ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΠΑΤΟΡΕΣ (β) - Μιζέρια ἢ χαρά;

π. Δημητρίου Μπόκου

«Ἄννα …τὴν ἁγνὴν ἀειπάρθενον προσάγει μετ’ εὐφροσύνης εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ» (Ἀπόστιχα Εἰσοδίων).

Οἱ εὐλογημένοι Θεοπάτορες Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα δὲν παύουν νὰ μᾶς ἐκπλήττουν εὐχάριστα, καθώς, ἐναλλασσόμενο ἀδιάκοπα τὸ ἐτή-σιο ἑορτολόγιο, ἀποκαλύπτει μπροστά μας ἀξιοπρόσεκτες πτυχές τῆς θεοχαρίτωτης ζωῆς τους (βλ. καὶ ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 386, Σεπτ. 2015).

Δὲν πρόλαβαν νὰ χαροῦν καλὰ-καλὰ τὴν ἀγαπημένη τους κορούλα, ποὺ εἶχαν ἀποκτήσει πρὸς τὴ δύση τῆς ζωῆς τους, μετὰ ἀπὸ ἰσόβια σχεδὸν ἀναμονή. Τρία χρόνια ὅλα κι ὅλα τὴν ἔζησαν καὶ τὴ χάρηκαν. Μὰ ἦταν ἀρκετὰ αὐτά γιὰ νὰ ἀναπληρώσουν στὴν εὐγνώμονη καρδιά τους τὴν λύπη γιὰ τὴ μακρά περίοδο τῆς πικρῆς ἀναμονῆς.

Εἶχαν διδαχθεῖ νὰ ἀποδέχονται ἤρεμα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἂν καὶ ἐπώδυνη ἡ ἀναμονή τους, δὲν τοὺς ἐξώθησε ποτέ σὲ ἀλλαγὴ στάσης ἀπέναντι στὸν Θεό.

Ἡ στάση τους, στάση ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγά-πης, ἦταν ἀπόλυτα σταθερή, χωρὶς νὰ στηρίζεται στὸ δοῦναι καὶ λα-βεῖν. Ἂν καὶ ἀδιάλειπτο τὸ αἴτημά τους, δὲν ἦταν μονόπλευρα ἀπαιτη-τικό, ἐπίμονα ἐγωκεντρικό. Ζητοῦσαν καὶ περίμεναν. Χωρὶς νὰ βάζουν στὸν Θεὸ χρονοδιάγραμμα. Ζητοῦσαν καὶ δὲν εἶχαν πρόβλημα νὰ ξα-ναεπιστρέψουν μὲ ζηλευτὴ εὐχαριστιακὴ διάθεση στὸν δωρεοδότη τὸ δῶρο του. Ἡ Ἄννα θυμᾶται μὲ εὐγνωμοσύνη τὸν καιρὸ ποὺ παρακα-λοῦσε μὲ πίστη καὶ προσευχὴ τὸν Θεὸ νὰ ἀποκτήσει τέκνο καὶ θεωρεῖ ἀπολύτως δίκαιο «μετὰ τόκον τὸ κύημα προσάγειν τῷ παρέχοντι». Νὰ ἀντιπροσφέρει τὸ παιδί της σ’ αὐτὸν ποὺ τῆς τὸ ἔδωσε. Ἀναγνωρίζει ὅτι «νόμιμον ὄντως τὸ ἔργον ἐστίν».

Εἶχαν τὸ οὐσιωδέστερο, τὸν Θεό. Δὲν ἦταν καίριας σημασίας συ-νεπῶς γι’ αὐτοὺς σὲ τίνος τὰ χέρια θὰ βρίσκονταν τὰ δῶρα του. Πρό-θυμα τοῦ τὰ ἀντιπρόσφεραν. Ὄχι ἀπὸ ἀνάγκη. Ὄχι μὲ μίζερη, γκρινιά-ρικη διάθεση. Ἀλλὰ μὲ χαρά. «Μετ’ εὐφροσύνης». Καὶ μὲ διάθεση εὐ-γνωμοσύνης. Γι’ αὐτὸ στὴν ὁρισμένη ὥρα, ὅπως εἶχαν ὑποσχεθεῖ στὸν Θεό, ἔφεραν τὴν τρίχρονη μόλις θυγατέρα τους στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, στὸν ναό, δῶρο, ἀφιέρωμα σ’ αὐτόν. Καταλάβαιναν πὼς πιθανότατα

2 ΜΙΖΕΡΙΑ Ἢ ΧΑΡΑ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΠΑΤΟΡΕΣ (β)

δὲν θὰ τὴν ἔβλεπαν ποτὲ ξανά. Ἦταν γέροι. (Καὶ πράγματι, ὅταν ἡ Πα-ναγία - δεκαπεντάχρονη πλέον - βγῆκε ἀπ’ τὸν ναό, οἱ γονεῖς της δὲν ζοῦσαν πιά). Μὰ δὲν θρηνοῦν γι’ αὐτό. Δὲν κλαῖνε γιὰ τὸν ἀποχωρισμό της. Χαίρονται ποὺ τὴν προσφέρουν στὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνει «ἱερὸν ἀνά-θημα (=ἀφιέρωμα), εὐῶδες θυμίαμα, δοχεῖον τοῦ ἀπροσίτου καὶ θείου Φωτός, τοῦ Ἰησοῦ οἰκητήριον, Θεομήτωρ καὶ Θεόνυμφος» (Ὑμνολογία τῶν Εἰσοδίων).

Τὸ γνήσιο τῆς συμπεριφορᾶς τους φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι προ-ετοίμασαν καὶ τὴ μικρή τους κόρη νὰ δεχθεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὸ γε-γονὸς τῆς ἀφιέρωσης καὶ τοῦ ἀποχωρισμοῦ της ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Καί, πράγμα ἀφύσικο γιὰ παιδάκι τριῶν χρονῶν, ἡ ὄντως χαριτωμένη Μα-ρία φεύγει μὲ χαρὰ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά τους, ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ τοῦ να-οῦ «περιχορεύουσα (=χορεύοντας), χαίρει εἰσερχομένη ἐν τῷ Ναῷ... Καὶ χαίρουσι σὺν αυτῇ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα τῷ πνεύματι». Οἱ ἅγιοι γεν-νήτορες, «συζυγία ἡ ἄριστος, Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα χορεύοντες», δὲν θρηνοῦν, ἀλλὰ σκιρτοῦν ἀπὸ χαρά. «Ἡ Ἄννα ἡ ἄμεμπτος ἠγαλλιᾶτο, ὡς δῶρον πολύτιμον τῷ Θεῷ προσφέρουσα ἐν τῷ ναῷ μητρικῶς, Ἰωα-κεὶμ δὲ σὺν αὐτῇ πανηγυρίζει φαιδρῶς».

Ἡ ἀφιέρωση τῆς κόρης τους στὸν Θεό εἶναι γεγονὸς εὐφρόσυνο γι’ αὐτούς. «Εὐφραίνεται σήμερον φαιδρῶς Ἰωακείμ, καὶ Ἄννα ἡ ἄμε-μπτος Κυρίῳ τῷ Θεῷ προσφέρει θυσίαν τὴν δοθεῖσαν αὐτῇ, ἐξ ἐπαγ-γελίας, ἁγίαν θυγατέρα». Ὄχι μόνο δὲν στενοχωριοῦνται γιὰ τὸν πρό-ωρο ἀποχωρισμό τους απὸ τὴν ἀγαπημένη τους κόρη, ἀλλὰ ἀντιθέτως παρακινοῦν καὶ τοὺς ἄλλους νὰ χαροῦν μαζί τους. «Υποδέχου οὖν τὴν ἄχραντον ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Κτίστου σου καὶ χαίρων ψάλλε αὐτῷ», πα-ρακινεῖ τὸν Ζαχαρία «σκιρτῶσα» ἡ Ἄννα. Ἀδιανόητα πράγματα γιὰ τὸ φτωχό μας μυαλό! Μεγαλειῶδες φαινόμενο καὶ οἱ γονεῖς καὶ ἡ κόρη! Πῶς νὰ μὴν ἀνακράξει περιχαρὴς καὶ ἐκστατικὸς «ὁ Βαραχίου υἱός», ὁ προφήτης Ζαχαρίας καὶ πατέρας τοῦ Προδρόμου: «Χαῖρε θαῦμα παγ-κόσμιον»!

Ἐμεῖς τώρα; Προσφέρουμε τίποτε στὸν Θεό; Σταυρώνουμε τὰ πά-θη μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας γιὰ νὰ ἑτοιμάσουμε καὶ νὰ προσφέρουμε τὸν ἑαυτό μας «εἰς κατοίκησιν» τοῦ παμβασιλέως Θεοῦ; Θυμούμαστε ὅτι καὶ τὸ δικό μας σῶμα «ναὸς τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν» (Α´ Κορ. 6, 19); Πόσο φροντίζουμε αὐτὸν τὸν ναό; Τὸν φυλάγουμε μακριὰ

ΜΙΖΕΡΙΑ Ἢ ΧΑΡΑ 3

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΠΑΤΟΡΕΣ (β)

«ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7, 1), ἀγαπώντας «τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου» Του; Καὶ μὲ ποιὰ διάθεση τὸ κάνουμε αὐτό; Μὲ προθυμία καὶ χαρὰ ἢ μὲ τὴ μίζερη ἀδιάκοπη γκρίνια μας γιὰ τὶς ἀτέλειωτες (δῆθεν) ἀπαιτήσεις τοῦ Θεοῦ;

Κι ὅταν τὸ παιδί μας ἢ κάποιος ἄλλος δικός μας θέλει νὰ ἀφιερω-θεῖ στὸν Θεό, πῶς ἀντιδροῦμε; Κυριεύει τότε τὴν καρδιά μας ἡ χαρὰ ὅπως τοὺς Θεοπάτορες; Ἢ μήπως τὴν κατακλύζει ἡ πνευματικὴ μιζέ-ρια σὰν ἄλλος μολυσματικὸς λοιμός, μαραίνοντας ἐν τῇ γενέσει του καὶ πνίγοντας κάθε «καλὸν σπέρμα» ποὺ ὁ Θεὸς πασχίζει νὰ φυτέψει στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας και στὶς δικές μας ψυχές;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 388, Νοέμβρ. 2015, ἐπηυξημένο)

(Τέλος)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com