Τὴν μνήμη ἑνὸς πολὺ ἀγαπητοῦ Ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 27 Αὐγούστου. Εἶναι, πράγματι, ἔνδειξη μεγάλης τιμῆς πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῷ δὲν γνωρίζουμε πολλὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν δράση του, ἐν τούτοις περιβάλλουμε μὲ πολὺ μεγάλη ἀγάπη τὴν μνήμη του.
Αὐτὸ δηλώνει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ πιστοί, ποὺ τιμᾶμε «φαιδρῶς τὴν ἐπίγειον πανήγυριν» τοῦ Ἁγίου, ἔχουμε τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἅγιος Φανούριος βρῆκε τήν «οὐράνιον δόξαν» «κόποις καὶ ἄθλοις». Ἔτσι, προσφεύγουμε στὴν μνήμη του, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε καὶ μεῖς δύναμη ἀπὸ τὴν δύναμή του καὶ νὰ βροῦμε κοντά του καταφύγιο καὶ παρηγοριὰ γιὰ τοὺς δικούς μας κόπους καὶ ἀγῶνες.
Ἐξ ἄλλου, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο τιμᾶμε καὶ ὅλους μας τοὺς Ἁγίους, ἐπειδὴ αὐτοί, καὶ μάλιστα ἡ Παν-αγία μητέρα μας, εἶναι ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων καὶ ἡ δύναμις τῶν ἀβοηθήτων.
Μὲ αὐτὴν τὴν λογική, δὲν ἔχει πλέον μεγάλη σημασία νὰ γνωρίζουμε ἰδιαίτερες λεπτομέρειες ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ κάθε Ἁγίου. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ γνώση κάποιων στοιχείων θὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ βιώσουμε καλύτερα τὴν μνήμη τους, ὥστε νὰ ὠφεληθοῦμε περισσότερο οἱ ἴδιοι, γι’ αὐτὸ θὰ ἀναφέρουμε ὁρισμένες πληροφορίες γιὰ τὸν Ἅγιο Φανούριο.
Σύμφωνα μὲ αὐτές, ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἀνακαλύφθηκε στὴν Ρόδο τὸν 14ο αἰ., ὅταν Μητροπολίτης ἦταν ὁ Νεῖλος Β’ Διασσωριανός (1355-1369), ὁ ὁποῖος συνέταξε καὶ Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου καὶ ὥρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη του κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀνευρέσεως τῆς εἰκόνας του, στὶς 27 Αὐγούστου.
Τὸ μαρτύριό του παρουσιάζει ὁμοιότητες μὲ ἀνάλογες περιγραφὲς ἀπὸ τὸ μαρτύριο τοῦ ἐπίσης στρατιωτικοῦ ἁγίου Γεωργίου. Αὐτὸ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἅγιο Φανούριο ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους στρατιωτικοὺς ἁγίους εἶναι ὁ σταυρὸς μὲ τὴν ἀναμμένη λαμπάδα ποὺ κρατᾶ στὸ χέρι του.
Ἐὰν θέλουμε, λοιπόν, νὰ μιμηθοῦμε, πράγματι, τὸν Ἅγιο, ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νὰ κάνουμε («Μνήμη μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», PG 52, 663), δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀξιοποιήσουμε στὴν ζωὴ καὶ στὴν πολιτεία μας τὸν συμβολισμὸ τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς λαμπάδας.
Ὡς γνωστόν, ὁ σταυρὸς σχηματίζεται ἀπὸ τὴν ἕνωση δύο δοκαριῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ κάθετο συμβολίζει τὴν ἀγάπη τοῦ δημιουργήματος πρὸς τὸν δημιουργό του, τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, τὸ δὲ ὁριζόντιο δηλώνει τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ ἀδελφό του, ὡς ἐπέκταση τῆς ἀγάπης τοῦ πρὸς τὸν Θεὸ πατέρα. Ὡς παιδιὰ τοῦ ἰδίου πατρός -τοῦ κοινοῦ Θεοῦ πατρός- εἴμαστε μεταξύ μας ἀδέλφια.
Συνεπῶς, γιὰ νὰ ἤμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί, χρειάζεται νὰ ἤμαστε ὁλοκληρωμένοι σταυροί: νὰ ἀντλοῦμε τὴν ἀγάπη μας ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα μας, τὴν πηγὴ τοῦ ἀγαθοῦ, καὶ νὰ τὴν διαχέουμε πρὸς τοὺς ἐπιγείους ἀδελφούς μας, κατὰ τὴν ἐπιταγὴ τοῦ Κυρίου μας: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου...ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ., κβ’ 37-39).
Ἐὰν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ ἀλλὰ ἔχουμε ἔχθρα πρὸς τὸν ἀδελφό μας ἢ ἐὰν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό μας, χωρὶς νὰ ἀντλοῦμε τὴν ἀγάπη αὐτὴν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, τότε εἴμαστε «σπασμένοι» σταυροί –ἀπουσιάζει τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο δοκάρια, γιὰ νὰ σχηματιστῆ ὁ σταυρός. Ἄρα, εἴμαστε τυπολάτρες, ἀγαπολόγοι ἢ ὅ τι ἄλλο, πάντως δὲν εἴμαστε σταυρικοὶ ἄνθρωποι.
Ἂς δοῦμε, ὅμως, καὶ τὸν συμβολισμὸ τῆς λαμπάδας. Στέκεται ὄρθρια καὶ τὸ φῶς της κατευθύνεται πρὸς τὰ πάνω καὶ διαχέεται πρὸς τὰ πέρα, κατὰ τὴν συνήθεια τοῦ φωτὸς νὰ ἐκπέμπεται κατὰ δέσμες. Ἄρα, καὶ ἡ λαμπάδα εἶναι ἕνας νοητὸς σταυρός, τὸ φῶς της σχηματίζει ἕναν σταυρό.
Συνεπῶς, ἐὰν θέλουμε πραγματικὰ νὰ ὁμοιάσουμε στὸν Ἅγιο Φανούριο, ἂς προσπαθήσουμε νὰ γίνουμε μικροὶ ἢ μεγάλοι σταυροὶ καὶ ἀναμμένες λαμπάδες, νὰ γίνουμε δηλαδὴ ἐνεργοὶ χριστιανοί, ποὺ θὰ φωτίζουμε μὲ τὰ ἔργα μας, δηλαδὴ μὲ τὴν ἔμπρακτη ὑπακοή μας πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ μὲ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας.
Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι θὰ χαρῇ καὶ ὁ Ἅγιος Φανούριος, ποὺ θὰ λάβῃ ἀπὸ ἐμᾶς ἕνα οὐσιαστικὸ δῶρο γιὰ τὴν ἑορτή του. Καὶ τὸ δῶρο αὐτό, πέρα ἀπὸ τὴν εὔκολη προσφορὰ τῆς κατὰ τ’ ἄλλα εὐλογημένης διὰ τῶν πρεσβειῶν του φανουρόπιττας, θὰ εἶναι ἡ δύσκολη ἀπόφασή μας νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἀλλάξουμε δηλαδὴ νοοτροπία, εὐθυγραμμίζοντας τὴν ζωή μας μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, ὅπως δείχνουν καὶ οἱ σκηνὲς τοῦ μαρτυρίου του.
Ἐξ ἄλλου, ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος Φανούριος, αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν στὴν ζωή των. Ἀπέβαλαν τὸ δικό των ἀτομικὸ θέλημα, γιὰ τὴν ἀκρίβεια συμμόρφωσαν τὸ θέλημά των μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γινόμενοι τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, «ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης» (Φιλιπ. β’ 15).
Ἐὰν κατορθώσουμε «νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ἀσέβεια καὶ τὶς κοσμικὲς ἐπιθυμίες» καὶ ὅ τι ἄλλο ὑπαγορεύει τὸ ἁμαρτωλό μας φρόνημα, καὶ ζήσουμε «σωφρόνως, δικαίως καὶ εὐσεβῶς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι» (Τίτ. β’ 12), τότε θὰ γίνουμε καὶ μεῖς ἀληθινὰ καὶ φωτεινὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔγινε ὁ Ἅγιος Φανούριος!
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, Φανούριε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν νὰ γινώμαστε μικροὶ φανούριοι, μικρὰ φῶτα ποὺ θὰ διαλύουν λίγο ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ φανερώνεται καλύτερα τὸ θέλημά Του «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τὸν ἅπαντα αἰῶνα», πρὸς δόξα Θεοῦ, γιὰ τὴν δική σου τιμὴ καὶ γιὰ τὴν δική μας, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, σωτηρία. Ἀμήν! Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου