Αδικία, απόγνωση, καταδίκη, κατάθλιψη;;;

-Πόσες φορές δεν νιώσαμε σφίξιμο στην καρδιά και απόγνωση, όταν μας αδίκησε κάποιος!

-Πόσες φορές δεν καταδικάσαμε άλλους, όταν μας αδίκησαν!

-Πόσες φορές δεν πέσαμε σε κατάθλιψη, όταν δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε μια κατάσταση, επειδή νιώθαμε ότι μας αδικούν!

-Πόσοι από εμάς δεν νιώθουμε διαρκώς αδικημένοι! 

Πώς μπορείς, όμως, να διακρίνεις μια αδικία ή πώς μπορείς να την διαχειριστείς, με σκοπό να την αντέξεις και, ακόμη περισσότερο, να μην αδικήσεις;! 

Επειδή ζούμε σε μια κοινωνία, όπου έχει υπερισχύσει η αδικία, επειδή -όπως θα μπορούσε να πει κανείς- ζούμε «μέσα στην αδικία», είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουμε τα όρια και τα αίτια της αδικίας που μας ταλαιπωρεί! Χρειάζεται ταπείνωση και αυτομεμψία για να διακρίνουμε πρώτα μήπως τυχόν και εμείς οι ίδιοι αδικούμε και γινόμαστε αίτιοι να μας αδικήσουν! 

Είναι σύγχρονο πρόβλημα πολύ μεγάλο και έχει την ρίζα του στον εγωισμό, το να νιώθουμε μονίμως αδικημένοι! «Όλοι και όλα μας αδικούν», οι άγνωστοι, οι φίλοι και οι συγγενείς, η κοινωνία, το σύστημα... Παντού υπάρχουν «ένοχοι», που θέλουν μονίμως το κακό μας! Το χειρότερο, όμως, είναι όταν δεν μας φθάνουν αυτοί οι «ένοχοι» και δημιουργούμε νέους, για να δικαιολογήσουμε το αίσθημα τής μόνιμης αδικίας που μας έχει καταλάβει! 

Υπάρχει άραγε χρόνος να σκεφτούμε μήπως αδικούμε κι εμείς; Μήπως έχουμε ξεφύγει από τα πραγματικά όρια και κινούμαστε σε φαντασιακά, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουμε τους άλλους, ούτε να μας καταλαβαίνουν; Έτσι χάνεται η επικοινωνία. Εγκλωβιζόμαστε σε έναν δικό μας κόσμο, φανταστικό, μονίμως ταραγμένο, να κυνηγούμε «μάγισσες και ξωτικά», χωρίς να δίνουμε λύση σε τίποτα, με την απελπισία και την κατάθλιψη να καραδοκούν! 

Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από όλα αυτά; Η απάντηση είναι μονόδρομος: μόνο κοντά στον Χριστό! Κάθε άλλη απάντηση έχει αποδειχθεί μάταια και καταστροφική. Αν σκεφθούμε ότι ο μεγαλύτερος αδικημένος είναι ο Χριστός και υπέμεινε την αδικία με την Σταύρωση, πόση δύναμη και θάρρος παίρνουμε, ώστε να αντέξουμε την αδικία και να αποφύγουμε να αδικήσουμε! Όλοι οι Άγιοι της πίστης μας δεν αδικήθηκαν γιατί κήρυτταν αγάπη και Χριστό; Άνθρωποι ήταν και αυτοί, όπως και εμείς. Η διάθεσή τους και η πίστη τους τούς ενδυνάμωναν στον αγώνα τους και την προσπάθειά τους. 

Ας αφήσουμε επιτέλους τις δικαιολογίες κατά μέρος... «Άνθρωποι είμαστε», «ναι, καλά τα λέτε, αλλά...», «δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε...» και τόσα άλλα. Οι δικαιολογίες είναι για να καλύπτουμε τον εγωισμό μας και να μην προσπαθούμε.  Γνωστό είναι ότι είμαστε άνθρωποι και ότι τα προβλήματα είναι πολλά, δύσκολα και μεγάλα. Γνωστό, επίσης, είναι και ότι δεν λύνονται «μαγικά» τα προβλήματα, θέλουν υπομονή και χρόνο. 

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από όλα τα παραπάνω είναι η συνειδητοποίηση της καταστάσεως, στην οποία βρισκόμαστε και η διάθεση για προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που μας αφορούν. Ας κοιτάξουμε πρώτα στον εαυτό μας, μήπως αδικούμε, οπότε και γινόμαστε αιτία να μας αδικούν! Όταν όλη η προσπάθειά μας εξαντλείται στο να διατηρήσουμε τον τίτλο του αδικημένου, το μόνο κέρδος μας είναι η μιζέρια, η απελπισία και η κατάθλιψη. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η κατάσταση, στο χέρι μας είναι να την αποβάλουμε με την βοήθεια του Χριστού και με τα παραδείγματα όλων των Αγίων μας. 

Στον άνθρωπο δεν ταιριάζει ο τίτλος του αδικημένου, αλλά του αγωνιστή!

+Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος 

Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου