Ο Αθάνατος γιος της Γης και του Ουρανού της Βαλύρας

          

                               Ο Αθάνατος γιος της Βαλύρας. Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Ψηλός σαν αρχαίος Δανδής, ο Αθάνατος γιος της γης και του ουρανού της Βαλύρας, έσκυψε με ευλάβεια για να προσκυνήσει το χώμα που με πρόνοια Θεού  θρέφει τις  ρίζες του. Ορθώνεται το είδος του με σθένος να φθάσει το ύψος του ουρανού, επτά μέτρα κατακόρυφα, τον Θεό να συναντήσει με «ανθισμένα μανουάλια», όπως λέγει ο Κρητικός λαογράφος Γιώργος Χουστουλάκης , σκοντάφτοντας  επάνω στα σύρματα της ΔΕΗ, έκπληκτος που οι άνθρωποι τον κόσμο αλυσόδεσαν. Έχει μία και μόνο ζωή…Αφού ανθίσει, μετά τον θείο γάμο του ξηρός παραδίδεται, ως παρανάλωμα πυρός, σε χέρια προκομένων γυναικών.

 Παιδιά ανήλικα στη Βαλύρα...

προσπαθούσαμε να  λυγίσουμε τον πλουμιστό κορμό του  και να ρουφήξουμε το μέλι των ανθών του. Σιωπηλός μάς κοιτούσε με καρτερία, ποτέ δεν μάς λησμόνησε, είναι ο δικός μας Αθάνατος…Ορθώνεται  πλαγίως,  προσμένοντας  την απρόοπτη των παιδικών χειρών μας συνάντηση. Ηλιοστόλιστος ο Βαλυραίος μύστης μάς κοινώνησε με το μέλι της θείας γνώσης του- η έπαρση, η υπερηφάνεια και ο εγωισμός του καιρού χαλάσματα αποδεικνύονται- επιστρέφοντας με μετάνοια στις αήττητες ρίζες του, για να υψώσει την παραφυάδα ενός νέου, επί του σταυρού της ζωής κρεμάμενου υιού, στη μακαρία Μεσσηνία μας.

                  

                                                           Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Το μέλι του ρέει στον λόγο, μια λυγμολαλιά είμαστε με μάτια δακρυσμένα, γι΄ αυτούς που έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πίσω ξανά, οι παραφυάδες τους , προς άνθιση και ζωή ατελεύτητο, λικνίζονται εντός μας.

Κι αν ζούμε μακριά σου παιδικέ φίλε μας, εσύ αιώνια σφραγίδα άφησες στην καρδιά μας που σε προσμένει με χαρά, γιατί πολύ σε αγάπησε.

Μαντάτο θα στείλω σε γη και ουρανό να έλθουν να σε χαιρετίσουν τα πουλιά, που ξενιτεμένα ονειρεύονται ποτίζοντας τις ρίζες σου.

Της Βαλύρας είσαι φυλακτό, σε μεταξένιο υφαντό, με χρυσοκλωστή ραμμένο. Τις νύχτες τις πικρές, άγρυπνος ρωτούσες, εάν θα δώσει ο Θεός  να λυγίσεις τα πόδια σου….Στου Αη Γιώργη την πλαγιά, έγειρες σε μαρμαρένιο αλώνι και  η αθανασία σε τύλιξε.

Βαλύρα μου να χαίρεσαι τον γιο σου τον Αθάνατο!

 

Ο Θεός μεθ΄ ημών,

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου

15-11-2024