Κι αυτό θα ανθίσει!

                        

                                                                   Φωτό: Joom

Τον Ιούλιο στη Βαλύρα ο ήλιος καθέτως θερίζει κεφαλές, αλλά το ηλιόγερμα, που το άκρατον πυρ θαυμαστά μετατρέπεται σε φως ιλαρόν, οι δραστήριες κυρίες της Βαλύρας, μετά τον απογευματινό καφέ και το γλύκισμα της ημέρας, ρόδο και κρίνο στο χαμόγελο τους, επιδίδονται στη φροντίδα του ανθισμένου και καρπερού κήπου τους.

Συντονισμένα τα άνθη και τα δένδρα στους κρύφιους πόθους τους, δεν τις απογοητεύουν, αντίθετα βάζουν τα δυνατά τους  να υπερέχουν του  παραδείσου της διπλανής αυλής.

Το  απόβραδο της σημερινής ημέρας μού επεφύλαξε μία μοναδική έκπληξη, που γέμισε χαρά την ψυχή μου και θα μείνει στη μνήμη μου αλησμόνητη.

Ανήμερα της εορτής του Αγίου Αθανασίου, τον Ιανουάριο 2024, καθώς προσκύνησα την Εφέστιο εικόνα του Αγίου στον ιερό ναό του πολιούχου της Βαλύρας, με ευχαρίστηση διεπίστωσα ότι ένα υπέροχο κίτρινο Xρυσάνθεμο ή Αγιοδημητράκι, την κοσμούσε τυλιγμένο στο φως της θείας χάριτος. Μετά την απόλυση, ρώτησα τη φίλη μου, κα Βάσω Ηλιοπούλου, αν γνώριζε ποια κυρία το καλλιεργούσε στο χωριό μας, αλλά αδυνατούσε να μου απαντήσει....

Καθώς κατηφόριζα από την οδό Τσαγκάρη προς τον Άγιο Νικόλαο, ξαφνικά παρατηρώ ολάνθιστο και εντυπωσιακό το κίτρινο Αγιοδημητράκι, στον φράκτη ενός κήπου  ... Δυστυχώς, οι ιδιοκτήτες απουσίαζαν, αλλά ο επιμένων νικά... δεν παρέλειψα να μάθω  σε ποιον ανήκει ο περιστόλιστος κήπος..

-Ζουν στην Αθήνα, μου εξήγησε μία γειτόνισσα, μόνο με το παρατσούκλι τούς γνωρίζω...Τζουμάνη τους λένε.

Σήμερα, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή στο πατρικό μου σπίτι στο Μπιζάνι, προς έκπληξή μου, η εξώπορτα της οικίας ήταν ορθάνοιχτη και ένα χαριτωμένο ζευγάρι πότιζε   τον κήπο.

Συστήθηκα στην οικοδέσποινα Μαρία, η οποία μου εξήγησε ότι ο σύζυγός της είναι γεννημένος στη Βαλύρα.

Σε λίγο πλησίασε χαμογελαστά ο κύριος Βασίλης Ραμογιαννόπουλος και αυτό ήταν!

Με τον λόγο του ξεδίπλωσε εμπρός μου τη δεκαετία του 1950, όταν ο αδελφός του και ο πατέρας μου, μαθητούδια, διδάσκονταν την τέχνη του σιδηρουργού, ο ίδιος, ως μικρότερος κατά έξι χρόνια, ήταν συμμαθητής της ομορφονιάς θείας μου Λουκίας και γείτονας στο θρυλικό Μπιζάνι. 

Διανύοντας με αξιοπρέπεια την ηλικία των 85 ετών,  εύχεται ο Θεός να τον κρατά όρθιο, ό,τι πάθημα κι αν τον έχει βρει σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή.

Η λεπτεπίλεπτη σαν τριανταφυλλάκι κα Μαρία, γενναιόδωρα μου προσέφερε δύο ριζούλες από το πολυπόθητο Χρυσάνθεμό της, και μου συνέστησε πρώτα να το καλλιεργήσω σε γλάστρα.

-Λέτε να καταφέρει να μας δώσει άνθη στην επόμενη εορτή του Αγίου Αθανασίου; την ρώτησα εναγωνίως.

-Αν και είναι μικρό ακόμη, εύχομαι "κι αυτό να ανθίσει", απάντησε ολόκαρδα, η υπέροχη οικοδέσποινα του Μπιζανίου.

Ήθελα να την αγκαλιάσω, αλλά διακριτικά συγκρατήθηκα. Αυθόρμητα της προσέφερα μία ψαλίδα που έφερα μαζί μου, από αυτές που πωλούσε ο αείμνηστος πατέρας μου στο μαγαζί του, να κλαδεύει τα ανθοφόρα φυτά και τα καρποφόρα δένδρα της.....

Σταυρώσα το Αγιοδημητράκι και το φύτεψα με γυμνά χέρια, όπως  συνήθιζαν οι λατρεμένες γιαγιάδες μας.....

Κύριε Βασίλη και κυρία  Μαρία σας ευχαριστώ... θα ξανασυναντηθούμε!

Ο Θεός μεθ' ημών,

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου

23-7-2025