Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 14 Φεβρουαρίου 2016: η θεραπεία της κόρης της Χαναναίας

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΙΖ΄ Ματθαίου: Ματθ. ιε΄ 21-28

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

.ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

«Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον»

Εἶναι κάποιες φορὲς πού, ἐνῶ προσευ­χό­μαστε θερμὰ στὸ Θεό, φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Γιατί ἄ­­­ραγε;

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ἀ­­πάντη­ση ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Μιὰ πονεμένη μάννα, μιὰ Χαναναία – κάτοικος γει­τονικῆς εἰδωλολατρικῆς χώρας – πλησίασε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ φώναξε δυνατά:

–Κύριε, λυπήσου μέ! Ἡ κόρη μου ὑπο­φέρει φρικτὰ ἀπὸ δαιμόνιο…

Ὁ Κύριος ὅμως «οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λό­γον». Δὲν τῆς ἔδωσε καμία ἀπάντηση. Ἀλ­­λὰ καὶ στὶς δικές μας ἱκετευτικὲς δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ὅτι δὲν ἀπαντᾶ. Για­τί ἄραγε; Ἂς δοῦμε κάποιους λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ προσευχές μας μένουν ἀναπάντητες.

.
1. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Ἴσως ὁ Θεὸς κάποτε δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν πίστη­ μας. Ἂν ἐπιμείνουμε στὴν προσευχή, αὐτὸ εἶ­ναι μία ἀπόδειξη ὅτι τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλ­πίδα μας τὴ στηρίζουμε στὸν παντοδύνα­μο Θεό. Αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ Χαναναία τοῦ ση­μερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ ὁ Κύριος­ δὲν τῆς ἀπαντοῦσε, αὐτὴ συνέχιζε νὰ Τὸν πα­ρακαλεῖ. Κι ὅταν ἀκόμη ὁ Κύριος τῆς μί­λησε μὲ λόγο ἀρνη­­τικὸ γιὰ κά­θε βοή­θεια, ἐκείνη δὲν παραι­τήθηκε. Ἐπέ­μεινε καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ λάβει­ αὐ­τὸ ποὺ ζη­­τοῦ­­σε καὶ παράλληλα νὰ ἀποσπάσει ἕνα σπουδαῖο ἐγκώμιο ἀπὸ τὸν Κύριο: «ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!». Μὲ τὴ φαινομενικὴ ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου δοκιμάστηκε ἡ πίστη τῆς Χαναναίας καὶ ἔ­­­λαμψε σὰν ἀστραφτερὸ διαμάντι, γιὰ νὰ γί­νει ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους μας. Ἄραγε ἐ­­­μεῖς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀκλόνητη στὴ Θεία Πρόνοια ἢ εἴμαστε εὔκολοι νὰ παραι­τηθοῦμε μὲ τὴν πρώτη δυσκολία; Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ πίστη σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη. Καὶ ὅταν δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, θέλει νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς βο­ηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀξιο­θαύμαστη πίστη τῆς Χαναναίας.

.2. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οἱ δυσκολίες καὶ οἱ θλίψεις γίνονται ἀ­­φορμὴ γιὰ νὰ καταφύγουμε στὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτὲς τὶς δύσκολες ὧρες γίνονται οἱ πιὸ θερμὲς προσευχές! Ἡ ψυχὴ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση, μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς δώσει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, ὑ­­­πάρ­χει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ σταματήσουμε τὴν προσευχή. Νὰ λάβουμε τὸ δῶρο καὶ νὰ ξεχάσουμε τὸν Δωρεοδότη. Καὶ τότε τὸ δῶ­ρο ποὺ λάβαμε εἶναι πολὺ μικρότερο σὲ σύγκριση μὲ τὴ ζημιὰ ποὺ πάθαμε! Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ διακόψουμε τὴν ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ φύγουμε ἀπὸ κοντά του!

Μήπως λοιπὸν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος δὲν μᾶς δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζητᾶμε, εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον μας; Δὲν εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐπι­κοινωνοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παρα­μέ­νουμε κοντά του ἐξαρτώντας ἀπὸ Αὐτὸν κάθε ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας; Αὐτὸ ἀκρι­βῶς τονίζει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Νὰ μὴ λέγεις, ὅ­­­ταν γιὰ πολὺ και­ρὸ προσεύχεσαι χωρὶς νὰ παίρνεις αὐτὸ ποὺ ζητεῖς, πὼς δὲν κατόρθωσες τίποτε, δι­ότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατόρθωσες· διό­­τι ποιὸ ἀνώτερο ἀγαθὸ ὑ­­­πάρχει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴ συ­ν­ε­χὴ παραμονὴ στὴν ἕνωση μαζί του;» (Κλῖ­μαξ, Λόγος ΚΗ΄, 33).

.
3. ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ

Πολλὲς φορὲς δὲν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό, ὡστόσο ὠφε­­λούμαστε μὲ ἄλλο τρόπο. Μπορεῖ νὰ πε­ρι­μένει κανεὶς χρόνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλλάζει ὁ δύστροπος σύζυγος, νὰ ἐ­­­­πιστρέφει τὸ παραστρατημένο παιδί,­ νὰ θεραπεύεται ὁ ἄρρωστος· κι ὅμως ὅλο αὐ­­τὸ τὸ διάστημα δὲν πηγαίνει χαμένο.­ Τὸ ἀν­τίθετο μάλιστα. Ἡ περίοδος τῆς φαινο­με­­νικῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ τελικὰ ἀπο­­δει­­κνύεται ὡς ἡ πιὸ γόνιμη περίοδος τῆς ζωῆς μας. Διότι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία αὐξά­νει ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεό, ­κα­ταρ­τι­ζό­μαστε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν τα­πείνω­ση, ὁδηγούμαστε στὴ μετάνοια.­ Καὶ ἀκόμα αἰσθανόμαστε ἐντονότερα τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ποὺ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ἀντιμετωπί­σουμε τὸ κάθε πρόβλημα. Εἶ­ναι χαρακτηριστι­κὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀ­­­πο­στό­λου Παύλου ὁ ὁποῖος παρακάλεσε ἐπανειλημμέ­νως τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια ποὺ τὸν βασάνιζε, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἀρ­κεῖ σοι ἡ χάρις μου». Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις μου, μὲ τὴν ὁποία σὲ ἐνισχύω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγματι! Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξεπερνοῦσε τὶς δυσκολίες τῆς ἀσθένειας καὶ συνέχιζε ἀνεπηρέαστος τὸ θαυμαστὸ ἀποστολικό του ἔργο.

Ἑπομένως, κι ὅταν ὁ Θεὸς δὲν ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, ἐμεῖς ὠφελούμαστε, καὶ μάλιστα πολλαπλά. Ἐνῶ νομίζουμε ὅτι δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, Ἐκεῖνος μᾶς ἐπισκέπτε­ται μὲ πλούσια ἔκχυση θείας Χάριτος. Λοιπὸν ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε κι ἂς μὴν ἀ­­­­ποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ὁ φιλάν­θρω­πος Κύριος ὡς στοργικὸς Πατέρας πρόθυμα δέχεται τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρ­­διᾶς μας καὶ μᾶς ἀπαντᾶ ἀνάλογα μὲ τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο συμφέρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁ­­­λόκληρη τὴ ζωή μας. Ἐκεῖνος γνωρίζει.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΙΖ΄ Ματθαίου: Β΄ Κορ. ς΄ 16 – ζ΄ 1

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παν­τοκράτωρ. Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, ­καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁ­­­γιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ

Καθὼς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μεγάλο πειρασμό: τὴν ἐκκοσμίκευση. Τὸν κίνδυνο δηλαδὴ νὰ παρασυρθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὰ ἴδια φρονήματα καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸ τὸν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, καὶ γι’ αὐτὸ καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσέξουν ἰδιαίτερα:

Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοὺς λέγει, «ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος»· μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἶστε ναὸς τοῦ ζω­ντανοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶπε ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω»· θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω ἀνα­με­σά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου.

Γι’ αὐτὸ βγεῖτε ἔξω καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· τότε, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε υἱοί μου καὶ θυγατέρες μου.

Πράγματι, ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ πολλὲς εὐλογίες στοὺς Ἰσραηλίτες, ἐφόσον τηροῦσαν τὸ Νόμο Του. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐλογίες ἦταν ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ θὰ ἀπολάμβαναν τὴν παρουσία Του (Λευιτ. κς΄ [26] 12).

Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπ­ενθυ­μίζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς αὐτὴ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου, διότι, ἂν αὐτὴ ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πολὺ περισσότερο ἐφαρμόζεται στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἐπὶ τῆς γῆς ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, ποὺ φανερώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας Του.

Τώρα πλέον ὁ βαπτισμένος χριστιανὸς ὁ ὁποῖος πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ μὲ κατάλληλη προετοιμασία κοινωνεῖ τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἔνοικο στὴν ψυχή του καὶ ἀναπτύσσει διαρκῶς τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν θείων ἐπαγγελιῶν: «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀ­ποκτᾶ πλέον, σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα ἀνώτερο, τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, δηλαδὴ γίνεται κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο!

Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄν­θρωπο νὰ τὸν ὀνομάζει ὁ Θεὸς παιδί Του;… Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπὸ τὸ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὀνομάζει Πατέρα; Ἀλήθεια, πόσο ἀχάριστοι φαινόμαστε, ὅταν περιφρονοῦμε τὸν Κύριο ποὺ μᾶς τιμᾶ μὲ τόσες ἀνεκτίμητες δωρεὲς καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἀπόστολος καταλήγει καὶ ὑπογραμμίζει τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος μας.

.

2. Τὸ χρέος τῶν πιστῶν

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς ἐπιδιώκουμε νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιότητα μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ δοῦμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιοῦνται καὶ στὴ δική μας ζωή, ἔχουμε, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, τὴν ἑξῆς διπλὴ ὑποχρέωση: πρῶτον, νὰ διατηροῦ­με τὴν καρδιὰ μας καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυ­σμὸ τῆς ἁμαρτίας καί, δεύτερον, νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν ἁγιασμό μας.

Τὸ πρῶτο ἀπαιτεῖ καθημερινὸ ἀγώνα καὶ ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «μολυσμός», διότι μολύνει τὴν καρδιά μας. Ὅπως λοιπὸν ἀποφεύγουμε τὰ ἀπορρίμματα, τὶς ἀκαθαρσίες ἢ ἄλλες ἑστίες μολύνσεως, γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, πολὺ περισσότερο ἂς μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἴτε ὡς πράξη εἴτε ὡς σκέψη, ἐπιθυμία καὶ διάθεση. Διότι δὲν ἁμαρτάνουμε μόνο μὲ ἐξωτερικὲς πράξεις ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, μὲ πάθη ποὺ φωλιάζουν μέσα στὴν ψυχή, ὅπως ἡ ζήλεια, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε σταδιακὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα.

Γιὰ νὰ καρποφορήσει ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ἁγιάζει, ὥστε νὰ προχωροῦμε στὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπόστολος: τὸν ἁγιασμό μας. Ἁγιασμὸς σημαίνει μετοχὴ στὴν θεία ζωή. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ μετοχὴ καὶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μετέχουμε στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς ὅπως ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ τὶς ὑποσχέσεις Του. Ἂς διαχωρίσουμε λοιπὸν τὴ θέση μας ἀπὸ τὸν ψεύτικο καὶ ἀπατηλὸ κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας Του.

ο Σωτήρ