Με αφορμή τη μεγάλη εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και της Εορτής του Ευαγγελισμού που αποτελεί και το εναρκτήριο Πάσχα της χριστιανοσύνης, της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου για τη σωτηρία του ανθρώπου, τη φανέρωση, δύο σκέψεις θα θέλαμε να παραθέσουμε προς προτροπή για εκκλησιαστικό αγώνα, τόσο προσωπικό, όσο και κοινωνικό.
Η Υπεραγία μας Θεοτόκος, κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, ήρθε αντιμέτωπη με την πρόκληση που της ανήγγειλε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, ότι θα γεννήσει τον Υιό του Θεού. Εκείνη τη στιγμή η Παναγία μας συλλογίστηκε όλες τις αρνητικές συνέπειες που το γεγονός αυτό θα μπορούσε να έχει για την προσωπική της ζωή, όπως το να την λιθοβολήσουν, ή να την διαπομπεύσουν, διότι έτσι πρόσταζε ο Μωσαϊκός νόμος για τις γυναίκες εκείνες που ενώ δεν ήταν παντρεμένες βρισκόντουσαν σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Ωστόσο, αφού εξέτασε τον άγγελο, για το πώς θα πραγματοποιηθεί η επαγγελία, αποφάσισε θαρρετά και με παρρησία είπε: «᾿Ιδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου».
Με άλλα λόγια, αποφάσισε όχι όπως θα ήταν το «προσωπικό της συμφέρον» σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα, να είναι δηλαδή αρνητική στην πρόταση του αγγέλου και να μη δεχτεί τον Ευαγγελισμό, ώστε χωρίς να θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο να έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μία «φυσιολογική οικογένεια», με σιγουριά και ασφάλεια. Αντίθετα, αφήνεται στα χέρια του Θεού, κάτι που γνώριζε να το κάνει από την βρεφική της ηλικία, αψηφώντας τον όποιο κίνδυνο θα μπορούσε να έχει αυτό για τη ζωή της.
Αυτό ακριβώς και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπραξε την ώρα που εναγωνίως προσευχόταν στον κήπο της Γεσθημανής πριν από τα φρικτά Πάθη του, συναισθανόμενος το μέγεθος του μαρτυρίου που θα ακολουθήσει και τα όσα επρόκειτο να πάθει ως άνθρωπος. «Πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω ἀλλ' ὡς σύ». Ακούγεται η γλυκεία φωνή του! Όχι όπως θα με βόλευε εμένα, ως άνθρωπο, αλλά όπως θέλεις εσύ Πάτερ, ώστε να σωθεί ο άνθρωπος.
Και στη συνέχεια επάνω στο Σταυρό ο Χριστός μας, ανατρέποντας κάθε λογική προσδοκία, κάθε «φυσιολογική», πάλι για τα δικά μας δεδομένα αντίδραση, εκφράζεται με την άπειρη αγάπη του προς τους σταυρωτές Του: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν γνωρίζουν τι κάνουν. Έτσι ο Χριστός μας με την κάθετη αγάπη προς το θέλημα του Θεού (πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω ἀλλ' ὡς σύ) και την οριζόντια αγάπη προς τους ανθρώπους (Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι) θέτει την κάθετη και οριζόντια δοκό του Σταυρού του.
Αυτός είναι ο Σταυρός του Χριστού που σώζει! Η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον άνθρωπο. Οι δύο φτερούγες που έλεγε και ο άγιος Πατροκοσμάς, που όταν τις έχει ο άνθρωπος, ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε υψιπέτη. Αυτή τη διπλή αγάπη είχε και η Παναγιά μας όταν δέχτηκε με το οποιοδήποτε προσωπικό της κόστος να γίνει το θέλημα του θεού, για να σωθεί η ανθρωπότητα.
Αυτό ακριβώς έκαναν και οι αγωνιστές πρόγονοί μας, η ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Θα μπορούσαν και αυτοί να παραμείνουν στην κατάσταση που βρίσκονταν, να τα έχουν καλά με τον Τούρκο κατακτητή, κι ας εκμουσουλμανιστούν, ας χάσουν τη γλώσσα και την πίστη τους και τον εαυτό τους, για να περάσουν καλά! Προτίμησαν όμως και αυτοί να ξεβολευτούν και να ριχτούν στον πόλεμο, στην Επανάσταση, να ριχτούν σε μια τρέλα, για την ανάσταση του Γένους, για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία, όπως έλεγε ο Γέρος του Μοριά, αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης. Με την Πίστη στο Θεό και με τη θυσία για την Πατρίδα. Να πάλι ο Σταυρός του Χριστού! Ο Σταυρός που έχει αυτές τις δύο αγάπες που και τότε οδήγησε στην ανάσταση του Γένους.
Να λοιπόν το επίκαιρο μήνυμα για το σήμερα! Αν θέλουμε ως Έλληνες, ως Εκκλησία, ως ενορίες, ως οικογένειες να δούμε την πατρίδα μας ελεύθερη και να έρθει το πραγματικό Ρωμαίικο που έχει προφητέψει ο Πατροκοσμάς, θα πρέπει να θεμελιώσουμε επάνω σε αυτές τις δύο αγάπες. Και πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, ο καθένας προσωπικά τι πιστεύουμε, σε ποιον πιστεύουμε, τι θέλουμε να ακολουθήσουμε και ποιον θέλουμε να ακολουθήσουμε. Τον Χριστό μας; Τα κόμματα μήπως που μας έφεραν στη δεινή αυτή ανέλπιδη κατάσταση; Τη βόλεψή μας; Την ησυχία μας, αδιαφορία μας και την καλοπέρασή μας; Τον εαυτούλη μας;
Ο Χριστός μας αναφέρει ρητά: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον Σταυρό του και να με ακολουθήσει». Με άλλα λόγια, η ρήση αυτή του Χριστού μας θέτει τις 4 παρακάτω ενέργειες που καλούμαστε να κάνουμε, αν θέλουμε πραγματικά να βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας:
α) Να ξεκαθαρίσουμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό μας, σύμφωνα με τα όσα πρεσβεύει η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, και από αυτόν και μόνο αυτόν περιμένουμε την Σωτηρία. Να πιστέψουμε ότι αυτός μπορεί να βοηθήσει και να βρει διέξοδο στην όποια ανέλπιδη κατάσταση ζούμε.
β) Να αποκόψουμε κάθε σχέση και προσωπική μετοχή μας στην κοινωνική αδικία που μας περιβάλλει. Και αυτή η σχέση είναι κατά κύριο λόγο προς τα αρρωστημένα και σεσαπισμένα αντίχριστα ΚΟΜΜΑΤΑ (δεξιά, αριστερά, κέντρα, πράσινα, κόκκινα, μπλε, κίτρινα, φούξια κ.λπ.) από τα οποία «ελπίζουμε» να «πετύχουμε», να βολευτούμε, να τακτοποιηθούμε εμείς και τα παιδιά μας. Από τα οποία ελπίζουμε να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Να αποκόψουμε κάθε σχέση με τα μικρo-μεγαλo-συμφέροντά μας, που σπεύδουμε να πατήσουμε τον πλησίον μας προκειμένου να τα ικανοποιήσουμε. Να αποκόψουμε κάθε σχέση με την προσωπική αδικία που εμείς επιτελούμε στους γύρω μας.
γ) Έχοντας θέσει την κάθετο δοκό του Σταυρού μας (την αποκοπή από οποιαδήποτε αδικία και την αγάπη και εμπιστοσύνη στον Θεό μας), να θέσουμε την αγάπη προς τον πλησίον μας και να σχετιστούμε με άλλους αδελφούς μας που βρίσκονται στην οικογένειά μας, στην ενορία μας, στον Δήμο μας, στην Εκκλησία μας, στην Πατρίδα μας, που και αυτοί έχουν τα ίδια πιστεύω και έχουν αποκόψει κάθε σχέση με την αδικία. Και σχετιζόμενοι, να αγωνιστούμε όπου ο Χριστός μάς καλεί να εργαστούμε.
δ) Θέτοντας τις παραπάνω προϋποθέσεις, ζούμε πλέον ταυτισμένοι με τον Σταυρό του Χριστού μας. Ο καθένας από εμάς γίνεται ένας μικρός ή μεγάλος Σταυρός Χριστού, με αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό. Οι οικογένειές μας γίνονται Σταυρός Χριστού. Οι ενορίες μας γίνονται Σταυρός Χριστού. Οι Δήμοι μας και οι πολιτεία μας μπορούν τότε να γίνουν Σταυρός Χριστού. Η Ελλάδα μας μπορεί να γίνει Σταυρός Χριστού! Και ο Σταυρός του Χριστού, όπως τότε, έτσι και τώρα μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στην Ανάσταση! Διότι Αναστημένος άνθρωπος είναι αυτός που είναι Σταυρός Χριστού!
Χρειάζονται λοιπόν, αγωνιζόμενοι Χριστιανοί, Σταυροί Χριστού, με αγάπη στον Θεό και στο συνάνθρωπο, που με τον αγώνα τους θα εμπνεύσουν, θα φωτίσουν, θα αλατίσουν και ως προζύμι θα φουσκώσουν το ψωμί. Και τότε ο αγαθός Θεός μας θα δώσει την λύση. Θα δώσει τη διέξοδο. Θα δώσει το ξημέρωμα, θα δώσει το φως και την Ανάσταση!
Διότι, αγαπητοί, σε διαφορετική περίπτωση εάν υποθέταμε ότι μας εμφάνιζε τώρα ο Θεός τη διέξοδο, μας εμφάνιζε έναν σωτήρα, έναν άνθρωπο, πλήρη πνεύματος αγίου, όπως ό Άγιος Στέφανος, για να τον εκλέξουμε για να διακονήσει ταις αναγκαίες χρείες μας, στην πολιτεία μας, είναι σίγουρο ότι πολύ λίγοι από εμάς θα δεχόμασταν το δώρο αυτό και θα είχαμε την απλή διάκριση να στηρίξουμε τον άνθρωπο αυτό. Αντίθετα η πλειοψηφία των χριστιανών Ελλήνων, ακόμα και «πνευματικών» θα τον λιθοβολούσε, ως και τον τότε Στέφανο, είτε διότι δεν έχουμε αποκόψει ακόμα τη σχέση μας με τα ΑΔΙΚΑ-ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΑ-ΚΟΜΜΑΤΑ που βάζουν σε δεύτερη μοίρα το Θέλημα του Θεού και την Αγάπη του συνανθρώπου, είτε διότι μας μάθανε μεθοδικά πως ο χριστιανός άνθρωπος πρέπει να αδιαφορεί για τα κοινωνικά, λες και δεν είμαστε Ορθόδοξοι αλλά Ινδουιστές!
Είναι γνωστή πια αυτή η καραμέλα που μας σερβίρουν πολλοί πνευματικοί μας ακόμη και Επίσκοποι της Εκκλησίας μας, που αντί να καλέσουν το ποίμνιό τους εις ενότητα και αποκοπή από τα αντίχριστα ΚΟΜΜΑΤΑ, μας προτείνουν να στηρίζουμε ανθρώπους «χριστιανούς» σε όποια κομματική παράταξη κι αν βρίσκονται. Καθοδηγώντας μας έτσι ως άβουλο και ανώριμο ποίμνιο να στηρίξουμε πάλι την καταδίκη μας! Μα δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόσωπο χάνεται μέσα στο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΟΜΜΑ; Και η ψήφος που θα δοθεί σε ένα πρόσωπο θα καταλήξει στο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΟΜΜΑ που θα πράξει αντίθετα από όσα πρεσβεύει ο Χριστός μας; Γιατί δεν μας προτείνουν καλύτερα τί να μην στηρίζουμε;
Και μάλιστα βλέπουμε φαινόμενα που μας καταθλίβουν κυριολεκτικά όταν ακόμα και αυτό το Άγιον Όρος καλοδέχεται με καμπανοκρουσίες και επευφημεί με κολακευτικά λόγια ένα από τα βδελύγματα και όργανα της ερημώσεως, που στάθηκε σε τόπο Άγιο, ως λαοπλάνος για να θηρέψει για άλλη μια φορά τους ψήφους των Χριστιανών!
Για το λόγο αυτό, αν θέλουμε αληθινά να αναστηθεί η Ελλάδα μας, ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα, πιστεύοντες εις Χριστόν Εσταυρωμένο και Αναστημένο, παράλληλα με τον προσωπικό-πνευματικό μας αγώνα, να αποκόψουμε την κάθε σχέση μας με όλους αυτούς τους ΑΔΙΚΟΥΣ που μας ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ και μας κατάντησαν παλιόψαθα της Ευρώπης και ξευτέλισαν έναν λαό με περηφάνια και ένδοξη ιστορία. Να μην τους δώσουμε άβουλα και ανεγκέφαλα για άλλη μια ακόμα φορά την ιερή ψήφο μας, συνευδοκόντας έτσι στον επακόλουθο λιθοβολισμό του Ελληνικού λαού, μέσα στον οποίο ανήκουμε κι εμείς. Να μην, για μια ακόμα φορά, ταΐσουμε τα θηρία αυτά του ψεύδους, της προδοσίας, της διαπλοκής και του εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά ως πνευματοφόροι χριστιανοί που κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού με ωριμότητα, σωφροσύνη και αγιότητα να πράξουμε!
Τότε και μόνο τότε ο Θεός, που δύναται να εγείρει τέκνα του Αβραάμ και από αυτές τις πέτρες, θα μας δώσει το δώρο που θα είμαστε πλέον σε θέση να το εκτιμήσουμε και να το αγκαλιάσουμε! Τότε ο Θεός θα Αναστήσει την Ελλάδα μας!
5-5-2014
Βελισσάριος Γ. Γκεζερλής
Ιεροψάλτης – Κατηχητής
Δρ. Πληροφορικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου