«Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;…»

Του Δρ. Φωτίου Πετροπούλου 

« Ό,τι έχει αγάπη, έχει ζωή, ελπίδα, και ανάσταση…» 

Η μεγάλη προσευχή των χριστιανών που αρχίζει την Κυριακή των Βαΐων για να περάσει από τις ώρες του υψηλού Μαρτυρίου και να ανέβει ως την κορυφή του αναστάσιμου  θριάμβου, δεν ανανεώνει μόνο την πίστη του ανθρώπου, μια πίστη που πολιορκούν, ιδιαίτερα στις μέρες μας, τόσες δόλια ή ανεύθυνα μεθοδευμένες προσεγγίσεις... 
Πηγαίνει ακόμη πιο πέρα, οδηγεί σε μια περισυλλογή που εμπεριέχει τόσο το θρησκευτικό συναίσθημα όσο  και την απιστία και την αμφιβολία και θέτει ακριβώς τις προϋποθέσεις για την ανακάλυψη της προσωπικής μας αναγέννησης μέσα από τη νίκη της αέναης οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη...ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7).

Η περισυλλογή αυτή, μας περνάει από  αυστηρή κάθαρση, μας ελαφρύνει από τα βάρη που μας κυρτώνουν, μας προετοιμάζει για μια συνολική εποπτεία και αξιολόγηση της ζωής μας και σιγά σιγά, άλλωστε σε αυτό το απώτερο μα και σημαντικό αποτέλεσμα πρέπει να καταλήγει, μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό τοποθετώντας μας σε μία αφετηρία νέας ζωής.  Το προσδοκώμενο αυτό πέρασμα (Πάσχα) σηματοδοτεί τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που επιτρέπουν το πέρασμα του καθενός προσωπικά σε μια άλλη λογική αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο στην ουσιαστική αυτοπραγμάτωσή του...  

Η αλλαγή αυτή, καθίσταται δυνατή, όχι μέσα από τη γνώση των γεγονότων ή τη συμμετοχή σε μια σειρά από εκκοσμικευμένες εκδηλώσεις εθιμοτυπικού πλέον χαρακτήρα. Πραγματοποιείται με την ανατοποθέτηση του εσωτερικού μας εγωκεντρικού παρόντος, τη λύτρωση της αβεβαιότητας και της μοναξιάς, την  αποδοχή της ελπίδας, της προσδοκίας και της αγάπης σε μια τροπική διάσταση πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Η αλλαγή αυτή επέρχεται μέσω του τρόπου και όχι μέσω του τόπου ή του χρόνου. 

Αν επισκεφθούμε την Ιερουσαλήμ θα βρούμε τον τάφο του Ιησού Χριστού όχι όμως το σώμα Του. Εδώ ακριβώς έγκειται η αφετηρία του χριστιανισμού που δεν αποτελεί μια φιλοσοφική θεώρηση. Με τη σταύρωση και την ταφή του Ιησού οι πολέμιοί Του πίστεψαν ότι όλα τελείωσαν. Έσφαλαν όμως γιατί το τέλος Του και στη συνέχεια το κενοτάφιό Του σηματοδότησαν την αρχή της εκκλησίας Του… Χριστιανισμός είναι ο Χριστός ζων. Και επειδή ο Χριστός ζει, δίνει καινούργια ζωή σε όσους δέχονται να τον βάλουν στη ζωή τους, σε όσους αποδέχονται την ευεργετική παραμυθία της αγάπης Του. 

Την ανάσταση του Χριστού ας μην τη δούμε μόνο ως ένα ιστορικό γεγονός που  συνέβη σε ένα απώτερο παρελθόν και δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή μας. Η ανάσταση του Κυρίου έχει τη δύναμη να ανακαινίσει ριζικά τη ζωή μας αρκεί να είμαστε ανοικτοί να πιστέψουμε και να αναγεννηθούμε ανά πάσα στιγμή. Χάρη στην τριήμερη Ανάσταση του Θεανθρώπου οι αγωνίες έσβησαν, η αναμονή τελείωσε, η ζωή μας πλούτισε αφάνταστα. Ευθύς μετά την Ανάσταση οι άγγελοι μας περίμεναν στον κενό τάφο, για να μας ρωτήσουν και να μας βεβαιώσουν: «Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ᾿ ἠγέρθη» (Λουκ. κδ’ 5-6): 

Οι χριστιανοί γιορτάζουμε σήμερα την ανάσταση. Όχι όμως το γεγονός που έδωσε, αν έδωσε, σε μας τους ίδιους ζωή. Ας προσέξουμε τι λέει ο Παύλος: «καθώς ο Χριστός, ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν» (Ρωμ. στ.4)  

Ο Χριστός παραδόθηκε και απέθανε για το βάρος των αμαρτιών μας  και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας (Ρωμ. Δ. 25)  Άραγε έχουμε δεχθεί στη ζωή μας την επέμβαση της αγάπης του Χριστού ως αποτέλεσμα της σταύρωσης και της ανάστασης Του; Αν όχι, όσα «χριστός ανέστη» και να εκφωνήσουμε δεν είμαστε χριστιανοί. Δε βιώνουμε το χαρμόσυνο και λυτρωτικό πνεύμα της ανάστασης. Η γνώση του ιστορικού γεγονότος δεν εξασφαλίζει την καινούργια εν Χριστώ ζωή. 

Η κατά χάρη θέωση προϋποθέτει την αποδοχή του σταυρωμένου και αναστημένου Χριστού ως Σωτήρα. Σημαίνει «συσταύρωση»  και «συνανάσταση» με στόχο τη νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος, μιας αγάπης δυνατής σαν το θάνατο. Χάρη στη λαμπροφόρο Ανάστασή Του μπορούμε να ψάλλουμε χαρμόσυνα: «Γένος ανθρώπων αφθαρσίαν ενδέδυται, «αφθαρσίαν και ζωήν, πάντες ελάβομεν», δηλαδή το ανθρώπινο γένος, που ζούσε μέσα στα όρια του χρόνου, τα ξεπέρασε, τώρα βαδίζει προς την αιωνιότητα. Όλοι κληρονομήσαμε αφθαρσία και αιώνια ζωή. 

Εξάλλου το θαύμα της ανάστασης δεν έγινε μια φορά. Την ανάσταση τη βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα παντού. Γεννιόμαστε, βαπτιζόμαστε, πεθαίνουμε, και εγειρόμαστε με τον Χριστό. Βλέπουμε την ανάσταση  του σκεπτόμενου στην επικράτηση της σκέψης του. Την ανάσταση του καλλιτέχνη στην επιβίωση των έργων του. Την ανάσταση του γεωργού στη συγκομιδή των αγρών που ξεχέρσωσε. Την ανάσταση της μητέρας στα σκιρτήματα του νεογέννητου παιδιού της. Τη νίκη της ζωής επί του θανάτου μέσα από τη διαιώνιση των ειδών. Την ανάσταση της πίστης μέσα από τη δοκιμασία της ασθένειας και της συνειδητοποίησης του εφήμερου της ζωής. Την ανάσταση της αγάπης στην ταπείνωση της σιωπής μπρος στη βεβαιότητα της αλαζονείας. Την ανάσταση της αφθαρσίας επί της φθοράς.  «Το φθαρτό σώμα θα αντικατασταθεί με σώμα άφθαρτο». (Α΄ Κορ. ιε. 42-54).

Το εύθραυστο κέλυφος της ατομικής και πρόσκαιρής  ύπαρξής μας είναι το μόνο λάφυρο του θανάτου. Η ανάσταση του Χριστού και η θαλπωρή της αγάπης Του είναι το διαρκές νόημα της δημιουργίας και της αιωνιότητας. Η αγάπη, η πίστη, και η ελπίδα του ανθρώπου συνδέονται με το πρόσωπο του Χριστού και αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της σταυρικής θυσίας Του... Ό,τι έχει αγάπη, έχει ζωή, ελπίδα, και ανάσταση.  Η ελπίδα είναι μια διαρκής ανάσταση. Στηρίζεται στην πίστη και την αγάπη και δίνει νόημα στη ζωή. Το νόημα αυτό βρίσκει την ουσία του όταν ο Χριστός «συσταυρώνεται» και «συνανασταίνεται» ελπιδοφόρα μέσα μας!...