Με το άρθρο «Πρέπει να νοιάζει τον χριστιανό εάν και πότε θα πάρουμε την Πολη;», (εδώ)
ο Αρχιμανδρίτης π. Παύλος Παπαδόπουλος δυστυχώς διχάζει, συγχίζει,
ντροπιάζει και δεν εποικοδομεί. Η ασχετοσύνη και επιπολαιότητά του με το
σοβαρό αυτό θέμα υποβιβάζει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τον
Μητροπολίτη που εκπροσωπεί.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικώς, ούτε μιλώ με εμπάθεια ή έπαρση,
και να με συγχωρέσει. Δεν τον κρίνω με την έννοια της καταδίκης, αλλά
εκφέρω την Θεόσδοτη δίκαιη κρίση. Δεν είναι καθόλου δίκαιη η πλανεμένη
αλλά και παραπλανητική του αντιμετώπιση, η αδικαιολόγητη και αλόγιστη
χρήση Αγιογραφικών χωρίων και Πατερικών Λόγων.
Λυπούμαι πάρα πολύ που πέφτουν τόσο χαμηλά κάποιοι ιερείς να
έχουν το θράσος να διορθώνουν του Πνευματοφόρους, Θεοπροβλήτους Αγίους
Γέροντες (που είναι ανεγνωρισμένοι από το Οικουμενικό Σώμα των απανταχού
Ορθοδόξων ως πραγματικοί, μεγάλοι Άγιοι) να καθίστανται έτσι ανώτεροι
απ’ αυτούς ως γνωρίζοντες τάχα καλύτερα, και να τολμούν να εξισώνουν τον
ανάξιο και ταπεινό εαυτό τους με Πατέρες της Εκκλησίας όπως τον Άγιο
Ιωάννη τον Χρυσόστομο, επιτελώντας διπλωματική κατάχρηση των λόγων τους.
Προς αποκατάσταση λοιπόν της Αγιογραφικής Αληθείας, σας λέγω με αγάπη:
Το χωρίο «ού γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την
μέλλουσαν επιζητούμεν» είναι καθαρά σωτηριολογικό. Είναι αποκλειστικό
θέμα σωτηρίας η μέλλουσα Πόλις, η «άνω Ιερουσαλήμ». Η επίγεια Πόλη, η
Φίλτατη Κωνσταντινούπολη, ΔΕΝ είναι θέμα σωτηρίας αλλά αγάπης και
εύνοιας, συμπάθειας και εκτιμήσεως. Υπάρχει μεγίστη διαφορά.
Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο. Ο Ίδιος ο Χριστός είχε
έντονη αγάπη για την Ιερουσαλήμ, και βλέποντάς την, έκλαιγε πικρώς.
Επέτρεψε να πέσει και να καταστραφεί. Έτσι και με την Κωνσταντινούπολη,
επέτρεψε για τις αμαρτίες μας, να σκλαβωθεί.
Εμείς, ως Ορθόδοξοι, έχουμε καθήκον να την αγαπούμε, να την
τιμούμε και να ποθούμε Ορθόδοξη να την ξαναδούμε, διότι θεσπίστηκε από
το Ίδιο το Αγιο Πνεύμα, τον Θεό, δια της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, ως
«Νέα Ρώμη» με ίσα πρεσβεία τιμής μετά των Ιεροσολύμων.
Ο Παντοκράτωρ Κύριός μας, τίμησε την Κωνσταντινούπολη με
Οικουμενικές Συνόδους και Μεγάλους Πατέρες όπως τον Μέγιστο, Παναγιώτατο
Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον οποίο
και επικαλείται ο π. Παύλος αλλά ΞΕΧΝΑ ή παραλείπει τον διαιώνιο τίτλο
του που θα κρατά μαζί με την ιερωσύνη του ακόμη και στην Βασιλεία του
Θεού: «Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως».
Εάν ευρενήσει καλά ο π. Παύλος, θα δει ότι ο Άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος αγαπούσε υπερβολικά την Πόλη και θυσιαζόταν καθημερινώς για
αυτήν. Ολοι οι Άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας έτρεφαν την αυτή
ειδική αγάπη και διακήρυτταν τρανώς πως είμαστε όλοι, εμμέσως πλην
σαφώς, από τη φύτρα μας Κωνσταντινοπολίτες!
Και ο Αβραάμ ήλπιζε, ποθούσε και υπεραγαπούσε τη γη της επαγγελίας, όπως και ο Άγιος Δημήτριος την Θεσσαλονίκη.
Αναρωτιέται ο π. Παύλος με σαρκασμό ίσως, «ποιό το νόημα να
ζούμε με την ελπίδα να πάρουμε την Πόλη». Βαβαίως πρώτο μας μέλημα και
ζήτημα είναι η Βασιλεία του Θεού και όλα τα άλλα προστίθονται σε μας.
Όσο για το «νόημα» που ρωτά ο π. Παύλος, θα του το εξηγήσει πολύ καλά η
Υπέραχος Στρατηγός Νικήτρια και ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ της Πόλεως, Παναγία
Θεοτόκος. «Αναγράφω σοι η πόλις ΣΟΥ Θεοτόκε».
Η Κωνσταντινούπολη είναι Πόλη της, είναι και Πόλη μας διότι
είναι και Μάνα μας. Η Κωνσταντινούπολη είναι έμμονο μέλημα της Παναγίας
(διότι ασχολήθηκε πάμπολες φορές με αυτήν και την έσωσε πολυμερώς και
πολυτρόπως), ασχολούμαστε δικαιωματικά και εμείς με αυτήν.
Και εάν ακόμη τώρα αναζητά το νόημα ο π. Παύλος, ντρέπομαι
για λογαριασμό του διότι το έχει χάσει προ πολλού καιρού το θείο και
ιερότατο νόημα...
Αποτελεί θλιβερή κατάντεια να ρίχνει τόσο χαμηλά το θέμα ο
π. Παύλος και να διερωτάται: «γιατί αναζητούμε να γίνουμε κάτοχοι λίγης
γης;»
- Α, ναί πάτερ; Έχεις δική σου οικία; Δεν έγινες και συ
«αναζητητής κάτοχος λίγης γης;» Και η Μητρόπολή σου έχει Μητροπολιτικό
Μέγαρο; Δεν έγινε ο Μητροπολίτης «αναζητητής κάτοχος λίγης γης;» Και ο
Ναός που λειτουργείς δεν είναι χτισμένος σε λίγη γης; Οι κτήτορες του
Ναού σου ήταν και αυτοί ταλίπωροι Νζητητές λίγης γης;
Σε πείραξε τόσο πολύ, πάτερ, η ελπίδα των πιστών για την
Πόλη; Σε στοίχισε τόσο πολή η προφητεία του Αγίου Γέροντα Παισίου; Μήπως
λυπάσαι που δεν πρόλαβες να τον «μαλώσεις» και να τον «βάλεις στη θέση
του» όσο ζούσε και «τα ρίχνεις τώρα» στους ακολούθους του;
Μήπως επειδή δεν είσαι κι’ εσύ «Γέροντας» Διορατικός,
Χαρισματικός και Ιαματικός και ορέγεσαι ενδόμυχα «Γεροντομανίας;»
Αλήθεια, πού σε χαλάει το «πάλι με χρόνια με καιρούς»;
Μη μου πεις, πάτερ, πως όταν έλθει το ποθούμενο, εσύ δεν θα χαρείς;
Μη μου πεις πως κατά βάθος δεν θα επιθυμούσες να ήσουν και
εσύ παρών με την στολή του Αρχιμανδρίτου στην Αγιωτάτη και Θειοτάτη
Λειτουργία που θα συνεχιστεί από το διακοπέν σημείο;
Μη μου πεις πάτερ, πως δεν θα ήθελες και συ η Έδρα του εν
Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου (του οποίου την Θεία
Λειτουργία επιτελείς και του οποίου τους λόγους λίαν ανεπιτυχώς
επικαλείσαι στο κατηγορητήριό σου) να είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ορθόδοξη, ω
Ορθόδοξε Ιερεύ του Υψίστου;
Πως ανέχεσαι και αντέχει η ψυχή σου να μιλάς στη ρηχή και
άστοχη κατακλείδα σου για σκέτο, ευτελές «χώμα» όταν αυτό το «χώμα» που
εσύ λες, ότι δήθεν ζητούμε αντί Πνεύματος, είναι ποτισμένο με αίματα
Αγίων Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων και Μυριάδων Μαρτύρων; Τόσο ασυγκίνητος,
τόση αναισθησία;;;
Ο π. Παύλος αδικεί σφοδρώτατα τον Άγιο Γέροντα Παϊσιο με
εκφράσεις ανεπίτρεπτες για την ιερωσύνη του, που αν δεν διάβαζα ότι
ανήκε στη Μητρόπολη Βεροίας θα υπέθετα πως είναι κάποιος φανατικός των
ΓΟΧ ή ταλαίπωρος τυφλός πρώην Εσφιγμενίτης!
Όταν ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος αναφέρεται και προφητεύει για
την Πόλη, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το προφητικό του χάρισμα ήταν και
αυτό ένας πιστοποιημένος και αποδεδειγμένος καρπός του Αγίου Πνεύματος!
Ας μην βλάπτουμε λοιπόν τη φήμη του Αγίου Πνεύματος και του Αγίου
Γέροντος.
Οταν αναφερόταν ο Άγιος Γέροντας στην Πόλη, δεν το ανύψωνε
ΠΟΤΕ σε θέμα σωτηρίας, (όπως κακώς το συσχετίζει ο π. Παύλος με την «άνω
Ιερουσαλήμ») αλλά θέμα ΑΓΑΠΗΣ και άσβεστης μνήμης. Δεν έκανε ποτέ καμία
αναφορά, κανένα υπαινιγμό για την Κωνσταντινούπολη ότι είναι η σωτηρία
της ψυχής μας και η πόλη της Βασιλείας του Θεού...
Και βέβαια δεν έχουμε καμία «μένουσα» και παραμένουσα πόλη
έως της συντελείας του αιώνος διότι τίποτα δεν παραμείνει όρθιο, αλιώς
θα μοιάζαμε τους δαιμονιώδεις Χιλιαστές. Κανείς δεν χαίρεται για κανένα
αφανισμό Τούρκων (ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ο Άγιος Γέροντάς μας) και είναι τελείως
άστοχο να μας αποκαλεί ο π. Παύλος «Γεροντολάτρες» αφού ΔΕΝ τους
λατρεύουμε (άπαγε της βλασφημίας) αλλά τους τιμούμε και επί τούτου
επιζητούμε τις θερμότατες πρεσβείες τους για το μέγα έλεος.
Ας σταματήσουμε όμως εδώ. Θα μπορούσε κάλλιστα ο π. Παύλος απλά να εξηγήσει το όντως αναγκαίο:
«Ας προσέξουμε να μη γίνουμε παρανοϊκοί, φανατικοί και
ασχολούμαστε μόνο με αυτά τα θέματα των εσχάτων χρόνων και του
Αντιχρίστου, παραλείποντας τον πνευματικό αγώνα και τον αγιασμό μας.
Πάρα πολύ καλή και αγία η ελπίδα για την Πόλη. Παράλληλα όμως και
ανωτέρα πάντων η ελπίδα μας για την σωτηρία. Το ένα όμως δεν διαγράφει
το άλλο. «Ταύτα δε έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι.»
Μετά μεγάλης λύπης
Νικόλαος Πανταζής, Θεολόγος
Μελβούρνη, Αυστραλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου