι μικροί άγγελοι, της Βαλύρας, τα όμορφα παιδιά και εγγόνια μας .

Τα «κομψοτεχνήματα» της προκομένης μητέρας και εργαζομένης κας Μαίρης Μαρινοπούλου, και του θεοσεβούς μπαμπά, κ. Νίκου Μαρινόπουλου, είναι δύο μοναδικά και απαστράπτοντα Αστεράκια στη βάση του δένδρου, ο Θεός να τα έχει καλά , που αναπτύσσονται γρήγορα και κλέβουν με τα χαμόγελά τους όλων την καρδιά. Με την αμέριστη βοήθεια της γιαγιάς, κας Γεωργίας Μπουρίκα Μαρινοπούλου, λαμβάνουν την κατάλληλη φροντίδα με πολλή αγάπη.

Κυρά μου Γιορτινή

          

                                        Παλιά οικία στη Βαλύρα. Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Με τη γαλανόλευκη επί τάπητος, για όσους ένδοξα σκεπάζει η μάνα γη, κατέβηκε ο ήλιος στη ξεχασμένη  στέγη και φώτισε τα παραθύρια στα χαλάσματα. Πόσες ένδοξες μνήμες, λύπες και χαρές, κρυμμένες ασφυκτικά στα φυλλοκάρδια τούτης της ευλογημένης οικίας, θροϊζουν στον άνεμο του αλύπητου χρόνου, που σαρώνει της νιότης τα  ροδοπέταλα , για να τα ανεβάσει ώριμους καρπούς, σε  ουρανό θείο.

 Ω! Κυρά γειτόνισσα! Σε θυμάμαι να ξαποσταίνεις στο κατώφλι σου με ένα τσαμπί σταφύλια κι ένα κλαδί  ώριμα κορόμηλα. Το τσεμπέρι σου περίτεχνα δεμένο-κλαρωτό, τότε που ο θάνατος φοβόταν το αετίσιο βλέμμα  του τιμημένου συντρόφου σου….

 Στην Εκκλησιά τις Κυριακές, με ένα άσπρο μαντηλάκι  περιστόλιστο,  το αντίδωρο κρατούσες θησαυρό, να φθάσει σε τραπέζι  ευλογημένο…

Παιδάκι ήμουν...τις ημέρες μας αναπολώ, μανούλα μέλισσα.

Ἄφρονες καὶ παράφρονες

 

Φωτό: Χριστιανική Φοιτητική Δράση 

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ποὺ ἀναγιγνώσκεται τὴν Θ’ Κυριακὴ Λουκᾶ, ἀνήκει στὴν χορεία τῶν προπαρασκευαστικῶν γιὰ τὴν ἄσκησή μας περικοπῶν, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μόλις εἰσήλθαμε. Ἀφορμὴ γιὰ αὐτὴν τὴν παραβολὴ ἀποτελεῖ τὸ αἴτημα ἑνὸς ἀδελφοῦ νὰ μεσολαβήσῃ ὁ Κύριος στὴν κληρονομικὴ διαφορὰ μὲ τὸν ἀδελφό του. Ὁ Κύριος ὄχι μόνον ἀρνεῖται νὰ κάνῃ τὸν δικαστή, ἀλλὰ τὸν συμβουλεύει κιόλας «ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.», τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν βρίσκεται στὸ περίσσευμα τῶν ἀγαθῶν του﮲ καὶ δι’ αὐτοῦ προτρέπει ὅλους μας: «φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας.» (Λουκ., ιβ’ 13-15).

Ο Αθάνατος γιος της Γης και του Ουρανού της Βαλύρας

          

                               Ο Αθάνατος γιος της Βαλύρας. Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Ψηλός σαν αρχαίος Δανδής, ο Αθάνατος γιος της γης και του ουρανού της Βαλύρας, έσκυψε με ευλάβεια για να προσκυνήσει το χώμα που με πρόνοια Θεού  θρέφει τις  ρίζες του. Ορθώνεται το είδος του με σθένος να φθάσει το ύψος του ουρανού, επτά μέτρα κατακόρυφα, τον Θεό να συναντήσει με «ανθισμένα μανουάλια», όπως λέγει ο Κρητικός λαογράφος Γιώργος Χουστουλάκης , σκοντάφτοντας  επάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, έκπληκτος που οι άνθρωποι τον κόσμο αλυσόδεσαν. Έχει μία και μόνο ζωή…Αφού ανθίσει, μετά τον θείο γάμο του ξηρός παραδίδεται, ως παρανάλωμα πυρός, σε χέρια προκομένων γυναικών.

 Παιδιά ανήλικα στη Βαλύρα...

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η μεγάλη μορφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Οι καταστροφικές συνέπειες της υπνοπαιδείας για τον ψυχισμό του ανθρώπου

           

    
                                                                      Φωτό: Gevorest

Ο Οδυσσέας -αναζητητής της Ιθάκης του, με βουλοκέρι έκλεισε τα ωτία του στις Σειρήνες. Εμείς, αντί να κατανοήσουμε τη σημαντικότητα της σιωπής, γαλήνης και ηρεμίας για τον ανθρώπινο εγκέφαλο  κατά τη διάρκεια του ύπνου, του φορούμε μεγάφωνα , ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μη αναλογιζόμενοι ότι στο τέλος, διόλου παράξενο, θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ο εγκέφαλός μας σαν ρομπότ και αυτή θα είναι η μεγάλη μας καταδίκη ως ανθρωπότητα…η εξαφάνιση του είδους μας. 

Η υπνοπαιδεία στις ημέρες μας είναι ένας διεθνώς δημοφιλής τρόπος μάθησης με ηλεκτρονικό τρόπο κατά τη διάρκεια του ύπνου, αλλά και μέθοδος υποβολής στο πρόσωπο του ενδιαφέροντος, είτε αυτό λέγεται παιδί, σύζυγος , σύντροφος  κ.α. όλα εκείνα που θα επιθυμούσαμε να πράξει για το «καλό του»! Πολλοί πειραματίζονται, φορτίζοντας τον εγκέφαλό τους με στόχο να αποθηκεύσει και διατηρήσει στη μακροπρόθεσμη μνήμη πληροφορίες χρήσιμες κατά τη διάρκεια της κατάκλισης. Συνήθως, φοιτητές χρησιμοποιούν την υπνοπαιδεία για εκμάθηση ξένων γλωσσών και πληροφοριών που αφορούν τα εξεταζόμενα μαθήματά τους, ή άλλες γνώσεις που επιθυμούν να κατακτήσουν. Μάλιστα, ορισμένοι είναι τόσο φανατικοί, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στόχος ζωής δεν είναι ο εγκέφαλός τους να καταστεί ένας σύγχρονος ηλεκτρονικός υπολογιστής-δούλος, χάνοντας τις θείες του ιδιότητες και τα πνευματικά του χαρίσματα . Να εξαφανιστεί η προσωπικότητα του ανθρώπου,  και το ανθρώπινο είδος , το οποίο σταδιακά εξελίσσεται και παγκοσμίως ενεργοποιεί τον εγκέφαλό του, με απτά επιτεύγματα μέσα από την παιδεία δια ζώσης, εργασία και κοινωνική συναναστροφή. Στόχος είναι να προβαδίζει η πνευματική και ψυχική ανάπτυξη που είναι σταθερές αξίες και να έπονται τα εφήμερα, καθώς και τα ηλεκτρονικά μέσα. 

Περί υδρομάστευσης. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

                                                     

                                                      Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος

                                                     MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός

Το 1999-2003 είχα εκλεγεί Δημοτικός Σύμβουλος με την Μείζονα μειοψηφία στο νεοσύστατο τότε Καποδιστριακό Δήμο Ιθώμης. Τότε Δήμαρχος είχε εκλεγεί ο αείμνηστος γιατρός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.

Εκείνη την εποχή έτρεχαν επιδοτούμενα προγράμματα υδρομάστευσης. Με αφορμή αυτά τα προγράμματα υδρομάστευσης είχα φέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2001 μια πρόταση που αναφερόταν στη δημιουργία φράγματος στη θέση «Δέση» περιοχή κάτω χαμηλά από την Μονή Βουλκάνου. Εκεί στενεύει το πέρασμα των υδάτων που οδηγούνται από την άνω Μεσσηνία μέσω του ποταμού Μαυροζούμενα που διέρχεται από Βαλύρα προς την θάλασσα. Παλιά στο σημείο αυτό υπήρχε ένα μικρό φράγμα όπου από εκεί ξεκινούσε ένα τσιμεντένιο νεραύλακο που άρδευε ένα μεγάλο μέρος του κάμπου της Βαλύρας.

Στὸ πανδοχεῖο τοῦ ἐλέους Του

          

Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Η’ Λουκᾶ (ι’ 25-37), ἕνας νεαρὸς νομικός «ἐκπειράζει» τὸν Κύριο «λέγων﮲ Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (ὅ. π., ι’ 25).

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐκπειράζεται ὁ Κύριος. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές, Ματθαῖος καὶ Μάρκος (κβ’ 15-33, ιβ’ 13-27, ἀντιστοίχως), ἀπὸ τὴν μιά, οἱ ὑποκριτὲς Φαρισαῖοι προσπάθησαν νὰ τὸν παγιδεύσουν, μὲ τὸ ἐρώτημα: «ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὐ;» (Ματθ., κβ’ 18, Μάρκ., ιβ’ 14), ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ ἴδιο ἔκαναν οἱ μὴ πιστεύοντες στὴν ἀνάσταση Σαδουκαῖοι, μὲ τὸ ἐρώτημα σὲ ποιούς ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ παντρεύτηκε, ἀνήκει ἡ γυναῖκα, μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατό της («ἐν τῆ ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή;», Ματθ., κβ’ 27-28, Μάρκ., ιβ’ 23).

Στέφανος στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του θαυματουργού

                       

                                            Φωτό: κα Βούλα Δημητρακοπούλου στο FB

Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2024, η Βαλύρα τιμά τον αγαπημένο της Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, τον θαυματουργό, και ο σεπτός πατήρ Ιωάννης Φωτεινός λειτουργεί από πρωίας στον ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Αγίου Νεκταρίου και Οσίου Δαβίδ Ευβοίας. Η φίλη μας από τον Μελιγαλά, κα Βούλα Δημητρακοπούλου, έχει έθιμο κάθε χρόνο να πλέκει στεφάνι στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου που προστατεύει την ίδια και την όμορφη οικογένειά της, φωτίζοντας την ψυχή τους με τις θείες χάρες του και να το προσφέρει στην Ενορία της στον Μελιγαλά.

Η Βαλύρα τιμά τη μνήμη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ

       

Την 8^η Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και η Βαλύρα προσκυνά  τους  ουρανίους προστάτες της στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, του Πολιούχου της όμορφης γενέτειράς μας. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή, αναφέρει ότι όλοι οι άγγελοι του Θεού «εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν». Ο αριθμός των αγγέλων είναι απεριόριστος. Αποτελούν κατά την πίστη μας εννέα συνολικά Τάγματα που φέρουν τα εξής ονόματα: Χερουβείμ, Σεραφείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίαι, Αρχαί, Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Ο Εωσφόρος που από υπερβολική υπερηφάνεια καυχήθηκε να ανεβάσει πιο ψηλά τον θρόνο του, και να γίνει όμοιος με τον Ύψιστο Θεό, έπεσε σαν αστραπή από τον ουρανό και παρέσυρε μαζί του στην πτώση και ολόκληρο το τάγμα των αγγέλων του. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σύναξε όλους τους άλλους χορούς των αγγέλων σε ομόνοια , φώναξε δυνατά το «Πρόσχωμεν» και έψαλαν τον αγγελικό ύμνο «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Αυτού»( 1).

Ο χιτώνας ενός καλόκαρδου ανθρώπου

 

    

                                                              Φωτό: Babyspace.gr

Μία ψυχή την έχουμε- αυτή είναι κι όχι άλλη- και ως κόρη οφθαλμού οφείλουμε να την προσέχουμε και να μην την αμαυρώνουμε με τα βαρίδια των παθών. Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό όν, έχει ουσιαστική ανάγκη να στηριχθεί στον πλησίον του. Όταν όμως ο πλησίον κάθε άλλο παρά αυτό είναι, η απομόνωση και απογοήτευση είναι μεγάλη. Κάποιοι «προληπτικά» λέγουν αν με αγαπήσει ο άλλος θα τον αγαπήσω κι εγώ, με μία επιφύλαξη βεβαίως, για να μην πιαστώ κορόιδο.  Όταν ο άλλος προοδεύει, έστω κι αν με αγαπά κι εγώ δεν συμβαδίζω αντίστοιχα, θα τον κάνω πέρα…καλύτερα να με αγαπούν όσοι είναι ¨κατώτεροί» μου…είναι ωραία η αίσθηση της υπεροχής.  Άλλοι πάλι υποστηρίζουν, τι την χρειαζόμαστε την αγάπη, για να ταλαιπωρούμαστε; Έναν τυπικό χαιρετισμό και ο καθένας στο καβούκι του.

Πόσο αξιοζήλευτοι είναι εκείνοι οι απλοί-καλόκαρδοι άνθρωποι, που σαν μικρά παιδιά δεν κρατούν κακία εντός τους και χαμογελούν αυθόρμητα από το βάθος της ψυχής τους, πόσο ειλικρινά εκλεπτυσμένο είναι το συναίσθημά τους και πόση ευλογία φέρουν επί της κεφαλής τους!

Γράφει ο ποιητής Σταμάτης Ρέμης Φραντζής:

Γράφοντας στον τοίχο της διανοίας μας τη σωτήρια λέξη «συγχώρηση»

   

Έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας, ότι όποιος καεί με τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι.

Φυσώντας το γιαούρτι σημαίνει, με ψυχολογικούς όρους , γενίκευση της τραυματικής εμπειρίας και εκδήλωση προληπτικής συμπεριφοράς (νοητικά και συναισθηματικά )  χωρίς διάκριση σε άλλες καταστάσεις, που δεν έχουν θετική συνάφεια με το συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός. Δεν υπάρχει άνθρωπος μικρός ή μεγάλος που να μην έχει βιώσει δυσάρεστες καταστάσεις στη ζωή του.   Κατά την ανάπτυξή του ο άνθρωπος σταδιακά συσσωρεύει στη μνήμη του ή απωθεί στο υποσυνείδητο προβλήματα που κλόνισαν την ψυχική  του ισορροπία. Αυτά τα αγκάθια δρουν ανασταλτικά όσον αφορά την πνευματική, ψυχική , νοητική και συναισθηματική του πρόοδο, προκαλώντας ασθένειες στο ίδιο του το σώμα. Ένας άγαμος μεσήλικας  μοιράστηκε σε μία συνεδρία μας , 

Η εκλέπτυνση μίας άλλης εποχής στη Βαλύρα

       

                                 

                             Οικογένεια Βαλυραίων προπολεμικά. Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Μετά την απελευθέρωση του γένους, οι σκλαβωμένοι Έλληνες, αποτινάσσοντας τον Τουρκικό ζυγό, στράφηκαν σταδιακά προς τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, τα οποία θέλησαν να μιμηθούν, ως χώρα που ανήκει στην Ευρώπη. Πέραν όμως τούτου, διαμόρφωσαν και ιδίαν άποψη, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, όσον αφορούσε τη μόρφωση και κοινωνική τους συμπεριφορά, με βάση όχι μόνο τη βασιλική προπαγάνδα και τις επιταγές της μόδας της εποχής τους…. Ως νοήμονες άνθρωποι, υιοθέτησαν ορθώς
και καλλιέργησαν στάσεις και συμπεριφορές  από την παιδική τους ηλικία, με πρότυπο τους θεοσεβείς γονείς τους και τους άξιους διδασκάλους τους. Αφαίρεσαν σταδιακά τις παραδοσιακές ενδυμασίες τους και ντύθηκαν με ρούχα λεπτά της νέας μόδας, αλλά με σεμνότητα ειλικρινή, τα οποία  δεν τόνιζαν τη ματαιοδοξία , κενοδοξία, και υπερηφάνεια της αριστοκρατίας του χρήματος εκείνης της εποχής. Επέλεξαν την εκλέπτυνση του θεοσεβούς μορφωμένου και κοινωνικά ευαισθητοποιημένου ανθρώπου, που γνωρίζει πώς να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων αγωνιζόμενος, και δεν θρηνεί παθητικά τη μοίρα της  υποδούλωσης τού γένους του σε νέους αφέντες. Προπολεμικά, οι άξιοι γονείς, ιερείς, λόγιοι, και διδάσκαλοι της Βαλύρας , έσπειραν σε γόνιμο έδαφος, για να θερίσουν οι επόμενες γενιές ολόχρυσα στάχια  της ιεράς παρακαταθήκης τους.

Ο σκόλοπας του Αποστόλου Παύλου ως υπόθεση του καθενός μας

                 

 H αποκάλυψη του Αποστόλου Παύλου. 

Το τι ακριβώς ήταν ο σκόλοψ του Αποστόλου Παύλου, καθίσταται κατανοητό μελετώντας την προς Κορινθίους Β΄ επιστολή (ιβ΄5-10). Αφορά κάθε μη επιθυμητό  αγκάθι του σατανά στη ζωή μας, το οποίο εκδηλώνεται αρνητικά ως αντίβαρο, σε ένα μεγάλο καλό που λαμβάνουμε από τον Θεό, όταν μάς αποκαλύπτεται εν ζωεί και λαμπρύνει τα εντός μας με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

 Στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου, ο Κύριος τον έσωσε από την αμαρτία τη μέγιστη - ήταν δολοφόνος των Χριστιανών- αλλά ο σατανάς, μη θέλοντας να χάσει τα πρωτεία και την ισχύ του, σκόλοπας μεταμορφώθηκε επάνω στο σώμα του και έπληττε την υπόληψη του μετανοημένου πιστού δούλου του Θεού ραπίζοντας οδυνηρά το πρόσωπό του. Βεβαίως, για τον ίδιο τον Απόστολο, η ύπαρξη του σκόλοπος δρούσε παράλληλα ως εμπόδιο ενάντια στην έπαρση, υπερηφάνεια και εγωισμό που θα μπορούσε να τον καταλάβει, αφού φωτίστηκε από τη χάρη του Υψίστου, του Τριαδικού Θεού, και έτυχε μίας τόσο μεγάλης διακρίσεως.

Ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος

        

                                                              Φωτό: oodegr.com

Μιὰ ἀπὸ τὶς διδακτικώτερες παραβολὲς μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Ε’ Κυριακὴ Λουκᾶ. Καὶ μάλιστα εἶναι μιὰ παραβολὴ ποὺ ἀναφέρει μόνον ὁ Λουκᾶς ἀπὸ τοὺς τέσσερις Εὐαγγελιστές, διότι, ὅπως λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Χρυσόστομος, ἐὰν ἀνέφεραν ὅλοι τὰ ἴδια ἢ περίπου τὰ ἴδια, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη οὔτε ἐνδιαφέρον νὰ διαβάσωμε καὶ τοὺς ὑπολοίπους.

Τὸ γεγονός, πάντως, ὅτι εἰδικὰ ὁ Λουκᾶς ἀναφέρει αὐτὴν τὴν παραβολὴ ἔχει νὰ κάνῃ καὶ μὲ τὴν κοινωνικὴ διάσταση τοῦ Εὐαγγελίου του, ὅπως καὶ ἄλλοτε ἔχομε ἀναφέρει. Ὁ Λουκᾶς, καὶ λόγῳ τῆς ἰδιότητός του ὡς ἰατροῦ, ἐνδιαφέρεται ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ προξενοῦνται στὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐκμετάλλευση καὶ ἀδιαφορία, τὴν ἐγωπάθεια, τὴν ὑλόφρονα συμπεριφορά﮲ γι’ αὐτὸ ἐκεῖνος μόνον ἀναφέρει τὶς παραβολὲς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, τοῦ Ζακχαίου, τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, τοῦ Ἀσώτου, κ. ἄ

«Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς.», ξεκινάει τὴν παραβολή του ὁ Λουκᾶς, καὶ εὐθὺς ἀμέσως ἀντιπαραβάλλει τὴν εἰκόνα τοῦ φανταχτεροῦ αὐτοῦ πλουσίου μὲ ἐκείνην τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου, «ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου.» (Λουκ., ιστ’ 19-21).

Οἱ Πατέρες, στὴν ἑρμηνεία των, στέκονται ἰδιαιτέρως στὸν προκλητικὸ τρόπο ἐνδύσεως τοῦ πλουσίου, μὲ τὴν βασιλικὴ πορφύρα καὶ τὸν βύσσο, ποὺ ἐρχόταν σὲ φοβερὴ ἀντίθεση μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ γυμνοῦ καὶ «ἡλκωμένου» (πληγιασμένου) Λαζάρου, ποὺ «καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.» (ὅ. π., 21). Δὲν γνωρίζομε, βεβαίως, ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο πῶς ὁ πλούσιος εἶχε ἀποκτήσει τὰ χρήματά του, τὸ γεγονός, ὅμως, ὅτι αὐτὸς εὐφραινόταν «καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς», τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ δύστυχος Λάζαρος προσπαθοῦσε νὰ ξεγελάσῃ τὴν πείνα του μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου, δείχνει ἀκριβῶς τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν σκληρότητα τοῦ δευτέρου. Ὁ Θεοφύλακτος, μάλιστα, ἑρμηνεύει αὐτὴν τήν «καθημερινὴ λαμπρότητα» ὡς πολυτέλεια καὶ ἀσωτία (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, Migne P.G. τ. 123, σ. 973-981).

Ο κήπος του Οσίου Δαβίδ Ευβοίας

      

                                       Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ Ευβοίας.Φωτό: e-wob.gr

Η Βαλύρα με ευλάβεια εορτάζει σήμερα, 1^η Νοεμβρίου 2024, τον προστάτη της Όσιο Δαβίδ της Ευβοίας, και ο σεπτός πατήρ κ. Ιωάννης Φωτεινός χοροστατεί στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που είναι επίσης αφιερωμένος στους Αγίους Νεκτάριο και Δαβίδ Ευβοίας. Προς κοινή ωφέλεια,  επιλέξαμε μία μοναδική ιστορία από τον βίο του Οσίου Δαβίδ (βλπ. Μέγα Συναξαριστή του έτους 1950), η οποία περιγράφει τα προβλήματα που είχε ο Άγιος με την καταπάτηση του κήπου   στο μοναστήρι του και το πνευματικό ύψος της αντιδράσεώς του στο οποίο είχε ανέλθει , συνεργεία Θεού , ο παμμακάριστος  γέροντας.

« Μοναχός τις ευλαβέστατος, Σάββας ονομαζόμενος, έχων από τους γονείς του χρήματα ικανά, ηγόρασε λαμπρόν κήπον και τον εχάρισεν εις το μοναστήριον του Αγίου Δαβίδ δια ψυχική του σωτηρίαν. Έπειτα από τριάκοντα και πέντε έτη τινές μοναχοί εκ της μονής του Αγίου Νικολάου, ονομαζομένου Γαλατάκη, Παχώμιος και Θεόληπτος, έχοντες πλησίον του κήπου αυτού μικρόν κήπον του ιδικού των μοναστηρίου, αδίκως και παραλόγως ως πλεονέκται το εξουσίαζαν.