Όταν μιλάμε για την αρχαία ελληνική διατροφή, συχνά μας έρχονται στο μυαλό τα δημητριακά, το λάδι, το κρασί ή το μέλι. Ωστόσο, τα χόρτα –τα άγρια βότανα και οι πρασινάδες που φύτρωναν απλόχερα στη γη– κατείχαν ξεχωριστή θέση στο καθημερινό τραπέζι των Ελλήνων. Δεν ήταν μόνο τροφή, αλλά και φάρμακο, τελετουργία, ακόμη και σύμβολο λιτότητας και υγείας.
Η λιτή δύναμη της φύσης!
Ο αγαπητός συμπατριώτης μας, κ. Νίκος Θ. Μπουρολιάς, και η παιδαγωγός σύζυγός του, κα Βάσια Τσοπανάκη , βάφτισαν το μεσημέρι του Σαββάτου 28/09/2025 στον Ενοριακό Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, το γιό τους και έλαβε το όνομα ΘΩΜΑΣ!
Μάταια προσπαθούσε η πεντάχρονη Μαίρη να πείσει τον πατέρα της να την προσέξει. Νυσταλέος και κατάκοπος είχε επιστρέψει στο σπίτι με ένα βουνό βάσανα , ασφυκτικό σαμάρι στη ραχοκοκαλιά του. Δεν ήξερε αν ζει ή αν πεθαίνει....το βάρος ήταν ασήκωτο και για τους πιο γενναίους ανδρικούς ώμους..έπρεπε να αντέξει. Φευγαλέα έριξε μία λοξή ματιά στη Μαιρούλα με σφιγμένα χείλη, γεύση πικρή που δεν άφηνε περιθώριο να λύσει τη σιωπή του , να αγκαλιάσει την μικρή του κόρη και να εκδηλώσει ελεύθερα την πατρική του στοργή. Δεν ήταν το μόνο βράδυ, ήταν μία παγερή και άκρως απαράδεκτη για τη παιδική ψυχή πατρική συνήθεια....μέχρι που μία ημέρα, Θεού θέλοντος, γύρισε πραγματικά σελίδα και άλλαξε το σενάριο εκείνης της δύστυχης οικογένειας.
-Σ΄αγαπώ πολύ μωρό μου, της είπε την επόμενη ημέρα επιδεικτικά, όταν θέλησε να εκτονωθεί συναισθηματικά για μία επαγγελματική του επιτυχία. Η κόρη του τον κοίταξε αδιάφορα....όλη τη σιγουριά και σταθερότητα έβρισκε , όταν την χρειαζόταν, στην αγκαλιά της γιαγιάς της, καθώς και η ίδια η μητέρα της ήταν πολυάσχολη.
Ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο Κωστής, που τελείωνε την έκτη Δημοτικού, ρώτησε μία ημέρα τον παππού του:
-Γιατί παππού, αφού δεν έχουν χρόνο οι γονείς μας να ασχοληθούν μαζί μας αποφάσισαν και μάς γέννησαν; Για να λένε ότι έχουν οικογένεια και να μη χωρίσουν;
Στὴν λειτουργικὴ ζωὴ ὑπάρχει πάντοτε ἀντιστοιχία μεταξὺ φυσικῶν καὶ πνευματικῶν γεγονότων. Ἔτσι, ἀκριβῶς μετὰ ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ὅταν ξεκινάει ὁ λειτουργικὸς κύκλος τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς «ὑποδέχεται» ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ἀναφερόμενος στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου στήν «Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν», στήν «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, πέραν τοῦ Ἰορδάνου», γιὰ νὰ διαφωτίσῃ «τὸν λαὸν τὸν καθήμενον ἐν σκότει» (Ματθ., δ’ 13-16).
Μὲ τὸ τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὁ Ματθαῖος παραδίδει πλέον τὴν σκυτάλη στὸν Λουκᾶ, γιὰ νὰ μᾶς συντροφεύσῃ ἐκεῖνος, μὲ τὰ ἀναγνώσματά του, ὅλο τὸ φθινόπωρο καὶ τὸν χειμῶνα –μὲ μιὰ μικρὴ διακοπὴ τὴν περίοδο τῶν Χριστουγέννων- μέχρι καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου, καὶ συγκεκριμένα μέχρι τὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου.
Στὴν συνέχεια, τὶς Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ μᾶς προετοιμάζουν γιὰ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου μας, διαβάζεται ὁ «μικρός» εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος (τὸ μικρότερο Εὐαγγέλιο), καὶ καθ’ ὅλη τὴν χαρμόσυνη περίοδο τῆς Ἀναστάσεως, ἀπὸ τὴν προαναστάσιμη Κυριακὴ τῶν Βαῒων μέχρι καὶ τὴν Πεντηκοστή, τὴν γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, διαβάζεται ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἰωάννης﮲ καὶ τἀνάπαλιν.
Οἱ περικοπὲς τοῦ Λουκᾶ, λ.χ. τοῦ ἄφρονος πλουσίου, τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, τοῦ Τελώνου & Φαρισαίου, τοῦ Ἀσώτου ἤ, ὅπως ἀλλοιῶς ὀνομάζεται, τοῦ φιλεύσπλαγχνου πατρός, διακρίνονται γιὰ τὸ βαθὺ κοινωνικό των περιεχόμενο, γι’ αὐτὸ ὁ Λουκᾶς θεωρεῖται ὁ κατ’ ἐξοχὴν κοινωνικὸς Εὐαγγελιστής.
Τὸ ἴδιο κοινωνικὸ περιεχόμενο ἔχει καὶ ἡ αὐριανὴ περικοπή, τῆς Α’ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ε’ 1-11). Τὰ πλήθη συνωστίζονται στὴν γνωστὴ λίμνη Γεννησαρέτ, στὴν κυριολεξία ἔχουν πέσει πάνω στὸν Κύριο «τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον Του.»
«Όταν ήσαντε ακόμη εδώ οι Τούρκοι κι ερχόσαντε τα καράβια από την Αραπιά στα Μοθωκόρωνα, φέρανε μαζί τους και μια χρονιά και την πανούκλα και πέθαινε ο γέρμος ο κοσμάκης αραδαριά. Ερήμωσαν τα χωριά κι οι κάμποι κι ο κόσμος δεν ήξευρε τι να κάμει. Λιτανείες και παράκλησες Ρωμνιοί και Τούρκοι μαζί, βλέπεις δεν ξετάζει θρησκεία ο Χάρος κι η αρρώστια!
Περὶ σταυροῦ ὁ λόγος καὶ αὐτὴν τὴν Κυριακή, μετὰ ἀπὸ τὴν Ὕψωση (Μάρκ., ἡ’ 34 - θ’ 1). Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας, ὁ Κύριος δίνει στοὺς μαθητές Του καὶ στὸ προσκαλεσάμενο ὄχλο σταυρικὲς παραινέσεις, ἀπευθύνοντας πρὸς ὅλους τὴν κλήση Του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν» (Μάρκ., η’ 34). Πόσο εὐγενικὸ εἶναι, ἀλήθεια, τὸ κάλεσμά Του καὶ πόσο πολὺ χρειάζεται νὰ τὸν ἀγαπᾶμε γι’ αὐτήν Του τὴν προτροπή, νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε ὄχι ἀναγκαστικὰ ἀλλὰ ἐλεύθερα.
Φωτό: Εκκλησία on line
Η «κάθοδος της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης» είναι μια θρησκευτική τελετή, που πραγματοποιείται στην περιοχή της Μεσσήνης, στις 19 προς 20 Σεπτεμβρίου κάθε έτους, όπου μεταφέρεται η θαυματουργή εικόνα που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βουλκάνου, στο όρος Ιθώμη, κοντά στην Αρχαία Μεσσήνη. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά θρησκευτικά γεγονότα στην περιοχή, με μεγάλο αριθμό πιστών που συμμετέχουν. Η παράδοση λέει πως η κάθοδος ξεκίνησε ως ευχαριστία, όταν η περιοχή σώθηκε από επιδημία πανούκλας γύρω στο 1755 μ.Χ.
Με Προεδρικό Διάταγμα, η 20ή Σεπτεμβρίου θεωρείται πλέον επίσημη ημέρα αργίας για τη Δημοτική Κοινότητα της Μεσσήνης, λόγω της αξίας της παράδοσης.
Ο σύγχρονος ζωγράφος , κ. Τάκης Ατζαμιδάκης, γοήτευσε τα πλήθη με την παρουσίαση φωτογραφίας των εκκλησιών της Βαλύρας, στις σελίδες του στο FB.
Ο Τάκης Ατζαμιδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στη Σχολή Δοξιάδη (Α.Τ.Ο.), στο τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Διακόσμησης, με δασκάλους σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους, όπως ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Δημήτρης Μυταράς, ο Πέτρος Ζουμπουλάκης κ.ά. Αρχικά εργάστηκε επαγγελματικά στον χώρο της αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων και της μορφολογίας επίπλου, αναλαμβάνοντας τη διαμόρφωση κατοικιών, επαγγελματικών χώρων και εκθετηρίων. Από το 2015 αποφάσισε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη ζωγραφική, που αποτελεί πλέον το κύριο εκφραστικό του μέσο. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ). Ο Ατζαμιδάκης ανήκει στη γενιά των σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων που επιχειρούν να συνδέσουν το προσωπικό με το κοινωνικό, προσφέροντας έργα που συνδυάζουν το συναίσθημα με τον στοχασμό.
Οι ασθενείς, στην Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Καλαμάτας, απολαμβάνουν άριστες υπηρεσίες, με εξέχοντες ιατρούς και πολύ καλά εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά, όταν οι πέντε ώρες ανάμεσα στο γεύμα και στο δείπνο φαίνονται ατελείωτες, στρέφουν το πρόσωπό τους προς τον συνοδοιπόρο τους στο διπλανό κρεβάτι, και διηγούνται τις ιστορίες της ζωής τους.
Η Τσιμπήχτρω της αιμοληψίας είναι το πρώτο θέμα, καθώς και η καχυποψία μη ξανατύχει, ιδίως τώρα στα γεράματα, που η καλοπέραση μάς έχει προσθέσει επιπλέον κιλά και οι φλέβες δύσκολα εντοπίζονται.
Δεν τον τσίμπησε με τον διαβήτη χαριτωμένα, όπως κάνουν οι συμμαθήτριες μεταξύ τους, ούτε με τα δύο αβρά της δακτυλάκια....Ήταν νοσοκόμος σε δημόσιο νοσοκομείο , υπεύθυνη αιμοληψίας και δυστυχώς βασάνιζε παιδιά και ενήλικες.
Ο κ. Γιάννης ποτέ δεν τη ξέχασε,
Κάθε φορὰ ποὺ ψάλλομε τὸ Ἀπολυτίκιο τοῦ Σταυροῦ λέμε: «Καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα». Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ πολίτευμα; Ἀσφαλῶς ὄχι κάποια συγκεκριμένη μορφὴ πολιτεύματος, ἀλλὰ ἡ καινὴ καὶ κοινὴ πολιτεία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία Του, μὲς στὴν ὁποία ἐννοεῖται καὶ κάθε ἄλλη χριστιανικὴ ὁμάδα. Πιὸ καθαρὰ αὐτὸ φαίνεται στὸ Κοντάκιο τοῦ Σταυροῦ: «Τῇ ἐπωνύμῳ Σου καινῇ πολιτείᾳ τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι». Μέλη τῆς ἐπώνυμης αὐτῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας εἴμαστε δυνάμει, μακάρι καὶ ἐνεργεία, ὅλοι οἱ πολῖτες, ἀνεξαρτήτως ἐπί μέρους ἀξιωμάτων.
Πηγή: lyrasi.blogspot.com
Στο γραφικό «ξωκκλήσι της Παναΐτσας» στη Βαλύρα, στον λιτό, πέτρινο ναΐσκο, με περιβάλλον φυσικού κάλλους, τελέστηκε πανηγυρικά η θεία λειτουργία του νέου εκκλησιαστικού - πνευματικού ενιαυτού, χοροστατούντων του πρωτοπρεσβυτέρου κ. Ιωάννου Φωτεινού και του άξιου ιερέως της ενορίας της Σκάλας, κ. Μιχαήλ.
Ο κάποτε καμαροσκέπαστος ναΐσκος- σήμερα έχει ξύλινη δίρριχτη στέγη- φρεσκοβαμμένος, περίμενε το Χριστεπώνυμο πλήθος της Βαλύρας και των γύρω χωριών.... Η τοιχοποιία του είναι πλινθοπερίκλειστη και ενσωματώνει σπάνια πλίνθινα γράμματα, που χρησιμοποιούνται ως χρονολογικά δείγματα. Με βάση αυτά, το ξωκκλήσι πιθανότατα χρονολογείται στις αρχές του 11ου αιώνα . Βέβαια, το έντονο ασβέστωμα δεν αφήνει να απολαύσουμε σήμερα αυτό το μεγαλείο, αλλά η χάρη της Θεοτόκου και του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου ποτέ δεν εγκατέλειψαν αυτόν τον ιερό χώρο.
