Με το μυστρί σταυρώνει και κόβει το ψωμί ο χαρισματικός ασπρομάλλης, κ. Γιάννης Γιαννόπουλος, από τη Λάμπαινα Μεσσηνίας ορμώμενος. Ψηλός , λιγνός και όρθιος σαν το κυπαρίσσι, αψηφά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, καθώς και τα επίπονα έργα οικοδομής... Διαθέτει περίσσια δύναμη στα αγιασμένα του χέρια, αν και διανύει τη δεκαετία των πενήντα του χρόνων...Λιγομίλητος, ευγενικός αλλά και ιδιόρυθμος, απεξαρτημένος από τις υλικές απολαύσεις, έχει νικήσει το δυνατό κρύο τον Χειμώνα και την αφόρητη ζέστη το Καλοκαίρι. Ο Παντελεήμων Θεός τον αξιώνει και εργάζεται σε καλή κατάσταση υγείας, όλες τις εποχές του χρόνου, με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και λίγη τροφή, έτσι για να μην ξεχνά ότι οι άνθρωποι κάπου -κάπου κάθονται και τρώνε.... Τρυπώνει εκεί που οι άλλοι κτίστες δεν θα ήθελαν ειλικρινά να ταλαιπωρήσουν τον εαυτόν τους, και πελεκά την πέτρα όπως οι Λαγγαδινοί μαστόροι, που έκτιζαν ναούς και μοναστήρια σε όλη τη Μεσσηνία για ένα κομάτι ψωμί και λίγα φλουριά, τόσα όσα μετά δυσκολίας κάλυπταν τις βασικές, καθημερινές τους ανάγκες διαβίωσης.
Οι σύγχρονοι τεχνίτες χρησιμοποιούν κομπρεσέρ και υδροβολή ή αμμοβολή για να καθαρίσουν τις πέτρες στους παλιούς τοίχους, προκειμένου να τις αρμοκολλήσουν στη συνέχεια. Ο πελεκάνος της Λάμπαινας γκρεμίζει ακούραστα, για συνεχείς ημέρες, σκληρούς σοβάδες με το καλέμι του, το σκεπάρνι και μία μικρή βαριά, προκειμένου να αναδείξει μία- μία προσεκτικά τις πέτρες του κτίσματος. Περισώζει ό,τι τα σύγχρονα μηχανικά μέσα καταστρέφουν, προφυλάσσοντας τον τοίχο από την υγρασία.
Ο κ. Γιαννόπουλος έχει τον δικό του ρυθμό απόδοσης, συχνά μέχρι παρεξηγήσεως, που είναι ασύμφορος για έναν σύγχρονο επαγγελματία.... Κατόπιν προσυμφωνημένης τιμής, με υπομονή και επιμονή παραδίδει, μετά από μήνες ολόκληρους, χωρίς επιπλέον αμοιβή, ένα μοναδικό έργο στον ενδιαφερόμενο πελάτη του. Δεν πιέζει τον εαυτόν του για να κερδίσει περισσότερα χρήματα, αφήνει τον κόπο του να ωριμάσει, ώστε το αποτέλεσμα να είναι εγγυημένο.
Στο δρόμο από το Πλατύ προς τη Βαλύρα τον συνάντησα και το πρώτο ερώτημα ήταν αν αυτός ο άνθρωπος είναι από τον κόσμο τούτο. Ισχνός πολύ και ψηλός όπως είναι, με τα λευκά του μαλλιά από τα 18 του χρόνια, και την έντιμη μορφή του, θυμίζει Βυζαντινή αγιογραφία ή μάλλον κάποιον άγιο σίγουρα φέρει εντός του. Διόλου τυχαίο, ότι τον γνώρισα καθώς επιστρέφαμε με την κα Μαρία Φωτεινού Χρηστάκη από προσκύνημα στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, που πανηγύριζε στο γραφικό χωριό Ανεμόμυλο Μεσσηνίας, στις 7 Ιανουαρίου 2025. Ο κ. Γιάννης Γιαννόπουλος, αν και κατάγεται από τη Λάμπαινα, ζει στο Πλατύ. Όταν αναλαμβάνει εργασίες στη Βαλύρα, πεζός και ανάλαφρος, με γοργά βήματα διανύει αγόγγυστα την απόσταση.Ό,τι του προσφέρουν προσπαθεί ευγενικά να μην το δεχτεί....Κάποτε του αγόρασαν ένα ζευγάρι ακριβά παπούτσια και από τη στενοχώρια του ζορίστηκε και έβγαλε κάλλο. Η μεγαλύτερη χαρά του ήταν όταν τα έριξε στον κάλαθο απορριμάτων.
Παρεξηγημένος είναι από ορισμένους σύγχρονους επαγγελματίες, αφού η χειρονακτική εργασιακή του συμπεριφορά είναι άκρως σκανδαλιστική. Αναρωτιούνται πώς εργάζεται ατέλειωτα, χωρίς να βγάζει ουσιαστικά το ημεροκάματό του . Κανένας δεν θα ήθελε να τον μιμηθεί, αλλά όλοι τον θαυμάζουν για την ψυχική ελευθερία που βιώνει, την αποδέσμευσή του από τα εγκόσμια και την ποιότητα της εργασίας του.
Έχει, ο ευρηματικός πελεκάνος, και τους προσωπικές του προτιμήσεις! Δεν λέει όχι σε ένα-δύο ποτηράκια κόκκινο κρασί της παρέας, κατά προτίμηση από παλιό βουτσί σε ευλογημένο κατώγι, όπως στης συγχωριανής μας κας Μαρίας Φωτεινού-Χρηστάκη, στο παλιό αρχοντικό της στο Μπιζάνι.
-Πάλι στο ίδιο σημείο παλεύεις; τον μαλώνει φουριόζα η Μπουμπουλίνα της Βαλύρας, γιατί αν δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος δεν προχωρεί πιο κάτω... Όπως άλλωστε όλα τα χαρισματικά άτομα, ψυχαναγκάζεται και επενδύει ατέλειωτες ώρες σε ένα σημείο, για τη διασφάλιση της επιτυχίας σε ό,τι αγαπά.
Τον είδα σε ξαφνική νεροποντή να καθαρίζει αρμούς με το σφουγγάρι για να περισώσει το σχήμα τους και τον λυπήθηκα ... Έσταζε η στέγη επάνω του κρύο νερό και έλουζε τη σκονισμένη χαίτη του, αλλά τα άλογα του νου του κρατούσαν γερά τα χαλινάρια, εμπρός στον τελικό σκοπό.
Θαύμασα την εσωτερική του δύναμη και πειθαρχία, όταν περιχαρής ανακοίνωσε πέριξ του ¨τελείωσα"! Ο ήλιος έλαμψε , τον είδε ο ουρανός και τον φοβήθηκε.
Ακριβοδίκαιος μέχρι υπερβολής, σε έναν κόσμο που σαν πάγκυφος ελαία εξελίσσεται αιώνες ατέλειωτους, επικαλείται τη μακροθυμία του Πλάστη του για να εναρμονιστεί στο κοινωνικό περιβάλλον του.
Αυτός είναι ο πελεκάνος της Λάμπαινας. Με το κυριακάτικο γαλάζιο του πουκάμισο να ανεμίζει σαν σημαία στην οικοδομή και το μυστρί στο χέρι, μια μπουκιά ευλογημένο ψωμί γεύεται , εμπρός σε νέο ξεκίνημα.
Ο Παντοδύναμος Θεός να τον προστατεύει από φυσικούς κινδύνους και επώδυνα εργασιακά τολμήματα, καθώς ακροβατεί στις σκαλωσιές και οι πέτρες τον βομβαρδίζουν κατακέφαλα, εμπρός σε διαβρωμένα τσιμέντα. Η τοπική κοινωνία μας τον αποδέχεται όπως είναι...είναι ένας πολύ χρήσιμος και ανεπανάληπτος άνθρωπος!
Θερμές ευχαριστίες στην κα Μαρία Φωτεινού Χρηστάκη, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Γυναικών Βαλύρας, για το φωτογραφικό υλικό.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
4-2-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου