Απεβίωσε, πλήρης ημερών , σε ηλικία 91 ετών, την 19η Νοεμβρίου 2024, η λατρεμένη μητέρα και γιαγιά μας , Ευγενία Γρίβα-Κοντοπούλου, βυθίζοντας την οικογένειά της στο πένθος για την τόσο μεγάλη απώλεια, αυτής της αγίας ψυχής, που έζησε σε χρόνια δύσκολα. Με πίστη στον Θεό, υπομονή και καρτερία, κατάφερε να αποδειχθεί θεοσεβής και άριστη σύζυγος και μητέρα… Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, και η κηδεία θα ακολουθήσει στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Βαλύρας, κατά τις προσεχείς ημέρες… Θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση.
Ακολουθεί απόσπασμα από το πεζογράφημα «το Χωριό μου», της Μουσικού και Λογοτέχνιδος, εγγονής της γιαγιάς Ευγενίας, κας Ευτυχίας Θεμ. Γεννάδη, που αγάπησε τόσο πολύ τη γιαγιά της, ώστε την ανέδειξε μούσα της έμπνευσής της.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
Κοίτα μαμά…
Μια λύπη ξάπλωσε απόψε στο κρεβάτι μου…
Δεν μπορώ να της πω να φύγει…
Διέσχισε απέραντες εκτάσεις σκέψεων για να φθάσει ως εδώ…
Σσσσς
Ήρθε αντιμέτωπη με πολλά κι ασυνήθιστα χρώματα…
Με θυελλώδεις εικόνες…
Κι επιθυμίες ξεχασμένες σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός.
Αναρριχήθηκε σε τόπους δύσβατους…
Περπάτησε σε δάση της ψυχής. Σκοτεινά…
Κι όποτε χρειάστηκε…νανούριζε τις φυλλοβόλες χαρές των σκιών, και περιέθαλπτε τους πληγωμένους μου στοχασμούς.
Είδε τον κόσμο απ΄ την άλλη πλευρά: εκεί που η Συνείδηση γνωρίζει τα Πάντα, μα είναι ανήμπορη ν΄ απλώσει ρίζες στο υπέδαφος της ζωτικής μας ανασφάλειας…
Όχι! Δεν μπορώ να της πω να φύγει.
Εκείνη γνωρίζει καλύτερα από μένα το πόσο μου λείπει η παρέα, τις ώρες που η νοσταλγία τυλίγει με μανία τη χροιά των συνειρμών μου.
Αχ…να μπορούσα για λίγο να επιστρέψω εκεί…
Στο φιλόξενο σπίτι της γιαγιάς Ευγενίας…
Να δω τον ήλιο ολοστρόγγυλο ν΄αστράφτει πάνω από τον κήπο των παιδικών μου αναμνήσεων…
Να πλησιάσω αυθόρμητα εκείνη την γλυκύτατη μορφή…
Να πιαστώ απ΄ την ποδιά της, και να της πω: «Γιαγιούλα μου, θα πάμε βόλτα στους μπαξέδες;
Δεν θέλω να πάω μόνη μου…φοβάμαι!»
Εκείνη να με ρωτήσει: «Τι φοβάσαι μάτια μου;
Τα φίδια γιαγιά, που πνίγουν μες στη δίνη τους το σώμα της ευγένειας».
Τότε με την ασύλληπτη διαίσθησή της να με αγκαλιάσει σφιχτά, και κάπου στο βάθος του δρόμου ή και του κόσμου, ν΄ ακούσω ξανά τους ήχους απ΄ το ακορντεόν…το μπουζούκι…την κιθάρα και να είμαι σίγουρη πως ο παππούς Ηλίας γκρεμίζει τα εμπόδια της ύπαρξης, χαράσσοντας πορείες μελωδικές…
Συμφωνείς, μαμά, ότι η γιαγιά ήταν μία αληθινή καλλιτέχνιδα;
Κι ένα πλάσμα προικισμένο με όλες τις διαστάσεις του χρυσού;
Χρυσή καρδιά..
Χρυσή γυναίκα…
Χρυσοχέρα…
Ίσως κι από γένος χρυσό, που λέει κι ο σοφός.
Μια θέαινα κρυμμένη στη γη της θνητότητας…
Με μοίρα αγράμματη, μα ψυχή…λεπτοφυώς καλλιεργημένη!
Η λύπη μου θρηνεί…
Η θέση της . με προορισμό τη λύτρωση, δεν είναι διαθέσιμη…
Όλα έχουν αλλάξει…
Το σπίτι της γιαγιάς Ευγενίας έχει σφραγίσει την πόρτα του…
Η εποχή της Άνοιξης έχει χαθεί μέσα στη δύνη των γερασμένων ηλιοτροπίων…
Στα σκαλοπάτια, που οδηγούν στον κήπο, δεν ξαποσταίνουν εσπερινές ηλιαχτίδες…
Στα μπαλκόνια του δεν γευματίζουν αφυπνισμένες συντροφικότητες.
Ίσως λέω…ίσως, και είναι η μόνη μου ελπίδα, στο υπόγειο του σπιτιού…το «κατώι» όπως το έλεγε η γιαγιά Ευγενία…να έχει βρει καταφύγιο η Μνήμη και να ποτίζει, με τρόπο μυστικό, τα ζουμπούλια, τα γαρύφαλλα, τις φωτίτσες…κι όλα τα άνθη που αγαπούσε η γιαγιά Ευγενία.
Μια πιο πολύ τις ακοίμητες του υποσυνείδητου χρόνου μαργαρίτες…
Αχ!
Απόψε καταδύομαι στον ίλιγγο της απουσίας…
Για να σας βρω..
Για να με βρω..
Για να εφεύρω καινούργια τροχιά γύρω απ΄ τον ήλιο που μου χαρίσατε.
Όμορφα πλάσματα των παιδικών μου χρόνων, εσείς με μάθατε να μιλώ τη γλώσσα της Προσφοράς….οι ρίζες μου έχουν Πατρίδα την ψυχή σας.
Η αδελφή σου Πότα Γρίβα-Ανδρινοπούλου, οι κόρες σου Ευθυμία, Ντίνα και Πώλα Κοντοπούλου, ο γαμπρός σου Μανώλης Μελαχροινούδης, τα εγγόνια σου Ευτυχία Γεννάδη , Θέμης Γεννάδης και Στέλιος Μελαχροινούδης, οι συγγενείς, φίλοι και συμπατριώτες μας.
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή